บทที่262 เพราะเจ้าไง
องค์ชายหกจบชีวิตลงในสงครามสนามรบ ภักดีต่อประเทศ ไว้อาลัยด้วยความเศร้าโศกทั่วประเทศ
ซ่านจินจื๋อกลับตำหนัก กู้อ้าวเวยถึงจะลุกจากเตียงอย่างเกียจคร้าน สองวันมานี่ซ่านจินจื๋ออยู่เคียงข้างนางอย่างไม่ห่าง
ไม่รู้ว่าใช้ใบหน้าที่เฉยชาพูดคำพูดที่คำหวานคำรักมามากแค่ไหน ชิงต้ายถือเสื้อเข้ามาอย่างระมัดระวัง
เห็นบนใบหน้าของกู้อ้าวเวยไร้อารมณ์ พูดเสียงเบาว่า: “ท่านอ๋องเชื่อถือคุณหนูแล้ว คุณหนูจะทำอย่างไรต่อไปขอรับ?”
ปล่อยให้ชิงต้ายเปลี่ยนเสื้อให้ตนเองอย่างตะลึง กู้อ้าวเวยถอนหายใจยาวๆว่า:“ถือเป็นโอกาสดี
ซู๋ฮองเฮาคงเริ่มจะมาหาเรื่องข้าแล้ว”ชิงต้ายหน้าขรึม พยักหน้า
รัชทายาทของซู๋ฮ่องเฮาได้ถูกปลดไปแล้ว
ณ ขณะนี้ได้ประกาศต่อภายนอกว่าองค์ชายหกจบชีวิตลงในสงคราม
ตอนนี้นางไร้ที่เพิ่งพา หากยังอยากอยู่ในตำแหน่งฮ่องเฮา ก็คงถึงเวลาที่ควรลงมือแล้ว
อย่างแรกคือ หาเรื่องตำหนักอ๋องจิ้งของพวกเขา
แล้วค่อยไปดึงองค์ชายท่านหนึ่งมาเป็นพวกอย่างที่สองคือ ไปร่วมมือกับอ๋องจิ้ง ไม่ว่าจะเป็นอย่างใด
นางก็มีความสัมพันธ์ที่ปมเงื่อนซับซ้อนกับตำหนักอ๋องจิ้ง และสิ่งที่นางต้องทำ
ก็คือดึงดูดสายตาของคนเหล่านี้มาที่ตัวของตนเอง
“ชิงต้าย เจ้าไปดูหยินเชี่ยวสักหน่อย
ฉวยโอกาสนี้ให้จูเย่นช่วยข้าจ้างไอ้คนที่รอบรู้ทุกเรื่องของเทียนเหยียนไม่กี่คน ให้พวกเขาเผยแพร่ข่าวลือ
ว่าตอนนี้อ๋องจิ้งพะเน้าพะนอพระชายาคนเดียว
สองวันมานี้ไม่เคยออกจากร้านยาเหย้าสักนิด”
“คุณหนูนี่มัน……”
“ก็คือนำเรื่องทั้งหมดดึงเข้าตัวของตนเอง พอถึงเวลานั้น
ไม่ว่าใครก็อยากคิดหาวิธีบนตัวของอ๋องจิ้ง ล้วนต้องลงมือจากที่ข้าก่อน”
กู้อ้าวเวยเพิ่มชา. นั่งลงบนที่นั้น
ตัวซ่านจินจื๋อเองก็เป็นแผ่นเหล็กหากมีคนอยากประจบสอพลอ
ก็ต้องไปติดต่อคนดีที่อยู่รอบตัวซ่านจินจื๋อ และคนดีก็เป็นขุนนางที่ซ่านจินจื๋อชื่นชมมาก
แต่หากเขาพะเน้าพะนอพระชายาคนเดียว และพระชายาก็เป็นผู้ที่พูดคุยได้ง่าย งั้นเรื่องมันก็ง่ายล่ะ
ชิงต้ายแจ่มแจ้ง รีบสั่งคนไปทำ
พอชิงต้ายออกไป ใบไม้สีเขียวหล่นใส่ในแก้วของนาง
กู้อ้าวเวยตะลึงเล็กน้อย ดวงตามีแต่อ้างว้าง ปลายนิ้วขาวซีดเล็กน้อยเพราะใช้แรงมากไป
นางนำแมวไม้เชือกแดงนั้นวางไว้ในฝ่ามือ ในใจมีความไม่พอใจเลยจับอย่างแน่น ไตร่ตรองอยู่สักพักหนึ่ง
นางถือของมาที่วิหารเฟิ่งหมิง เงยหน้ามองดูต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ กู้อ้าวเวยใจลอยคิดถึงซ่านจินจื๋อ
เขามักจะกระโดดมาที่บนโต๊ะของนางจากหน้าต่าง หยอกล้อให้นางดีใจ
และนางเองก็ยังจำเทศกาลโคมไฟในตอนนั้นได้แน่นอน
นางได้พาหญิงสาวคนหนึ่งกลับมาในตำหนัก คาดไม่ถึงว่า ซ่านจินจื๋อเห็นตนเองเป็นเหมือนรักแรกพบจริงๆ
นางขุดดินข้างต้นไม้ด้วยมือเปล่า
แล้วนำกล่องไม้ที่ใส่แมวไม้เชือกแดงนั้นวางเข้าไป
ลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่าน หยิบผ้าเช็ดมาเช็คดินที่ติดอยู่ปลายนิ้วให้สะอาด
กระซิบพูดเองว่า: “เดี๋ยวรอข้าออกจากที่แห่งนี้ก่อน แล้วค่อยมาหาเจ้า”
พูดเสร็จ ก็ได้เดินออกจากวิหารเฟิ่งหมิงทันที ตามเส้นทางในความจำ
ได้เดินมาถึงตำหนักขององค์ชายหกที่ไม่มีคนแล้ว
องค์ชายหกอยู่ด้านนอกมานานหลายปี
ตำหนักขององค์ชายหกไม่ได้หรูหราอลังการเหมือนองค์ชายท่านอื่นๆ
ตอนนี้ยิ่งหดหู่มาก
นางยืนอยู่ด้านนอก. ในใจปลงอนิจจัง เขาสนใจแต่อธิคม
มิได้แต่งานมีภรรยา ณ ขณะนี้บอกว่าจบชีวิตในสงครามสนามรบ
แต่พระราชวังไม่มีผู้ใดเศร้าโศกเสียใจ
มีเพียงซู๋ฮ่องเฮาได้ยินข่าวนี้สลบไป
ยิ้มอย่างจำใจ นางเพิ่งหันตัวไป ก็เห็นเงาร่างที่ไม่ควรปรากฏในที่แห่งนี้
ซูพ่านเอ๋อในชุดเขียวทั้งตัว ด้านนอกห่อด้วยเส้นด้ายสีขาวเหมือนหิมะ
จิ่นซิ่วที่อยู่ด้านหลังในมือถือผ้าหลายผืน ตามด้วยคนรับใช้อีกสี่คน
และกู้อ้าวเวยเสื้อคลุมยาวสีขาวธรรมดาทั้งตัว
ดวงตาคู่หนึ่งหล่นลงบนตัวของนาง : “มีไร?”
“คาดไม่ถึงว่าเจ้ามีความรักที่ลึกซึ้งต่อองค์ชายหกเพียงนี้”
ซูพ่านเอ๋อยิ้มอย่างได้ใจ แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้กู้อ้าวเวยจริงๆ พูดต่อว่า:
“ทำไมยังจะแย่งท่านพี่จื๋อของข้าไป?”
ครั้งนี้ถึงกู้อ้าวเวยหัวเราะขึ้นมา นางค่อยๆเดินมาข้างกายซูพ่านเอ๋อ
ปลายนิ้วเรียวยาวร่วงหล่นจากแก้มของนางมาที่บนไหล่ แตะเบาๆ: “เพราะเจ้าไง”
พูดจบ นางได้เดินเข้าในฝูงคนอย่างช้าๆ หายไปทันที
ซูพ่านเอ๋อหันหัวกลับไปอย่างไม่พอใจ กำหมัดอย่างแน่น
หญิงผู้นี้ ไม่ใช่คนดิบดีอะไร
กู้อ้าวเวยมาหาเมิ่งซู่ ให้เขาช่วยสืบหาร่องรอยขององค์ชายหก
หลังจากนั้นนางได้มาตามสัญญา
มาที่จี้ซื่อถางประสิทธิ์ประสาทวิชาแพทย์ เพิ่งจะนั่งลง
ก็มีหมอเข้ามาอย่างเร่งรีบ:“พระชายาขอรับ
มีนักล่าสองคนถูกสัตว์ป่าในภูเขาโจมตี
ตอนนี้กำลังคนของพวกข้าไม่เพียงพอ……”
“ข้าไปเอง” กู้อ้าวเวยพยักหน้าอย่างแจ่มแจ้ง
พกของของตนเองก็ยุ่งขึ้นมาทันที
ซูพ่านเอ๋อตามนางมาถึงจี้ซื่อถาง จนถึงยามค่ำก็ไม่เห็นนางออกมา
ในใจเกิดคิดอะไรขึ้นมา กลับไปถึงตำหนักอ๋อง
เมื่อเห็นซ่านจินจื๋อก็ได้พูดว่า: “ท่าพี่จื๋อ วันนี้ตอนที่ข้าเดินอยู่บนถนน
ได้พบเจอกู้อ้าวเวย”
“ทำไม?”คิ้วของซ่านจินจื๋อแนวตั้งขึ้นมา
ปกติกู้อ้าวเวยไม่ใช่ไม่ออกจากตำหนักหรือ?ทำไมถึงได้พบเจอได้
“ข้าเห็นนางยืนอยู่นอกตำหนักองค์ชายหกมานาน
จากนั้นก็ไปจี้ซื่อถางต่อ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นนางกลับมา”พูดเสร็จ
ซูพ่านเอ๋อเดินเข้าใกล้ซ่านจินจื๋อ พูดเสียงเบาๆว่า:
“นางเจ้าเล่ห์ขนาดนั้น คงเกลียดแค้นท่านพี่จื๋อ
อาจทำเรื่องอะไรออกมาอีกก็ได้?”
ซ่านจินจื๋อคิดแล้วคิด ก็ใช่ว่าไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
หลายวันมานี้ ซ่านจินจื๋อเห็นนางเชื่อฟัง
ยิ่งไม่เกี่ยวพันถึงปัญหาต่างๆในพระราชวัง นึกว่านางเชื่อฟังมากขึ้น
แต่ จี้ซื่อถางอันหนึ่งสามารถให้นางอยู่ถึงยามค่ำ?
นึกถึงตรงนี้ ซ่านจินจื๋อเรียกกุ่ยเม่ยมา เร่งไปจี้ซื่อถางด่วน
ดูสิว่าตกลงกู้อ้าวเวยนี้ทำอะไรกันแน่
ซูพ่านเอ๋อดูด้านหลังของซ่านจินจื๋อ
หมัดที่กำอย่างแน่นได้ค่อยๆปล่อยออก: “ช่างเหอะ
ต้องมีวิธีที่จัดการเจ้าได้แน่นอน”
จิ่นซิ่วมองดูซูพ่านเอ๋อหันหัวกลับอย่างกลัวจนตัวสั่นงันงก
ในที่สุดก็โล่งอกได้เสียที
และเวลานี้. กู้อ้าวเวยกำลังเย็บแผลที่น่าหวาดกลัวอย่างทีละนิด
สภาพสถานการณ์ในที่แห่งนี้ไม่ดีเท่าโลกสมัยใหม่
การกระทำทั้งหมดล้วนต้องระวังแล้วระวังอีก
ยิ่งไม่มีเวลาสนใจเสื้อที่เปื้อนเลือดสกปรก
หมอที่อยู่ข้างๆเหงื่อเต็มหัวแล้ว ล้มนั่งลงในซอกมุม
ผู้ช่วย
ที่อยู่ข้างกายช่วยกู้อ้าวเวยเช็คเหงื่อ หยิบของ
ในตอนที่นักล่าสองคนถูกส่งตัวมา ตัวเต็มไปด้วยเลือด
มีแขนข้างหนึ่งแทบจะหลุดออก แต่มีแค่กู้อ้าวเวยที่ยังบอกว่ายังมีหวัง
ตลอดทั้งวัน นางไม่ได้พักผ่อนแม้แต่นิด
จนกระทั่งสองชั่วโมงต่อมา นางถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก
ล้างมือให้สะอาดเพื่อที่จะเย็บแผลให้อย่างละเอียด แล้วสั่งคนจดยา
ถึงจะออกจากห้องอย่างเลือดเต็มตัว
จ้องตากันและกัน กู้อ้าวเวยเช็ดหน้าซีดด้วยหลังมือ
งงงวย: “ท่านมาได้ไง?”
“เจ้ายุ่งทั้งวัน”ซ่านจินจื๋อเห็นบนตัวของนางมีเลือดแดงที่แสบตา
รู้ว่าตนเองสงสัยจนเกินไป: “ข้าส่งเจ้ากลับ”
“ไม่เป็นไร เดินไม่ไหวแล้ว” กู้อ้าวเวยโบกมือ
เดินตรงไปนั่งที่บนม้านั่งหินอ่อน
ดื่มน้ำไปทั้งหมดสองแก้วถึงจะชะลอตัวลง ขาทั้งสองสั่นสะเทือน
ซ่านจินจื๋อนั่งอยู่ตรงหน้าของนาง
