บทที่ 494 อย่าพลาดท่า
ค่อยฟื้นขึ้น ในผ้าห่มยังมีกลิ่นชาของโรงเตี๊ยมที่นี่
เรื่องที่เกิดขึ้นบนเขา ทำให้นางตกใจจนต้องลุกขึ้นจากเตียง แล้วก็เห็นหมอกับเฒ่าแก่เนี๊ยะที่ยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง ส่วนซ่านจินจื๋อก็นั่งโกรธตาแดงอยู่ที่โต๊ะ
ตอนที่กู้อ้าวเวยลุกขึ้นนั่ง เขาก็ลุกขึ้นตาม
ทั้งสองคนจ้องตากัน กู้อ้าวเวยยังไม่ค่อยรู้สึกตัวเท่าไรก็พูดออกมาว่า “อย่ามาเข้าใกล้ข้า”
ซ่านจินจื๋อก็เข้ามาแต่ไม่ใกล้นาง
กำหมัดแน่น คอเขียวขึ้นเป็นเอ็น ชายที่เป็นชาติเชื้อทหาร ตอนนี้กลับทำอะไรไม่ได้
ถึงแม้จะรู้ว่ากู้อ้าวเวยจะเสียใจเรื่องเด็ก แต่ตนเองก็รู้ว่าถูกซูพ่านเอ๋อหลอกให้ทำอะไรลงไปบ้าง แล้วยังเอาซ่านหลิวเอ๋อร์มาเกี่ยวด้วย
เพราะเขากับซูพ่านเอ๋อ ก็เลยมีคนมาเกี่ยวข้างด้วยมากมาย
หมอถูกทั้งสองทำให้ตกใจจนตัวนิ่งไป ส่วนเฒ่าแก่เนี๊ยะก็เห็นว่าเมื่อวานยังดีๆ กันอยู่เลยทำไมวันนี้ถึงได้แสดงทีท่าน่ากลัวเช่นนี้ใส่กัน
การนิ่งสักพักทำให้กู้อ้าวเวยได้สติขึ้นมาใหม่ นางค่อยจับขอบเตียงเอนตัวลง “ข้าไม่ได้สติไปเมื่อครู่”
น้ำเสียงที่นิ่งๆ ทำให้ซ่านจินจื๋อแปลกใจ
พอเงยหน้าขึ้น นางก็เหงื่อท่วมตัว ตอนนี้สีหน้านิ่งมาก ท่าทางเมื่อวานถูกนางเก็บไว้ข้างในหมดแล้ว “ข้าแค่นึกถึงซีจือ ข้าเสียมารยาทไปหน่อย”
“เมื่อครู่เจ้าห้ามข้าเข้าใกล้เจ้า” ซ่านจินจื๋อกล่าว
สายตานางดูสับสน ตัวก็แข็งทื่อ กู้อ้าวเวยเหมือนว่าจะจำในสิ่งที่ตนพูดไม่ได้ ตอนนี้ก็เหมือนแมวที่ถูกเหยียบหางแล้วขนพองทั้งตัว “ข้าไม่ได้หมายถึงเจ้า”
คือข้า
ซ่านจินจื๋อรู้ดี เขาแหวกหมอที่ยืนขวางอยู่แล้วมานั่งข้างเตียง
กู้อ้าวเวยเก็บเอาความกลัวของตนเองไว้อย่างดี ตัวสั่นเพียงเล็กน้อย แต่ซ่านจินจื๋อก็ดูออก
มือถูกเขาจับไว้เบาๆ แล้วมีเสียงพูดว่า “ข้าจะชดใช้เจ้า”
“เทียบกับข้า เจ้าควรชดใช้คนที่ตายไปแล้วมากกว่า” กู้อ้าวเวยเอามือออก แล้วเอาผ้าห่มออก “ในเมื่อรู้ความจริงแล้ว ก็กลับไปเถอะ”
“เจ้าต้องพักผ่อน” ซ่านจินจื๋อกดไหล่นาง
“ถ้าใครทำร้ายอาจารย์ของข้า ข้าจะไม่ให้มันมีความสุข” กู้อ้าวเวยเอามือมาจับมือเขาแทน “อย่าบอกว่าเจ้ายังไม่อยากกลับไปทรมานนาง”
นิ่งไปพักใหญ่ ในตอนที่ทุกคนตะลึงตกใจ เขาก็กอดนางไว้แน่น กู้อ้าวเวยจะดิ้นออก แต่ก็ถูกสายตาของเขาจ้องเขม็งไว้ “เจ้าต้องฟังข้า”
กู้อ้าวเวยไม่อยากพูดมาก แล้วเงินวางไว้แล้วยอมให้เขาเอาผ้าห่มมาห่อขึ้นรถม้าไป ตอนนั้นเองมีคนขับรถมาอีกคนซ่านจินจื๋อกอดไหล่นางแล้วจ้องนาง “ถ้าไม่สบายตรงไหนก็บอกข้า”
“ข้าขอเตือนเจ้า ว่าอย่ามาใช้วิธีของซูพ่านเอ๋อกับข้า” กู้อ้าวเวยพิงผนังรถม้าแล้วเอาผ้ามาคลุมตัวไว้ “ข้าสบายดีหมดทุกอย่าง”
“ตอนที่อยู่ในจวน เจ้าเคยนอนกับข้าอย่างสงบไหม?”
“สักครั้งก็ไม่มี” กู้อ้าวตอบ
ตอนแรกเขาเชื่อคำของซูพ่านเอ๋อ หลังจากนั้นก็อยากจะสบาย ถ้าซูพ่านเอ๋อทำอะไรผิดก็จะปกป้องนาง ถึงขนาดทำร้ายจิตใจของพี่ชายและหลานของตนเอง กู้อ้าวเวยเตือนหลายครั้ง แต่เข้าเชื่อแต่ซูพ่านเอ๋อ
พอตอนนี้มานึกดู มันผิดเกินไปจริงๆ
ตลอดทางทั้งสองไม่คุยกัน นอกจากซ่านจินจื๋อจะไปช่วยกำจัดพวกโจรปล้นระหว่างทาง
บางครั้ง ซ่านจินจื๋อก็ยิ่งกว่ากุ่ยเม่ยอีก
เมืองเทียนเหยียนถูกรถม้าแหวกทางเดิน หลังจากหิมะตกเมืองก็จะครึกครื้น กู้อ้าวเวยก็คิดว่าขาตนเองดีขึ้นมากแล้ว จะไปหายาเองก็ไม่ได้ นั่งนานจะปวดเอวหมดแล้ว
กว่าจะเข้าเมืองมาได้ นางถึงจะพูดว่าอยากไปพักที่ทิงเฟิงโหล
ซ่านจินจื๋อหน้านิ่ง มือก็ยังนวดๆ ขาให้นาง “คนที่บอกว่าซูพ่านเอ๋อเป็นพี่สาวเจ้าก็คือองค์หญิงใหญ่ของแคว้นเอ่อตาน”
กู้อ้าวเวยอยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาด
ถ้ารู้ว่าซูพ่านเอ๋อไม่ได้อิจฉา แต่แค้นพยาบาท นางก็คงจะไม่ให้เรื่องจบง่ายเช่นนี้ อยากจะคิดบัญชีคืนเสียบ้าง
คิดในใจเช่นนั้น ก็เห็นหน้าซ่านจินจื๋อ ก็เลยถามว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าอยากจะลงมือกับนาง เจ้าคงจะไม่ว่าอะไรนะ”
“ช่วงนี้ข้าต้องไปอารามไป๋หม่าเป็นเพื่อนแม่ข้า” ซ่านจินจื๋อถอนหายใจ
กู้อ้าวเวยยิ้มอย่างเดียว ตอนแรกซ่านจินจื๋อไม่ถูกกับพี่ชายซูพ่านเอ๋อ ตอนนี้คงจะคิดอะไรได้แล้วสินะ
“หลังจากนั้น ยังจะต้องไปรับโทษที่แคว้นเอ่อตานด้วย”
ซ่านจินจื๋อพูดต่อ กู้อ้าวเวยเงยหน้ามอง “ทำไมรึ? ทำเรื่องส่วนตัวจบก็จะทำเรื่องส่วนรวมต่อเลยหรือไงกัน?”
“ข้าไม่สนใจตำแหน่งฮ่องเต้ ที่ไปแคว้นเอ่อตานก็เพราะว่าตอนนั้นเคยประมือกับพ่อเจ้า” ซ่านจินจื๋อเอามือเคาะขาของนางพูดว่า “ข้าต้องสืบเรื่องของเจ้าให้ระเอียด จากนั้นค่อยฟังคำสั่งเจ้า”
“งั้นเจ้าก็ให้ข้าไปทิงเฟิงโหล”
“พักผ่อน”
“……”
กู้อ้าวเวยมองบน รู้สึกว่าพอซ่านจินจื๋อรู้ความจริงก็แปลกๆ ไป
พอกลับมาถึงตำหนักอ๋องจิ้ง ก็ต้องปิดหน้านางเพื่อปิดใบหน้า
ทหารแคว้นเอ่อตานมารอนานแล้ว ตอนนี้เห็นกู้อ้าวเวยรอดกลับมา ก็รีบพากันมาต้อนรับ ไม่เหมือนกับทหารชางหลาน ทหารแคว้นเอ่อตานจิตใจดี ผู้ชายพวกนั้นยังช่วยทำความสะอาดสวนจนสะอาด ทำให้กู้อ้าวเวยทำอะไรไม่ถูก
“ข้าจะพาเจ้าไปเอง” ซ่านจินจื๋อเอาตัวนางออกไปจากทหารพวกนั้น
ขากู้อ้าวเวยสัมผัสพื้น แต่ก็ยังรู้สึกแปลกๆ
นางเดินตามข้างหลัง แล้วถามว่า “อย่าโจ่งแจ้งไป”
“เจ้าอยากทำอะไรบ้าง” ซ่านจินจื๋อหันมามอง แล้วก็ลากนางออกมา “ไม่ได้เดินนานสินะ”
“โชคดีที่มีเจ้าดูแล ตอนนี้ข้าปวดเอว” กู้อ้าวเวยประชดเขา แล้วเห็นตรงมุมนั้นมีคนอยู่ แล้วนางก็พูดข้างหูเขาว่า “ถ้าเจ้ายังอยากฟังคำของข้า ก็อย่าหลุดให้เสียแผน”
“ท่านพี่！ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว” ซูพ่านเอ๋อรีบออกมาจากมุมนั้น
