บทที่542 พ่อ
“แขกประจำมาแล้ว!”
แม่เล้าท่าทางกระตุ้งกระติ้งเดินไปส่งแขกด้วยรอยยิ้มพร้อมกับชั่งเงินในมือ แต่กลับมองไปที่หญิงสาวที่ถูกมัดมืออยู่บนเตียงอย่างไม่แยแสและหัวเราะเบาๆ “หากเจ้าเป็นสาวบริสุทธิ์ที่เชื่อฟัง เจ้าจะไม่ทุกข์ทรมานเช่นนี้”
ซูพ่านเอ๋อนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงที่กระจัดกระจาย ร่างกายของนางเจ็บปวดราวกับถูกบดขยี้ แม้ว่าคราบน้ำตาจะยังพร่างพราวแต่กลับไม่สามารถลบความอยากฆ่าคนของนางได้เลย
“ข้าจะฆ่าพวกเจ้า…”
“โอ้โห ไม่มีหญิงสาวคนไหนที่มาหาข้าที่นี่แล้วพูดเช่นนี้” แม่เล้าปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็ยกมือเรียกพนักงานสองคนมา “พานางลงไปชั้นล่างเพื่อรับการฝึกที่ดี แม้ว่าข้าจะไม่ได้ขาดท่านชายที่มีอารมณ์รุนแรง แต่การทำร้ายใครสักคนมันก็เป็นบาป”
“ขอรับ” พนักงานสองคนนั้นหัวเราะออกมาและไม่ได้สนใจการขัดขืนของซูพ่านเอ๋อเลยแม้แต่น้อย จากนั้นก็พานางลงไปชั้นล่าง
เมื่อเห็นสิ่งที่น่ากลัวเหล่านั้น ขาของซูพ่านเอ๋อก็สั่นจนไม่สามารถควบคุมได้ รอยแผลที่ขาขวาก็ยังไม่หาย มีเพียงแม่เล้าเท่านั้นที่ดูตื่นตาตื่นใจ แล้วโยนขี้ผึ้งที่อยู่บนหลังตู้ใส่มือพนักงาน “หลังจากใช้ยานี้ก็ใช้ของเหล่านั้นทำสองสามวัน แม้แต่ชายที่ซื่อสัตย์ก็มีชีวิตเป็นเพียงชายขายบริการให้กับชายด้วยกันเอง”
“เจ้าทำแบบนี้กับข้าไม่ได้!” ซูพ่านเอ๋อคลุมร่างกายของนางด้วยผ้าที่เหลืออยู่ ไหล่ของนางสั่นสะท้าน
แต่แม่เล้าก็เคยหญิงสาวแบบนี้มาแล้วนับไม่ถ้วน แค่เพียงรอทุกอย่างพร้อม จากนั้นนางก็เดินออกมาจากห้องอย่างช้าๆ โดยมีเสียงกรีดร้องที่น่าเวทนามาจากด้านหลัง แต่นางกลับค่อยๆเดินไปด้านข้างของห้องและได้เห็นกู่เซิงที่กลับมาอย่างรีบร้อน
“ใต้เท้าข้าทำทุกอย่างตามคำสั่งของท่านแล้ว” แม่เล้าฉีกยิ้ม
กู่เซิงตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียงด่าทอที่ดังมาจากในห้องจึงกระแอมอย่างเขินอาย “ทำได้ดีมาก อีกไม่กี่วันข้าจะมารับนางไป การแสดงนี้อาจจะเป็นเรื่องยากในการเตรียมตัว”
ธนบัตรหนึ่งใบตกอยู่ในมือของแม่เล้า
“ใต้เท้ามีความจริงใจเช่นนี้ ฝากการแสดงนี้ไว้กับข้าเถอะ”
“อย่าปล่อยให้นางหนีไปแล้วอย่าฝึกแบบนี้อีก ให้นางได้พบกับแขกมากขึ้น ในวันข้างหน้าข้าจะได้คุยกับนางได้”
หลังจากที่กู่เซิงพูดจบ เขาก็แอบพาใครบางคนออกไป
แม่เล้าพยักหน้าซ้ำๆ ในขณะที่ถือธนบัตรอยู่ในมือ
และซูพ่านเอ๋อก็ไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้มีกู่เซิงอยู่เบื้องหลัง
รถม้าของกู่เซิงออกจากโรงเตี๊ยมอย่างช้าๆ แต่ตัวเขาเองกลับมาที่บ้านที่อยู่ในเมือง อ้ายจือที่สวมเสื้อคลุมก็ออกมาหาเขา
“เมี่ยวหานอยากไปหาซูพ่านเอ๋อหลายครั้งแล้ว ข้าก็ได้แต่ปลอบ”
“ข้าต้องการให้พ่อของเจ้าโค้นล้มพ่อของข้า” กู่เซิงดึงหมวกลง
อ้ายจือตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย “ข้าคิดว่าเจ้าจะต้องการแย่งชิงบัลลังก์มากกว่านี้”
“นั้นไม่ควรมาจากน้ำมือของกู้เฉิง” กู่เซิงก้มหัวลงแล้วเอนตัวเข้าใกล้อ้ายจือ “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการพิสูจน์ความแข็งแกร่งของตนเอง แต่ข้าไม่สามารถรับประกันผลลัพธ์ในอนาคตของเจ้าได้”
“ทำไมเจ้าต้องที่จะโค้นล้มพ่อของเจ้า”
“เขาไม่เหมาะสมที่จะเป็นพ่อของข้า” กู่เซิงตอบ
ทั้งสองเงียบไปชั่วขณะ การเคลื่อนไหวของอ้ายจือในการจับมีดที่อยู่ใต้เสื้อคลุมก็เริ่มผ่อนคลายลง จากนั้นนางก็ถอดหมวกออก “ข้าเต็มใจที่จะช่วยเจ้า แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าเงื่อนไขหนึ่ง”
“เจ้าพูดมา”
“ในภายภาคหน้าไม่ว่าเจ้าจะเป็นอ๋องหรือเป็นมือขวาของอ๋องซิน ข้าหวังว่าเจ้าจะปฏิบัติต่อผู้หญิงทุกคนอย่างเท่าเทียมกันและให้ผู้หญิงมีส่วนร่วมในการเมือง” อ้ายจือพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
กู่เซิงมองไปที่ความเพียรพยายามบนใบหน้าของนางแล้วพยักหน้าให้คำสัญญา “ได้แน่นอน การดำรงอยู่ของเจ้ากับกู้อ้าวเวยได้พิสูจน์สิ่งนี้แล้ว”
……
แคว้นชางหลานตั้งอยู่ในพิ้นที่อันกว้างใหญ่ รถม้าโคลงเคลงตลอดทางที่กลับไปยังเทียนเหยียน
ในระหว่างทางที่ซ่านจินจื๋อไปเมืองเย่นเพื่อพักผ่อน ชิงจือรู้สึกปรับตัวยากแต่ก็ต้องรอจนกว่ากู้อ้าวเวยจะประมวลผลเอกสารอย่างเป็นทางการของทิงเฟิงเก๋อสำเร็จ จากนั้นก็คัดลอกและส่งให้ซ่านจินจื๋อ “ส่งเงินไปยังสถานที่เหล่านี้”
ซ่านจินจื๋อมองด้วยสายตาแปลกๆ “ทิงเฟิงเก๋อยังมีบ่อนการพนัน?”
“ใช่ ก่อนหน้านี้ข้าให้ฉีหรัวเปิดเพื่อตรวจจับข่าว” กู้อ้าวเวยอุ้มชิงจือขึ้นมา
“แล้วบริษัทการเงินกับร้านอาหาร?”
“แต่ละอย่างมีประโยชน์ในตัวของมัน ข้าสามารถบอกเจ้าได้ว่าร้านไหนดี” กู้อ้าวเวยมองไปที่เขา
ซ่านจินจื๋อรู้สึกสบายใจขึ้น แต่จากนั้นไม่นานกู้อ้าวเวยก็วางชิงจือไว้ในอ้อมแขนของเขา “เจ้าพาเขากลับไปก่อน ข้ามีเรื่องต้องทำในเมืองเย่น”
“เรื่องอะไร?” ซ่านจินจื๋ออุ้มชิงจือไว้อย่างดี มันช่างง่ายดายและคุ้นเคย
“ก็แค่เรื่องที่อ๋องจงผิงขอให้ข้าช่วย หากเจ้ารู้ เขาจะโกรธข้า” กู้อ้าวเวยยื่นมือหาเขา
“ข้าคิดว่าเขาฟังคำพูดของเจ้าเสมอ คิดไม่ถึงว่าเขาจะโกรธเจ้า”
“ไปพูดสิ่งเหล่านี้ต่อหน้าแม่ ข้าคงทนไม่ได้” กู้อ้าวเวยลูบหัวของชิงจือแล้วกระซิบ “จำกฎก่อนหน้านี้ไว้ ที่เหลือเจ้าอยากเล่นอย่างไรก็ตามใจเจ้า”
ซ่านจินจื๋อตามใจชิงจือมากขึ้นเรื่อยๆและเขาก็เห็นด้วยกับสิ่งนี้
ทั้งสองต้องแยกจากกันชั่วคราว ไม่ต้องพูดถึงการกลับไปที่เมืองเทียนเหยียน และเขายังต้องพาชิงจือไปที่งานเลี้ยง เมื่อถึงเวลากู้อ้าวเวยก็สามารถอยู่ได้เพียงในตำหนัก มันช่างเหงาเหลือเกิน เทียบไม่ได้กับการที่อยู่เมืองเย่นและมีผู้ใต้บังคับบัญชามากมาย
กู้อ้าวเวยและซ่านเชียนหยวนเป็นเพื่อที่ดีต่อกันและในเวลานี้ก็พยายามปฏิบัติต่อกันอย่างเต็มที่
ท้ายที่สุดเวลาในฤดูหนาวก็ไม่เพียงพอ ชิงจือยังเด็กแต่ก็ยังได้รับขนานนามว่าอ๋อง ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาซ่านจินจื๋ออุ้มชิงจือไปๆมาๆจนชื่อเสียงของเทพแห่งสงครามที่ต้องเผชิญกับความเย็นชาต้องเปลี่ยนไป เพราะชิงจือมีความประพฤติดีและยังมีเหตุผลและยังเรียนรู้นิสัยที่ชอบยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่งของกู้อ้าวเวยด้วย
เมื่อเห็นแมวหรือสุนัขได้รับบาดเจ็บก็ต้องต้องนำส่งโรงหมอ ไม่ต้องพูดถึงการได้พบคนที่น่าสงสาร และยังต้องพูดคุยกับแม่ดีๆและทำความเคารพ
ในทุกวันซ่านจินจื๋อคอยติดตามอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลและให้เฉิงซานสอบถามเรื่องการล้างไพ่ในจวน
“รองพระชายาทำเช่นนั้นจริงๆและดูเหมือนว่าคนเหล่านั้นไม่ได้อยู่ใน ราชสำนัก น่าจะไม่ได้ร่วมมือกับฉางอีฉิน” เฉิงซานส่งกระดาษสองสามแผ่นให้ซ่านจินจื๋อ บนนั้นเขียนชื่อคนรับใช้อยู่หลายชื่อ
“ดูนางไว้ดีๆแล้วแอบสวมรอยคนรับใช้เหล่านั้น จากนั้นส่งไปที่คุกใต้ดิน”
ซ่านจินจื๋อส่งกระดาษสองสามแผ่นนั้นกลับไปและโบกมือให้ชิงจือที่กำลังเล่นสนุกอยู่ข้างๆเขา “อีกไม่นาน แม่จะเข้าเมืองแล้ว”
ชิงจือรีบบอกลาเพื่อนๆแล้ววิ่งมาจับมือซ่านจินจื๋อ
เมื่อถึงประตูเมือง เดิมทีกู้อ้าวเวยรอที่จะตรงไปยังตำหนักอ๋องจิ้ง แต่ระหว่างทางก็เจอกับชิงจือ เขาให้นางกอดเบาๆและอยากจะถอดผ้าคลุมหน้าของนางออก กู้อ้าวเวยจึงรีบรวบผ้าไว้ “ไม่ใช่เรื่องดีที่จะให้ผู้อื่นเห็นหน้าของข้า”
ชิงจือดึงมือกลับมาแล้วนั่งข้างๆกู้อ้าวเวยอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็พูดคุยกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา
กู้อ้าวเวยฟังอย่างตั้งใจโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามือของตนตกไปอยู่ในมือของซ่านจินจื๋อตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อถึงเวลาลงจากรถ ซ่านจินจื๋อจะหอมนาง นางจึงผลักหน้าเขาออกไปด้วยความโมโห “กลางวันแสกๆ”
“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ชิงจือก็เป็นอ๋องชายน้อยแล้วและข้ากับเจ้าก็ถูกหลักธรรมนองครองธรรมแล้ว” ซ่านจินจื๋อพาชิงจือลงจากรถและมองไปที่กู้จี้เหยาที่ยืนอยู่ข้างประตูด้วยใบหน้าซีดเซียว แล้วตบไหล่ของนาง “ระวังตัวด้วย”
กู้อ้าวเวยเก็บใบหย่าไว้ที่ตนเองแล้วยิ้มเมื่อเห็นกู้จี้เหยา “ไม่ได้เจอกันนาน
