บทที่ 421 โลกช่างกลม （1）
ถึงยามอาทิตย์อัสดง ร้านค้ามากมายทยอยปิดประตู
แต่ที่ท้องถนนย่านกามารมณ์กลับคึกคักเป็นอย่างยิ่ง สองข้างถนนเต็มไปด้วยหญิงสาวงดงาม
เดิมทีคิดว่าเมื่อตนมายังที่แห่งนี้ไม่ควรจะเขินอาย ทว่าเพียงแค่หญิงสาวเหล่านั้นเข้ามาใกล้ จิตใต้สำนึกของกู้อ้าวเวยก็อยากจะผลักออกไปแต่จำใจต้องแสดงให้สมจริง จนในที่สุดก็เดินมาถึงอาคารที่สูงที่สุด หญิงสาวร่างบางจากประตูทางเข้าได้โถมพิงในอ้อมอกของเขาไปแล้ว “คุณชาย…”
กู้อ้าวเวยหลั่งเหงื่อเย็นไปทั้งร่าง ใบหน้าแดงระเรื่อ
กระแอมเสียงพยายามให้เสียงของตนฟังดูคล้ายชายหนุ่มขึ้น กู้อ้าวเวยเพียงทำตามวิธีที่ศึกษามาก่อนหน้านี้ โอบหญิงสาวแล้วเข้าไปในหอนางโลม เบื้องหน้าสว่างไสว ชายหญิงพัวพันบ้างพูดคุยบ้างหัวเราะ ถึงแม้ว่านางจะหน้าหนาเพียงไรเมื่ออยู่ที่นี่ก็ยังอดที่จะหน้าแดงไม่ได้
เพียงเร่งรีบโอบหญิงสาวขึ้นไปด้านบน สตรีนางนี้ถึงจะสงบลงมาบ้าง
หญิงสาวนางนี้คือสตรีที่องค์ชายสามจัดการแทรกซึมเข้าไปในหอนางโลมแต่ละแห่ง ตามวิธีที่ตกลงกัน ด้านหลังของผนังนี้ก็คือห้องที่สหายร่วมงานของซ่านจินจื๋อพูดคุยกัน เพื่อป้องกันไม่ให้โดนจับได้หญิงสาวนางนี้ไม่กล้าที่จะเจาะผนัง ทำเพียงลอกผนังให้บางลงอีกชั้น พื้นที่เท่าฝ่ามือก็เพียงพอที่จะได้ยิน
“นางโลมรู้จักอายที่ใดกัน มีสิ่งปลอมแปลงกั้นไว้ยังเห็นได้ว่าหน้าแดง” หญิงสาวนางนั้นหัวเราะเบาๆ เห็นกู้อ้าวเวยยังนั่งอยู่ตรงขอบเตียงจึงถอดรองเท้าเองแล้วปีนขึ้นเตียงไป
กู้อ้าวเวยคลับคล้ายยังมองเห็นว่าใต้ที่นอนนั้นวางสิ่งใดไว้ก็ยิ่งวางตัวไม่ถูก
หญิงสาวหัวเราะเสียงใสพร้อมซ่อนสิ่งของเหล่านั้นไว้ กระดิกนิ้วให้กู้อ้าวเวยแล้วทำรูปปาก “มาฟังสิ”
กู้อ้าวเวยจำต้องปีนขึ้นเตียงไป แนบไปกับผนังแล้วตั้งใจฟัง
ด้านตรงข้ามแว่วเสียงของสตรี ผ่านไปชั่วครู่ถึงเงียบลงเสียงของซ่านจินจื๋อก็ดังขึ้น “เตรียมการพร้อมหรือยัง?”
“เตรียมการพร้อมแล้ว แต่ทว่าหากจะจัดการเงินพวกนี้อาจจะยังต้องผ่านมืออ๋องจงผิง อินโจวนั้นอยู่ห่างไกลทั้งยังอุดมสมบูรณ์ยิ่ง เงินผ่านจากทางมือเขาย่อมไม่มีปัญหาอันใด” เสียงของบุรุษอีกคนดังขึ้น
กู้อ้าวเวยขมวดคิ้ว หากว่าเงินนี้ผ่านทางมือของอ๋องจงผิงจริง ถึงเวลานั้นถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ย่อมตกใส่หัวอ๋องจงผิง เพื่อเรื่องของตนเองแล้วซ่านจินจื๋อถึงกับไม่คำนึงถึงอ๋องจงผิงเชียวหรือ?
“แต่ทว่าจะดีที่สุดหากไม่บอกเรื่องนี้แก่อ๋องจงผิง เพียงใช้ประโยชน์จากกำลังคนที่เราแทรกซึมเป็นคนของเขาไว้ก็ได้แล้ว”
อีกคนหนึ่งพูดขึ้นในขณะเดียวกัน กู้อ้าวเวยชะงักเล็กน้อย นี่หมายความว่าแทรกซึมคนสอดแนมไว้อย่างนั้นหรือ?
นางควรยินดีที่ยังไม่ได้บอกเรื่องของตนเองแก่ซ่านเชียนหยวนใช่หรือไม่
ในขณะที่นางกำลังตั้งใจฟัง ทันใดนั้นหญิงสาวข้างกายก็ร้องตะโกนหนึ่งประโยคเบาๆ นางตกใจจนแทบกระโดด มองนางด้วยดวงตาที่เบิกโต หญิงสาวนางนั้นทำมือให้เงียบเสียงแก่นาง เสียงที่ทำให้ผู้คนต้องหน้าแดงค่อยๆ ดังขึ้น
ใบหน้าใบหูกู้อ้าวเวยแดงเถือกในทันใด ทว่าด้วยรู้ว่าหญิงสาวนางนี้ทำเพื่อความสมจริงจึงได้แต่อดทน
ฟังมาชั่วครู่ ซ่านจินจื๋อยังพูดถึงเรื่องอื่นๆ อีกไม่น้อย อย่างเช่นควรนำเงินพวกนี้ออกมาอย่างไร ทั้งยังต้องแบ่งมอบให้ทั่วสารทิศ นอกจากนั้นยังต้องรับขุนนางเข้ามาอีกชุด
ชื่อของขุนนางกังฉินเหล่านั้นมีโผล่มาบ้างเล็กน้อย กู้อ้าวเวยถือกระดาษพู่กันจดไว้ครบถ้วน ฟังมาเรื่อยๆ จนได้หนึ่งชั่วยาม หญิงสาวนางนั้นหยุดเสียงลงนานแล้วแต่ยังคงพูดถ้อยคำหวานอันแสนโจ่งแจ้ง และเพื่อเป็นการร่วมมือกู้อ้าวเวยทำได้เพียงต้องทำเสียงต่ำตอบรับ ช่างน่าอายอย่างแท้จริง
ในที่สุดทางด้านซ่านจินจื๋อก็เตรียมแยกย้าย กู้อ้าวเวยคิดเพียงแค่ว่าตนเองจะไม่มาที่หอนางโลมอีก สองครั้งที่เข้ามาล้วนไร้ความทรงจำที่ดี เร่งรีบหนีเตลิดออกมา ไม่สนเสียงหัวเราะเบาๆ จากสตรีด้านหลัง
ออกจากย่านกามารมณ์มาแล้วโดนลมเย็นพัดโชย จิตใจที่สั่นไหวของกู้อ้าวเวยถึงได้สงบลงบ้าง ตบแก้มที่ร้อนผ่าวเบาๆ เดินต่อไปไม่กี่ก้าวนางก็ต้องทอดถอนใจกับความโลกกลม
“อ๋องจิ้ง” กู้อ้าวเวยทำความเคารพด้วยความนอบน้อม
เดิมทีซ่านจินจื๋อกำลังพูดบางอย่างกับเฉิงซาน เวลานี้ได้เงียบลงแล้วมองมา เห็นอาภรณ์กู้อ้าวเวยไม่เรียบร้อยนัก อีกทั้งบนร่างยังมีกลิ่นของหอนั้นก็ขมวดคิ้ว “เจ้ากับเวยเอ๋อแตกต่างกันโดยแท้”
“ย่อมเป็นเช่นนั้น ข้าเป็นบุรุษ” กู้อ้าวเวยยิ้มเยาะ จัดปกเสื้อ กดเสียงต่ำพูด “ทว่าข้าน้อยเทียบไม่ได้กับความเก่งกาจของอ๋องจิ้ง ที่วังมีชายาแสนงามงด แต่ก็ยังมาหาความสำราญที่ย่านกามารมณ์นี้ได้”
ซ่านจินจื๋อไม่ได้อธิบายอันใด เพียงก้าวเร็วๆ จากไปด้วยความไม่พอใจ ในใจกลับคิดว่าหยูนเฉินนี้ช่างแปลกประหลาดยิ่ง
ดวงตาคู่นั้นของเขาคล้ายกับดวงตาของกู้อ้าวเวยเป็นอย่างยิ่ง ทว่าพฤติกรรมจากการได้พบเจอกันสองครั้งนั้นช่างแตกต่าง พอคิดอีกทีหยูนเฉินเป็นบุรุษย่อมต้องแตกต่างกับกู้อ้าวเวย แต่เขากลับอดไม่ได้ที่จะมองอีกหลายครา
ถึงแม้หยูนเฉินจะเป็นบุรุษผู้หนึ่ง
คลึงขมับปวดหัว เฉิงซานที่อยู่ข้างกายเห็นดังนั้นจึงรีบพูด “ตอนนี้ต้องรีบจัดการแก้ไขเรื่องเหล่านี้ ฤดูร้อนปีนี้ไทเฮาและฝ่าบาทจะเสด็จพักร้อน ดูเหมือนว่าอยากพาท่านไปแสดงความกตัญญูต่อไทเฮาด้วยกัน เหลือองค์ชายสามไว้จัดการดูแลราชสำนัก เช่นนี้ก็ไม่อาจอยู่ที่เทียนเหยียนต่อได้แล้ว”
“ใช่ สมควรเร่งจัดการได้แล้ว จำไว้ว่าห้ามให้หยวนเอ๋อรู้” ซ่านจินจื๋อเคร่งขรึม ในใจกลับไม่มีความละอายแม้เพียงนิด
เขาปฏิบัติต่อซ่านเชียนหยวนตั้งแต่ยังเล็กได้ไม่เลว เวลานี้เพื่อสิ่งที่เขาต้องการแล้ว ต้องเสียสละบางส่วนไม่นับเป็นปัญหา
หลังจากที่เขาจากไป กู้อ้าวเวยวิ่งสวนกับทางที่เขาไปอย่างรวดเร็ว นางกำหมัดแน่น ซ่านเชียนหยวนเคยไว้ใจเขาถึงเพียงนั้น ไม่ว่าจะเป็นการห้ามปรามจากเสียนเฟยหรือคำโน้มน้าวจากลี่วาน เขาไม่เคยแม้แต่จะคิดแย่งชิงบัลลังก์กับซ่านจินจื๋อ ทั้งยังไว้ใจซ่านจินจื๋อมาโดยตลอด
แต่ซ่านจินจื๋อกลับปฏิบัติกับเขาเช่นนี้ ช่างน่ารังเกียจโดยแท้
นำเรื่องที่ตนเองได้ฟังมาบอกกับซ่านเซิ่งหานจนสิ้น ซ่านเซิ่งหานเห็นนางไม่พอใจก็เข้าใจได้ “หลังจากที่เจ้าจากไป ท่านอายิ่งไม่อาจใจเย็นเช่นเมื่อก่อนได้แล้ว ดูเหมือนว่าท่านมุ่งมั่นอยากจะขึ้นครองราชย์ จะแต่งซูพ่านเอ๋อเป็นฮูหยินเอกอย่างเป็นทางการ แต่ทางฝั่งไทเฮาทรงไม่อนุญาต ยังทรงปฏิบัติกับกู้จี้เหยาเป็นอย่างดี”
“ถึงอย่างไรก็ไม่อาจทำเรื่องที่ผิดเพียงเพื่อคนที่ตนรัก ถึงเวลานั้นพวกเราบอกความจริงให้ทุกคนรู้ จะมีผู้คนมากเพียงใดได้รับผลกระทบไปด้วย” กู้อ้าวเวยขมวดคิ้ว
“จะทำการใหญ่ ไม่อาจสนใจเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้” ซ่านเซิ่งหานวางม้วนตำราในมือลง มองนางอย่างไร้ทางเลี่ยง “กลับเป็นเจ้าเสียอีกพบเจอกับเขามาสองครั้งแล้ว โจ่งแจ้งเช่นนี้ยากหลีกเลี่ยงที่จะโดนคนจับพิรุธได้”
“ยิ่งเจ้าหลบซ่อน เขากลับจะยิ่งเคลือบแคลง หากบังเอิญพบเจอเพียงแค่เผชิญหน้าโดยมิต้องหวาดหวั่นก็ได้แล้ว”
“จะไปแล้วหรือ?” ตอนซ่านเซิ่งหานพูด วาจาดูไม่ยินยอมนัก
น่าเสียดายที่กู้อ้าวเวยนั้นได้รับมิตรภาพจากองค์ชายหกก่อนแล้ว เวลานี้ดูแล้วลำบากใจ พูดเสียงเบา “องค์ชาย ระหว่างเรานั้นท่านถือเสียว่าเป็นการร่วมมือกันเถอะ ข้าไม่อยากให้เกิดซ้ำซ้อนอีก”
ซ่านเซิ่งหานขยับปาก สุดท้ายก็พยักหน้า “ตามที่เจ้าปรารถนา”
