บทที่181 ความเป็นอมตะ
ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ซ่านจินจื๋อมองไม่ออกเสมอ
เหตุใดกู้อ้าวเวยถึงได้ดื้อดึงไม่เคยยอมแพ้เช่นนี้ไม่ว่าจะพบเจอเรื่องราวอะไรก็ตาม ทระนงตนไม่เคยยอมก้มหัว ทั้งที่คนที่ตายไปคือท่านปู่ที่นางรักยิ่ง เหตุใดนางยังสามารถเฉยชาได้เพียงนี้
”เฉิงซาน ส่งคนให้ไปช่วยจัดการปัญหาในมือของพระชายาซะ”
ซ่านจินจื๋อเมื่อรับสั่งเสร็จ ก็รีบเดินจากมา เพียงค่อยๆนึกย้อนกลับไปอดีตที่กู้อ้าวเวยเคยกระทำทั้งหมด
หลอกลวงซู๋ฮองเฮาให้รับปากคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังแลกกับใบสั่งยา ใช้ความใจดีของหมอทำความรู้จักกับองค์ชายสี่ ออกหน้าแทนฉีหลินเรื่องวางยาพิษอย่างกล้าหาญ ใช้ประโยชน์จากอำนาจในการช่วยให้ฉีหรัวได้สืบทอดสำนักเยียนหยู่เก๋ออย่างเฉียบขาด เสนอโหวเซ่อให้สนับสนุนซึ่งกันและกันอย่างกล้าหาญ
มิน่าล่ะองค์ชายหกถึงได้ชมชอบนางเช่นนี้
ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์หรือบุคลิก ความเฉลียวฉลาดหรืออุปนิสัย กู้อ้าวเวยนางมักจะมีความคิดหรือวิธีการที่เหนือชั้นกว่าคนรอบข้าง ข้อเสียเพียงอย่างเดียว กลับกลายเป็นไม่เคยมองทะลุในใจดวงนั้น จึงไม่เคยรู้ว่านางต้องการทำอะไรกันแน่
ตอนนี้คิดดูแล้ว กู้อ้าวเวยต้องการอำนาจต้องการเงินทอง นี่คงคิดตั้งหลักปักฐานตนเองอยู่ที่เทียนเหยียนนี่
“กุ่ยเม่ย ปกติแล้วพระชายายังคบหากับใครอีกบ้าง?” ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ย้อนดูแล้ว กู้อ้าวเวยปีนขึ้นสู่ตำแหน่งนี้โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว หยวนเอ๋อคอยพูดแก้ต่างให้นาง ซู๋ฮองเฮาคอยหนุนอยู่เบื้องของนางเพื่อใบสั่งยา และนางก็ร่วมมือกับสำนักเยียนหยู่เก๋อทำให้ไม่ขาดแคลนเงินตรา ไปจี้ซื่อถางรักษาช่วยเหลือคนก็ยิ่งได้ใจของชาวบ้าน
หากว่านางเป็นผู้ชาย เกรงว่าในไม่กี่ปีก็คงสามารถก้าวนำตำแหน่งเฉิงเสี้ยงที่บิดากู้เฉิงดำรงอยู่ในขณะนี้
”ไม่ค่อยได้คบหากับคนมากมายนัก แต่กลับเป็นพวกคนปลูกยา ยังมีขอทานน้อยที่นางเคยช่วยชีวิตไว้ได้ในจี้ซื่อถาง จากนั้นก็คงเป็นแผงลอยขายเกี๊ยวที่อยู่ถัดไปและร้านอาหารป่ายเว่ยนั่นที่ทำขนมหวานคือ……” กุ่ยเม่ยพูดนับออกมาทีละอันๆ พวกนี้ล้วนแต่เป็นคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้อง
ซ่านจินจื๋อปวดศีรษะจนต้องนวดขมับไปมา: “เจ้ารู้หรือไม่ว่านางต้องการทำอะไรบ้างกันแน่?”
“ข้าน้อยไม่ทราบ” กุ่ยเม่ยไม่ทราบจริงๆ
”นางปีนสู่ที่สูงขึ้นเรื่อยๆโดยอาศัยบ่าของข้า เจ้าพอรู้ไหมว่านางได้เคยติดต่อนายพลหรือขุนนางในราชสำนักหรือไม่?” ซ่านจินจื๋อนวดไปมาตรงขมับ
”กู้เหยียนจือรวมหรือไม่?” กู่ยเม่ยแสดงสีหน้าที่ว่างเปล่า ให้รู้ว่าไม่ทราบจริงๆ
ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนๆ เพียงแค่กู้อ้าวเวยติดต่อกับใครๆ ท่านอ๋องก็จะรู้ได้โดยปกติ เหตุใดถึงเพิ่งมาถามทีละคำถามอย่างละเอียด
หรือว่าข้าคิดมากไปเอง?
ซ่านจินจื๋อเพียงเลิกคิ้วขึ้น กำลังคิดว่ากู้อ้าวเวยมีแผนการอื่นอีกหรือไม่
นอกประตูแม่บ้านก็รีบรุดเดินเข้ามา ข้างหลังตามมาด้วยกู้อ้าวเวยที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นสีขาวทั้งตัวแล้ว กู้อ้าวเวยเพียงแค่เกล้าผมด้วยปิ่นไม้ต้นท้อด้ามเดียว ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าของซ่านจินจื๋อแล้วแสดงความเคารพ: “แม่บ้านไม่ให้ข้าออกจากตำหนักอ๋อง หรือว่าเป็นรับสั่งของท่านอ๋อง”
”ข้าเคยกล่าวไว้หรือ?” ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว
”คือข้าคิดว่าช่วงนี้อาการป่วยของแม่นางซูพ่านเอ๋อหนักขึ้น ดังนั้นถึง……”
”ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว” เฉิงซานมองด้วยดวงตาเย็นชา เดิมเพราะว่าแม่บ้านไม่ได้เพิ่มพวกอุปกรณ์ให้วิหารเฟิ่งหมิงจึงถูกหักเงินเป็นเวลาสามเดือน วันนี้ยังจะกล้าไม่ปล่อยให้พระชายาออกไปไหนอีก ช่างใจกล้าจริงๆ
”แม่บ้านคงนึกว่าข้าไปจากเทียนเหยียนแล้ว คงจะไม่ใช่หญิงสาวผู้บริสุทธิ์อีกแล้ว ดังนั้นท่านอ๋องจึงไม่ได้เห็นข้าอยู่ในสายตาเช่นนี้ ดังนั้นจึงได้ละเลย เพียงแต่ว่าในเวลานั้นที่ท่านปู่จากไปไม่ได้บอกข้าถึงข้อตกลงระหว่างตระกูลหยุนและราชวงศ์ ตอนนี้ข้าจึงต้องการไปที่พระราชวังสักหน่อย ไม่ทราบว่าท่านอ๋องมีเหตุผลอะไรถึงรั้งข้าไว้?”
กู้อ้าวเวยโมโหเล็กน้อย ท่าทางแข็งกร้าว
“ตอนนี้ข้าก็มีหนึ่งเรื่องจะถามเจ้า เจ้าติดต่อทุกฝ่ายที่มีอำนาจ สร้างความสัมพันธ์กัน ทั้งหมดเพื่อตัวเจ้าเอง หรือว่าเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจเงินเพื่อตระกูลหยุนจะได้เจริญยิ่งๆขึ้นไป” ซ่านจินจื๋อก็ยืนขึ้นเช่นกัน
กู้อ้าวเวยเหลือบมองเขาด้วยความสงสัย แล้วจึงนึกถึงเรื่องราวเมื่อตอนเช้า
ที่แท้ซ่านจินจื๋อก็กำลังคิดว่า ที่นางแต่งเข้าตำหนักอ๋องจิ้งนั้นเพื่อความเจริญรุ่งเรืองของตระกูลหยุนหรือไม่
”ก่อนหน้านี้ที่รวบรวมอำนาจก็เพียงแค่เพื่อปกป้องชีวิตของตนเอง ตอนนี้ข้าคิดเพื่อบรรพบุรุษ ก็ไม่ใช่เรื่องผิด หากว่าท่านอ๋องต้องการพูดคุยเรื่องความรักกับข้า อ้าวเวยก็คงพูดแค่ประโยคเดียว” กู้อ้าวเวยเพียงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าซ่านจินจื๋อ เงยหน้าขึ้นช้าๆแล้วมองไปที่เขา: “ตั้งแต่วันนั้นที่กลับมาจากหน้าผาไป๋เฉ่า ท่ามกลางหมอกหนาท่านอ๋องได้ร้องเรียกชื่อของแม่นางพ่านเอ๋อ ความรู้สึกของอ้าวเวยถูกบดขยี้จนมองไม่เห็น ตอนนี้อ้าวเวยเป็นเพียงพระชายาจิ้ง มีอำนาจเพิ่มขึ้นเช่นนี้ ภายภาคหน้าท่านอ๋องก็ไม่สามารถทำอะไรข้าได้ ดังนั้นไม่ต้องพูดคุยเรื่องความรู้สึกกับอ้าวเวยถึงถูก”
แม้แต่ซ่านจินจื๋อก็ยังไม่รู้เรื่อง แต่คำพูดเช่นนี้ทำให้เขาพาลโกรธ
“ดังนั้นที่พูดมา เจ้าได้ตัดรากถอนโคนเรื่องความรู้สึกแล้ว”
“ตัดขาดอย่างไร?” กู้อ้าวเวยหัวเราะเยาะ เงยหน้ามองไปที่เขา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง: “เพียงแต่ว่าแตงที่ฝืนเด็ดจากต้น ย่อมไม่หวาน และตอนนี้ข้ายังมีอะไรให้ต้องทำ ท่านอ๋องได้โปรดช่วยให้สมหวัง”
แสดงความเคารพโดยไม่มีข้อบกพร่อง กู้อ้าวเวยแสดงความจริงใจอย่างเต็มที่แล้ว
แม้แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ นางล้วนไม่ได้หลอกลวงซ่านจินจื๋อ เพียงแค่เขาถาม นางจะบอกตามความเป็นจริง
ซ่านจินจื๋อรู้สึกว่าหัวใจตัวเองปวดแปลบ พลันก็นึกถึงท่าทางของกู้อ้าวเวยปกติที่ไม่สนกฎระเบียบใดๆ
แต่ตอนนี้ นางคุกเข่าแสดงความเคารพ เพียงเพื่อบอกกับเขาว่าหลังจากนี้นางจะเป็นเพียงแค่พระชายาของเขา
“เจ้าเกิดมาช่างวิเศษจริงๆ แม้แต่ความรู้สึกก็สามารถตัดขาดได้ ข่าวการตายของท่านปู่เจ้าเพิ่งส่งถึงวันนี้เท่านั้น เจ้ากลับใจร้อนจนทนไม่ได้ต้องรีบไปสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูลหยุนต่อหน้าองค์จักรพรรดิในวันนี้แล้วหรือ?”
คำพูดกระทบกระเทียบที่โพล่งออกมา ซ่านจินจื๋อก็ยอมรับว่าทั้งหมดก็แค่เพื่อเรียกความเป็นธรรมให้ตนเอง
กู้อ้าวเวยไม่ได้เงยหน้าขึ้น: “ใช่ ท่านปู่ถูกกลบฝังไปแล้ว แต่ข้าลูกหลานตระกูลหยุนและคนอีกเป็นร้อยเป็นพันคนยังดำรงอยู่ กู้อ้าวเวยไม่มีคนที่สามารถระบายความในใจได้ ทำได้แค่ละทิ้งความรู้สึกเพื่อส่วนรวม”
ไม่มีคนสามารถพูดคุยได้?
ซ่านจินจื๋อเดินไปข้างหน้าแล้วดึงนางให้ลุกขึ้นด้วยแรงที่ไม่น้อย แม้แต่แม่บ้านที่คุกเข่าอยู่ข้างๆก็ตกตะลึงเล็กน้อย
ดวงตาคู่นี้ของกู้อ้าวเวยยังคงสดใสเพียงนี้
“ตอนนี้เจ้าคือพระชายาของข้า เจ้ายังคงเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์นั่น?” ซ่านจินจื๋อถามทันที
เขาแค่อยากเห็นนางแสดงความอ่อนแอ!
กู้อ้าวเวยเหมือนถูกแทงด้วยมีดเจ็บกว่าปกติจนต้องหลับตาลง สุดท้ายก็ยกยิ้มขึ้นด้วยความดูถูกดูแคลน: “ซ่านจินจื๋อ คำพูดนี้คือประโยคที่ตัดขาดความรักของข้าโดยแท้จริง ถ้าข้าถูกคนอื่นทำให้มีมลทิน ข้าจะต้องบอกทุกอย่างอย่างแน่นอน! ไม่ใช่ยืนอยู่ตรงหน้าท่านด้วยใจเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ พูดคุยกับท่าน!”
เมื่อปัดมือของซ่านจินจื๋อออกแล้ว หลังจากนั้นยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่
”ท่านว่าข้าไม่มีความรู้สึก แล้วรู้หรือไม่ท่านปู่ได้รับสั่งเรื่องราวตระกูลหยุนของข้าไว้อย่างไร!”
ในที่สุดกู้อ้าวเวยดวงตาแดงก่ำ แต่ซ่านจินจื๋อเพียงแค่ชะงักเล็กน้อยและยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร กู้อ้าวเวยก็กำลังเดินออกไปข้างนอกด้วยตัวเอง: “วันนี้ ข้าจะต้องเข้าเฝ้าองค์ฮ่องเต้ให้ได้ ขอเพียงแค่ได้ทราบข้อตกลงระหว่างตระกูลหยุนและราชวงศ์ ข้าถึงสามารถ……”
“ข้าจะบอกเจ้าเอง” ซ่านจินจื๋อดึงรั้งนางไว้ เฉิงซานที่ยืนอยู่ข้างๆก็รู้หน้าที่รีบดึงแม่บ้านขึ้นแล้วพาออกไปด้านนอก แล้วปิดประตูลง
”คืออะไร?” กู้อ้าวเวยนวดหางตาที่เมื่อยล้าไปมา
“เพื่อยาอายุวัฒนะ และมีเพียงตระกูลหยุนของพวกเจ้าที่สามารถทำได้ ฮ่องเต้องค์ก่อนเพื่อเป็นอมตะ จึงได้ขายตำแหน่งขุนนางให้ตระกูลหยุนเพื่อทำข้อตกลง ครั้งนั้นเพราะทำไม่สำเร็จจึงให้คนของตระกูลหยุนไม่น้อยชดใช้ฝังทั้งเป็น ตอนนี้เจ้าคือคนสุดท้ายของตระกูลหยุนที่แต่งเข้ามาในราชวงศ์ เสด็จพี่คิดว่าเขาเป็นหนี้ตระกูลหยุนของพวกเจ้าทั้งหมด ดังนั้นถึงได้ให้ความสำคัญเช่นนี้กับเจ้า” ซ่านจินจื๋อพูดอย่างละเอียด
เพียงแลกมากับเสียงหัวเราะเบาๆที่แทบจะไม่ได้ยินของกู้อ้าวเวยเท่านั้น
