บทที่185 ถอนพิษหรือวางยาพิษ
กลางอ่างอาบน้ำ ไอน้ำร้อนสีขาวลอยฟุ้งไปทั่ว
ซูพ่านเอ๋อนั่งอยู่ในอ่างเพียงลำพัง ในโพรงจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นขมของยา ทำให้นางจามออกมาหลายครั้งหลายครา
แต่กู้อ้าวเวยเพียงแค่ยืนอยู่อีกข้างพลิกยาสมุนไพรกลับไปกลับมา ไม่พูดไม่จา
”กู้อ้าวเวยเจ้ายอมเอาสูตรยาของตระกูลหยุนออกมาเพื่อข้าจริงๆหรือ?” ซูพ่านเอ๋ออดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม นางต้องการลุกออกจากน้ำร้อนนี้อย่างมาก แต่กู้อ้าวเวยกลับไม่ยินยอม
”แต่เจ้าไม่ได้เจ็บป่วยใดๆตั้งแต่ต้น ข้าจำเป็นต้องแก้ไขใบสั่งยานี้เล็กน้อย”
กู้อ้าวเวยจำต้องหันมาพูดด้วย และบนร่างกายของนางก็มีบาดแผลไม่น้อย
บนเรือนร่างของซูพ่านเอ๋อแทบจะไม่มีรอยแผลเป็นอะไรเลย เพราะปกติก็ไม่เคยออกไปไหน ผิวพรรณก็ผ่องใส แม้แต่หญิงสาวอย่างกู้อ้าวเวยมองแล้วยังรู้สึกชื่นชอบ แล้วนับประสาอะไรกับซ่านจินจื๋อล่ะ
คิดมาถึงตรงนี้ กู้อ้าวเวยเพียงแค่นำสมุนไพรเพิ่มลงไปในอ่าง เมื่อเห็นน้ำเริ่มเย็นลงเล็กน้อย จึงรับสั่งเสียงดังให้ชิงต้ายที่อยู่ด้านนอกไปจัดเตรียมน้ำร้อนอีกหนึ่งถัง
”ดูสิ่งที่เจ้าทำสิต้องการจะฆ่าข้ารึ ข้าร้อนจะตายแล้ว” ซูพ่านเอ๋อต้องการจะยืนขึ้น กู้อ้าวเวยกลับกดที่ไหล่ของนางไว้ ให้นางนั่งลงไปอีกครั้ง
ซูพ่านเอ๋อรู้สึกไม่พอใจ: “ยาสมุนไพรนี้เพราะอะไรถึงได้เหม็นเช่นนี้ เจ้าเพิ่มอะไรลงไปกันแน่?”
”ถึงข้าพูดชื่อออกมา เจ้าก็คงฟังไม่เข้าใจ เจ้าแค่ต้องรู้ว่าข้าไม่เคยฆ่าผู้คนไปเรื่อยก็พอแล้ว
กู้อ้าวเวยไม่อยากจะพูดคุยกับนางมากมายนัก ซูพ่านเอ๋อก็เป็นนางร้ายคนหนึ่ง ไม่ถึงนาทีสุดท้าย ก็ไม่มีทางรู้ว่านางทำเรื่องราวอะไรออกมาได้บ้าง
เพียงแต่ว่าคนข้างหลังอย่างซูพ่านเอ๋อจ้องมองที่แผ่นหลังของกู้อ้าวเวยด้วยท่าทางที่น่ารังเกียจ
จากนั้น นางเพียงแค่มองไปยังเสื้อผ้าของตนเองที่วางอยู่อีกข้าง
ถ้าหากว่านางสามารถโหดเหี้ยมลงมือกับตนเองได้ ถ้าอย่างนั้น…… กู้อ้าวเวยจะต้องตายอย่างแน่นอน
”พระชายา น้ำร้อนอีกถังได้เตรียมเสร็จแล้ว” เสียงของชิงต้ายดังลอดเข้ามา
เพียงแค่สักครู่ หญิงสาวสองสามคนก็ได้ยกน้ำอีกถังที่ร้อนระอุเข้ามาให้ แล้วก็รีบร้อนจากไป
กู้อ้าวเวยเพียงพยักเล็กน้อย แต่ซูพ่านเอ๋อที่อยู่ด้านหลังกลับพูดไม่จบไม่สิ้น แอบไปเอาขวดหยกนั้นมา นำเม็ดยาวางไว้ในปากข้างฟันกราม: “แต่ถ้าให้ข้าพูด ท่านปู่ของเจ้าตายเร็วๆ ก็สามารถไปเกิดใหม่เร็วๆ”
กู้อ้าวเวยหยุดการเคลื่อนไหว กลับทำเพียงแค่หายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าอึมครึม
ตอนนี้ไม่สามารถทำผิดพลาดแม้แต่น้อย
”เจ้ารู้หรือไม่? หยุนชิงหยางและลูกหลานตระกูลหยุนทดลองยาเพื่อองค์ฮ่องเต้ ตายนับร้อยชีวิต ตอนนี้เจ้ายังสามารถอยู่ข้างกายท่านพี่จื๋อได้เป็นเพราะว่าสถานะของเจ้า กลับไม่มองดูสถานะนี้ของเจ้า ล้วนเหยียบบนร่างกายของท่านปู่ของเจ้าขึ้นมา!” ซูพ่านเอ๋อหัวเราะเย้ยหยัน
มีดเล่มเล็กในมือของกู้อ้าวเวยบาดเข้าที่ฝ่ามือโดยไม่ตั้งใจ
แต่ในใจของนางโกรธจัดจนไม่มีที่เปรียบ จำต้องกดทับลงไป กลับอดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับไป เดินไปข้างๆนาง: “เชิญเจ้าเข้าไปที่อ่างอีกใบด้วย”
ซูพ่านเอ๋อหลับตาลง ในใจสั่นไหว
กู้อ้าวเวยไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะลงมือกับนางจริงๆหรือ ตอนนี้ในห้องก็เหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน
ถ้ากู้อ้าวเวยไม่ใช้โอกาสนี้เพื่อลงมือต่อนาง ถ้าอย่างนั้นนางก็เพียงแค่ทานยาพิษนี้ เพื่อให้กู้อ้าวเวยออกไปจากตำหนักนี้แล้ว
”ใช่แล้ว แม่นางพ่านเอ๋อ เจ้ารู้หรือไม่น้ำในอ่างที่เจ้าเพิ่งแช่ไปนั้น คืออะไรบ้าง?” กู้อ้าวเวยเพียงนำสมุนไพรใส่ลงไปในอ่างทีละน้อย พร้อมยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
ซูพ่านเอ๋อขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
”น้ำนั่นใช้น้ำคางคก อุจจาระของลูกสุนัข น้ำล้างเท้าของคนรับใช้ชายและอื่นๆต้มรวมกันทั้งหมด สามารถพูดได้ว่าหนามยอกเอาหนามบ่ง และที่สำคัญน้ำคางคกนี้ข้ายังได้กลั่นต่างหากออกมาอย่างดี พิษร้ายแรงนัก” กู้อ้าวเวยยิ้มกว้างมากขึ้น คำพูดในปากกลับกลายเป็นขู่ขวัญยิ่งขึ้นไม่น้อย: “ถ้าหากเจ้ายังอยากจะออกจากอ่างนี้อยู่ ก็จงหุบปากซะ”
ยาในปากถูกเคี้ยวละเอียด
สีหน้าซูพ่านเอ๋อมืดครึ้ม ตัดสินใจทำตามแผนโง่ๆอย่างสมบูรณ์
กู้อ้าวเวยมองดูสิ่งต่างๆตรงหน้าด้วยความละเอียดรอบคอบ ในใจพลันนึกไปถึงยาสมุนไพรที่ให้ซูพ่านเอ๋อทานไปก่อนหน้านี้ รอให้ครั้งนี้จบลง ไม่ว่าใครที่ช่วยตรวจชีพจรให้กับนางก็ต้องรู้ว่านางไม่เคยเจ็บป่วยมาก่อนอย่างแน่นอน
ใบสั่งยาของนางนี้ ได้เปลี่ยนเป็นยาสมุนไพรที่ช่วยให้เลือดลมไหลเวียนดีตั้งแต่ต้นแล้ว
เพียงแต่ว่านางยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา ซูพ่านเอ๋อที่อยู่ตรงหน้าก็ลุกขึ้นมาจากในอ่าง คายเอาโลหิตสีดำขนาดใหญ่ออกมา
ซูพ่านเอ๋อนอนพาดอยู่บนขอบอ่างอาบน้ำ มองกู้อ้าวเวยที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตะโกนเสียงดังออกมา: “เจ้า! เจ้าวางยาพิษข้า!”
“อะไร……” กู้อ้าวเวยตกใจชะงัก สัญชาตญาณของความเป็นหมอต้องการเข้าไปใกล้เพื่อตรวจชีพจรให้กับนาง
แต่ซูพ่านเอ๋อหน้ามืดตกลงมาจากขอบอ่างอาบน้ำทันใด
”ปัง———“
ประตูถูกผลักออก เสื้อผ้าสีดำทั่วร่างอย่างซ่านจินจื๋อเมื่อเข้ามาก็มองเห็นคนที่นอนราบอยู่บนพื้น หน้าผากของซูพ่านเอ๋อกระแทกกับพื้น โลหิตแดงไหลนอง และเลือดสีดำพุ่งออกมาจากมุมปากอยู่ข้างๆ
”พ่านเอ๋อ! พ่านเอ๋อ!” เขารีบรุดเข้าไปโอบอุ้มตัวคนขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
ซูพ่านเอ๋อกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง
”เมี่ยวหาร! ยังไม่รีบเข้ามาหาข้าอีก!” ซ่านจินจื๋อตะโกนสั่งคนด้านนอก
เมื่อเมี่ยวหารเข้ามาก็เห็นโลหิตสีดำบนพื้น ก็เพียงแค่เหลือบมองกู้อ้าวเวยอย่างละอายแก่ใจจากนั้นจึงได้รีบเข้าไปหาซูพ่านเอ๋อ เสแสร้งแกล้งทำว่าช่วยนางตรวจชีพจร
ในเวลานี้ใบหน้าซ่านจินจื๋อกลับมืดครึ้มจ้องไปยังกู้อ้าวเวยอยู่นานแล้ว
แต่กู้อ้าวเวยเพียงแค่ยืนอยู่ที่เดิม ไม่อยากจะเชื่อมต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก้าวเข้าใกล้เมี่ยวหารเพื่อต้องการตรวจชีพจรให้กับซูพ่านเอ๋อ
“เพียะ———“
เสียงตบที่ใบหน้าบ่งบอกถึงความแรงสิบเท่า กู้อ้าวเวยล้มลงอีกฝั่ง มองซ่านจินจื๋ออย่างไม่อยากจะเชื่อ
”เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้าเลยแม้แต่น้อย!”
“กู้อ้าวเวย! อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ความคิดของเจ้า!” ซ่านจินจื๋อตะคอกเสียงดัง นัยน์ตาเต็มไปด้วยแววสังหาร
เสียงพูดหยุดลง เฉิงซานก็สั่งให้ทหารเข้ามาจับตัวกู้อ้าวเวยกดลงกับพื้น ขยับเขยื้อนไม่ได้
ไม่สมควรเป็นเช่นนี้……
เวลาต่อมา เมี่ยวหารกดเสียงต่ำพูดออกมา: “แม่นางพ่านเอ๋อได้รับพิษร้ายแรง ท่านอ๋องได้โปรดอุ้มนางไปวางไว้บนเตียงไม้ไผ่ข้างๆด้วยเพคะ”
ซ่านจินจื๋อรีบทำตาม นำคนเจ็บไปไว้บนเตียง
เมี่ยวหารจึงรีบหยิบเข็มเงินออกมาฝังเข็ม
คนหนึ่งคนที่ไม่ได้มีความรู้การแพทย์แตกฉานมาก เหตุใดถึงรู้วิธีการถอนพิษได้รวดเร็วเช่นนี้
กู้อ้าวเวยเข้าใจได้ทันที เพียงแต่ว่ายังไม่ทันเอ่ยปากพูด ซ่านจินจื๋อก็กระชากเส้นผมของนางด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ลากนางขึ้นมาจากพื้น แล้วโยนออกนอกประตู
กู้อ้าวเวยกลิ้งลงตามขั้นบันได พลันเจ็บหน้าอก จึงได้คายเอาเลือดสดๆออกมา
”พระชายา!” ชิงต้ายดวงตาเบิกกว้างพร้อมขยับเข้ามา
”อย่าเข้ามา!” กู้อ้าวเวยเพียงแค่เช็ดเลือดออกจากมุมปาก ยืนขึ้นด้วยอาการโงนเงน: “ซ่านจินจื๋อ เรื่องการแพทย์ข้าไม่เคยสะเพร่ามาก่อน ข้าจะทำร้ายซูพ่านเอ๋อได้อย่างไรกัน……”
สิ่งที่ตอบกลับมา ก็ไม่พ้นเป็นดาบเล่มยาวประชิดข้างลำคอระหง
นางเกือบจะลืมไปแล้ว
ซ่านจินจื๋อไม่เคยเชื่อในตัวนางมาก่อน
