บทที่ 472 กลยุทธ์ความรัก
การเสียดสีระหว่างกิ่งและใบไม้ พัดเส้นผมข้างหูของกู้อ้าวเวยให้พลิ้วไหวไปตามสายลมเย็น ด้วยความเศร้าโศกเล็กน้อย
ส่วนซ่านจินจื๋อราวกับถูกมีดกรีดเข้าที่หัวใจ แค่คิดว่าต้องคิดถึงทุกๆ วันอยู่ตรงหน้าหลุมฝังศพของนาง เอาแต่คิดว่าต้องการชดเชยที่เข้าใจผิดนางในตอนแรก แต่ตอนนี้กู้อ้าวเวยกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา ตัวเป็นๆ
แต่เขาก็ยังคงทำร้ายนาง
“เมื่อท่านเห็นตัวตนของข้า หลังจากนี้คิดว่าข้าก็ไม่อาจช่วยองค์ชายสามได้ ไม่จำเป็นต้องกังวล”
กู้อ้าวเวยยกมือขึ้นเพื่อรองรับมุมของประตูแคร่ เฉียดฉิวไหล่ของซ่านจินจื๋อไป กระโดดลงจากรถม้าอย่างเบา เดินไปยังด้านหน้าของเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาที่คุ้นเคย ช่วยทหารภายใต้การบังคับบัญชาของล่ายเสวียน
ทำไมท่านถึงทำได้อย่างง่ายดายเช่นนี้
ซ่านจินจื๋อใบหน้าสงบนิ่ง ยืนอยู่ข้างกายกู้อ้าวเวย มือข้างหนึ่งจับไหล่นางเบาๆ “มาคุยกันเถอะ”
“คุยเกี่ยวกับความรัก หรือพูดคุยเกี่ยวกับแผนขององค์ชายสาม หรือจะเป็น แผนของข้า?” กู้อ้าวเวยตอกกลับอย่างแรง หยุนอี้แทบจะกดคอของเขาเพราะเรื่องนี้ “ไปจากท่าน ข้ายังมีเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่าต้องทำ หากท่านอยู่ที่นี่ทำเรื่องอะไรที่ไม่สมกับสถานะของท่าน ข้าเชื่อว่าฮ่องเต้แห่งแคว้นเอ่อตานจะไม่มีทางให้อภัยท่าน”
“ถูกต้อง” ครั้งนี้ซ่านจินจื๋อจับมือนางเบาๆ ไม่มีร่องรอยของมิตรภาพในน้ำเสียง “แน่นอนว่าข้าไม่สามารถทนดูราชวงศ์แห่งแคว้นเอ่อตานถูกคนของแคว้นเจียงเยี่ยนลักจับไป”
“ข้าไม่ได้ถูกลักพาตัวไป คือข้า……อืม!”
ถูกซ่านจินจื๋อปิดจมูกปาก กู้อ้าวเวยดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่น่าเชื่อ ด้านหลังแทบจะแนบชิดกับหน้าอกของซ่านจินจื๋อ
ซ่านจินจื๋อโอบรอบเอวของนางด้วยมือที่แข็งแรง กอดนางไว้ในอ้อมแขน และทหารที่ได้รับการช่วยเหลือเหล่านั้นก็จำเป็นต้องกลับเข้าไปในรถม้าอีกครั้ง อาวุธทั้งหมดถูกยืดเอาไว้
กู้อ้าวเวยรู้สึกเสียใจกับสิ่งนี้เป็นครั้งแรก เสียใจที่ตนเองวู่วามมากจนเกินไป และภายนอกก็กระตือรือร้นอยากรู้เบื้องหลังของคำตอบจาก ล่ายเสวียน
ถ้าล่ายเสวียนยังคงสามารถต่อสู้ได้ สถานการณ์ที่เกิดขึ้นคงไม่ถูกควบคุมเช่นนี้
เมื่อถูกซ่านจินจื๋อโยนขึ้นบนหลังม้า หน้าอกอันร้อนแรงโอบล้อมนางไว้ สิ่งที่ตามมาคือลมหนาวที่กำลังมาถึงและแรงกระแทกของม้าที่อยู่ข้างใต้
“ข้าจะส่งเจ้ากลับแคว้นเอ่อตาน”
“ซ่านจินจื๋อท่านมันบ้าชะมัด!” กู้อ้าวเวยต่อต้านการกระทำเพื่อเป็นอิสระ กระแทกไปยังหน้าอกเขาอย่างรุนแรงด้วยศอกของนาง
แลกกับเสียงฮึมฮัมเบาๆ ของคนที่อยู่ด้านหลัง และเงียบไปสักพัก “หลังจากรู้ว่าโลงศพนั้นถูกคนไปแตะต้องมาแล้ว ข้าก็โกรธจนอยากจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ แต่ตอนนี้ ข้ารู้สึกโล่งใจ”
คนในอ้อมแขนตัวแข็งทื่อทันที กัดริมฝีปากล่างแน่น ไม่พูดแม่แต่คำเดียว
อาจเป็นเพราะฝนที่ตกนอกเมืองเทียนเหยียนตกนอกฤดูกาล แรงไปหน่อย
กู้อ้าวเวยจดจำฝนตกหนักที่เย็นจัดได้เสมอ มือของซ่านจินจื๋อที่ยื่นออกมา อบอุ่น แน่วแน่ เพียงพอที่จะทำให้นางลืมอดีตที่เจ็บปวด
หรืออาจเป็นเพราะนับตั้งแต่ตอนนั้น กลายเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ในวันนี้
“แม้ท่านจะพูดออกมาให้ข้าใจอ่อน ก็ไร้ประโยชน์ อย่าพูดถึงเรื่องเก่าๆ บัญชีเก่าจะถูกล้างทีละรายการในอนาคต ในเมื่อท่านมาแล้ว ช่วยอะไรข้าเรื่องหนึ่งดีกว่า หลังจากนั้นท่านและข้าก็ถือว่าก็หายกัน?”
กู้อ้าวเวยเอาผ้าพันคอจากแขนเสื้อพันตัวเองให้แน่น รอการตอบสนองของซ่านจินจื๋อ
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ยิ่งไม่สามารถช่วยได้” ซ่านจินจื๋อดึงบังเหียนออกเล็กน้อย ชะลอตัวลง “ถ้าหากหายกันกับเจ้า ข้ามาที่นี่ครั้งนี้ก็จะไม่ได้อะไรเลยจริงๆ”
กู้อ้าวเวยแค่รู้สึกเหมือนก้างปลาติดคอ จ้องมองซ่านจินจื๋ออย่างร้ายกาจ “ตอนนี้ข้าไม่ใช่ยาที่ท่านเก็บไว้ในตำหนักอ๋องจิ้ง ท่านน่าจะรู้ว่าพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดข้าคือผู้ใด?”
“งั้นข้าก็ต้องยิ่งไปสู่ขอที่บ้าน” ซ่านจินจื๋อยกมือขึ้นแล้วดึงนางไว้ในอ้อมแขนอย่างใกล้ชิด “เจ้าก็รู้ว่าเจ้าเป็นผู้หญิง วันๆ เอาแต่ติดตามองค์ชายสามหมกมุ่นอยู่กับกลุ่มผู้ชาย ไม่กลัวใครจะชอบหน้าใบนี้ของเจ้าขึ้นมาจริงๆ หรือ”
“ไม่ใช่ทุกคนที่ชอบหน้าตาที่สวยงาม” กู้อ้าวเวยทำได้เพียงพยายามใช้แรงที่ข้อศอกดันเอาไว้ พร้อมกับถามขึ้น “สรุปคือท่านไปเปิดดูโลงศพของข้า?”
“อาการแสดงออกของเจ้าชัดเจนเกินไป ความรู้สึกที่คุ้นเคยนั้นทำให้ข้าต้องสงสัย”
ซ่านจินจื๋อคลายมือที่จับบังเหียนไว้อย่างจงใจ เมื่อม้าที่อยู่ข้างใต้เตะขาและเดินช้าๆ ก็ยกมืออีกข้างขึ้นแล้วกดมือของกู้อ้าวเวย “เจ้าเริ่มปฏิบัติภารกิจให้องค์ชายสาม เพราะต้องการแก้แค้นข้า หรือเพราะพ่อผู้ให้กำเนิดของเจ้า?”
“ตอนแรกก็เพราะแก้แค้นท่าน” กู้อ้าวเวยถูกจับอยู่ในอ้อมแขนของซ่านจินจื๋อ เสียงเกือกม้าด้านหลังค่อยๆ เข้าใกล้ ดูเหมือนคนเมื่อครู่กำลังตามมาติดๆ
แต่ซ่านจินจื๋อไม่ใส่ใจ และกู้อ้าวเวยก็ไม่เคยกลัวซ่านจินจื๋อที่โกรธ
“แต่หลังจากนั้น ข้าคิดว่าเขาเหมาะสมที่จะเป็นฮ่องเต้มากกว่าท่าน” กู้อ้าวเวยพูดอย่างยั่วยุ หันหัวไปได้ข้างๆ เห็นเพียงใบหน้าที่หันข้างของซ่านจินจื๋อ และแก้มที่แน่นของเขา มีน้ำเสียงก็เยาะเย้ยโดยไม่รู้ตัว “ท่านน่าจะทำได้ดีกว่า แต่ท่านไม่ควรแตะต้องหญิงร้ายระดับนี้อย่างซูพ่านเอ๋อ”
แขนรอบเอวแน่นรัดขึ้น กู้อ้าวเวยหัวเราะเบาๆ “อย่าทำเช่นนี้ ท่านทำร้ายข้ามันไม่ได้มีผลดีอะไรต่อท่าน”
“เจ้าพยายามทำให้ข้าหงุดหงิด” น้ำเสียงของซ่านจินจื๋อมีน้ำเสียงสัญญาณเตือน
“เพราะข้าชอบที่จะทำให้ท่านหงุดหงิด เหมือนก่อนหน้านั้นที่ท่านชอบทรมานข้า” กู้อ้าวเวยจับมือเขาไว้ หันหัวไปข้างๆ นางเห็นล่ายเสวียนถูกควบคุมส่งตัวมา เพียงแค่พูดเสียงเบา “เจ้านำกุ่ยเม่ยไปซ่อนไว้ที่ใด”
“เขาเป็นคนทรยศ” ซ่านจินจื๋อเกลียดที่กู้อ้าวเวยมองชายอื่น
“ข้าคิดว่าท่านปล่อยให้เขาเป็นอิสระตั้งแต่ตอนนั้น กุ่ยเม่ยเหมือนพี่ชายของข้า ท่านไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจว่าเขาจะมีชีวิตอยู่หรือตาย”
กู้อ้าวเวยหงุดหงิดขึ้นมาทันที ดิ้นรนเหมือนลูกน้อยที่ถูกพรากจากพ่อแม่ไป
เพื่อป้องกันไม่ให้นางเจ็บตัว ซ่านจินจื๋อจึงต้องผ่อนคลายแรง
มองดูนางลงจากหลังม้า รีบวิ่งเข้าไปในรถม้าที่อยู่ด้านหลัง ไม่ว่าจะเป็นกุ่ยเม่ยหรือเด็กเหล่านั้นก็ถูกปิดปากไว้ ร่างกายยังถูกผูกมัดด้วยเชือก
กู้อ้าวเวยแก้มัดกุ่ยเม่ยอย่างรวดเร็ว มองดูนัยน์ตาที่สับสนของเขา เพียงพูดเสียงค่อย “ดูแลเด็กๆ ให้ดี การปรากฏตัวของเขาเป็นเพียงอุบัติเหตุ”
กุ่ยเม่ยค่อยๆ ลูบหลังมือของเธออย่างปลอบโยน “ข้า…มีบางครั้งก็ยังไม่กล้าท้าทายเขา”
“ข้าทราบดี” กู้อ้าวเวยผ่อนคลายและหัวเราะ เพราะซ่านจินจื๋ออยู่นอกรถม้า นางจึงต้องจากไปอย่างช้าๆ เงยหน้ามองเขาอีกครั้ง “ข้าไม่ต้องการการคุ้มกันของท่าน ข้ายังมีสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า?”
“ให้เจ้าทำเพื่อแคว้นเอ่อตานหรือ?” ซ่านจินจื๋อกระโดดลงจากม้า ดึงนางเข้ามาในอ้อมแขน “ข้ารู้ว่าเจ้าทำอะไรได้บ้าง แม้ว่าองค์ชายสามสามารถเดินกองทัพสู้รบ แต่เขาไม่มีกลยุทธ์มากมาย องค์ชายคนหนึ่งจะยอมมอบเมืองให้คนอื่นได้อย่างไร แล้วชนะยึดมันกลับมาอีกครั้ง”
“แต่ข้าช่วยให้เขาตัดสินใจถูก และข้าก็คิดไม่ถึงว่าท่านแม้แต่น้ำในร่องยังนำกลับมาใช้ได้”
ทั้งสองคนมองหน้ากัน ความตื่นเต้นในดวงตาของซ่านจินจื๋อก็ถูกจุดประกายเช่นกัน “เจ้าเป็นคู่ต่อสู้ที่ดีแน่นอน”
“ไม่ได้มีเพียงองค์ชายสามที่เป็นที่พึ่งเท่านั้น ด้วยสถานะของข้า ข้าสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้” กู้อ้าวเวยผลักซ่านจินจื๋อออก เดินตามคนเหล่านั้นมุ่งตรงไปข้างหน้า
