บทที่265 อยากทำก็ทำ
หลังจากงานเลี้ยงฤดูใบไม้ผลิ ซ่านเชียนหยวนตำหนิลี่วานและสอบถามเสียนเฟยเป็นการส่วนตัว
เสียนเฟยหวังลูกให้เป็นมังกรหวังว่าเขาจะสามารถเกียรติที่ได้ขึ้นครองบัลลังก์ของฮ่องเต้ ซ่านเชียนหยวนเลยทะเลาะกับเสด็จแม่
เมาเหล้าบังเอิญพลาดทรงว่าราชกิจวันที่สอง ถูกฮ่องเต้ลงโทษไม่ให้ทรงว่าราชกิจครึ่งเดือน ลี่วานในตำหนักเลยโวยวายขึ้นมา
เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ เขาเลยทนไม่ไหวออกมา
แม้ว่าหยินเชี่ยวจะโง่และเอ๋อๆ แต่ก็ไม่ใช่คนโง่ รู้ว่าพี่น้องตระกูลจูมิใช่คนดีอะไรอย่างแน่นอน เลยไม่ให้ซ่านเชียนหยวนเข้าประตู
จะต้องมาแก้ไขเรื่องนี้ที่ร้านยาเหย้า คนกลุ่มใหญ่มารวมตัวกันที่นี่
ฉีหลินตามมาซ่านเชียนหยวนเพื่อนคนนี้มาเพื่อจะร้องทุกข์
“เพียงแต่ว่าเจ้ารู้เรื่องนี้มาจากที่ใด?”ซ่านเชียนหยวนนั่งลงแล้วถามนาง
“ไม่สะดวกที่จะพูด”กู้อ้าวเวยก็ไม่ได้หลอกเขา: “เพียงแค่เจ้ารู้ว่าตนเองอยากทำอะไรก็ได้แล้ว”
ซ่านเชียนหยวนคิดแล้วคิด พยักหน้า
ตอนนี้เขาเชื่อกู้อ้าวเวยยิ่งกว่าซ่านจินจื๋อ เพราะกู้อ้าวเวยไม่ได้คาดหวังให้เขาทำอะไรเลย. และไม่ทำร้ายเขา
“แต่ท่านอยู่ที่ของข้านี่ เกรงว่าจะมีความไม่สะดวกเล็กน้อย”กู้อ้าวเวยนี่เพิ่งจะนึกถึงอะไร มองไปดูซ่านเชียนหยวนอย่างเก้อเขิน
แท้จริงแล้วซ่านจินจื๋อไม่ชอบตนเองใกล้ชิดกับซ่านเชียนหยวนมากไป และหลายวันมานี้ก็มาบ่อย
ที่จริงก็นึกว่าซ่านเชียนหยวนรู้เรื่องนี้ดี แต่กลับเห็นเขายิ้มขึ้นมา หนึ่งหมัดทุบลงไปที่ไหล่ของฉีหลิน
น้ำในปากของฉีหลินแทบจะพุ่งออกมาจากปาก: “มีความไม่สะดวกอะไร
พอดีเลยข้าสามารถสอนวิชาวรยุทธ์เป็นเพื่อนกับกุ่ยเม่ย ถือโอกาสนี้ฝากไอ้นี้ด้วย”
“เจ้าก็จะเรียนวรยุทธ์?”กู้อ้าวเวยมองเขาอย่าง2แปลกๆ
“ใช่”ฉีหลินไออยู่หลายครั้ง ยกหน้าอกขึ้นแล้วตบ: “ท่านพ่อของข้ามักจะบอกว่าข้าอะไรก็ไม่เรียน
เรียนวิชาวรยุทธ์สักหน่อยอนาคตจะได้ปกป้องหยินเชี่ยว”
ใบหน้าของหยินเชี่ยวแดงก่ำ เตะขาเขา: “พูดถึงข้าทำไม”
ฉีหลินนวดน่อง ไม่กล้าพูดต่อไป
ชิงต้ายหัวเราะเบาๆขึ้นมา หยินเชี่ยวอยู่กับฉีหลิน ความกล้าหาญก็เพิ่มขึ้น
กู้อ้าวเวยมองไปที่ลานเล็ก ๆ ของตนเอง ที่ๆจะสามารถอยู่ได้ก็มีแค่ห้องชิงต้ายกับห้องตนเอง หากรับพวกเขาเอาไว้หมด
อัดๆกันก็สามารถอยู่ได้
แต่มีคนเรียนวรยุทธ์เยอะขนาดนี้ นางกลัวพืขสมุนไพรตรงนี้จะล้มคว่ำ
ครุ่นคิดเป็นเวลานาน กู้อ้าวเวยลากปลอกแขนของชิงต้าย: “ชิงต้าย เจ้าว่า เงินของพวกเรายังจะสามารถซื้อบ้านพักที่อยู่ใกล้ๆไหม”
ชิงต้ายจนใจ ลองนับดู “คงซื้อไม่ได้ขอรับ ที่ดินของเทียนเหยียนแพงมาก บ้านพักแพงกว่าร้านค้า”
กู้อ้าวเวยเบะปาก ดูพืชสมุนไพรในห้องนี้ กลัดกลุ้ม
ซ่านเชียนหยวนวิ่งออกมาอย่างกะทันหัน บนตัวก็ยังมีตั๋วเงินอยู่หลายร้อย ฉีหลินเพิ่งทำให้ท่านพ่อของเขาโกรธเคือง
ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเงินเลย
หยินเชี่ยวชิงต้ายมองดูพวกเขาไปมา ทำอะไรไม่ถูกเสมอ
ในเวลาที่กลัดกลุ้ม กุ่ยเม่ยโดดลงจากชายคามาเป็นเบาๆ ในอ้อมแขนอุ้งพุทรา อีกข้างยังคงถือปายเสา มองพวกเขาอย่างดีอกดีใจ：
“พระชายาขอรับ วิหารเฟิ่งหมิงของท่านยังมีห้องว่างอยู่มาก ลานด้านข้างยังมีห้องว่างเช่นกัน”
วิหารเฟิ่งหมิง……
ชิงต้ายย่นใบหน้า ซ่านเชียนหยวนก็พอรู้เรื่องนี้ ตอนที่เตรียมจะส่ายหัว ก็เห็นดวงตาของกู้อ้าวเวยสว่างไสว
“สมเหตุ พื้นดินที่มาโดยฟรีๆ ไม่เอาก็น่าเสียดาย ยังประหยัดเงินเป็นจำนวนมาก” กู้อ้าวเวยยิ้มแล้วปรบมือ
จะไปอุ้มปายเสามาจากมือของกุ่ยเม่ย แต่เกือบจะถูกขีดข่วน ตกใจจนนำมือกลับไป
ใครจะไปรู้ปายเสาแยกเขี้ยวยิงฟังหันหัวกระโดดไปบนไหล่ของกุ่ยเม่ย. เลียอุ้งเท้า หมอบลง
“ฉวยโอกาสข้าไม่อยู่ ป้อนพวกมันไปเท่าไร”
“ข้าไม่ได้ป้อนมันอะไรเลย”กุ่ยเม่ยส่ายหัว พุทราได้เกาเสื้อผ้าบนหน้าอกของเขาชอบเขามาก
กู้อ้าวเวยท้อใจ ได้แต่ตามชิงต้ายไปเข้าในเก็บอง
ฉีหลินมาเข้าใกล้หยินเชี่ยว ถามนางเบาๆว่า: “ข้าคงไปตำหนักอ๋องไม่ได้หรอมั้ง”
“หากเจ้าบอกว่าตนเองไปเป็นคนใช้ ท่านอ๋องก็จะให้เจ้าเข้าล่ะ”หยินเชี่ยวผลักหน้าของเขาทิ้ง แก้มแดงเล็กน้อยว่า
“พอถึงตอนนั้นข้าไปหาเจ้า ไปที่พักก่อนนะ”
“ได้”ฉีหลินพยักหน้าอย่างยิ้มระรื่น เข้าใกล้ไปสนิทสนมกันสักหน่อยถึงจะกลับไปรอบตัวซ่านเชียนหยวน
ซ่านเชียนหยวนเห็นพวกเขาทั้งสองกระหนุงกระหนิง เกลียดจนฟันคัน ฉีหลินเห็นเข้า ก็เงยหน้าขึ้นอย่างลำพองใจ:! “
ท่านก็อย่าอิจฉาเลย ข้าเป็นแค่คนธรรมดา ท่านเป็นถึงพระราชวงศ์”
“เจ้าคิดว่าข้าอยากเป็นพระราชวังหรือ”ซ่านเชียนหยวนหมดกำลังใจในทันที ถอนหายใจเบา ๆ
กุ่ยเม่ยนั่งยองๆตัวลงข้างๆแมวทั้งสองตัว ยากที่จะจำได้ไปให้อาหารหยินเอ๋อ กลับมาเห็นฉีหลินกำลังปลอบใจซ่านเชียนหยวน
แปลกใจเล็กน้อยในใจ หากใครบางคนสามารถส่งเมียให้เขาคนหนึ่ง ก็ถือเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง
เขากำลังคิดเพ้อเจ้อ กู้อ้าวเวยจัดการของเสร็จ เรียกพวกเขาก็ได้ขึ้นรถม้ารีบด่วน กลับมาถึงวิหารเฟิ่งหมิงของตำหนักอ๋อง
เรียกคนใช้มาทำความสะอาดห้องรับแขกหลายห้อง
ตอนที่ชิงต้ายกำลังจัดของ แปลกใจว่า: “คุณหนู เชือกแดงที่องค์ชายหกให้ท่านไปไหนแล้ว?ยังอยู่ในตัวหรือไม่?”
“โยนแล้ว”กู้อ้าวเวยกล่าวอย่างไม่ตั้งใจ
“ทำไมถึงโยนแล้วล่ะ เมื่อก่อนเห็นเจ้าเก็บรักษามันอย่างดี”ชิงต้ายตกตะลึง
“เก็บมันไว้ก็เปล่าประโยชน์”นางไม่อยากบอกเรื่องนี้กับชิงต้าย หากชิงต้ายไปหาของกลับมาเพื่อนาง ซ่านจินจื๋อจะไม่ปล่อยพวกเขาไว้แน่
ชิงต้ายไม่กล้าถามต่อไป แค่นึกถึงเรื่องอื่นๆ: “ขณะนี้ในลานมีคนอยู่เยอะ คุณหนูท่านอยาก……”
ซูพ่านเอ๋อไม่ได้เป็นคนโง่ ถ้าคุณหญิงไม่ไหวนางจะทำอย่างไงดี…..”
“แย่งได้ก็แย่ง ถ้าแย่งไม่ได้ก็ไม่บังคับ”กู้อ้าวเวยกลับคิดปล่อยวางไปเยอะเลย
แม้ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนซูพ่านเอ๋อทานยาพิษอะไร แล้วไปประสบอะไรมาบ้าง แต่ที่นางรู้อยู่อย่างเดียว นั่นคือ ซูพ่านเอ๋อมีลูกไม่ได้
ส่วนรักของซ่านจินจื๋อก็ไม่ได้อยู่ที่นางคนเดียวแต่นานแล้ว
อีกทั้งซูพ่านเอ๋อจะไม่รู้ได้ไงว่าท่านพี่จื๋อของนางนั้นเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นแล้ว
แต่สิ่งเดียวที่แตกต่างก็คือ นางทนความเจ็บปวดตัดใจได้ แต่ซูพ่านเอ๋อทำไม่ได้
เลยทำได้แค่คลอเคลียในนั้นแล้วทิ้งตัวจมลงมหาสมุทรแห่งทุกข์ทรมานนั้นเอง
“คุณหนู ข้ายิ่งอยู่ยิ่งไม่เข้าใจท่านแล้ว เหมือนว่านอกจากเรื่องของอ๋องจิ้งแล้ว ท่านสามารถคาดเดาได้ทุกเรื่องและบริหารได้ในเอื้อมมือ แต่ตอนนี้
สรุปท่านคิดอยากจะแก้แค้นเอาคืน หรืออยากจะเซฟตระกูลหยุนไว้ หรืออาจ……”ชิงต้ายไม่พูดต่อ
นางเห็นสายตากู้อ้าวเวยนั้นสว่างสไวบริสุทธิ์
กู้อ้าวเวยหันมายิ้มให้นาง นั่นเป็นรอยยิ้มที่ไร้สิ่งแปลกปลอมใดๆ：“ข้านึกถึงอะไร ก็ทำสิ่งนั้น”
นางดูออกแต่เช้า ถ้าจะทำเรื่องทุกอย่างโดยความตรึงเครียดซีเรียส มักจะล่มตลอด
แต่ถ้าทำเรื่องที่ตัวเองอยากจะทำโดยความสบายใจ ไม่ว่าผลสรุปจะเป็นอย่างไร เรื่องที่นางอยากทำก็ถูกทำด้วยสำเร็จลุล่วงอยู่แล้ว
“ได้เลย”ชิงต้ายถอนหายใจแล้วมองไปที่นอกหน้าต่าง ยิ้มพูดว่า：“ช่วงนี้จะมีเรื่องน่าสนุกร้อนแรงอีกแล้วสิ”
กู้อ้าวเวยยิ้มตามเช่นเดียวกัน：“ใช่แล้ว”
