บทที่ 477 จนมุม
ดูเหมือนจะเห็นความตกตะลึงในสายตาของนาง “แม่เจ้าสอน แม้หลายปีมานี้ไม่มีความพัฒนาขึ้น แต่ก็ไม่แย่ลง”
กู้อ้าวเวยจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรจะพูด เพียงดึงมือของตนเองออกอย่างเฉยชา “ข้าเองก็เป็นหมอ กินยาแล้วก็จะดีขึ้น”
“งั้นชีพจรของเจ้า……” ฉูหลี่ยังพูดไม่จบ แค่มองแขนข้างหนึ่งของกู้อ้าวเวยที่จับผ้าห่มให้แน่น เปิดผ้าห่มขึ้นจากขาทั้งสองขึ้นเล็กน้อย กู้อ้าวเวยตะลึงอีกครั้ง ขาทั้งสองที่ดูน่ากลัวนั้นถูกมองเห็นอย่างชัดเจน
“นี่คือสิ่งที่เจ้าพูดว่าดีหรือ!” ฉูหลี่นำผ้าห่มวางกลับไป
ครั้งนี้ กู้อ้าวเวยไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียวจริงๆ เพียงแค่ถูกฉูหลี่กดไหล่และให้หมอหลวงสองคนจับชีพจร เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ยิ่งกว่านั้นหมอหลวงทั้งสองคนที่มีอายุมากกว่าครึ่งร้อยปีคุยกันเรื่องการไม่ใส่ใจร่างกายของตนเอง สำหรับเรื่องนี้หมอหลวงก็ทำอะไรไม่ถูก “พิษชนิดนี้อาจไม่แพร่กระจายไปสักพัก นอกจากนี้ขาขององค์หญิงเคยได้รับบาดเจ็บจากความหนาวเย็น อาจต้องพักรักษาตัวหลายปี ถึงจะสามารถรักษาให้หายขาดได้”
ได้ยินคำว่าหลายปี สีหน้าของฉูหลี่ก็แย่ลงไปอีก
รอจนกระทั่งทุกคนออกไป ในตำหนักมีเพียงพวกเขาพ่อลูกสองคน ใบหน้าของฉูหลี่นั้นเต็มไปด้วยความจริงจัง แต่ในมือทำตามที่หมอหลวงสอนเมื่อครู่ นวดให้นางโดยขั้นด้วยผ้าปูที่เตียงที่หนา “ระหว่างนี้ เจ้าต้องพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ให้ดี เรื่องอื่นค่อยว่ากันวันหลัง”
“เวลาไม่รอข้า จะว่าไปท่านก็ยังคงไม่ยืนยันว่าข้าคือบุตรสาวของท่าน……”
คำพูดที่เหลือถูกหยุดด้วยสายตาของฉูหลี่และไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ กู้อ้าวเวยเพียงแค่หันศีรษะด้วยความรู้สึกผิด มองไปที่ภาพม้วนบนผนัง กังวลเล็กน้อยในใจ
นางจะกล้าพูดได้อย่างไรว่าไม่ใช่บุตรสาวของเขา!
ในใจฉูหลี่ก็เกลียดที่ไม่สามารถสั่งสอนบุตรสาวที่ไม่เชื่อฟังคนนี้ได้ แต่เมื่อคิดถึงบนขาที่บอบช้ำราวกับเต็มไปด้วยเถาวัลย์เมื่อครู่ ก็เจ็บปวดในใจแทบทนไม่ไหว
“แม้แคว้นชางหลานจะซ่อนเจ้าไว้อย่างดี ถึงขั้นมอบเจ้าให้กับอ๋องจิ้ง เจ้าก็คือบุตรสาวข้า” ฉูหลี่พูดอย่างอดทน นวดขานางเบาด้วยปลายนิ้ว “หลายปีมานี้ข้าไม่ได้อยู่เคียงข้างเจ้า ทำให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ วันข้างหน้าจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีแน่นอน เจ้าก็วางใจอยู่ที่นี่……”
“ท่านเป็นฮ่องเต้แบบนี้หรือ?” ดวงตาของเขามองสายตาที่เย็นชาของกู้อ้าวเวย ไม่มีความนุ่มนวลในดวงตาคมชมพูที่แตกต่างจากหยุนหว่าน มีเพียงความเย่อหยิ่งและเกิดขึ้นจากความเย็นชาเท่านั้น “เหล่าทาสของแคว้นเจียงเยี่ยนไม่เคยถูกมองว่าเป็นมนุษย์ หากข้าสามารถลงมือเร็วขึ้น พวกเขาสามารถออกจากความทุกข์ได้เร็วยิ่งขึ้น”
“ท่านเป็นฮ่องเต้แห่งแคว้นเอ่อตานแล้ว ดังนั้นในโลกนี้มีเพียงดินแดนแห่งแคว้นเอ่อตานเท่านั้นหรือที่ที่อยู่ในสายตาท่าน?”
กู้อ้าวเวยเย่อหยิ่งและอวดดี ฉูหลี่เก็บมือ ค่อยๆ ใจเย็นลง “สิ่งที่ข้าต้องการคือครึ่งชีวิตที่เหลือของเจ้านั้นปลอดภัยและราบรื่น” สิ่งต่าง ๆ ในโลกนี้ยังมีผู้คนอีกมากมายที่เต็มใจกังวล
“ในเมื่อข้าสามารถเป็นกังวลได้ ยังไงก็ต้องมีส่วนร่วม ที่ข้ามาที่นี่ไม่ได้เพื่อมายอมรับความสัมพันธ์กับท่าน แค่หวังว่าท่านจะผสมโรงได้” พูดถึงจุดนี้ กู้อ้าวเวยถอนหายใจเล็กน้อย “ขาของข้าไม่มีอะไรมาก……”
“แต่ข้าเป็นทุกข์ใจมาก” ฝ่ามือกว้างของฉูหลี่วางที่บนบ่าของนาง ใบหน้าเคร่งขรึมนั้นก็ถูกรบกวนด้วยความเจ็บปวดในเวลานี้ “เจ้ารู้หรือไม่ หลังจากข้ารู้ว่าพระชายาจิ้งแห่งแคว้นชางหลานถึงแก่กรรม ในใจมีความวิตกและหวาดกลัวมากแค่ไหน? ”
ร่างกายตกตะลึงเล็กน้อย มือของกู้อ้าวเวยจับผ้าห่มไว้ครึ่งหนึ่ง ความเย็นชาของดวงตาหายไปอย่างไร้ร่องรอย
“สิ่งที่เจ้าจะทำเป็นเรื่องที่ดี เป็นเรื่องใหญ่ ข้ารู้สึกภูมิใจอย่างมาก แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าเอาตัวเข้าไปเสี่ยง” ฉูหลี่ลูบหัวของนางอย่างระมัดระวังด้วยฝ่ามือ น้ำเสียงอ่อนโยนมากขึ้น “แต่ก็เพราะข้าและหยุนหว่านทำไม่ถูก ทิ้งให้เจ้าเติบโตด้วยตนเอง ทุกวันนี้คงทุกข์ทรมานมาก จากนี้ข้าจะอยู่กับเจ้ามากขึ้น และรู้แล้วว่าความสัมพันธ์ของครอบครัวยิ่งใหญ่เพียงใด”
ไม่คาดคิดพ่อผู้ให้กำเนิดยังคงเป็นบุรุษผู้แข็งแกร่งแต่มีความอ่อนโยนซ่อนอยู่
หากอยู่ในภาวะปกติ กู้อ้าวเวยจะถกเถียงอย่างแน่นอน แต่คำพูดติดอยู่ที่ปาก และพูดออกมาไม่ได้
เมื่อได้สติ ก็ถูกฉูหลี่ลูบอยู่ในอ้อมแขนที่ไม่ได้อบอุ่นแต่อย่างใด ผมก็ถูกเขาใช้แรงลูบจนยุ่งเหยิง “เจ้าต้องการทำสิ่งใดบ้าง ก็บอกกับข้า หากทำได้ ข้าก็จะเจรจากับน้องชายเจ้า หากได้ทำได้ก็จะเป็นการดีอย่างยิ่ง”
“น้องชาย? น้องชายอะไร……”
“ข้าให้คนไปเรียกแล้ว สักพักก็มาแล้ว” ฉูหลี่ช่วยจัดผมที่ยุ่งเหยิงของนางอย่างเก้อเขิน ก่อนออกไปก็ไม่ลืมที่บอกว่าหากนางรู้สึกไม่สบายตรงไหนให้บอก
กู้อ้าวเวยลูบปลายจมูก
ความดื้อรั้นที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ก็ถูกกดลงไป ถอนหายใจ
“เป็นยังไงล่ะ ถูกควบคุมโดยผู้อื่นแล้วไง” กู้อ้าวเวยลูบศีรษะความเจ็บปวด
ทำไมชีวิตในอดีตของนางถึงมีสถานะเป็นหมอ ที่ผ่านมาพูดคำไหนคำนั้น อารมณ์ที่ไม่สามารถถกเถียงได้ มาถึงที่นี่ยังถูกควบคุมโดยผู้อื่น
ยิ่งกว่านั้น ดูเหมือนว่าตั้งแต่ตนมาที่นี่ ร่างกายก็ยังไม่ดีขึ้น
แต่ก่อนมีเพียงนางคนเดียวที่สั่งสอนผู้ป่วย ทำไมถึงป่วยในตอนนี้ได้ คนเหล่านี้ที่ไม่ใช่หมอหลวงกลับกำลังขี่อยู่บนหัวของตนเอง
นึกถึงตรงนี้ก็ปวดหัวขึ้นอีก แต่นึกย้อนถึงอีกสักพักจะมีคนมา ให้นางกำนัลหยิบเสื้อผ้าที่สะอาดมาชุดหนึ่ง และตักน้ำร้อนมาด้วย
รอจนกระทั่งอาหารเย็น ตอนแรกฉูหลี่ต้องการให้ทั้งสองพบกันในอีกสักพัก แต่กู้อ้าวเวยได้เปลี่ยนเป็นชุดคลุมยาวสีเขียวแล้ว และโคมไฟเล็กเดินเข้ามาด้วยตนเอง มีนางกำนัลสองคนตามหลัง
ฉูหลี่เพียงแต่ยกมือสั่งให้คนเตรียมอาหาร ขณะที่กู้อ้าวเวยเข้ามา เห็นชายผู้นั้นในชุดคลุมสีครามถัดจากเขา แม้ว่าจะยังเด็ก แต่สามารถเห็นร่างกายที่แข็งแกร่งภายใต้เสื้อคลุมตัวนี้ได้อย่างรวดเร็ว
แตกต่างกันกับฉูหลี่ อาจเป็นใบหน้าที่ไร้ร่องรอยแห่งความเคร่งขรึม และยังมีดวงตากลมโตนั่น
“ท่านพี่” ชายผู้คนนั้นพูด กู้อ้าวเวยตะลึงอยู่ที่เดิม รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว
“เขาชื่อฉูห้าว เป็นองค์ราชทายาทองค์ปัจจุบัน และเป็นน้องชายเจ้า”
“ข้าไม่คุ้นเคยที่คนอื่นเรียกข้าว่าท่านพี่ เจ้าเรียกชื่อข้าเถิด” กู้อ้าวเวยรีบพูดขึ้น แล้วนั่งลงบนโต๊ะอาหารทันที ไม่รออาหลานทั้งสองพูดดอะไรอีก นางก็เริ่มกิน
แม้ว่าฉูหลี่และฉูห้าวเคยเห็นผู้หญิงที่กล้าหาญมากมายในแคว้นเอ่อตาน แต่ที่เหมือนกับกู้อ้าวเวย ก็ยังไม่เห็นมาก่อน
ฉูห้าวสงสัยในตัวพี่สาวผู้นี้อย่างมาก ตอนที่ออกไปในแคว้นชางหลานเป็นการส่วนตัว เคยได้ยินเช่นกันว่าพระชายาจิ้งนี้ใจดีอย่างไร เป็นคนที่รักสงบ ในวันปกติสามารถอยู่กับคนจนได้ เป็นคนใจดีคนหนึ่ง
เห็นในวันนี้ ดูอารมณ์ร้าย
รอจนกระทั่งกู้อ้าวเวยกินเสร็จอย่างว่องไวแล้ว ฉูหลี่และฉูห้าวเกรงใจเล็กน้อย และได้ยินกู้อ้าวเวยพูด “เรื่องที่ข้าพูดเมื่อครู่ ฮ่องเต้ได้คุยกับองค์ราชทายาทหรือยัง?”
“ท่านอาบอกข้าแล้ว” ฉูห้าวเติมซุปอีกหนึ่งชามให้นาง หัวเราะเสียงเบา “แต่ตอนกินข้าวไม่คุยเรื่องทางการ ท่านเป็นพี่สาวข้า อย่าเรียกข้าว่าองค์ราชทายาทเลย เรียกชื่อข้าก็พอ”
