บทที่ 497 ตรงไปตรงมา
กู้อ้าวเวยกินเร็ว แต่ก็รอหลิ่วเอ๋อร์กินเสร็จ แล้วก็เล่าเรื่องที่พบระหว่างทางอีก หลิ่วเอ๋อร์ก็ฟังๆ แล้วตั้งใจกินข้าว
“ข้ากินอิ่มแล้ว” ซูพ่านเอ๋อกังวล แล้ววางตะเกียบลง
ซ่านจินจื๋อเป็นห่วงเลยถามว่า “เจ้ากลัวหรือ?”
“พี่จื๋อ…….” ซูพ่านเอ๋อทำท่าจะซบอกเขา แล้วกู้อ้าวเวยก็ยกมือขึ้น แล้วกระดิกนิ้วเรียกซ่านจินจื๋อ “ท่านอ๋องอยากรู้ไหมว่าฮ่องเต้คิดอย่างไร”
พอได้ยินคำว่าฮ่องเต้ ซูพ่านเอ๋อก็นิ่ง นั่งตัวตรง
“องค์ชายสามจะขึ้นครองราชย์ ท่านอ๋องจะยอมแลกกับข้าแล้วไปเอาใจองค์ชายสามไหม?”
“เจ้าคิดว่า” ซ่านจินจื๋อเงยหน้าขึ้น สายตาก็มองมายังนิ้วมือของนาง “ข้ายังไม่ต้องใช้ผู้หญิงมาสร้างรากฐานอำนาจหรอก”
กู้อ้าวเวยเก็บมือ แล้วก็ยิ้มๆ “อ๋อจงผิงใกล้จะกลับมาแล้ว”
ซ่านจินจื๋อก็เพิ่งรู้ข่าว เฉิงซานเองก็เพิ่งได้ยิน
“อ๋องจงผิงเป็นที่รักของฮ่องเต้ ไทเฮาแอบเตรียมทางไว้ให้อ๋องจงผิงเดิน ด่านทั้งสองของเมืองอินโจวก็อยู่ในกำมือของอ๋องจงผิง” กู้อ้าวเวยหุบยิ้ม แล้วก็เอามือเคาะโต๊ะ แล้วพูดต่อว่า “ให้ฮ่าวเอ๋อเป็นคนดูแลด่าน”
ซ่านจินจื๋อหยีตา “เจ้าติดต่อกับเขาตอนไหน?”
“วันนั้นข้าพบเขาในค่ายทหาร ก็เลยให้หยินเชี่ยวช่วยส่งจดหมาย ไม่เคยพบกัน แต่เรื่องที่จะแบ่งกำลังทหารนั้นส่งไปแล้ว” กู้อ้าวเวยก้มหน้าเล็กน้อย แล้วก็หันมองเขาอีก แล้วท้าทายว่า “จะให้แคว้นชางหลานเป็นใหญ่คนเดียวไม่ได้”
“ถ้าเป็นเช่นนั้น หลังจากองค์ชายสามครองราชย์ เจ้าจะให้ข้าเป็นศัตรูกับหยวนเอ๋อหรือ?” ซ่านจินจื๋อวางตะเกียบ แล้วหัวเราะเย็น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะบอกข่าวให้เจ้าฟัง”
กู้อ้าวเวยขมวดคิ้วแปลกใจ
“ข้าช่วยให้ฮ่าวเอ๋อกู้คืนชื่อเสียงแล้ว ตอนนั้นบอกเขาตายในสนามรบ ก็เพื่องานนี้” ซ่านจินจื๋อค่อยๆ ลุกขึ้น “พวกเราแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับส่วนรวมออก ปีที่แล้วฤดูใบไม้ร่วงข้าพบเขาในค่ายทหาร เขายอมจะกลับมากู้สิ่งที่เป็นของเขาคืน”
ทั้งสองคุยกัน เรื่องที่แอบทำกันไว้มีไม่น้อยเลย
คนร่วมโต๊ะก็งง กู้อ้าวเวยก็หัวเราะขึ้น “ดังนั้นตอนแรกที่จากไป เจ้าไม่ได้ไปเพราะฮ่องเต้หรอกหรือ แต่ไปเพราะเรื่องส่วนตัว”
“เจ้าทำร้ายจิตใจเขา แต่เขาไม่อยากทำร้ายเจ้า ตอนแรกข้าก็สงสัยความสัมพันธ์ของพวกเจ้า แต่ตอนนี้ ก็มีเท่านั้นเอง”
“เจ้าก็รู้ว่าคนที่ข้ารักมาตลอดคือใคร ข้าไม่ได้พูดว่าเจ้าทำร้ายจิตใจข้า แต่ทั้งหมดนั้น เพราะข้าสู้เจ้าไม่ได้”
” กู้อ้าวเวยเท้าโต๊ะลุกขึ้น มองหน้าซ่านจินจื๋อ “หวางโม่ถูกแนะนำโดยเมิ่งซู่ คนที่อยู่เบื้องหลังคือเจ้าหรือฮ่องเต้?”
ตอนนั้นหวางโม่ทำให้ขุนนางปวดหัว ต่อมาก็ติดตามเมิ่งซู่มาทำงานในราชสำนัก เรื่องทั้งหมดนางก็เคยคิด แต่หวางโม่นั้นควบคุมได้ยาก แต่นางก็นึกไม่ออกว่าคนเบื้องหลังคือใคร
“เขามาพร้อมกับฮ่าวเอ๋อ” ซ่านจินจื๋อตอบ
กู้อ้าวเวยนิ่ง แล้วก็หัวเราะ “เจ้ายังจำสวี่กุยได้หรือ”
“ข้าจำได้ ฉลาดแต่ทำเรื่องใหญ่อะไรไม่ได้” ซ่านจินจื๋อจำได้ว่าในใบรายชื่อมีชื่อนี้ คนนี้ไม่มีอะไรมาก คนอื่นก็ไม่สนใจ
“ก็ทำเรื่องอะไรไม่ได้จริงๆ แต่เป็นคนที่จะช่วยเหลือองค์ชายสามหาพรรคพวกได้ อีกสองเดือน เขาก็จะลาออกไปทำธุรกิจ” กู้อ้าวเวยมองเขา “เหมือนกับตอนที่สำนักเยียนหยู่เก๋อ”
สองคนมองกันอยู่นาน แล้วก็ยิ้มๆ
กู้อ้าวเวยนั่งลงอีกครั้ง สิ่งที่นางทำหลิ่วเอ๋อร์ไม่รู้เรื่องเลย แต่รู้สึกว่ากู้อ้าวเวยเก่งมาก
ส่วนซ่านจินจื๋อก็เดินมาข้างๆ นาง แล้วก็เอามือมาจับบ่า “ถ้าเป็นเช่นนี้ ถึงแม้ข้าจะไม่สนใจบังลังก์ สงครามก็ยังต้องเกิดอยู่ดี”
“ใช่แน่นอน ข้าไม่นึกว่าจะช่วยซ่านจวนฮ่าวเอาด่านป้องกันมาได้2ด่าน”
“ถ้ารู้ว่าเจ้าแอบช่วยเหลือเขา ข้าก็คงไม่เอาเขาไว้ถึงตอนนี้”
ซ่านจินจื๋อถอนหายใจ รู้สึกว่าตนเองมีคู่ปรับเพิ่ม แต่ก็มีความสุข
กู้อ้าวเวยเองก็มีความสุข
พวกเขาต่างก็สงสัยกัน แต่ตอนนี้สู้กันซึ่งๆ หน้า ไม่ต้องลูกไม้อื่น แต่ชิงไหวชิงพริบกัน
ซ่านจวนฮ่าวถูกหลอกว่าพบตัวที่ค่ายทหาร แล้วได้ตำแหน่งฮ่องเต้ ก็แสดงว่าตอนนี้ที่เขาถูกตราหน้าว่ากบฏนั้นก็เป็นฝีมือของอ๋องจิ้ง แต่จริงๆ แล้ว อ๋องจิ้งก็แค่อยากจะเอาเขาไว้เป็นไพ่ไม้ตาย
ตอนนี้ฮ่องเต้ตัดสินใจแล้ว สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็คือคานอำนาจ ไม่ต้องทำลายกันและกัน
เพียงแต่ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็จะไม่มีความเป็นเพื่อนกันอีก
ซูพ่านเอ๋อไม่เข้าใจที่พวกเขาคุยกัน กู้จี้เหยาตั้งใจฟัง แต่ก็ไม่เข้าใจ แต่ทั้งสองคนก็มองออกว่ากู้อ้าวเวยกับซ่านจินจื๋อแปลกๆ ไป
พอกินอิ่ม ซ่านจินจื๋อก็ไปส่งนางกับหลิ่วเอ๋อร์ไปจวนองค์ชายสาม
ซ่านจินจื๋อถาม “ข้านึกว่าเจ้ามีใจให้ฮ่าวเอ๋อ”
“ข้าคงไม่ยอมลำบากเพราะเขาคนเดียวหรอก” กู้อ้าวเวยขมวดคิ้ว “ถ้าเข้าไม่มีกำลังทหาร วันข้างหน้าองค์ชายสามก็คงไม่ปล่อยเขาไว้”
“ข้าคิดว่าเจ้าเชื่อใจในนิสัยขององค์ชายสาม”
“คนเราก็ต้องมีเปลี่ยนแปลง” กู้อ้าวเวยมองมือตนเอง แล้วพูดว่า “ถ้าข้าช่วยตัวเองไม่ได้ วันนี้กู้อ้าวเวยก็จะเป็นเพชฌฆาตทำลายทุกอย่างให้หมด
“เป็นหมอก็ดี เป็นเพชฌฆาตก็ดี เจ้าก็คือเจ้า” ซ่านจินจื๋อเปิดม่านรถม้า แล้วลงมา แล้วยื่นมือให้นาง “ถึงจวนองค์ชายสามแล้ว”
กู้อ้าวเวยมอง แล้วก็จับมือเขาลงรถม้า
พอถึงพื้นดิน ทั้งสองก็เดินจากกัน กู้อ้าวเวยพูดกลับมาว่า “เจ้าบอกข้าหมดทุกเรื่อง ข้ารู้สึกพอใจนะ”
ซ่านจินจื๋อนิ่งไป รู้สึกพอใจแล้วก็ยิ้มๆ
“ข้าก็เช่นกัน
