บทที่525 ต้องการชีวิตของเมี่ยวหาร
ห้องรองไม่มีใครมาถามอะไรจริงๆ
รอจนกระทั่งกู้อ้าวเวยปล่อยให้ซ่านจินจื๋อเปลี่ยนชุดสะอาดให้นาง มือข้างหนึ่งก็วางไว้หน้าอกของเขาแล้วเอาหน้าอีกครึ่งหนึ่งฝังไปที่แอ่งคอของเขาพูดอู้อี้ๆว่า: “ห้องรองนี้เตรียมไว้เพื่อข้า”
“ถ้าให้ท่านลุงรู้ว่าข้าเพิ่งเข้าวังมา……”
“ถ้าท่านกล้าพูดข้าก็ไม่รังเกียจที่จะเห็นบาดแผลสองสามแผลบนตัวท่าน”กู้อ้าวเวยถูๆอย่างไม่รู้ตัว ในวันที่อากาศหนาวเช่นนี้ได้สัมผัสอยู่ใกล้ร่างกายที่อบอุ่นก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกง่วงนอน
ซ่านจินจื๋อเพียงแค่กดๆไหล่นางเบาๆแล้วพูดเสียงต่ำว่า: “ข้าคิดว่าเจ้าจะขับไล่ข้า”
“การเล่นกำจัดไฟ จะต้องขับไล่อะไร”
“……”
ซ่านจินจื๋อก็กดไปที่เอวของนางอย่างเคืองๆเปลี่ยนเป็นเสียงฮึดฮัดแล้วพูดว่า: “นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าเริ่ม”
“ถ้าไม่ฝึกบนเตียง พอหยิบดาบขึ้นมาพวกท่านก็โยนข้าลงพื้นข้าก็ยิ่งโมโห” กู้อ้าวเวยเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยแล้วก็ยกมือไปแตะๆที่คางของเขา: “ถ้าซูพ่านเอ๋อรู้ว่าข้าเพิ่งจากมาแล้วก็มาอยู่กับท่านอย่างมีความสุข คิดๆไปก็น่าจะโมโหจนระเบิด”
“เจ้ามีความสุขก็ดีแล้ว”ซ่านจินจื๋อก็ไม่ได้มีอารมณ์
แต่ว่าตอนนี้กู้อ้าวเวยก็ไม่ปฏิเสธตนเองว่าในใจก็แอบมีความสุข
ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกู้อ้าวเวยอบอุ่นหรือเหนื่อยแต่สักพักก็ผล็อยหลับไป ขณะนอนหลับก็มีเสียงครวญครางอย่างไม่รู้ตัวสองสามครั้ง ปลายนิ้วก็มักจะจับที่มุมด้านหลังซ่านจินจื๋อก็พบว่าสามารถเอามือตนเองเข้าไปในมือของนางได้แล้วก็จูบหน้าผากจากนั้นนางก็เงียบลง
ฝันอะไรไป ทำอะไรไปก็ดูเหมือนว่าตอนนี้ไม่สำคัญแล้ว
จนกระทั่งเวลางานเลี้ยง ผู้คุ้มกันนอกประตูก็จำเป็นต้องเคาะประตูห้อง กู้อ้าวเวยก็ค่อยๆลืมตาแล้วปฏิกิริยาแรกก็คือถูๆหน้าผากแล้วถามเสียงดังว่า: “มีอะไร?”
“งานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว ฝ่าบาทควรจะ……”
“ไม่ไป เอาอาหารเย็นมาวางไว้ข้างประตูแล้วไปซะ”กู้อ้าวเวยเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้งดวงตาก็จะปิดลงอีก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้หันไปมองทางซ่านจินจื๋อ
ซ่านจินจื๋อเพียงแค่พลิกตัวแล้วเอานางเข้าอ้อมกอดอีกครั้ง
กู้อ้าวเวยไม่ได้หลับสนิทมานาน เช้าวันที่สองนางก็ตื่นขึ้นเพราะกลิ่นของอาหาร ซ่านจินจื๋อเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้วเรียกนาง: “ลุกขึ้นมากินอาหารเช้า”
กู้อ้าวเวยจึงลุกขึ้นอย่างเนือยๆ กินข้าวเช้าอย่างรีบๆแล้วทานยา ได้ยินว่าซูพ่านเอ๋อต้องการจะไปดูตลาดเช้าแล้วยังเลือกชื่อคนให้ติดตามนางไป ซ่านจินจื๋อหน้าบึ้ง: “นางคิดว่าตนเองเป็นองค์หญิงแคว้นเอ่อตานจริงๆ”
“โชคดีที่ท่านหลงนางสิบกว่าปี” กู้อ้าวเวยลูบคอแล้วห่อขาสองข้างไว้แน่น ครั้งนี้พาดเสื้อคลุมแล้วเดินออกไปซ่านจินจื๋อก็ได้แต่แอบตามไป
ซูพ่านเอ๋อดูเหมือนจะปรับตัวให้เข้ากับสถานะของตนเองได้แล้ว เสื้อผ้าสีน้ำเงินเข้มมีลายสีขาวน่าจะเป็นสิ่งที่นางตั้งใจเลือก ขอแค่คนที่มีสายตาเฉียบแหลมมองเนื้อผ้าเครื่องประดับก็จะรู้ว่านางเป็นคนของราชวงศ์
“รอเจ้าตั้งนาน” เมื่อซูพ่านเอ๋อเห็นนางก็พูดขึ้น
“ข้าไม่รู้ว่าเมืองหลวงมีอะไร ตลาดเช้าก็ยิ่งไม่เคยไป” กู้อ้าวเวยปิดปากหาว เหล่าสามัญชนจะตื่นเช้าในหน้าหนาวมาทำธุระของตนเอง
หน้าหนาวของเมืองหลวงแคว้นเอ่อตานเทียบไม่ได้กับความหนาวในหน้าหนาวของเทียนเหยียนแต่กลับมีเกล็ดหิมะโปรยปรายเป็นระยะ
เมื่อนึกถึงตรงนี้ กู้อ้าวเวยก็เงยหน้ามองท้องฟ้าหม่นๆแล้วจู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา——บางทีนางอาจจะดูหิมะเดียวกันกับชิงจืออยู่
“เจ้ายิ้มอะไร?” ซูพ่านเอ๋อถามนาง
“ข้ายิ้มเพราะในวันที่อากาศหนาวท่านอาจารย์ของเจ้าที่อยู่ใต้ยมโลกก็ยังสามารถสัมผัสความหนาวเหน็บนี้ได้” กู้อ้าวเวยเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วสองสามก้าวมาซื้อพายสองชิ้นแล้วก็ไม่สนใจซูพ่านเอ๋อที่หน้าบึ้งอยู่แต่ก็แทบจะอดไม่ได้ที่อยากหั่นร่างนางออกเป็นชิ้นๆ
ที่ตลาดเช้าไม่ค่อยมีของอะไรมา สิ่งเดียวที่นอกเหนือจากการคาดหมายของกู้อ้าวเวยก็คือชิงจือที่แบ่งพายชิ้นใหญ่ให้แก่เด็กขอทานข้างถนนและเด็กขอทานนั้นก็เป็นหนึ่งในเพื่อนสองสามคนของชิงจือที่รู้จักตอนมาถึงเมืองหลวง ซึ่งกู้อ้าวเวยเคยเจอหนึ่งครั้ง
เมื่อชิงจือเห็นนางก็พุ่งไปลากเด็กขอทานเด็กน้อยที่สกปรกนั้นมาอย่างกระตือรือร้น กู้อ้าวเวยไม่ได้อุ้มชิงจือขึ้นมาแต่ปลดเสื้อคลุมที่อยู่บนตัวแล้วเอาไปพาดไว้ที่ไหล่ของเด็กน้อยเอานางห่อเอาไว้แล้วก็ลูบๆหัว: “ไปเล่นเถอะ”
เด็กน้อยที่ห่อด้วยผ้าคลุมก็พยักหน้าอย่างจริงจัง ชิงจือก็เดินตามหลังเด็กน้อยไปอย่างดีใจ เด็กน้อยคนนั้นถ้าเทียบกับชิงจือแล้วก็อายุมากกว่านิดหน่อยทั้งสองคนมองดูแล้วเหมือนเป็นพี่สาวน้องชาย
ซูพ่านเอ๋อเดินไม่เร็ว เพียงแต่เห็นด้านหลังของชิงจือก็เดินมาที่ข้างตัวกู้อ้าวเวยแต่ก็กลับเห็นที่ร่องรอยที่ลำคอจึงหัวเราะเยาะออกมา: “จากท่านพี่จื๋อไปเจ้าก็สามารถคบหากับชายใหม่ได้ไวจริง”
กู้อ้าวเวยเลิกคิ้ว ก็เห็นพอดีว่าซูพ่านเอ๋อมองที่คอตนเองอยู่
นี่ก็ถึงเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อวานนางก็เห็นซูพ่านเอ๋อแล้วก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก ขณะอยู่บนเตียงทั้งสองคนฉุดลากกันไปมาแล้วก็ทิ้งร่องรอยไว้แต่ก็มีเหตุผลอยู่ในนั้น จึงทำได้แค่เพียงยกมือขึ้นมาปิดไว้: “เจ้าไม่พอใจรึ? แต่ถ้าซ่านจินจื๋อมากับเจ้าจริงๆ ข้าก็สามารถจะเอาเรื่องราวพวกนั้น……”
“เจ้าอย่ามาใส่ร้ายผู้อื่น” ซูพ่านเอ๋อตัดบทนาง แล้วมาที่โรงน้ำชาลับๆกับนาง
แต่ก่อนกู้อ้าวเวยไม่รู้จักที่แห่งนี้แล้วทำไมซูพ่านเอ๋อถึงรู้หล่ะ?”
เธอรู้สึกว่าการมาของซูพ่านเอ๋อมีบางอย่างไม่ปกติหรือไม่ว่าจะเป็นตอนที่นางกำเริบอยู่ตรงถนนรวมถึงสถานที่ที่สงบของนางตอนนี้ แต่อ้ายจือไม่ได้บอกการเคลื่อนไหวใดของซูพ่านเอ๋อ
อะไรทำให้นางยืนอยู่ตรงหน้าตนเองอย่างไม่ใส่ใจเช่นนี้
“ข้ารู้เรื่องที่เจ้าเคยทำทั้งหมดตอนนี้เจ้าคิดจะใช้อะไรมาอุดปากข้าไว้?” กู้อ้าวเวยตั้งใจพูดก่อน
“ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดข้าและท่านพี่จื๋อ นอกเหนือจากนี้ สิ่งที่เจ้าต้องการทั้งหมดข้าสามารถทำให้เจ้าได้”ซูพ่านเอ๋อจำเป็นต้องพูดประโยคนี้ออกมา
กู้อ้าวเวยรู้ความลับของนาง ถ้าซ่านจินจื๋อรู้เรื่องพวกนี้หล่ะก็……
“เพราะว่าข้าเกลียดซ่านจินจื๋อดังนั้นจึงไม่เอาเรื่องพวกนั้นบอกเขาไวขนาดนั้น”กู้อ้าวเวยพิงโต๊ะอย่างเกียจคร้าน: “แต่ข้าไม่ได้ต้องการอะไรข้าแค่อยากรอจนถึงวันแต่งงานอย่างเป็นทางการของเจ้าแล้วเอาเรื่องนี้บอกเขา”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเจ้าสองคนจะแสดงท่าทางอย่างไรออกมา”
“เจ้า!” ซูพ่านเอ๋อกำแก้วแน่นหน้าซีดหลังจากนั้นครู่หนึ่งก็เปลี่ยนเป็นสงบ: “เจ้าคิดจริงๆเหรอว่าข้าไม่มีวิธีอุดปากเจ้าได้? อย่าลืมคนตระกูลหยุนที่อยู่ข้างหลังเจ้าแล้วก็ยังมีเด็กที่ยังไม่โต ชิงจือ”
“เจ้าสามารถทำอะไรพวกเขาได้?”นิ้วมือที่อยู่บนโต๊ะของกู้อ้าวเวยเลื่อนมาอยู่ตรงหน้านาง มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย: “แม้ซ่านจินจื๋อจะไม่รักข้าแต่ก็ไม่อาจฆ่าข้าได้อีกครั้ง ส่วนตำแหน่งองค์หญิงแคว้นเอ่อตานข้าก็อยากเอามันกลับมา”
ซูพ่านเอ๋อจับข้อมือนาง พูดเสียงเย็นว่า: “เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่!”
“ข้าต้องการชีวิตของเมี่ยวหาร เจ้าให้ข้าได้หรือไม่?”กู้อ้าวเวยมองนางอย่างยั่วยุ
