บทที่526 แอบสำนักเหลี่ยงหยี
“เจ้ามีความแค้นอะไรกับเขา?”
ซูพ่านเอ๋อตกใจเล็กน้อย รู้สึกว่ากู้อ้าวเวยกกำลังหลอกตนเองอยู่
“ข้าไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเขาแต่เขาเป็นคนเดียวที่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างจริงใจ” มือของกู้อ้าวเวยหลุดออกจากมือของซูพ่านเอ๋อ ตอนที่ตกใจเมื่อครู่นี้นางก็ได้จับชีพจรของซูพ่านเอ๋อ ตอนนี้บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มแต่น้ำเสียงกลับเย็นยะเยือก: “ตอนนั้นที่เจ้าแย่งลูกข้าไป ข้าก็คิดว่าต้องเอาสิ่งที่เหมือนกันมาเปลี่ยน”
“ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็ไปเอาได้ตามใจชอบ”
ซูพ่านเอ๋อหัวเราะเยาะ สำหรับนางแล้วเมี่ยวหารเป็นเพียงแค่แมลงน่าสงสารที่มุ่งมั่นที่ถูกใช้ประโยชน์
ที่คาดคือกู้อ้าวเวยก็คิดไม่ถึงว่าซูพ่านเอ๋อจะเย็นชาต่อเมี่ยวหารเช่นนี้แต่เมื่อรู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่นางก็ไม่ได้โกรธเพียงแต่หัวเราะเบาๆ: “วันนั้นข้าไปที่หน้าหลุมศพของท่านอาจารย์เจ้าก็พบบางสิ่งที่น่าสนใจ”
หยุดนิ่งไปชั่วขณะ ซูพ่านเอ๋อก็มองนางอย่างสงสัย
“เรื่องที่เจ้าทำในวัยเด็กข้ารู้ทั้งหมด ไม่เพียงเรื่องที่เจ้าวางยาเด็กเจ้าขนาดเอาแม่ของเจ้ากับเด็กน้อยเจ้าของบ้านออกมาแล้วก็ฝังไว้ใต้โถยาพิษ”
ปลายนิ้วมือกำแน่นซูพ่านเอ๋อโกรธขึ้นมาทันที: “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”
“ข้าเก่งในเรื่องการใช้ยาพิษ สิ่งที่โชคไม่ดีก็คือคนรักที่ข้าหามาตอนนี้ก็เป็นช่างฝีมือดีสามารถเปิดกล่องขนาดเท่าฝ่ามือของท่านอาจารย์เจ้าได้ ข้าก็ได้เบาะแสมาไม่น้อย คาดเดาไปอย่างรอบคอบมันก็ง่าย” เมื่อกู้อ้าวเวยพูดถึงตรงนี้ก็ไม่รอให้ซูพ่านเอ๋อพูดอะไร ลุกขึ้นเปิดประตูเรียกคนรับใช้เสี่ยวเอ้อสั่งของว่างสองสามจานแล้วก็น้ำชา
ซูพ่านเอ๋อไม่รู้ว่าบนทางเดินนั้นซ่านจินจื๋อยืนอยู่อย่างเงียบๆ หลังจากที่ได้รับสัญญาณจากกู้อ้าวเวยก็จากไปเงียบๆ
จนกระทั่งของมาซูพ่านเอ๋อก็ปรับเตรียมเรียบร้อย: “ในเมื่อเจ้าสำรวจมาชัดเจนเช่นนี้แต่ตอนนี้กลับต้องการชีวิตของเมี่ยวหาร?”
“มันยังไม่พอ”กู้อ้าวเวยนั่งลงอย่างช้าๆ ม้วนเส้นผมตรงข้างหู: “แต่ข้าก็หาอีกรอบถึงรู้ว่าเมี่ยวหารนั่นควรจะเป็นน้องชายต่างพ่อของเจ้าแต่เจ้ากลับทำกับเขาเช่นนั้น มันโหดร้ายเกินไป”
“ข้ากับเขา…..เป็นไปได้ยังไง!”ครั้งนี้สีหน้าของซูพ่านเอ๋อเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
วันนั้นไม่ได้บอกเรื่องนี้กับซูพ่านเอ๋อ และเกรงว่าเมื่อซูพ่านเอ๋อคิดถึงเรื่องของท่านแม่แล้วจะไม่มีความสุข แต่จากตอนนี้มันสายไปแล้ว
ซูพ่านเอ๋อจำได้ว่าตอนที่ซ่านจินจื๋อไม่อยู่ก็มีเพียงเมี่ยวหารที่กอดนางไว้แล้วพูดปลอบเบาๆ
ถ้าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน……
“มีอะไรเป็นไปไม่ได้? เจ้าเคยได้ยินเมี่ยวหารพูดถึงท่านแม่ตนเองไหม?” กู้อ้าวเวยหัวเราะเยาะ: “แต่เจ้าไม่สนใจเมี่ยวหารขนาดนั้น ข้าต้องการชีวิตเขาก็ไม่มีประโยชน์อะไร สู้ให้เจ้าให้ของอย่างอื่นดีกว่า”
“ขอแค่เจ้าไม่บอกเรื่องนี้…….”
“ข้าบอกซ่านจินจื๋อ หลังจากนั้นก็ให้เขาจากไปแล้วมาทำลายข้าเหรอ?” กู้อ้าวเวยกรอกตาแล้วพูดเสียงเบาว่า: “ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าคิดวิธีล้มกู้เฉิง ข้าต้องการรู้ความลับการจากไปของท่านแม่เมื่อปีนั้น”
“แค่เท่านี้?”
“ไม่เพียงเท่านี้ ข้าจะให้เจ้ากลายเป็นลูกสาวของกู้เฉิงในพิธีบรรดาศักดิ์ เจ้าช่วยข้าแก้ปัญหากู้เฉิง” สายตาของกู้อ้าวเวยตกไปที่นอกหน้าต่างอย่างไม่รู้ตัว นางเห็นร่างของซ่านจินจื๋อหายไปในตลาดริมถนนไม่ใกล้ไม่ไกลจึงพูดต่อว่า: “เจ้าไม่สามารถนั่งในตำแหน่งองค์หญิงแคว้นเอ่อตานนี้ได้”
“ถ้าข้ายอมรับว่าตนเองเป็นลูกสาวของกู้เฉิง แล้วในอนาคตข้าจะเหมาะสมกับท่านพี่จื๋อได้เช่นไร?”
“ถ้าเจ้ายอมรับว่าตนเองเป็นลูกสาวของกู้เฉิง แล้วข้าในฐานะองค์หญิงไม่ใช่ว่าเข้าไปในกระเป๋าเจ้าแล้วหรือ? ยิ่งกว่านั้นตราบใดที่เจ้าได้รับความเชื่อใจรับจากกู้เฉิง ข้าสัญญาว่าในอนาคตจะให้เจ้านั่งข้างซ่านจินจื๋ออย่างมั่นคงแล้วก็จะไม่มีใครรู้ความลับของเจ้า” กู้อ้าวเวยหัวเราะเยาะแล้วคีบขนมชิ้นนึงเข้าปาก
ปลายนิ้วมือของซูพ่านเอ๋อกำแน่นแล้วก็ผ่อนลง หลังจากที่เงียบมานานก็ถามต่อว่า:“ข้าจะเอาอะไรมาเชื่อเจ้า”
“ก็อิงจากที่ข้าสามารถกวาดชื่อเสียงเจ้าได้ตลอดเวลา กวาดให้เป็นโคลน”จู่ๆสายตาของกู้อ้าวเวยก็เฉียบแหลม: “ความต้องการพวกนี้ไม่ได้เกินไปกว่าความต้องการแค่คำว่ามั่นคงสองคำนี้ ถ้าเจ้าอยากสู้กับข้า ข้าก็ไม่คิดจะทุ่มชางหลานเพื่อครอบครองซ่านจินจื๋อ เป็นเช่นนี้เจ้าก็จะเป็นองค์หญิงแคว้นเอ่อตานส่วนข้าก็อาจกลายเป็นฮองเฮาของชางหลาน…..”
“ข้าสัญญากับเจ้า” ซูพ่านเอ๋อแทบอยากจะกัดฟัน
กู้อ้าวเวยยกแก้วที่อยู่ในมือด้วยรอยยิ้มที่ขู่ๆ แล้วแตะซูพ่านเอ๋อเบาๆ: “ผู้รู้สถานการณ์คือผู้ที่มีสติปัญญาเป็นเลิศ ตอนที่เจ้าทำเรื่องพวกนี้ห้ามทำเรื่องบ้าๆกับคนของข้า ด้วยวิธีนี้ ในอนาคตพวกเราสองคนก็จะไม่ขัดแย้งกัน”
ทำให้ชื่อเสียงของซูพ่านเอ๋อเสื่อมเสีย ให้เขารู้จักกู้เฉิงในฐานะพ่อที่จริงเป็นเรื่องน่าอาย ไม่ต่างจากการบอกผู้คนว่าตำแหน่งขององค์หญิงแคว้นเอ่อตานเป็นเรื่องโกหก
แต่ซูพ่านเอ๋อคิดถึงสิ่งที่เคยทำกับกู้อ้าวเวยทั้งหมด ความต้องการพวกนี้ก็สมเหตุสมผล
ขอแค่ซ่านจินจื๋อไม่รู้เรื่องพวกนี้ ชื่อเสียงนี้นางก็ไม่ต้องการ
รอจนกระทั่งนางกลายเป็นมารดาของแคว้น เรื่องซุบซิบนี้นางจะทำอย่างไร?
ทั้งสองคนมองหน้ากันและยิ้ม แต่ซูพ่านเอ๋อไม่รู้เลยสักนิดว่าได้ก้าวเข้าสู่กับดักของกู้อ้าวเวยเข้าแล้ว
หลังออกจากโรงชา ก็ไม่มีความคิดที่จะโอ้อวดอีก แต่ก็กำลังสังเกตอะไรที่มันยังไม่กลับไป กู้อ้าวเวยเอาทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาสุดท้ายก็จากซูพ่านเอ๋อไปและกลับไปรอที่บ้านเล็กๆของตนเอง
ชิงจือยังไม่กลับมา
กู้อ้าวเวยกระวนกระวายใจอย่างไม่มีเหตุผล ก็ลุกขึ้นถามผู้คุ้มกัน: “ชิงจือกลับมาหรือยัง?”
“ก่อนหน้านี้ท่านชายน้อยพาเด็กขอทานกลับมาหลังจากนั้นก็เหมือนเห็นอะไรแล้วก็รีบเดินไป” ผู้คุ้มกันพูดเสียงทุ้ม
“ให้ตายเถอะ”กู้อ้าวเวยสบถเสียงต่ำ จำเป็นต้องไปหาเบาะแสของชิงจือ
บางทีซูพ่านเอ๋ออาจจะมีกำลังของตนเองอยู่ที่แคว้นเอ่อตานจริงๆ ก็เหมือนตอนนั้นที่นางสามารถดึงเอาพวกพี่น้องตระกูลจูมาเป็นพวก
จนกระทั่งมาถึงบ้านที่ขอทานอยู่ก็ไม่เห็นร่องรอยของชิงจือ หลังจากหามาครึ่งชั่วโมงก็มีเด็กน้อยข้างทางชี้ไปทางชนบท: “เมื่อกี้มีแม่นางผู้หนึ่งพาชิงจือกับเอ้อยาไป”
“ขอบใจมากเพื่อนตัวน้อย” กู้อ้าวเวยลูกหัวเด็กชายแล้ววิ่งไปทางชนบท
นางเพิ่งจากไป ซูพ่านเอ๋อที่อยู่ในตรอกก็เดินออกมาช้าๆเอาเงินวางไว้บนมือของเด็กนั้น: “เชื่อฟังจริงๆ”
เด็กน้อยกุมเงินแล้วจากไปอย่างเงียบๆ
ซูพ่านเอ๋อมองดูร่างกู้อ้าวเวยเงียบๆด้วยสายตาเย็นชา: “ดังนั้นตำแหน่งองค์หญิงนี้ก็เป็นของข้า”
กู้อ้าวเวยที่ไม่รู้ความคิดของซูพ่านเอ๋อตอนนี้ก็มาถึงชนบทแล้ว
ท่าทางของคนชุดดำแทบจะเหมือนกับผิงชวน กู้อ้าวเวยใช้มีดสั้นมาขวางมีดยาวที่วาดมาทางด้านหลัง เป็นอย่างที่คิด
สำนักเหลี่ยงหยีทำสิ่งต่างๆเพื่อเงินมาโดยตลอด เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะเป็นมือขวาของซูพ่านเอ๋อ
ผิงชวนก็เป็นคนของทิงเฟิงเก๋อ ในเมื่อสำนักเหลี่ยงหยีออกจากผิงชวนผู้ทรยศก็ต้องเตรียมป้องกันจากทิงเฟิงเก๋อก็ทำให้ทิงเฟิงเก๋อได้รับข่าวสำนักเหลี่ยงหยีน้อยมาก
ซูพ่านเอ๋อก็จับพลัดจับผลูพอดี
“ข้าก็ควรขอบคุณผิงชวนที่ได้เรียนรู้เทคนิคเล็กๆน้อยๆ” กู้อ้าวเวยหัวเราะเยาะแล้วก้าวต่อไปกระบอกไม้ไผ่ที่อยู่ใต้นิ้วถูกกดเบาๆ แสงไฟก็กะพริบๆ
