บทที่ 200 ช่วยเหลือจี้เหยา
บรรดาสาวใช้ทยอยกันเข้ามาเก็บกวาดทำความสะอาดพื้น
และก็ยังไม่ลืมเยาะเย้ยพระชายาผู้ไม่ได้รับความโปรดปรานที่กำลังตั้งครรภ์ “พระชายาท่านกล้าปั้นปึ่งกับท่านอ๋องเช่นนี้ ตอนนี้ท่านไม่ได้รับความโปรดปรานก็เป็นเพราะตัวท่านนั่นล่ะที่หาเรื่องเอง”
“ไปรับโทษโบยด้วยตนเองสิบไม้” กู้อ้าวเวยคลายมือออกจากปกเสื้อแล้วนวดที่หว่างคิ้ว
สาวใช้ที่เพิ่งปากมากรายนั้นตกตะลึง “พระชายา….”
“ในเมื่อเจ้าเรียกขานข้าว่าพระชายา ก็สมควรรู้จุดจบ” กู้อ้าวเวยโบกมือ หญิงรับใช้ที่พอตาพอมีแววรีบเงียบปากลงทันที ทยอยมาข้างกายกู้อ้าวเวย “พระชายามีรับสั่งอันใดเพคะ?”
“ไปนำบะหมี่น้ำร้อนๆมาให้ข้าอีกถ้วย” น้ำเสียงของกู้อ้าวเวยในยามนี้กลับนุ่มนวลมากขึ้น
แต่ไรมานางไม่เคยตำหนิคนรับใช้ในจวน เมื่อพบคนรับใช้ที่ต้องการความช่วยเหลือก็จะใจดีเสียทุกครั้ง เหล่าสาวใช้เพียงพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่ไปจัดการเรื่องนี้แต่ยังนำตัวสาวใช้ที่พูดไร้มารยาทเมื่อสักครู่นี้ไปด้วย
วิหารชิงเฟิงแตกต่างกับวิหารเฟิ่งหมิงอย่างสิ้นเชิง สมุนล้วนตามเจ้านายที่ไม่แยแส
เกรงว่าปกติแล้วกู้จี้เหยาเองก็เอ่ยวิจารณ์คนอื่นในทางลบไว้ไม่น้อย
ชิงต้ายยังไม่กลับมา กลับกลายเป็นว่ากู้จี้เหยาได้เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดสะอ้านกลับมาเรียบร้อย เพียงนั่งข้างกู้อ้าวเวยด้วยความสั่นเทา หลานเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆมองแผนการของกู้อ้าวเวยไม่ออก จึงพูดหยั่งเชิง “พระชายา เมื่อคืนคุณหนูได้….”
“เช่นนั้นเรื่องต่อจากนี้ ก็ต้องดูที่ตัวพวกเจ้าเองแล้ว” กู้อ้าวเวยประคองขอบโต๊ะลุกขึ้นมา “ในเมื่อหลานเอ๋อร์เป็นคนของท่านแม่เล็ก เช่นนั้นท่านแม่เล็กวางแผนทำเรื่องอะไร พวกเจ้าสมควรเข้าใจชัดเจนแล้ว ส่วนข้าก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น”
ขณะที่กล่าว กู้อ้าวเวยได้เดินเข้าไปในห้องอย่างเชื่องช้า ต้องการรอบะหมี่น้ำร้อนๆของตน
“หลานเอ๋อร์ ข้ารู้สึกว่านี่มันไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่ กู้อ้าวเวยเป็นคนเจ้าเล่ห์….”
“แต่เรื่องนี้ไม่ควรล่าช้านานไปนัก ข้าเพิ่งได้เขียนจดหมายไปที่จวนเฉิงเสี้ยง รอถึงคืนพรุ่งนี้ค่อยนำคนเข้าไปส่งในจวนอย่างลับๆ จะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่น้อย” หลานเอ๋อร์คุกเข่าแหงนหน้ามองขึ้นไปหากู้จี้เหยา
นางใบหน้าซีดขาว ถึงแม้สาวใช้ข้างกายจะไม่ได้ยิน แต่นางยังคงกัดฟันแน่น “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ข้ากู้จี้เหยาต้องใช้วิธีเช่นนี้….”
“ข้าสังเกตเห็นว่าหลังจากที่พระชายาตั้งครรภ์ ท่านอ๋องก็อดทนกับนางขึ้นมาก เมื่อท่านมีทายาทให้กับท่านอ๋อง อนาคตทุกอย่างจะต้องดีขึ้นแน่นอน ท่านเพียงต้องพาลูกไปปรากฏตัวต่อหน้าท่านอ๋องให้มาก แล้วระหว่างท่านกับท่านอ๋องก็จะค่อยๆเกิดเป็นความรัก” หลานเอ๋อร์รีบโน้มน้าว
ตราบใดที่สามารถตั้งครรภ์ทายาทได้ในช่วงเวลานี้และกล่าวได้ว่าเป็นทายาทของซ่านจินจื๋อ
และแม้ว่านางจะไม่ได้รับความโปรดปรานภายในจวนอ๋อง แต่ก็ยังสามารถได้ครองตำแหน่งสูง
“แต่ถ้าหากข้าจะต้องเป็นพระชายาของท่านอ๋อง เหตุใดจำเป็นต้อง……”
“คุณหนู ท่านลืมไปแล้วหรือว่าท่านอ๋องไร้เมตตาเพียงใด? ในเมื่อได้เข้าในจวนอ๋องก็ย่อมต้องอยู่ต่อไปอีกนาน อย่างไรก็ไม่อาจปล่อยให้เตียงท่านหนาวเย็น เข้านอนเพียงลำพังทุกๆคืน” หลานเอ๋อร์ได้แต่เกลี้ยกล่อมด้วยเจตนาดี นางในฐานะสาวใช้ หากเจ้านายไร้อำนาจ เช่นนั้นแล้วอนาคตวันหน้าในจวนอ๋องของนางคงไม่ดีนัก
กู้จี้เหยายังคงพะว้าพะวัง ปกตินางเคยลดตัวไปทำเรื่องแบบนี้ที่ไหนกัน
ตอนนี้ยังต้องการให้นางพัวพันกับชายแปลกหน้า เพียงเพื่อให้กำเนิดสิ่งที่เรียกว่าทายาทอ๋อง นางคิดไม่ตกมาตลอดได้แต่ดวงตาแดงก่ำ ตัดสินใจรออีกไม่กี่วัน
กู้อ้าวเวยที่อยู่ภายในห้องโถงเพียงได้ยินบางอย่างแว่วๆ แต่ในใจได้กระจ่างแล้ว
ผู้หญิงในยุคสมัยนี้ล้วนให้ความสำคัญกับทายาท การตัดสินใจดังกล่าว ในวันหน้าคงต้องจ่ายค่าตอบแทนสำหรับสิ่งนี้
พลันยกโค้งมุมปาก กู้อ้าวเวยเพียงถือบะหมี่น้ำร้อนๆไว้ในมือ
หัวใจเมตตากรุณาของคนเป็นแพทย์ อย่างไรก็ไม่ได้มากไปกว่าจิตใจของความเป็นคน คนเหล่านี้เห็นนางเป็นดั่งหินรองเท้า เป็นดั่งหนามในดวงตา ในวันหน้านางจะกลับมาเหยียบย่ำทีละคน ทีละคน ตั้งแต่การกดขี่ข่มเหงตั้งแต่วัยเด็ก มีดปักหัวใจ เลือดสดๆนับสิบถ้วย ก้อนเลือดเนื้อในท้อง ล้อเล่นกับความรู้สึก
ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่าง นางล้วนไม่อาจลืม
“พระชายา ให้หม่อมฉันช่วยเถิดเพคะ” สาวใช้ข้างกายเห็นนางทานช้ามาก จึงรีบเอ่ยขึ้นมา
“อืม” น้ำเสียงราบเรียบ กู้อ้าวเวยกลับทำสีหน้าเป็นผู้ใจดีอีกครั้ง
หนึ่งชั่วยามให้หลัง ชิงต้ายจึงได้นำเห้อจิ้นหล่างมาถึงวิหารชิงเฟิง กู้จี้เหยานั่งข้างกายกู้อ้าวเวยด้วยจิตใจที่เหม่อลอย ขณะมองเห้อจิ้นหล่างจับชีพจรของกู้อ้าวเวย จึงเอ่ยเสียงกระซิบ “ท่าน……”
“ดวงตาอีกสักสองเดือนก็น่าจะดีขึ้น ตัวอ่อนในครรภ์ระยะนี้ก็น่าจะซุกซน ช่วงนี้มีเวลาเจ้าสามารถทานอะไรได้ก็ทานให้มากเข้าหน่อย อย่ารอให้ถึงเวลาที่ทานอะไรลงไปไม่ได้สักอย่าง” เห้อจิ้นหล่างกลับขัดบทสนทนาของกู้จี้เหยาตรงๆ
กู้อ้าวเวยชักข้อมือตนกลับ “นายท่านเห้อ หมิงเยียนต้องการให้ท่านช่วยเหลือบางอย่าง
“ว่ามา” เห้อจิ้นหล่างเพียงปิดกล่องยาใบเล็กของตน
“หลายคืนนี้หากท่านต้องมา ไม่สู้ช่วยนำคนของจวนเฉิงเสี้ยงติดตามมาด้วย คนๆนั้นเคยดูแลหมอในจวน อายุก็มากแล้วแต่ก็เคยดูแลพวกเรามาโดยตลอด คืนนี้จะนำเขามาด้วยได้ไหม ถือโอกาสให้ช่วยตรวจชีพจรน้องสาวข้ากู้จี้เหยา” กู้อ้าวเวยเอ่ยเสียงค่อย เอื้อมมือควานหาตัวหลานเอ๋อร์นำตัวนางดึงเข้ามา “หลานเอ๋อร์ เจ้าไปเชิญคนกับนายท่านเห้อ”
หลังจากหลานเอ๋อร์ตกตื่นอยู่ครู่หนึ่งก็เข้าใจความหมายของกู้อ้าวเวยได้ทันที จึงรีบโค้งเอวคำนับ “ขอบพระทัยพระชายาเพคะ”
เห้อจิ้นหล่างไร้การตอบสนอง กู้อ้าวเวยกลับหัวเราะพลางพยักศีรษะ “นายท่านเห้อเพียงต้องไปกับหลานเอ๋อร์ก็จะสามารถพบเขา รบกวนท่านแล้ว”
ในคำพูดยังแฝงความหมายอื่นไว้ด้วย
“ในเมื่อเวยเอ๋อร์กล่าวเช่นนี้ ข้าก็ตกลง” เห้อจิ้นหล่างส่งเสียงขบขัน แต่กลับมองนางด้วยความสงสัย “วันนี้ เจ้าพร้อมที่จะยอมรับแล้วจริงๆ”
กู้อ้าวเวยหัวเราะเบาๆ เพียงนำตลับไม้ขนาดเท่าฝ่ามือส่งให้กับเขา “นี่เป็นใบสั่งยารักษาอาการไอ เสี่ยวเอ๋อร์น่าจะได้ใช้”
“ข้าทราบแล้ว” เห้อจิ้นหล่างลุกขึ้นยืน หลังจากคำนับก็นำกล่องตลับไม้และหลานเอ๋อร์จากไป
เมื่อออกจากจวนอ๋อง หลานเอ๋อร์ลอบลงจากรถม้าไปแล้ว เห้อจิ้นหล่างจึงเบิ่งตาดูเสียหน่อยพลันเปิดกล่องตลับ ด้านในบรรจุไว้เพียงสูตรยา ไม่มีของสิ่งอื่นอีก
กู้อ้าวเวยนึกอยากจะทำอะไรกันแน่?”
เมื่อกลับถึงจี้ซื่อถาง เขาเพิ่งจะนำกล่องยาวางลงก็มีคนลอบเข้ามา หลังจากที่มองสำรวจก็จากไปแบบไร้เสียงไร้ร่องรอย
ทุกๆวันซ่านจินจื๋อล้วนทราบถึงของทั้งหมดที่กู้อ้าวเวยส่งออกไป แต่มีเพียงฉีหลินเท่านั้นที่รู้ถึงความหมายของนางที่ต้องการสื่อสารออกมา
ณ จุดๆนี้ กู้อ้าวเวยเป็นดั่งน้ำนิ่งไหลลึก
ชิงต้ายที่เพิ่งกลับมาถึงวิหารเฟิ่งหมิง ด้านนอกได้เกิดข่าวลือ “พระชายา แม่นางพ่านเอ๋อเพิ่งทราบที่ท่านอ๋องกับฮูหยินรอง….”
“อีกไม่กี่วันจี้เหยาก็จะเป็นรองชายาแล้ว” กู้อ้าวเวยเพียงจุดประเด็น
บ่าวคนนั้นตกตื่นอยู่ชั่วขณะ เพียงรีบเปลี่ยนท่าทีเอ่ยวาจา “ทราบว่าท่านอ๋องร่วมเรียงเคียงหมอนกับรองพระชายา ทำให้แม่นางพ่านเอ๋อโกรธแค้นคับอกคับใจ ยามนี้ถึงกับกระอักเป็นเลือด หมอเมี่ยวหารเจตนาส่งข้ามาเพราะต้องการหารือเกี่ยวกับใบสั่งยาก่อนหน้านี้”
กู้อ้าวเวยโบกมือ ชิงต้ายหยิบใบสั่งยาออกมาจากลิ้นชักส่งให้กับเขา
“หมอเมี่ยวหารย่อมทราบดี” กู้อ้าวเวยพูดลอยๆจัดการให้คนกลับไป สีหน้าจึงได้เย็นเยียบลง “ชิงต้ายไปที่โรงยา ให้หยุนฝูกลับตระกูลหยุนแล้วแจ้งว่า ลูกของข้าเกรงว่าจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว ให้พวกเขาเตรียมเพิ่มการรับมือให้เร็วกว่านี้ เพื่อป้องกันในกรณีที่ซ่านจินจื๋อล้มเหลวกับการรักษาซูพ่านเอ๋อแล้วลงโทสะตระกูลหยุน”
