บทที่ 169 ความปรารถนาของผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา
“ท่านรู้?” กู้อ้าวเวยค้ำเตียงแล้วลุกขึ้นไป นางรู้สึกปวดไหล่และข้อมือเล็กน้อย
“ข้าแค่คาดเดา แท้ที่จริงแล้วเจ้าต้องการทำสิ่งใด?” ซ่านจินจื๋อนั่งลงที่ขอบเตียง มองนางอย่างจริงจัง
กู้อ้าวเวยไม่พูดไม่จา หลังจากเปลี่ยนยานางก็รีบนอนลงบนเตียงแล้วหลับไป
รู้ว่าตนถามอะไรไม่ได้ ซ่านจินจื๋อเพียงพยักหน้าแล้วหลับไป วันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนไปจากสถานที่แห่งนี้ เพื่อไปยังเมืองถัดไป
ทันทีที่เข้ามาในเมือง ก็เห็นโคมไฟสวยงามประดับประดาอยู่ในเมือง เนื่องจากการต่อสู้กระบี่ชิงซวงของหลิ่งหนาน เป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดในบริเวณใกล้เคียง เจ้ายุทธภพทั้งหลายจึงพากันมาที่นี่ บรรยากาศคึกคักเป็นอย่างมาก
กู้อ้าวเวยเดินเที่ยวเตร่ผ่านไป แล้วไปหน่วยการแพทย์เพื่อซื้อสมุนไพรที่มีเพียงที่นี่ จนถึงเวลาเที่ยงวัน พวกเขามาหยุดพักเหนื่อยในร้านอาหาร
“แม่นาง คืนนี้มีเทศกาลโคมไฟ ผู้ที่มีความสามารถในการประพันธ์จะประชันกลอนที่ริมแม่น้ำในเมือง แม่นางไม่อยู่ที่นี่สักสองสามคืนหรือ?” ชายผู้มาส่งอาหารกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ข้าไม่ชอบประชันกลอน ยังมีสิ่งน่าสนใจอื่นๆไหม?” กู้อ้าวเวยลากชามบะหมี่หยางชุนมาตรงหน้า
“แม่นางมาได้ถูกเวลา ที่นี่มีสิ่งที่น่าสนใจมากมาย ถ้าหากแม่นางไม่ชอบจริงๆ เช่นนั้นก็ไปเช่าเรือในตอนกลางคืน มีอาหารว่างอร่อยถูกปาก ยิ่งไปกว่านั้นสามารถชมบรรยากาศที่แสนคึกคักบนชายฝั่ง และได้ลอยโคมในตอนกลางคืน” ชายผู้นั้นพูดเกินจริง ท่าทางร่าเริง
ซ่านจินจื๋อใช้สายตาเย็นเยือกบังคับชายผู้นั้นให้ถอยไป แต่กู้อ้าวเวยกลับรู้สึกตื่นเต้น
ในเมื่อมาแล้ว มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เข้าร่วม
พอคิดได้เช่นนี้ กู้อ้าวเวยจึงรีบจองห้อง เฉิงซานทนดูไม่ได้: “ฮูหยิน ร่างกายแม่นางพ่านเอ๋อยังมีพิษร้ายอยู่ พวกเราท่องเขาลำเนาไพรเช่นนี้…”
“พวกท่านสามารถกลับไปก่อนได้ แต่ข้ายังไม่อยากกลับเทียนเหยียน” กู้อ้าวเวยตอบ นางผลักหน้าต่างที่อยู่ด้านข้างออก มองดูภาพคึกครื้นด้านล่าง นางรับประทานอาหารอย่างสบาย
เฉิงซานมองซ่านจินจื๋อเพื่อขอความช่วยเหลือ เขาสีหน้านิ่ง: “กลับเทียนเหยียน”
“หากท่านจะกลับท่านก็กลับ” กู้อ้าวเวยเลิกคิ้ว: “ข้ายังมีหลายเรื่องที่ต้องจัดการ หากกลับเทียนเหยียนแล้ว ข้าคงออกมาไม่ได้อีก”
“เทียนเหยียนดีกว่าด้านนอกตั้งหลายพันเท่า”
“แต่ข้าไม่อยากเป็นคนที่ถูกคุมขังหมดอิสระ” กู้อ้าวเวยไม่มีอารมณ์ที่จะรับประทานอาหารต่อทันที นางหยิบเพียงขนมเค้กเข้าปาก: “ท่านคุมขังซูพ่านเอ๋อไว้ในตำหนักอ๋อง ตอนนี้ แม้แต่ข้าก็อยากจะถูกคุมขังหรือ?”
สายตาที่ชัดเจนของกู้อ้าวเวยมองไปที่ซ่านจินจื๋อ
คำว่า คุมขัง แค่สองคำ ทำให้ซ่านจินจื๋อไม่มีคำพูด ซูพ่านเอ๋อป่วยหนักและไม่สามารถไปไหนได้ สถานที่ที่ไกลที่สุดที่เคยไปคือประตูซือเหมิน วิวทิวทัศน์ที่เคยเห็นไม่มีอะไรมากไปกว่านี้
ยิ่งคิดมากเท่าไร ซ่านจินจื๋อก็ยิ่งรู้สึกเสียใจต่อซูพ่านเอ๋อมากเท่านั้น
กู้อ้าวเวยมองดูเขาทุกอย่างด้วยสายตา นางรู้ว่าหากพูดถึงซูพ่านเอ๋อ ปัญหาต่างๆก็ได้แก้ตกไปตามๆกัน ซูพ่านเอ๋อคือคำสาปแช่งของพวกเขาคนใดคนหนึ่ง เหมือนหนอนในกระดูกข้อเท้า กู้อ้าวเวยไม่มีทางโกหกตัวเองได้ว่าไม่เคยหวั่นไหวกับซ่านจินจื๋อ
เพราะสัญญาลับกับซ่านจินจื๋อ
แต่ตอนนี้ พื้นผิวที่เงียบสงบได้ถูกทำลาย แท้จริงแล้วคือใครที่หลอกความรู้สึกใครก็มิอาจรู้ได้
ซ่านจินจื๋อหลอกนางเพื่อซูพ่านเอ๋อ
นางหลอกซ่านจินจื๋อก็เพื่อแก้แค้นซูพ่านเอ๋อ
เมื่อคิดเช่นนี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเพราะเบาๆ: “มนุษย์นั้น มีส่วนดีส่วนเสียอยู่ในตัวคนเดียวกัน”
เมื่อพูดอย่างนั้น นางก็ลูบข้อมือที่บาดเจ็บ แล้วเดินออกไปด้านนอก
“เฉิงซาน ข้าได้ตัดปีกของพ่านเอ๋อจริงๆหรือ?” สีหน้าซ่านจินจื๋อไม่เปลี่ยน
เงียบอยู่นาน เฉิงซานเพียงพูดเสียงค่อย: “ขอรับ แต่ท่านอ๋องทำเพื่อแม่นางพ่านเอ๋อ สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปน่าจะมีเพียงแค่ความรู้สึกของท่านอ๋องต่อพระชายา ในสายตาผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา พระชายาเหมาะสมกับท่านอ๋องที่สุด”
“อย่างไร?”
“มีเพียงพระยาชาเท่านั้นที่จะเคียงข้างพระองค์ได้ หากแม่นางซูพ่านเอ๋อมีความกล้าได้ครึ่งหนึ่งของพระชายา ตอนนี้คงไม่เป็นเช่นนี้” เฉิงซานพูดอย่างกล้าหาญ พวกเขาเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาที่ไม่อาจทนดูซูพ่านเอ๋อได้มานานแล้ว
ซูพ่านเอ๋อมักจะผูกติดกับซ่านจินจื๋ออยู่ในตำหนักอ๋อง
เจ้าแห่งสงครามไม่ยกทัพจับศึกในสนามรบอีกต่อไป อ๋องจิ้งก็ไม่ใช่น้องชายที่รักของฮ่องเต้อีกต่อไปซ่านจินจื๋อก็ไม่ใช่คนเด็ดขาดอีกต่อไปและลูกหลานราชวงศ์ที่ดูแลทุกที่ ตอนนี้เขาก็กลับไม่ใช่สามีที่ดี
แต่กู้อ้าวเวยช่วยเขาได้ทุกที่ ไม่ว่าจะการเมืองหรือธุรกิจ หรือเป็นท่านอ๋องก็ด้วย กู้อ้าวเวยผู้นั้นแม้กระทั่งสามารถตามเขารีบรุดไปยังสนามรบ นางเปรียบเหมือนไม้ไผ่ที่ฟื้นตัวแข็งแกร่ง หลังจากที่เริ่มไถดิน และหยิ่งในศักดิ์ศรีตน
“พวกเจ้าล้วนชอบกู้อ้าวเวย แต่ข้ากลับไม่ชอบ” ซ่านจินจื๋อดื่มเหล้าในแก้วเพียงอึกเดียว: “หากก่อนแต่งงานเข้าตำหนักอ๋อง นางเคารพข้าจริงๆ ตอนนี้ข้ามองนางไม่ออกและห่างนางไม่ได้”
“ท่านอ๋องตั้งแต่เล็กจนโตไม่ให้ผู้หญิงปรนนิบัติช่วยเหลือ แม่นางพ่านเอ๋อเป็นศิษย์ผู้น้องของพระองค์ และพระชายาเป็นคนที่สอง แม้ว่าข้าไม่ควรล่วงเกิน แต่ก็มีบางคำที่อยากจะพูด” เฉิงซานรีบรินเหล้าให้เขา
“ว่ามา”
“พระชายาเป็นหนึ่งเดียวของพระองค์อย่างแท้จริง”
……
ความมืดเดินทางมาถึง แสงไฟในเมืองยังคงสว่างไสว
ริมฝั่งประกายไฟระยิบระยับ โคมไฟนับไม่ถ้วนลอยอยู่ที่ทะเลสาบ ขบวนที่เดินอยู่บนสะพาน ในมือถือโคมไฟสีน้ำเงิน ท่าเรือมีผู้ที่มีความสามารถในการประพันธ์ประชันกลอน มีหญิงสาวไม่น้อยนั่งอยู่ลำพังบนตึกสูงกำลังป้องปากหัวเราะเบาๆ
แต่กู้อ้าวเวยนั่งอยู่บนหัวเรือ นางปิดหน้าครึ่งหนึ่ง กำลังกินอาหาร: “ทำไมท่านต้องตามข้ามา? ข้าจำได้ว่าท่านไม่ชอบสิ่งที่น่าเบื่อหน่ายเหล่านี้ เฉิงยียังเคยบอกว่าแม้แต่โรงละครท่านก็ไม่ไป”
นางต้องการมาพักผ่อนโดยลำพัง แต่คิดไม่ถึงว่าซ่านจินจื๋อจะตามนางไปทุกก้าว และขึ้นไปบนเรือ
ซ่านจินจื๋อมองสายตาของตนด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
บรรยากาศเงียบสงบ กู้อ้าวเวยก็ไม่ไปสนใจอีก จนกระทั่งดอกไม้ไฟจุดขึ้นสู่ท้องฟ้า กู้อ้าวเวยกระโดดเหมือนเด็ก นางคว้าจับหัวเรือไว้แล้วมองดูดอกไม้ไฟที่ปะทุอยู่บนท้องฟ้า
ซ่านจินจื๋อมองดูนางด้วยความไร้เดียงสา
ในท้องฟ้าที่สว่างพร่างพรายเช่นนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะถาม: “หากข้ากลับเทียนเหยียนแล้ว เจ้ายังต้องการดึงดูดให้โหวเซ่อออกมาไหม?”
“ต้องการ”
“เจ้าพาตัวเองไปอยู่ในที่อันตราย” ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว
“แต่ข้าต้องเอาเหลียนจื่อเกิงของข้ากลับ” กู้อ้าวเวยเห็นว่าดอกไม้ไฟค่อยๆสลายตัวไป ก็ลุกขึ้นยืนตรงหน้าซ่านจินจื๋อ นางจับหุ่นไม้รูปแมวเชือกสีแดงตรงเอว พูดเสียงต่ำ: “เป็นครั้งแรกที่มีคนให้มีดกับข้า ข้าจะต้องเอากลับมาอย่างแน่นอน”
ดูเหมือนว่าซ่านจินจื๋อจะคิดออก ก่อนหน้านี้ซ่านจวนฮ่าวเคยให้มีดกับกู้อ้าวเวย แต่กู้อ้าวเวยไม่ต้องการแม้แต่จะใช้มัน
เขาสีหน้าหนักอึ้งไปทั้งหน้า ด้านหลังกู้อ้าวเวย ดอกไม้ไฟนับไม่ถ้วนค่อยๆจุดขึ้น เขาระงับความโกรธ: “เพื่อมีดเล่มเดียว เจ้าต้องเอาชีวิตไปเดิมพัน?”
“ข้ายินยอม” กู้อ้าวเวยยกมุมปาก แต่ความเจ็บปวดนั้นยังคงเอ่อล้นออกมา ดอกไม้ไฟด้านหลังส่องสว่างมาที่ใบหน้านาง เปรียบเสมือนคราบน้ำตา
