บทที่ 332 ทำสวนดอกไม้
“ถ้าข้าไม่อนุญาต กู้อ้าวเวยห้ามไปจากเมืองเทียนเหยียนเด็ดขาด”
ซ่านจินจื๋อตบโต๊ะและลุกขึ้น สามารถเห็นได้ว่า มีรอยแตกบนโต๊ะนั้น เฉิงซานมองดูด้วยความกลัว รวมทั้งซูพ่านเอ๋อ สีหน้าเปลี่ยนไปด้วยเหมือนกัน หลานเอ๋อร์ผลักกู้จี้เหยาเบาๆ และกู้จี้เหยาทั้งตกใจและพูดว่า “ถ้าท่านอ๋องไม่อนุญาต งั้น ให้คนไปเฝ้าดูไว้ดีกว่าค่ะ”
จึงเห็นสีหน้าของซ่านจินจื๋อดีขึ้นนิดๆ และเดินออกไปข้างนอก
กู้จี้เหยารีบเดินตามไป ซูพ่านเอ๋อคิดว่าจะตามไป แต่คิดไปคิดมา เห็นสีหน้าของเธอมืดมนลงและสุดท้ายไม่ได้ขยับไปไหน
ไม่รู้ว่า ทำไมท่านพี่จื๋อจะหลงรักกู้อ้าวเวยที่เป็นผู้หญิงโหดร้าย ทั้งๆที่รู้จักผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา และยังให้เธออยู่ข้างๆต่อไปอีก ที่สำคัญ สมญาของเธอว่าพระชายา ก็ยังไม่ยกเลิกด้วยซ้ำ
“เธอน่าจะตายไปเลยดีกว่า” ซูพ่านเอ๋อบ่นด้วยเสียงเบาๆ ลุกขึ้นและพูดว่า “เรียกหมอเมี่ยวหารมาหาข้าที่ห้องพัก”
พูดจบ เธอนึกถึงเรื่องหนึ่ง และเดินกลับมา ยิ้มและพูดว่า “และไปที่ตำหนักองค์ชายสี่ บอกว่าข้าไม่ได้เธอคุณน้องลี่วานนานแล้ว นัดเจอกันดีไหม”
คนรับใช้ไม่เข้าใจ แต่ก็รีบไปทำตามคำสั่งอย่างดี
ในขณะเดียวกัน ที่ร้านยาเหย้า เงียบมาก
กู้อ้าวเวยรู้จักวิธีรักษาโรคพวกนี้ตั้งแต่แรกแล้ว และยังรู้จักเรื่องภัยพิบัติน้ำท่วมในฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงด้วย แต่ก่อน มีคนบางคนคิดว่าจะวางยาพิษเพื่อสร้างอำนาจในโอกาสที่เกิดภัยพิบัติโรคระบาด ถูกจัดการให้หมดเรียบร้อยแล้ว แค่เสียเวลาหน่อย ทำให้ประชาชนเสียชีวิตไปเกือบหลายแสนคน
แต่สำหรับจางเหยียงซาน เขาไม่รู้จะแก้ไขยังไงหรอก มัวแต่ศึกษาอย่างตั้งใจ
เอาแมวที่ชื่อปายเสากับพุทราออกมา และลากหยินเอ่อไปเลี้ยงไว้ที่คอกม้าอย่างดี กู้อ้าวเวยนั่งอยู่ที่เก้าอี้หิน และอ่านหนังสือบัญชีที่เจิ้งฉิงคุนกับหวางโม่ส่งมาให้ กำลังงงกับพวกเหล้าและเครื่องดื่มต่างๆ เธอรู้แค่ดื่มอย่างเดียวนะ
“พวกคุณคิดว่า ข้าจะมอบสร้อยข้อมือทองให้เขา หรือปิ่นปักผมทำด้วยหยกที่มีการแกะสลักอย่างดีอันนี้ให้เขาดีกว่าครับ” ซ่านเซียนหยวนกำลังมองดูกล่องไม้สองกล่องที่วางอยู่ต่อหน้า และเลือกไม่ถูกด้วย ดูท่าทางรักลี่วานจริงๆนะ ยังบอกว่า ช่วงนี้ ลี่วานเงียบและน่ารักมากขึ้น กำลังอยู่ในช่วงที่สองคนรักกันมาก
ฉีหลินที่อยู่ข้างๆก็ปวดหัวเหมือนกัน “เสื้อผ้าชุดนี้ ถ้ามีลวดทอง จะเชิงความเก่งกล้านิดหน่อย แต่ปกติ หยินเชี่ยวชอบลวดเงินมากกว่า ไม่ทราบว่าเธอจะชอบชุดนี้ไหม”
ชิงต้ายกำลังตรวจสอบบัญชีอยู่ กุ่ยเม่ยออกไปซื้อกับข้าว
กู้อ้าวเวยปวดหัวกับผู้ชายสองคนที่กำลังตกหลงกับความรักมาก พูดว่า “ไม่ว่าจะเป็นทองหรือเงินก็ตาม ถ้าคนที่มอบให้เป็นพวกคุณเอง พวกเธอชอบอยู่แล้ว”
“เป็นไปไม่ได้” เขาสองคนพูดพร้อมกันและจ้องมองเธอ “ผมชอบหรือไม่ชอบไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ เธอต้องชอบ”
กู้อ้าวเวยตกใจไม่รู้จะตอบยังไง จึงปล่อยให้สองคนนี้เลือกต่อแล้วกัน
เธอถอนหายใจ เงยหน้ามองดูท้องฟ้าที่มืดมัวของวันนี้ คิดอยู่ว่า อีกไม่นานก็จะถึงฤดูหนาวแล้ว หิมะตกครั้งแรกในฤดูหนาวนั้น แค่คิดก็ทำให้เธอขาสั่นแล้ว แต่เธอไม่ให้พวกเขาดูออก
กำลังสงสัยอยู่ ซ่านเซียนหยวนถามว่า “ช่วงนี้ พระเจ้าอามีอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ หรือว่า เมื่อก่อน คุณกับองค์ชายสามมีความสัมพันธ์กันจริงๆเหรอ”
“เรื่องผ่านไปนานขนาดนี้ พึ่งนึกออกว่าจะถามข้าเหรอ” กู้อ้าวเวยมองหน้าเขา
ซ่านเซียนหยวนตอบอย่างตั้งใจ “สองสามวันนี้ กำลังยุ่งเรื่องของลี่วานอยู่ อาจารย์ของเธอนั้น ลึกลับมาก ไม่เห็นหน้าเห็นตาเลย ปกติ เธอเย็บปักถักร้อยคนเดียว ผมเลยคิดว่าอยากอยู่เป็นเพื่อนเธอบ้าง แล้วอีกอย่าง พระเจ้าอาซ่อนคุณไว้ดีขนาดนี้ ผมยังไม่รู้ว่าคุณทำอะไรบ้างในเดือนที่ผ่านมา”
กู้อ้าวเวยสีหน้ามืดมน พูดว่า “เมื่อซ่านจินจื๋อกักขังข้าไว้เดือนกว่า คุณน่าจะรู้ความจริงแล้วนะ”
“แสดงว่า เป็นเรื่องจริง” ซ่านเซียนหยวนดูหนักใจขึ้น
ฉีหลินมองดูรอบข้าง เห็นกู้อ้าวเวยใจเย็นแบบนี้ ถามว่า “คุณยอมรับง่ายๆแบบนี้เหรอ”
“ตอนนี้ พวกคุณรู้ความจริงหมดแล้ว เขาย่อมระวังข้ามากขึ้น” กู้อ้าวเวยมองดูซ่านเซียนหยวน ไม่เห็นมีความเกลียดแสดงออกมา เป็นความไม่เข้าใจมากกว่า
“ทำไมคุณทำแบบนี้ครับ”
“ข้าต้องทำแบบนี้” กู้อ้าวเวยสีหน้าเย็นชามาก ปิดหนังสือที่อ่านอยู่ และพูดต่อ “ข้าไม่ให้เขาเอาชีวิตตัวเองมาชดเชยลูกของข้าที่ยังไม่ทันเกิด ก็ถือว่าบุญคุณแล้วนะ”
ซ่านเซียนหยวนตาโตและตกใจมาก ฉีหลินรีบกดไหล่ของเขาและพูดว่า “ยังไง เรื่องมันถูกเปิดเผยไปแล้ว คุณอยู่เงียบๆดีกว่า”
สองคนมองดูซ่านเซียนหยวน เห็นเขายกมือสองข้างไว้ด้านข้าง พูดว่า “เรื่องครอบครัวของพวกคุณเอง ไม่เกี่ยวข้องกับผม”
กู้อ้าวเวยกับฉีหลินจึงโล่งใจได้
“หนังสือการแพทย์เล่มนั้น ลี่วานเป็นคนเอาให้ผม แต่ว่า ผมรู้สึกแปลกๆ” ซ่านเซียนหยวนพูดต่อ และมองหน้ากู้อ้าวเวยอย่างระมัดระวัง พูดอีกว่า “อาจจะเพราะผมใกล้ชิดกับคุณมากไป ทำให้เธอหวง จึงคิดมาทำร้ายคุณ คุณอย่าถือสานะครับ”
ไม่น่า เขาไม่เผยแพร่เรื่องนี้ออกไป ที่จริงเพราะลี่วานนี่เอง
ตลกนะ ลี่วานกับซ่านเซียนหยวนรักกัน แต่การที่ลี่วานโกหกซ่านเซียนหยวนนั้น เธอเองพูดไม่ออกจริงๆ ไม่ว่าจะมาวิธีไหน ก็สามารถรับมือได้ ขอแค่ลี่วานอย่าหาเรื่องอีก
สุดท้าย เธอไม่ได้พูดเรื่องที่ลี่วานทำออกมา
ซ่านเซียนหยวนหัวเราะ ฉีหลินเกาหัวอย่างงง พูดว่า “ปกติ หยินเชี่ยวดูแลผมเป็นอย่างดี ผมไม่รู้จะตอบแทนเธอยังไงเลย”
ฟังแล้ว ซ่านเซียนหยวนก็สงสัยเหมือนกัน ความรักอย่างหนักแบบนี้ จะตอบแทนยังไงนะ
สองคนเกาหัวจับคาง ซ่านเซียนหยวนไม่มีวิธีแก้ไขเช่นกัน
สักพัก กู้อ้าวเวยทานข้าวเสร็จเรียบร้อย เห็นสองคนนี้ยังไม่มีทางแก้ไข เลยพูดว่า “เธอทำดีกับพวกคุณ คุณก็รับไป และค่อยทำดีเพื่อเธอในด้านอื่นๆ เธอชอบอะไรก็ซื้อให้ อยากเที่ยวที่ไหนก็พาไปเที่ยว”
ฉีหลินจ้องมองหน้าเธอ ดูท่าทางยังไม่เชื่อเธอเท่าไหร่ คิดสักพัก เขาตบหัวตัวเองเหมือนนึกถึงอะไร พูดว่า “เกือบลืมไปว่า มาทำไมวันนี้ พี่สาวของผมบอกว่า เธอจะมาทานข้าวเที่ยงกับคุณครับ”
กู้อ้าวเวยตกใจ มองดูถ้วยเปล่าที่อยู่ต่อหน้า จ้องมองฉีหลิน พูดว่า “ความรักทำให้คนหมดสติจริงๆ พี่สาวของคุณย่อมมีเรื่องงานคุยกับข้าแน่”
ฉีหลินจับจมูกตัวเอง รู้สึกผิด
พอพูดจบ เห็นฉีหรัวกับคนรับใช้เดินเข้ามา เห็นถ้วยเปล่าที่วางต่อหน้ากู้อ้าวเวย ในขณะเดียวกันมองไปทางฉีหลิน เห็นฉีหลินก้มหน้าลง ซ่านเซียนหยวนตบไหล่ของเขาเบาๆ พูดว่า “เราไปร้านขายเครื่องประดับดีกว่าครับ”
สองคนรีบหนีจากไป ฉีหรัวจึงนั่งลง มองหน้ากู้อ้าวเวย พูดว่า “คุณให้องค์ชายสามทำสวนดอกไม้ แต่ทำไมระบุเจ้าของสวนเป็นชื่อฉันคะ”
“เพื่อให้คุณเป็นตัวอิสระ ไม่ว่าสำนักเยียนหยู่เก๋อจะเป็นของคุณหรือไม่ในอนาคต ก็สามารถมีธุรกิจของตัวเองได้” กู้อ้าวเวยมองหน้าเธอและตอบ
ฉีหรัวหัวเราะเบาๆ “เราไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกันขนาดนั้นหรอก มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าคะ”
กู้อ้าวเวยหัวเราะขึ้นอย่างกระทันหัน พูดว่า “มีเรื่องที่ต้องให้คุณช่วยจริงๆ”
