บทที่ 561 ความแปลกประหลาด
คมดาบถูกชักออกจากร่างอย่างฉับพลัน เลือดพุ่งกระฉูดเต็มร่างกายทั้งสองคน
คนด้านหลังซ่านจินจื๋อจัดการโดยรอบเรียบร้อยแล้ว ทหารเอ่อตานก็รีบมาตามคำสั่งของกุ่ยเม่ย ชุดสีดำของซ่านจินจื๋อเต็มไปด้วยเลือดของศัตรู
เอาร่างของอ้ายซู่จือโยนไว้อีกด้าน เขานั่งกึ่งคุกเข่าในกองเลือด สายตาที่ยังไม่หมดสิ้นซึ่งการฆ่ามองมายังกู้อ้าวเวย แล้วมือที่ยังเปื้อนเลือดก็มาจูงมือของนางไว้
กู้อ้าวเวยส่งเสียงแปลกๆออกมา
ซ่านจินจื๋อก็ค่อยๆดึงมือกลับมา แล้วก็ช่วยจัดชุดให้นาง พูดเบาๆว่า “ไม่เป็นอะไรแล้วนะ”
กู้อ้าวเวยเหม่อไปสักพัก แล้วก็ค่อยๆมองซ่านจินจื๋อ แล้วก็ค่อยๆเอาแขนเสื้อที่สะอาดๆฉีกออกมา แล้วมาปิดมือที่ถูกแทง
“ข้าทำเอง ” ซ่านจินจื๋อค่อยๆยื่นมือไปให้นาง ครั้งนี้กู้อ้าวเวยไม่ได้ปฏิเสธ แล้วก็ยอมให้เขาทำแผลให้ มีคนเอาน้ำสะอาดมาให้นาง กู้ก็พยุงต้นไม้ลุกขึ้น “ข้าจะไปล้างเสียหน่อย”
ซ่านจินจื๋อใช้สายตาห้ามคนข้างๆไม่ให้เข้าใกล้นาง แล้วให้ตามหลังกู้ก็พอ แล้วค่อยๆตามไปลำธาร
เท้าของนางบาดเจ็บ เดิมทีไม่ควรให้นางทนเดินไป
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ซ่านจินจื๋อรู้สึกว่า ถ้าไปสัมผัสนางจะเกิดอะไรแปลกๆ
น้ำในลำธารเย็นเริ่มท่วมข้อเท้านาง
ความเจ็บปวดทะลุเข้ากระดูก กู้อ้าวเวยปวดจนกัดปากตนเอง แล้วเดินต่อไปไม่ได้ ก็เลยนั่งลงในลำธาร แล้วเอาเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดซักในน้ำเบาๆ
“เดี๋ยวข้าช่วย” ซ่านจินจื๋อนั่งข้างๆนาง แล้วยื่นมือให้นาง
“ไม่ต้อง ” เสียงของกู้อ้าวเวยมีความโหดอยู่ แล้วก็ซักชายเสื้อของตนเองต่อไป
พอชายเสื้อผ้าไม่มีรอยเลือดแล้ว นางก็ยังไม่หยุดมือ
ฝ่ามือที่ถูกแทงก็ยังคงเลือดไหลออกมาไม่หยุด แล้วหยดใส่ชายผ้าที่นางซัก
“มันจบแล้วนะ เอามาให้ข้าเถอะ” รอยเลือดบนตัวซ่านจินจื๋อก็ถูกทำความสะอาดเกือบหมดแล้ว แต่ความรู้สึกที่จะเข่นฆ่าศัตรูยังไม่หมดไป แล้วเขาก็คว้ามือกู้อ้าวเวย แล้วก็ถูกกู้อ้าวเวยกัดที่ข้อมือ
เลือดไหลออกมา
ซ่านจินจื๋อเจ็บ เลยหัวเสียออกมาเล็กน้อย แล้วก็ลากนางลุกขึ้นจากน้ำ แม้นางจะดิ้นออกแต่เขาก็ไม่สนใจ แล้วก็ได้ยินกู้อ้าวเวยร้องไห้ออกมา แล้วก็เอามือมากอดเอวนาง แล้วอีกมือก็จับมือนางที่บาดเจ็บ แล้วก็ตะโกนเรียกลูกน้องว่า “ถอดเสื้อคลุมมาให้ข้า”
ลูกน้องทั้งสองคนก็รีบจัดการ ซ่านจินจื๋อก็ค่อยๆปล่อยมือที่กำมือนางไว้ แล้วก็เอามือช้อนขาของนาง อุ้มนางขึ้น แล้วก็กอดไหล่และขาของนางไว้แน่น ไม่ให้นางดิ้นออก
พอทหารแคว้นเอ่อตานมาถึง ชายผู้ที่ถูกเรียกว่าจอมทัพแห่งแคว้นชางหลานก็กำลังสู้รบ พอเอาเสื้อผ้าห่มตัวกู้อ้าวเวยแล้ว แล้วใช้หัวเข่าหนีบขอของนางไว้ แขนก็เอานางกดไว้กับต้นไม้ แล้วก็เอาผ้าสะอาดมาพันมือนางที่บาดเจ็บไว้
ด้านหลังก็เต็มไปด้วยกองศพ และมีดดาบที่เกลื่อนพื้น
“เจ้าไม่อาจทำแบบนี้กับองค์หญิงนะ” มีทหารทนดูแบบนี้ไม่ได้ เพราะนางก็ยังเป็นองค์หญิงของแคว้นเอ่อตาน
“หุบปากไป” ซ่านจินจื๋อรีบตะหวาดออกมา พอหันข้างมาก็มีคนเห็นหัวไล่และข้อมือของเขามีรอยกัด และมีเลือดซิบออกมา
“ปล่อยข้านะ ไอ้บ้า” กู้อ้าวเวยตะโกนเสียงแหบๆ อยากจะดิ้นออก แต่ก็มีดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำจ้องนางให้หยุด “ข้าสบายดี เดี๋ยวข้าจัดการทั้งหมดเอง”
“เจ้าว่าไงนะ?” ซ่านจินจื๋อมองนาง แล้วก็ออกแรงมัดนางมากขึ้น
“ออกไปไกลๆข้า เดิมทีข้าไม่ควรจะมารู้จักเจ้า ชีวิตของข้าไม่ควรมารู้จักเจ้า”
ตอนนั้น ซ่านจินจื๋อก็กอดไหล่นางไว้แน่น แล้วเอาปากมาจูบนางไว้ แล้วมือก็เอามากอดเอวนางไว้ แล้วก็ดูดเอาเลือดในปากนาง แล้วก็ค่อยๆปล่อยนาง ทั้งสองมือจับหน้านาง เอาจมูกมาชนกัน “เจ้ามีข้าปกป้องอยู่ ข้าจะไม่ให้เจ้ามีลูกให้ใครเด็กขาด มีแต่เจ้าที่จะเลือกเองได้”
“ข้าเป็นของเจ้า ต่อไปเจ้าก็ต้องเป็นของข้า”
พอพูดจบ กู้อ้าวเวยก็เข้าไปซบอกเขา ผมที่เปียกปอนก็ไปพาดคอของเขา นางหายใจเข้าลึกๆแล้วก็เอามือกอดเอวเขา “ข้านึกว่า…….ซีจือ……”
“เจ้าควรจะคิดถึงชิงจือ นั่นเป็นของขวัญที่ฟ้าประทานให้เจ้า ” ซ่านจินจื๋อก็ค่อยๆเอานางมากอดไว้อยู่พักหนึ่ง เหมือนกับกำลังกอดเด็ก มือข้างเดียวเอานางมากอดไว้ ให้นางเข้ามาซบโดยดี ความเจ็บที่เท้าทำให้นางงอตัวเข้ามาซบ
“เจ็บมากไหม” ซ่านจินจื๋อยื่นมือออกมา แล้วมาจับเท้าของนาง
“ขาของข้าอาจจะใช้การไม่ได้แล้ว ”เสียงกู้อ้าวเวยเบาลงไป
ซ่านจินจื๋อลูบผมนางเบาๆเหมือนกับที่เคยทำกับชิงจือ แล้วถามพวกทหารแคว้นเอ่อตานว่า “หาพื้นที่ที่สะอาดๆตั้งค่าย ให้คนออกไปผ้ามาตั้งกระโจม พักอยู่ที่นี่สักหลายวันหน่อย”
“แต่ที่นี่มันอยู่ในป่าเลย ถ้ามีคนมา………”
“นางร่างกายไม่แข็งแรง อย่าให้นางเดินทาง รถม้าก็ไม่ได้ ทำตามข้าสั่ง ” เสียงของซ่านจินจื๋อพูดเบาๆ แล้วก็มองลูกน้องของตนเอง “ส่งคนไปบอกองค์ชายสาม ว่าข้าจะตั้งค่ายที่นี่ ให้เข้าส่งคนมาดูแลความปลอดภัยทั้งสี่ด้าน”
“รับทราบ ” ทหารพวกนั้นก็รีบจัดการ
ส่วนทหารที่เหลือก็รีบหาพื้นที่ตั้งค่าย อีกส่วนก็จัดการศพทหาร
กว่าจะเสร็จสรรพก็ถึงช่วงกลางวันพอดี
ซ่านจินจื๋อไม่ให้กู้อ้าวเวยออกไปจากอ้อมกอดตนเอง แม้แต่หมอที่เชิญมาก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ทำแผลของนางให้เรียบร้อยตามที่ซ่านจินจื๋อสั่ง
ซ่านจินจื๋อเอานางไปวางไว้บนเตียง ตอนแรกอยากจะออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ก็มาช่วยนางเช็ดตัวอีกรอบ แล้วก็ขึ้นไปกอดนางบนเตียงอีกครั้ง
เฉิงซานเข้ามา “ท่านอ๋อง อ้ายซู่จือยังไม่ตาย”
“ช่วยเขาให้ฟื้น แล้วลากตัวไปทรมานในคุก ให้คนของเมืองเยว่ซานออกเดินทางได้ ตีเอาเมืองรอบๆแคว้นเจียงเยี่ยนเอามาให้หมด”
เฉิงซานตกใจอยู่ด้านหลัง ดูเหมือนจะลืมว่ากู้อ้าวเวยเป็นใคร
ครั้งนี้ซ่านจินจื๋อไม่ได้โกรธเพราะผู้หญิง ที่ทำไปก็เพื่อไม่ให้แคว้นเอ่อตานกับแคว้นชางหลานบุกรุกกันอีก
