บทที่ 473 ครึ่งชีวิตที่เหลือ
ไม่ว่าทั้งสองคนจะผูกพันกันอย่างไร ในท้ายที่สุดจะไม่มีวันหยุดจนกว่าจะตายอยู่เหนือเรื่องทางการ
กู้อ้าวเวยไม่มีทางแนะนำให้ซ่านจินจื๋อยอมปล่อยบัลลังก์ มอบตำแหน่งฮ่องเต้ให้ผู้อื่น หรือแม้แต่ยุยงเพื่อให้เกิดการแบ่งแยกระหว่างเขาซูพ่านเอ๋อ
และซ่านจินจื๋อก็จะไม่หยุดกู้อ้าวเวยจากการกระทำใดๆ เขาเห็นมันเป็นความท้าทาย เป็นการเจรจาพิเศษระหว่างคนทั้งสอง
ดังนั้นเมื่อเดินทางมาถึงเมืองชายแดนของแคว้นเอ่อตาน ทหารรักษาประตูที่ได้รับคำสั่งก่อนหน้านี้ก็ตื่นตระหนกอย่ากะทันหัน
พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าแม่ทัพของแคว้นเจียงเยี่ยนถูกจับตัวมา และเทพแห่งสงครามแห่งชางหลานไม่แม้แต่จะขี่ม้า เพียงอยู่เคียงข้างกู้อ้าวเวยผู้ซึ่งยืนกร่างและลังเลที่จะขึ้นขี่ม้า ตัวแทบติดกันเข้าเมือง
“ก้าวเข้าสู่เมืองนี้ ท่านจะถูกโจมตีได้ตลอดเวลา” ในขณะที่เข้าสู่เมือง ในที่สุดกู้อ้าวเวยก็พูดออกมา
“ในทำนองเดียวกัน ข้าอาจได้รับการสนับสนุน” ซ่านจินจื๋อเดินก้าวยาวมายังข้างกายกู้อ้าวเวย “ตอนนี้ในความเห็นของข้า เจ้ามีความสำคัญมากกว่าพ่านเอ๋อ”
“ข้าเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ท่านจึงรู้สึกเสียใจ” กู้อ้าวเวยกอดอก มองไปยังกุ่ยเม่ยที่อยู่ห่างไกลโดยไม่รู้ตัว อดไม่ได้ที่จะพูด “หากท่านเข้าใกล้ข้าอีก ข้าอาจจะอดไม่ได้ที่จะฆ่าซูพ่านเอ๋อ”
เกิดความเงียบสงบระหว่างคนทั้งสองอีกครั้ง
ล่ายเสวียนถูกกดอยู่ตลอด ความตกใจตั้งแต่แรกจนกระทั่งในตอนนี้ที่เป็นปกติ เขายังสามารถมองเห็นกลิ่นอายยากที่สันติระหว่างสองคนนี้
ทหารรักษาเมืองแห่งแคว้นเอ่อตานยังคงยกมือขึ้นเพื่อหยุดกู้อ้าวเวย “องค์……”
“ข้าชื่อกู้อ้าวเวย เรียกชื่อหรือคุณหนู” อารมณ์ความไม่พอของกู้อ้าวเวยต่อซ่านจินจื๋อก็แพร่กระจายไปยังทหารรักษาเมืองเหล่านี้
“คุณหนู เราจะดำเนินการตามคำสั่งอย่างลับๆ ของฮ่องเต้ โปรดส่งแม่ทัพแห่งแคว้นเจียงเยี่ยนผู้นี้และคนให้กับเรา เราจะจัดการอย่างเหมาะสม”
“ตอนนี้ ท่านปล่อยคนได้แล้ว” กู้อ้าวเวยกอดแขนแล้วหันหลังกลับ
การเดินทางสองสามวันนี้ ซ่านจินจื๋อแทบไม่เคยห่าง เขาอาจแสร้งทำเป็นเว้นระยะห่างก่อนหลับ แต่รอจนถึงวันถัดไปนางก็ตื่นขึ้นจากอ้อมแขนของซ่านจินจื๋อ ตกใจจนเหงื่อเย็นเต็มร่างกาย ช่างเป็นช่วงเวลาน่ากลัว ทำให้นางเหนื่อยมากขึ้นเท่านั้น คู่ดวงตาคมชมพูที่ยั่วยุเล็กน้อยดูเหมือนว่ากำลังจะหลบไปเล็กน้อย
ทันทีที่มือใหญ่ซ่านจินจื๋อถูกยกขึ้น เหล่าทหารทั้งหมดถูกปล่อยออกมา
ในตอนแรกกู้อ้าวเวยคิดว่าจะตามเข้าไปในเมือง แต่ถูกซ่านจินจื๋อลากเข้ามาในอ้อมแขน “ในเมื่อเจ้ายังคงเป็นกุนซือขององค์ชายสาม ไม่สามารถปล่อยให้เจ้าไปประเทศอื่นได้”
ดิ้นรนหลายครั้งแต่หนีไม่พ้น มีเพียงกุ่ยเม่ยคนเดียวที่สามารถพาเธอไปและรู้ถึงการต่อต้านขอกู้อ้าวเวย ไม่ว่าซ่านจินจื๋อจะทำอะไร ทั้งสองก็เคยเป็นสามีและภรรยามาก่อน ถูกเนื้อต้องตัว เป็นของกันและกันโดยสมบูรณ์นานแล้ว ไม่มีที่ว่างสำหรับคนนอกอย่างเขา
กู้อ้าวเวยไม่ต้องกังวลกับชีวิตของนาง เขาเองไม่มีทางทำอะไร
แม่ทัพแห่งแคว้นเอ่อตานยังไม่ได้เดินเข้ามา กู้อ้าวเวยสงบลงเล็กน้อย มือบีบวัสดุบนเสื้อคลุมของซ่านจินจื๋อแน่น เหล่าทหารแห่งแคว้นเอ่อตานตกใจจนเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว ผู้นี้คือเทพเจ้าแห่งสงครามที่เฉียบขาด พวกเขาอาจไม่สามารถช่วยชีวิตผู้คนจากซ่านจินจื๋อได้
“สิ่งที่ท่านต้องการ ไม่ใช่ข้า ต้องการขัดขวางแผนการของข้า!” กู้อ้าวเวยเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย มองไปยังซ่านจินจื๋อด้วยสายตามดุดันเล็กน้อย “ท่านตามข้ามาจากแดนไกลมาถึงที่นี่ เป็นไปไม่ได้แน่นอนว่ามาเพราะข้า”
หลังจากที่คนถูกจับได้บีบคางของเธอด้วยความสนใจ “แม้ว่าเจ้าจะแกล้งตาย แต่ในนามเบื้องบนยังคงเป็นพระชายาของข้า เนื่องจากไม่มีการหย่าร้างหรือจากไป เราอยู่ด้วยกัน ในขณะที่อยู่ระหว่างเดินทาง ข้าได้ส่งคนไปแคว้นเอ่อตานเพื่อสู่ขอ คิดว่าจะมีการตอบกลับเร็วๆ นี้”
“หากมีวันนั้น ข้าขอตัดขาดความสัมพันธ์กับพ่อผู้ให้กำเนิดที่ไม่เคยพบเจอจะดีกว่า!” กู้อ้าวเวยกัดฟันแล้วปล่อยมือ โทษตัวเองเพียงเพราะลูกๆ ถูกครอบงำด้วยความเห็นแก่ตัว ซ่านจินจื๋อเป็นคนตัดสินใจคนนอกเหนือซูพ่านเอ๋อด้วยอารมณ์! พูดอย่างหงุดหงิด “กองกำลังแคว้นเอ่อตาน ถูกท่านเรียกใช้อย่างไม่หยุดหย่อน”
“ช่วยเจ้าไม่ได้” ซ่านจินจื๋อจับเอวของนางอย่างเหี้ยมโหด “หากเจ้าไม่มีที่พึ่งพิงเบื้องหลังนั้น เสด็จพี่ต้องฆ่าเจ้าแน่ กู้เฉิงรอดไปได้ในตอนนั้น อย่าลืมว่าเจ้ายังเคยให้คนของทิงเฟิงโหลไว้ชีวิตเขา”
“ไม่ได้ทำอะไรที่ทิงเฟิงโหล ตอนนั้นคือ……”
“แต่สิ่งที่ข้ารู้มา นี่คือสิ่งที่เจ้าทำ ตอนนี้กู้เฉิงหลบภัยในแคว้นเจียงเยี่ยน ดูจากมุมแคบเจ้าหลอกลวงดูหมิ่นกษัตริย์ มองในมุมกว้างเจ้าไม่เชื่อมั่นในมิตรภาพของสามแคว้น ทำให้เกิดสงครามโดยเจตนา ผู้กระทำผิดเช่นนี้ สมควรลงโทษ”
คำพูดของซ่านจินจื๋อชัดถ้อยชัดคำ กู้อ้าวเวยที่เพียงแค่พูดสั่นเทาในใจ หากเป็นเช่นนั้นจริง หากกู้เฉิงรู้ว่านางออกจากที่พำนักฮ่องเต้แห่งแคว้นเอ่อตาน ในอนาคตจะต้องกำจัดนางอย่างแน่นอน
เพราะนางกำลังถูกจับอยู่ที่ประตูแห่งชีวิต ช่วงเวลาที่ลังเล มือของซ่านจินจื๋อจับหัวด้านหลังนาง ค่อยๆ ผลักนางเข้ามาในอ้อมแขน พูดเสียงนุ่มนวล
“แต่ถ้าเจ้ากลับมาหาข้า ข้าสัญญา ข้าจะไม่ต่อสู้เพื่อบัลลังก์แห่งชางหลานแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะผีแผนอะไรในอนาคต ข้าจะทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการ”
กุ่ยเม่ยเพียงแค่แสดงสีหน้าไม่พอใจอยู่อีกด้านหนึ่ง
ทหารแคว้นเอ่อตานมองเห็นทั้งสองคนที่ตกในสถานการณ์ตึงเครียดเมื่อครู่ทันใดนั้นผ่อนคลายลง รีบออกคำสั่งให้คนส่งทั้งสองไปที่โรงเตี๊ยม เดินมุ่งหน้าไปจนถึงโรงเตี๊ยม ซ่านจินจื๋อพันนางไว้แน่น มืออีกข้างดึงนางเบาๆ
กู้อ้าวเวยผงะด้วยคำพูดของซ่านจินจื๋อ
คนผู้นี้จริงใจ? หรือเพียงแค่ต้องการที่จะใช้คำพูดที่น่าประทับใจมาหลอกลวงตน?
นางดูไม่ออกเลย
กุ่ยเม่ยตามอย่างใกล้ชิด รู้ว่าทุกครั้งที่กู้อ้าวเวยพบกับซ่านจินจื๋อ ก็จะโง่เล็กน้อย
ถ้าคนที่พูดเช่นนี้เป็นองค์ชายสามหรืออ๋องจงผิง เกรงว่านางจะไม่สามารถพูดคำที่ทำให้คนรู้สึกไม่พอใจ แม้กระทั่งต่อหยุนหว่านแม่ของนางก็ยังคงดื้นรั้นอยู่ เป็นไปได้อย่างไรที่จะสมองเสื่อมเช่นนี้เพราะคำพูดดีๆ ไม่กี่คำ
ในที่สุดก็เข้าโรงเตี๊ยม ซ่านจินจื๋อและนางอยู่ที่โต๊ะ ด้านหน้าเต็มไปด้วยอาหาร แต่กู้อ้าวเวยไม่อยากกิน
ซ่านจินจื๋อยังคงเงียบอยู่เป็นเวลานาน จากนั้นพูดด้วยเสียงค่อย “เจ้าไม่เชื่อหรือ?”
“ไม่เชื่ออยู่แล้ว ท่านมีกลอุบายมากมายขนาดนั้น ใครจะรู้ถ้าท่านเป็นเหมือนกู้เฉิงในตอนนั้นหรือไม่ หลอกให้ข้ากลับไป ค่อยคิดหาวิธีที่จะได้รับอำนาจ” กู้อ้าวเวยเป็นคนที่คิดเพ้อเจ้ออยู่แล้ว ตอนนี้จู่ๆ ก็ถามขึ้น แค่พูดในสิ่งที่ใจคิดออกมา
อดไม่ได้ที่กำมือแน่น เมื่อเธอนึกถึงความทุกข์ของแม่ อย่างไรก็ตามก็ต้องเก็บความรู้สึกบางอย่าง “ถ้าเป็นเช่นนั้น ความรักไม่ถือว่าเป็นสิ่งยั่งยืนได้ อำนาจและตำแหน่งถึงจะเป็นสิ่งที่ท่านต้องการไล่ล่า ตอนนี้ต้องการให้ข้ากลับไปกับท่านด้วยความเต็มใจจากคำพูดที่ดีเพียงไม่กี่คำงั้นหรือ?”
หากเป็นที่ผ่านมา ซ่านจินจื๋ออาจจะหนักแน่นพอที่จะทำให้นางเชื่อในตนเอง หรือชดเชยให้บ้าง
แต่หลังจากสูญเสียไป เขาไม่รู้จักคำว่าชดเชยเสียแล้ว รู้เพียงแค่ว่าคนคนนี้อยู่ตรงหน้า ปล่อยให้หลุดไปไม่ได้ และทนไม่ได้ที่นางจะแต่งงานกับคนอื่นในอนาคต ติดตามกุ่ยเม่ยไปรอบป่าเขาด้วยความสงสัย
จัดการความคิดบางอย่าง จากนั้นฉันก็พูดอย่างระมัดระวัง “ข้าไม่สามารถพูดอะไรได้เพื่อห้ามปราม แต่เรื่องนี้ข้าจะทำมันอย่างแน่นอน หากเจ้าไม่เชื่อเมื่อกลับไป ข้าจะพาเจ้าไปพบเสด็จพี่ด้วยตนเอง”
“ท่าน!” กู้อ้าวเวยโกรธมากจนนางลุกขึ้นตบโต๊ะ “ถ้าท่านให้ข้ากลับมาอีกครั้ง แล้วกู้จี้เหยาและซูพ่านเอ๋อคืออะไร?”
“ข้าปฏิบัติต่อพวกนางให้ดีพอ ดูแลความเป็นอยู่พวกนางในอนาคต แล้วแต่งงานใหม่” ซ่านจินจื๋อก็ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ กุมมือนางเบาๆ “หากเจ้าเกลียดข้าแค้นข้า ก็ใช้เวลาครึ่งชีวิตที่เหลือแค้นข้าอยู่กับข้ายังจะดีกว่า”
