บทที่ 167 ความวุ่นวายของตลาดมืด
ภายในสามวัน ทั้งสองคนก็เช่ารถม้าและออกจากหลิ่งหนาน
เฉิงซานเป็นสมุนคอยติดตามรับใช้อยู่เสมอ แผลที่ข้อมือกู้อ้าวเวยรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่นางไม่สนใจที่จะทายาทุกวัน บาดแผลบนไหล่และในกระดูกไหปลาร้ายิ่งน่ากลัวกว่าเดิม ซ่านจินจื๋อตกใจ เมื่อช่วยนางทายา
เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าหญิงสาวตัวเล็กๆจะรับความบาดเจ็บได้เช่นนี้
แต่กู้อ้าวเวยนั้นกลับแตกต่าง นางค้างแรมอยู่ที่โรงเตี้ยมในช่วงพลบค่ำ ไม่กลัวพวกนักเลงหัวไม้หาเรื่อง บังคับซ่านจินจื๋อและเฉิงซานแสดงฝีมือ เขาต่อยคนสองสามคนจนใบหน้าบวมถึงจะหยุดพูดคำหยาบ แล้วรับประทานอาหารอย่างดีๆ
“อย่าก่อความเดือดร้อน”
“ตอนนี้ท่านขอร้องข้า” กู้อ้าวเวยสนใจแต่ตัวเอง และยังต้องการไข่ตุ๋นอีกชาม
เฉิงซานเห็นกู้อ้าวเวยกินเยอะแล้วไม่อ้วน ก็ได้แต่แปลกใจ
ซ่านจินจื๋อมองนางที่รูปร่างผอมบางเช่นนี้ ไม่ได้ตำหนิอะไรออกมา ทุกวันเขาให้เฉิงซานจ้องมองดูนางรับประทานอาหารให้ตรงตามเวลา ไม่อย่างนั้นแล้วนางคงหมกมุ่นอยู่กับสมุนไพรทั้งวัน
กู้อ้าวเวยยังรับประทานอาหารไม่เสร็จ ก็มีชายร่างสูงใหญ่พกมีดที่อยู่ไม่ไกลเดินมา
“น้ำฉ่าวหลงจริงๆ แล้วคือสิ่งใด ไม่จำเป็นที่เราต้องตามหา”
“น้ำฉ่าวหลงอาจจะเป็นสิ่งร้ายแรง ถ้าหากขโมยมาได้ คงทำเงินได้ไม่น้อย”
คำพูดของเขาทั้งสองคนเข้ามาในหูกู้อ้าวเวยอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นนางวางมือลงจากไข่ตุ๋นที่เหลือ ซ่านจินจื๋อและเฉิงซานไม่มีปฎิกิริยาอะไร กู้อ้าวเวยก็เดินไปถึงหน้าของชายร่างใหญ่นั่นแล้ว: “น้ำฉ่าวหลงอยู่ที่ใด?”
“ทำไม? แม่นางต้องการสิ่งนี้หรือ?” ชายคนนั้นกวาดสายตามองรูปร่างกู้อ้าวเวย ทำไมไม่เคยเจอหญิงงามในสถานที่นี่มาก่อน?
“เจ้าบอกสถานที่ข้า ข้าจะไปเอา ถ้าหากพวกเจ้าเอามาได้ ก็ขายให้ข้า”
กู้อ้าวเวยค้ำมือลงบนโต๊ะของพวกเขาอย่างกล้าหาญ นางจงใจขยิบตาอย่างหน้าทะเล้น
มองชายร่างใหญ่นั้นที่สายตามองตรง พวกเขาก็รีบวิ่งฝ่าลมฝุ่นมา ตอนนี้เจอหญิงสาวรูปงาม คงไม่พ้นคิดหาวิธีเอานางมาอยู่ข้างกาย
“ในเมื่อเช่นนี้ แม่นางไม่นั่งแล้วดื่มเหล้าสักจอกหรือ” ชายร่างใหญ่อ้ามือ คิดอยากรวบตัวกู้อ้าวเวยมาไว้ในอ้อมแขน
“แคล็ก…”
กระดูกเขาเริ่มเจ็บ ชายร่างใหญ่ล้มลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง ม้านั่งที่นั่งอยู่ก็ถูกหักออกเป็นสองท่อน
เฉิงซานรับมือ ไม่รอให้อีกคนชักมีดออก เขาเข้าจับไปที่ลำคอ แล้วดึงตัวขึ้นมา: “ฮูหยินถามพวกเจ้าว่าน้ำฉ่าวหลงอยู่ที่ใด”
คำพูดเสียงดังมีพลัง ซ่านจินจื๋อดึงกู้อ้าวเวยเข้าหาตนเอง สายตามองเฉยนาง
กู้อ้าวเวยดิ้นหลุดพ้นออกจากอ้อมแขนเขา นางยกมือพาดลงไปบนไหล่ของชายที่อยู่ตรงข้าม ยิ้มอย่างเลห์กล: “พูดออกมาเถอะ ข้าไม่เอาชีวิตเจ้าหรอก”
“เจ้า พูดจาอวดดี!” ชายร่างใหญ่สองสามคนชักมีดแล้วบุกเข้ามา
ซ่านจินจื๋อแววตานิ่งเงียบ เขารู้ว่ากู้อ้าวเวยจงใจแก้แค้นการกระทำเมื่อก่อนของตนเอง นี่นานเท่าไรที่มันเป็นปัญหาไม่หยุด และเขาก็เป็นคนนิสัยใจร้อน เขาชักมีดยาวฟันไปที่ไหล่ของคนคนหนึ่ง แล้วคว้ากู้อ้าวเวยมาอยู่หลังตน
ไม่คิดว่าคนที่อยู่รอบๆ จะวิ่งหายไปอย่างไม่เห็นเงา กู้อ้าวเวยนั่งยองลงข้างเฉิงซาน มองดูคนที่ล้มลงบนพื้นอีกครั้ง : “ตอนนี้เจ้าจะยอมพูดแล้วหรือ?”
ชายร่างสูงพูดจาอย่างสั่นกลัว เขาบอกว่าตลาดมืดของที่นี่มีน้ำฉ่าวหลง
กู้อ้าวเวยปล่อยเขาไป ก่อนไปเขาแตะด้ามมีดยาวที่อยู่บนโต๊ะอย่างสงสัย ซ่านจินจื๋อรีบไปดึงตัวนางมา: “ไปเถอะ”
“ไปที่ตลาดมืด” กู้อ้าวเวยพยักหน้า พาพวกเขาไปตลาดมืดอย่างตามใจตัวเอง โดยปกติแล้วการต่อสู้จะพึ่งฝีมือของเฉิงซาน ซ่านจินจื๋อรู้สึกว่าหากตนไม่ตัดอะไรเลย ก็คงโดนการกระทำที่ออกลายอันธพาลของกู้อ้าวเวยทำให้ตนโกรธ
“ข้าแค่บีบบังคับเท่านั้น เปรียบเทียบกับความใจดำของท่าน ข้าก็แค่ก่อเรื่องเล็กน้อย”
กู้อ้าวเวยยิ้มแย้ม เพราะตอนนี้มีนางเพียงผู้เดียวที่รู้ว่ายาเสริมในสูตรลับนั้นอยู่ที่หน้าผาไป๋เฉ่า และมีวิธีเก็บรักษามันไว้ ไม่ว่าอย่างไร ซ่านจินจื๋อก็ไม่มีทางเลือกกับการกระทำแก้แค้นที่ผิดปกติของนาง
ยิ่งเขาขู่กู้อ้าวเวย กู้อ้าวเวยก็ยิ่งเป็นปฏิปักษ์ เพียงแค่ทำตามนาง
แม้แต่เฉิงซานก็แอบปวดหัว แต่กู้อ้าวเวยได้เดินเข้าไปในตลาดมืดในช่วงเวลาที่น่าทึ่งนี้แล้ว นางซื้อไม้แห้งเหี่ยว แล้วส่งไปในมือเฉิงซาน: “อีกสักครู่นำไม้แห้งเหี่ยวไปตัด แล้วเอาสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา เสริมด้วยหญ้าแห้งใส่ลงในกล่องไม้”
“นี่คือสิ่งใด?” เฉิงซานไม่เข้าใจ
“นี่เรียกว่าต้นไม้ฮ่วยกวาง แม้ว่าข้าจะเคยเห็นแค่ในตำราแพทย์ แต่สิ่งนี้ไม่ได้หาเจอง่ายๆ สิ่งเหนียวๆที่อยู่ในนั้นจะถูกขูดออกมา สามารถลดความดันโลหิต เป็นอาหารเสริมที่ดีสำหรับผู้ชายและผู้หญิง แต่สิ่งยับยั้งเยอะมาก หากรับประทานมากจะเป็นพิษ” กู้อ้าวเวยพูดไปตามสรรพคุณ สายตาก็มองตลาดมืดแห่งนี้
ตลาดมืดแห่งนี้มีของไม่มากนัก แต่ก็มียาสมุนไพรมีพิษอยู่จำนวนหนึ่ง
เพียงครู่เดียว ของกู้อ้าวเวยก็เต็มตระกร้า ถ้าหากราคาไม่เหมาะสม นางก็แค่วางพิษหรือไม่ก็ให้ซ่านจินจื๋อใช้กำลังข่มขู่ หลายคนไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้และไม่มีทางเลือก
เฉิงซานทั้งยกทั้งแบก ในมือยังถือของมากมาย
ซ่านจินจื๋อเห็นว่ากู้อ้าวเวยต้องการเข้าไปด้านใน จึงดึงนางเอาไว้: “หากเจ้าจะไปทุกหนทุกแห่ง แม้แต่กลับเทียนเหยียน ก็จะออกมาไม่ได้อีก”
กู้อ้าวเวยดิ้นออกจากมือเขา นางพูดเสียงเบา: “ท่านอาจรู้ว่าสูตรลับของตระกูลหยุนไม่สามารถเชื่อถือได้ การรักษาต้องใช้ยาให้ถูกกับโรค ข้าได้เตรียมสูตรไว้มากมายให้กับฉีหลินแล้ว ท่านรู้หรือไม่?”
เดิมทีนางไม่อยากเปิดเผยเรื่องนี้ สูตรยาที่ยังไม่สำเร็จไม่สามารถนำเอามาใช้ไม่ได้
แต่ถ้าหากนางยังไม่พูดอีก ซ่านจินจื๋อก็คงไม่รู้ว่าตนเองเตรียมการไปแล้วมากแค่ไหน ก็ยังคงคิดว่าขนมยัดไส้หล่นลงมาจากท้องฟ้าจริงๆ
“เดิมทีข้าคิดอยากจะบอกท่านทีละขั้น แต่ตอนนี้ข้าไม่เชื่อใจท่านแล้ว” กู้อ้าวเวยหัวเราะเบาๆ: “ไม่เพียงแค่นั้น ข้าได้ลองหลายวิธีแล้ว แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้เคยจับชีพจรแม่นางพ่านเอ๋อ เพราะท่านไม่เชื่อข้า”
ซ่านจินจื๋อสีหน้าหนักอึ้ง: “เจ้าช่าง…”
“ไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ ข้ายังต้องไปเอาน้ำฉ่าวหลง” กู้อ้าวเวยยิ้มเยาะ นางยังคงเดินเข้าไปในตลาดมืดต่อ
ซ่านจินจื๋อรีบวิ่งตามไป เฉิงซานที่อยู่ข้างหลังมองซ่านจินจื๋ออย่างลังเล เขาพูดเสียงเบา: “เรื่องที่พระชายาทำทั้งเยอะทั้งซับซ้อน พวกข้าไม่เข้าใจเรื่องยา และไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ แต่พระชายาเคยสืบหาอาการป่วยของแม่นางซู”
ดูแล้ว ข้าคงเข้าใจนางผิด
ซ่านจินจื๋อคลายโมโหลง และรีบวิ่งตามนางเข้าไปในห้อง ห้องในตลาดมืดมีทั้งคนดีคนเลวปะปนกัน
พอซ่านจินจื๋อเข้าไปด้านใน กู้อ้าวเวยก็พูดคุยกับเถ้าแก่คนนั้นแล้ว สีหน้าซ่านจินจื๋ออึมครึม เขารีบเข้าไปปกป้องนาง
