บทที่541 ไม่ช่วย
ท่าทีของซ่านเซิ่งหานเปลี่ยนไปในทันที
เฉิงยีนำคำพูดกลับมา
ซ่านจินจื๋อตะคอกแล้วส่งสมุดบัญชีให้รองแม่ทัพ “เขาหลอกคนอย่างเวยเอ๋อได้ แต่ถ้าหากตอนนี้เขาไม่กลับตัวกลับใจ ข้าก็จะบอกเรื่องนี้กับเสด็จพี่”
เฉิงยีซ่อนตัวอยู่ในความมืด ในขณะที่เฉิงซานกำลังติดตามซ่านจินจื๋อ “องค์ชายสาม ไม่ได้บอกเรื่องของหยุนหว่านฮูหยินกับผู้อื่น ดังนั้นเขาจึงไม่ควรร่วมมือกับกู้เฉิงอีกต่อไป”
ซ่านจินจื๋อหยุดเดินพร้อมกับสายตาที่หรี่ลงเล็กน้อย “หากเขาช่วยเวยเอ๋อล่ะ?”
“ท่านหมายความว่าองค์ชายสาม มีความจริงใจต่อฝ่าบาท?” เฉิงซานก็ผงะเล็กน้อย
“เขาไม่ได้รับสิ่งของอะไรมากมาย” ซ่านจินจื๋อรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้
เมื่อถึงข้างสนามฝึก กู้อ้าวเวยก็ถือขนมเปี๊ยะสดที่เอามาจากครัวไว้ในมือ พร้อมทั้งกินไปด้วยและสอนเขียนตัวอักษรไปด้วย
ซ่านจินจื๋อเดินมาหานาง จากนั้นทหารก็ยืนทำความเคารพ กู้อ้าวเวยเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วกินขนมเปี๊ยะสดอย่างสบายใจ “เราจะออกเดินทางเมื่อไหร่?”
“ต้องรออีกสองสามวัน แคว้นซินต้องการจะส่งคนมา” ซ่านจินจื๋อโบกมือไปมาแล้วนั่งลงข้างๆกู้อ้าวเวยจากนั้นก็มองดูชื่อที่
คดเคี้ยวบนเศษกระดาษข้างๆเขา
ทหารแต่ล่ะคนนั่งหลังตรง แต่กู้อ้าวเวยกลับสนใจแต่เรื่องของตนเอง “ส่งใครมา?”
“ก่อนคนนั้น” เนื่องจากมีผู้คนจำนวนมากมาย ซ่านจินจื๋อจึงต้องอ้างอิง
กู้อ้าวเวยเลิกคิ้วแล้วมองไปที่เขา “เจ้ารู้ข่าวอะไรอีกบ้าง? นักเดินทางไม่ควรรู้หลังจากที่ออกเดินทางไปแล้วใช่หรือไม่?”
หลังจากที่ถูกกู้อ้าวเวยสอบสวน แต่ซ่านจินจื๋อก็ยังคงเงียบ
กู้อ้าวเวยวางขนมเปี๊ยะสดที่อยู่ในมือลงแล้วหันหน้าไปมองเขา “ข้าได้รับข่าวบางอย่างที่เกี่ยวกับเจ้า”
“ฮะ?” ซ่านจินจื่อมองกู้อ้าวเวยขยับเข้ามาแล้วกระซิบที่ข้างหูของเขา
“คนในตำหนักอ๋องจิ้งถูกล้างไพ่ภายในครึ่งปี ซึ่งกู้จี้เหยาเป็นคนทำ”
โดยปกติข่าวของกู้อ้าวเวยจะมาจากทิงเฟิงเก๋อ ไม่กี่วันที่ผ่านมาเรื่องของกู้จี้เหยาถูกตรวจสอบ นางนึกถึงความร่วมมือระหว่าง
กู้จี้เหยากับฉางอีฉินและยังคิดจะทำร้ายตัวเอง ยิ่งทำให้ผู้คนค้นหาข่าวของกู้จี้เหยา
เพิ่งจะได้รับข่าว
ซ่านจินจื๋อมองไปที่เฉิงซาน เฉิงซานขมวดคิ้วแล้วออกไปจัดการกับเรื่องนี้
“กู่เซิงไปหาซูพ่านเอ๋อที่คุกใต้ดินแล้วพานางออกไป กู้เฉิงคิดว่าซูพ่านเอ๋อใช้เคล็ดลับความงามแล้วไปอยู่ที่โรงเตี๊ยม” ซ่านจินจื๋อพูดเสียงเบาแต่ระยะห่างของทั้งสองก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่นัก
“เรื่องของนาง” กู้อ้าวเวยโบกมืออย่างเกียจคร้าน แต่กู้เฉิงก็ได้ทำเรื่องที่อยากทำล่วงหน้าแล้ว
ซ่านจินจื๋อต้องสงบสติอารมณ์โดยอ่านหนังสือที่อยู่ในมือกู้อ้าวเวย
……
ไม่กี่วันต่อมา กู่เซิงก็มาที่นี่ทั้งวันทั้งคืน
คนสนิทของกู้เฉิงตามมาสองสามคน กู้อ้าวเวยต้องซ่อนตัวที่หลังฉากกั้นแล้วนำเรื่องนี้ไปบอกซ่านจินจื๋อกับซ่านเซิ่งหาน
กู่เซิงแสดงเจตจำนง “ตอนนี้ซูพ่านเอ๋อน้องสาวคนเล็กของข้าคือพระชายาจิ้งแห่งแคว้นชางหลาน แม้ว่าตอนนี้นางจะไม่มีอำนาจ แต่นางก็นับว่าเป็นมิตรภาพของทั้งสองแคว้น ที่มาในวันนี้ ข้าต้องการจะพูดเกี่ยวกับทั้งสองแคว้น”
จะว่าไป ก็แค่อยากเอาชนะแคว้นชางหลานในฐานะผู้สนับสนุน
คาดว่าจะเป็นเช่นนั้น เพราะกู้เฉิงรู้ว่าซูพ่านเอ๋อยังคงมีค่าอยู่บ้างจึงคิดว่าจะแสวงหาผลประโยชน์
อย่างไรก็ตามที่กู้เฉิงส่งซูพ่านเอ๋อไปที่โรงเตี๊ยมโดยไม่สนใจซ่านจินจื๋อ และเขาควรจะรู้ว่าตอนนี้ซ่านจินจื๋อกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องตัวเอง แต่เขาก็ยังอยากจะยั่วโมโหของพวกเขาทั้งสองคน ช่างเป็นคนที่ฉลาดจริงๆ
หลังจากที่พูดคุยกันอย่างละเอียด ซ่านจินจื๋อยังคงเงียบตั้งแต่ต้นจนจบ ส่วนซ่านเซิ่งหานก็ซ่อนดาบในรอยยิ้ม และได้มีการขอความช่วยเหลือหลายครั้งแล้ว แต่ในฐานะที่เป็นแคว้นเล็กๆ กู่เซิงจึงไม่สามารถช่วยอะไรได้
“หากเงื่อนไขรุนแรงขนาดนี้ ก็คงจะคุยต่อไปไม่ได้แล้ว” กู่เซิงหัวเราะแล้วหยิบน้ำชามาดื่มให้ชุ่มคอ
“ตอนนี้เรื่องของแคว้นซินกับแคว้นเจียงเยี่ยน พวกเราแคว้นชางหลานไม่มีเจตนาที่จะเข้าไปแทรกแซง เงื่อนไขที่รุนแรงนั้นเป็นเพียงการไม่เข้าร่วมสงคราม” ซ่านเซิ่งหานยกมือขึ้นให้เยว่ จากนั้นก็ส่งคนออกไปเติมน้ำชา
ดูเหมือนว่าจะต้องคุยกันอีกนาน
“เหตุใดอ๋องจิ้งจึงปกป้องเมืองให้ล่ายเสวียน?” บทสนทนาของกู่เซิงย้อนกลับไปที่ซ่านจินจื๋อ
“คิดอยากจะทำก็ทำ” ซ่านจินจื๋อเพิ่งจะยอมปริปาก จากนั้นเขาก็แลกเปลี่ยนข้อมูลกับกู้อ้าวเวยและเมื่อรู้ว่ากู้อ้าวเวยหมายถึงอะไร เขาก็พูดเสียงดังว่า “อย่างน้อยล่ายเสวียนก็ไม่ได้พยายามที่จะแย่งชิงบัลลังก์และเขาก็ไม่ได้ลุกขึ้นสู้ ข้าแคว้นชางหลานปกป้องเขา แต่เพื่อช่วยแคว้นเจียงเยี่ยนแล้ว ข้าก็ขอไม่ยอมแพ้เช่นกัน”
มีเพียงซ่านจินจื๋อเท่านั้นที่สามารถพูดอย่างตรงไปตรงมา
กู่เซิงตกใจ “มันเป็นเพราะเหตุผลเหล่านี้นี่เอง”
“มีเหตุผลมากมายในโลกใบนี้” ซ่านจินจื๋อเงยหน้าขึ้นพร้อมกับกระพริบตาคู่นั้นด้วยสายตาที่เย็นชา
กู่เซิงมองไปที่ซ่านจินจื๋ออย่างเงียบๆ และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจัดการกับซ่านเซิ่งหานต่อไป
ซ่านเซิงหานรู้สึกว่ากู่เซิงเป็นคนแปลกๆ แต่ซ่านจินจื๋อกลับรู้ว่ากู่เซิงเพียงแค่ทำเพื่อคนสนิทเท่านั้น แล้วจุดประสงค์ของเขาก็ไม่ใช่เพื่อสันติภาพ
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ทุกคนก็แยกย้ายกันไป ส่วนซ่านเซิ่งหานยังส่งคนไปพาคนของกู่เซิงไปผ่อนคลายต่อ และเขาก็ทิ้งกู่เซิงไว้คนเดียวตามคำแนะนำของซ่านจินจื๋อ
กู้อ้าวเวยเดินไปรอบๆฉากกั้นแล้วมาหยุดตรงหน้ากู่เซิง “ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะทำดีกว่าที่ข้าคิดไว้”
“ข้ารู้ว่าเจ้าจะบอกอะไรกับพ่อของเจ้า” ไหล่ของกู่เซิงผ่อนคลายลงเล็กน้อยแล้วมองนางด้วยรอยยิ้ม “พ่อของข้าไม่ไว้ใจข้าเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า”
“เชิญพูด” กู้อ้าวเวยเดินไปหาซ่านจินจื๋อแล้วนั่งลงข้างๆเขา
“ข้าต้องการความช่วยเหลือจากอ้ายจือ แต่สถานการณ์ของนางตอนนี้ไม่สู้ดีนัก หากแคว้นเอ๋อตานสามารถแสดงความจริงใจได้บ้าง…”
“ข้าไม่ต้องการให้แคว้นเอ่อตานเข้ามาแทรกแซง” กู้อ้าวเวยมองเขาอย่างเย็นชา จากนั้นค่อยๆรินชาที่อยู่ในมือ “ซูพ่านเอ๋อ
สามารถช่วยเจ้าติดต่อได้ แต่อันตรายก็คือนางจะรู้ว่าเจ้าไม่ชอบกู้เฉิง เจ้าจงพิจารณาความสำคัญแล้วตัดสินใจเลือก”
“ข้าคิดว่าเจ้าจะช่วยข้า”
“นั่นเป็นเพียงสิ่งที่เจ้าคิด” กู้อ้าวเวยวางกาน้ำชาลงแล้วยิ้ม “แคว้นเอ่อตานกับแคว้นชางหลานไม่สามารถแทรกแซงในสนามรบระหว่างพวกเจ้าได้อีกต่อไป แต่เจ้าสามารถพิจารณาให้อ้ายจือกลายเป็นคนของเจ้าได้หรือ… ได้รับความไว้วางใจและการป้องกันจากล่ายเสวียน”
กู่เซิงเงียบไปชั่วขณะก่อนที่จะกล่าวขอบคุณแล้วจากไป
เขาเข้าใจว่ากู้อ้าวเวยต้องการจะพัฒนาพลังของนางและไม่คิดว่าซูพ่านเอ๋อจะรู้ความจริง
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็มีหลายสิ่งที่เขาทำได้
ซ่านจินจื๋อมองไปที่กู้อ้าวเวยอย่างแปลกใจ “หากซูพ่านเอ๋อรู้ถึงความเกลียดชังของเขา นางก็จะไม่ระงับข้อพิพาทและไม่หยุดสร้างปัญหา”
“แต่ถ้ายิ่งรู้เยอะ ก็ยิ่งง่ายที่จะตกลงไปในโคลน” กู้อ้าวเวยจิบชาและเอนหลังบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน
“ยิ่งนางรู้มากเท่าไหร่ นางก็จะทุกข์ทรมานมากเท่านั้น ตอนนี้นางอยู่ที่โรงเตี๊ยม นางจับกู่เซิงไว้แน่นเพียงเพราะแรงกระตุ้นเท่านั้น ถึงแม้ว่านางจะรู้ แต่นางก็ไม่กล้าเดิมพันว่ากู้เฉิงเชื่อมั่นในตนเอง”
