บทที่ 338 มนุษย์สุกร
เสียงโซ่กราวๆ กู้อ้าวเวยจับเสื้อของซ่านจินจื๋อ
“ปล่อยเธอ”
เธอกัดฟันแน่นๆและพูดออกมา
แต่สายตาของซ่านจินจื๋อที่มองดูเธอนั้น มีทั้งเอ็นดูและสงสาร กลับจับมือของเธอเบาๆ เฉิงซานเห็นแล้วเข้าใจ ไปกอดโซ่ที่รัดแขนขาของเธอออกให้หมด
กู้อ้าวเวยจะวิ่งหนีออกไป แต่ถูกซ่านจินจื๋อกอดเอาเอว มืออีกข้างจับเอาคอของเธอ ล็อคเธอไว้ที่อ้อมกอดของตัวเอง พูดว่า “ชิงต้าย เธอแค่เป็นสายลับ ทำยังไง เธอก็ไม่พูดความจริงของโหวเซ่อหรอก”
“โหวเซ่อในตอนนี้ ฉันเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง” กู้อ้าวเวยหยุดและอยู่นิ่งๆ พูดว่า “ทั้งหมดนี้ ไม่เกี่ยวกับชิงต้ายเลย คือ ฉันร่วมมือกับองค์ชายสาม ฉันเกือบฆ่าคุณตายเมื่ออยู่ใต้หน้าผาไป๋เฉ่า หลังจากนั้น ฉันยังได้เล่าเรื่องที่ได้ยินจากห้องหนังสือให้องค์ชายสามฟัง ไม่เกี่ยวกับชิงต้ายจริงๆ”
กุ่ยเม่ยที่อยู่ตรงข้ามไอขึ้น
คาดไม่ถึง กู้อ้าวเวยจะสารภาพเรื่องทั้งหมดกับซ่านจินจื๋อเพื่อชิงต้าย
แต่ซ่านจินจื๋อไม่เชื่อคำพูดที่เธอพูดตอนนี้ กดเธอด้วยการกระทำอย่างอ่อน และบอกว่า “องค์ชายสามไม่รู้จักเรื่องที่ข้าคุยกับมู่เหลียว（คนที่ปรึกษาการเมือง） เจ้าไม่ได้บอกเรื่องที่สำคัญให้กับเขา แล้วอีกอย่าง เจ้ามีหลักฐานที่ติดต่อกับโหวเซ่อที่สร้างขึ้นมาใหม่ไหม มีแต่ชิงต้ายคนเดียวเท่านั้นที่รู้จัก มันเป็นกังฟูของสำนักเหลี่ยงหยี เจ้าไม่รู้จักอะไรเลยทั้งนั้น”
กู้อ้าวเวยลืมตาโตขึ้นมาก
เรื่องสำนักเหลี่ยงหยี กุ่ยเม่ยเป็นคนที่เล่าให้ชิงต้ายฟัง ยังเตือนชิงต้ายให้ระมัดระวังหน่อย และโหวเซ่อที่สร้างขึ้นมาใหม่นั้น ที่ทำให้ผู้คนรู้จักและเชื่อ ก็เพราะผู้ชายชุดขาวคนนั้นเอง ไม่มีหลักฐานอะไรทั้งนั้น
เธอตกใจและมึนงงสักพัก พยายามทำความเข้าใจ
แต่ซ่านจินจื๋อนึกว่าเธอเชื่อแล้วว่า ชิงต้ายไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน จึงปล่อยวาง และพูดว่า “เจ้าถูกเธอหลอกแล้ว เธออยากจะหลอกให้เจ้ามาฆ่าตัวข้า เพราะเจ้าเลียดซูพ่านเอ๋อ เธอจึงเป็นหนอนบ่อนไส้ระหว่างเราสองคน แต่ที่เธอคิดพลาดไป ก็คือ มีเจ้านายที่เป็นคนดีอย่างเจ้า”
“ไม่ใช่…” กู้อ้าวเวยหนีพ้นจากอ้อมกอดของเขา และวิ่งไปยังห้องเล็กๆนั้น
ชิงต้ายไม่มีทางโกหกตัวเอง เธอแค่อยากรับผิดชอบแทนตัวเองเฉยๆ
ส่วนเธอเอง ผิดที่ไม่ควรให้ชิงต้ายรู้จักเรื่องหลายเรื่องขนาดนี้
จะให้ชิงต้ายยอมรับความผิดทั้งหมดนี้ได้ไง เป็นไปไม่ได้
เธอไม่ได้ยินเสียงอะไร เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูใบเล็กนั้น แต่เธอถูกจับลากกลับมา รู้สึกเจ็บปวดทั้งตัว และพร้อมได้ยินเสียงกรีดร้องทรมานจากในห้องด้วย
“เธอหักหลังเจ้าแล้วนะ” ซ่านจินจื๋อพูดใส่ข้างหูของเธอเบาๆ “ข้าออกคำสั่ง ทำให้เธอกลายเป็นมนุษย์สุกรแล้ว เธอจะไม่มีโอกาสทำให้เจ้าเดือดร้อนอีกในชาตินี้”
“ไม่ใช่” กู้อ้าวเวยผลักซ่านจินจื๋ออย่างรุนแรง ทั้งร้องไห้และพูดว่า “ที่เธอทำเพราะอยากจะปกป้องฉัน…”
“เฉิงซาน” คำพูดของซ่านจินจื๋อทำให้เธอร้องไห้จนใจจะขาด เฉิงซานเดินเข้ามาข้างๆเขา ช่วยค้ำกู้อ้าวเวยจากซ่านจินจื๋อ และพูดว่า “ท่านพระชายาครับ ข้าทาสจะพาท่านไปพักผ่อนที่ร้านยาเหย้าครับ”
“ออกไป” กู้อ้าวเวยหนีพ้นจากมือของเฉิงซาน นั่งลงบนพื้น ผมเผ้ารุงรัง ข้อเท้าที่ตอนแรกใช้โซ่รัดไว้ ตอนนี้มีแผล ทั้งเลือดไหลและอักเสบ
แต่เธอเหมือนไม่รู้สึกเจ็บ และยังลุกขึ้นมา คนข้างๆอยากจะเข้าไปช่วย แต่กู้อ้าวเวยไม่ให้ เธอเดินไปที่ข้างหน้าประตู แต่เปิดประตูไม่ได้ บ่นว่า “จะตายแล้ว ไอซวย ฉันจะทำให้พวกคุณไม่ตายดีแน่นอน”
สีหน้าของซ่านจินจื๋อดูมืดมนลง
เขาไม่อยากจะพูดเรื่องที่เธอแอบร่วมมือกับองค์ชายสามอีกแล้ว แต่ตอนนี้ กู้อ้าวเวยพูดเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนทำให้เขาทนไม่ไหวแล้ว และเหตุผลแค่เพราะคนรับใช้เล็กๆคนหนึ่ง
“เปิดประตู” ซ่านจินจื๋อจับมือของกู้อ้าวเวยที่มีแผล ทำให้กู้อ้าวเวยเจ็บและถอนหายใจลึกๆ มือที่จับประตูไว้นั้นก็รีบเก็บกลับมา
มีคนมาเปิดประตูให้ ต่อหน้าเธอเป็นบันไดยาวและมืดมาก เต็มไปด้วยกลิ่นเลือดทั้งห้อง
กู้อ้าวเวยขาอ่อน ซ่านจินจื๋อจับมือเธอเป็นอย่างแน่น จ้องมองหน้าของกู้อ้าวเวย พูดว่า “เจ้าเป็นผู้หญิงที่ฉลาด ชิงต้ายหลอกใช้เจ้าด้วยความเชื่อใจของเจ้า ข้าน่าจะพาเจ้าไปดูตัวจริงของเธอบ้าง”
ฟังซ่านจินจื๋อพูดจบ กู้อ้าวเวยเดินไปทางบันไดอย่างเด็ดเดี่ยว
แต่ซ่านจินจื๋อจับมือเธอไว้แน่มาก และเดินตามเธอลงไป
ชั้นสุดท้ายของคุกใต้ดิน มีแต่เทียนสองเล่มที่จุดไว้เพื่อส่องสว่าง ดูน่ากลัวมาก กลิ่นเลือดหนักมากและก่อล้อมรอบข้างกู้อ้าวเวย คนที่นอนอยู่บนแผ่นไม้ ถูกตัดขาทั้งสองข้าง เลือดเต็มหน้า เหลือแต่ที่หน้าอกยังขึ้นลงตามการหายใจอยู่
กู้อ้าวเวยตกใจและยืนนิ่งอยู่ที่เดิม นาทีต่อไป คนที่นอนอยู่บนแผ่นไม้นั้น หัวเราะขึ้นมาอย่างน่ากลัว และพูดว่า “อ๋องจิ้ง คุณตายไม่ดีแน่ พระชายาจิ้งก็ตาม ซูพ่านเอ๋อก็เหมือนกัน พวกคุณตายไม่ดีทั้งหมด”
“ตัดลิ้นของเธอ” ซ่านจินจื๋อออกคำสั่งให้พวกคนข้างๆ
“อย่าค่ะ” กู้อ้าวเวยวิ่งไปห้ามพวกคนที่ใส่ชุดดำ พวกเขาไม่รู้จะทำยังไงและหันไปมองหน้าซ่านจินจื๋อ กู้อ้าวเวยถือโอกาสนี้ รีบเดินเข้าไปใกล้และคิดว่าจะตรวจสภาพของชิงต้าย แต่เธอถูกลากกลับไปที่เดิม
เยังไม่ทันรู้ตัว พอนึกออก ตัวเองถูกซ่านจินจื๋อกดล็อคติดกับผนังไว้
มองไม่เห็นอะไรเลย ยกเว้นหน้าของซ่านจินจื๋อ แม่ว่าเธอจะทำยังไง ซ่านจินจื๋อก็แค่มองเธอเฉยๆ แต่ไม่ให้เธอขยับไปไหนแม้แต่นิดเดียว เขาพูดว่า “เจ้าได้ยินยังที่เธอสาปแซ่งเจ้า เธอไม่ใช่ชิงต้ายที่เจ้ารู้จักแล้ว เธอเป็นคนทรยศ”
“ไม่….” กู้อ้าวเวยส่ายหัว ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา
เธอพอมองเห็นอยู่ คนพวกนั้นกำลังไปเอาเครื่องมือออกมา
“เธอเป็นคนทรยศ เจ้าต้องเข้าใจ”
“เธอไม่ใช่” กู้อ้าวเวยเถียง
เสียงเครื่องมือตีกันกะกะ
“คนที่ข้ารู้จักทั้งหมด เจ้าเป็นคนที่ฉลาดมากสุด เจ้าก็รู้ ชิงต้ายเป็นสายลับที่อยู่ข้างๆเจ้า” ซ่านจินจื๋อพูดจนเสียงแหบ
“ไม่ใช่”
กู้อ้าวเวยพูดจบ ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างทรมานตามมาทันที ต่อไป ได้ยินเสียงเลือดไหลกลับและเหมือนมีอะไรตกลงบนพื้น
กู้อ้าวเวยทนไม่ไหว ในขณะเดียวกัน เธออาเจียนเป็นเลือดออกมาใส่ที่เสื้อของซ่านจินจื๋อ หลังจากนั้น เธอสลบ และไม่มีสติแล้ว
