บทที่ 574 จงใจให้ความแตก
ในที่สุดซ่านจินจื๋อก็เข้าใจสาเหตุที่กู้อ้าวเวยต้องรุกหนักเมื่อคืนนี้
ตอนนี้ได้ยินเสียงเรียกที่น่าแปลกของซูพ่านเอ๋อ จู่ ๆก็เจ็บตรงหน้าผากขึ้นมา
กู้อ้าวเวยกำลังเพลิดเพลินกับความโกรธของซูพ่านเอ๋อที่แสดงออกมาให้เห็น ในสถานที่ซึ่งซูพ่านเอ๋อมองไม่เห็น จิ้มลงไปบนริมฝีปากของตนเอง เมื่อคืนนี้นางได้กัดไปโดยตรง อย่างไรก็ตามผู้ชายก็ไม่อาจจะมีความสามารถจัดการกับอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นได้
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย” ซ่านจินจื๋อพูดตรงไปตรงมา “จัดถ้วยกับตะเกียบอีกชุดมาให้พ่านเอ๋อ”
ซูพ่านเอ๋อโกรธมาก เมื่อคิดว่าเมื่อคืนนี้ซ่านจินจื๋ออยู่บนเตียงกับคนชั้นต่ำคนนั้น นางต้องการจะไปหาคนคนนั้น แล้วหั่นนางออกเป็นชิ้น
“อ๋องจิ้งหล่อเหลาสง่าผ่าเผย กลัวว่าผู้หญิงนับไม่ถ้วนล้วนอยากตะครุบไปครอบครอง ตราบใดที่ไม่เอาไปล้อเล่นก็ยังดี” กู้อ้าวเวยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา วางอาหารเช้าในมือลง แล้วรีบออกไป
ซูพ่านเอ๋อเพียงแต่รู้สึกว่ากู้อ้าวเวยกำลังโกรธในเรื่องที่เคยผ่านมา ในเวลานี้เมื่อเห็นว่าซ่านจินจื๋อยังคงสงบนิ่ง จึงขยับขึ้นไป “ผู้หญิงที่อยู่ด้านนอกนั่นสะอาดตรงไหน ก็ล้วนแต่คิดถึงผลประโยชน์และอำนาจที่ได้จากท่านพี่จื๋อ แต่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีอะไร ท่านพี่จื๋อต้องระมัดระวังไว้นะ”
ผู้หญิงที่เพิ่งจะร้องเรียกอย่างแปลกๆ จู่ ๆก็มาแสดงความเข้าใจเสียอย่างนั้น
ซ่านจินจื๋อไม่ชอบใบหน้าของนางที่เปลี่ยนไปในตอนนี้ แต่ก็ยิ่งคิดยิ่งอยากต่อยตัวเองสักหมัด แต่ตอนนี้ได้แต่พยักหน้าอย่างเฉยเมย “ช่วงหลายวันนี้ข้ามีธุระมากมายต้องทำ เจ้าก็เดินเล่นด้วยตัวเองไปก่อนนะ”
“เรื่องที่ต้องทำเพื่อแนวหน้าใช่ไหม” ซูพ่านเอ๋อถามอย่างระมัดระวัง
“กู้เฉิงต้องการพาเจ้ากลับไป ข้ากำลังจัดการเรื่องนี้” ซ่านจินจื๋อให้เหตุผลอย่างไม่เป็นทางการ
ตอนนี้ซูพ่านเอ๋อยิ้มได้อีกครั้ง แม้ว่าในตอนนี้ระหว่างนางและซ่านจินจื๋อมีความบาดหมางกัน แต่ตอนนี้ซ่านจินจื๋อยังคงต้องการให้นางอยู่ข้างกายไม่ใช่หรือ
สิ่งที่ซ่านจินจื๋อพูดออกไปคือสิ่งที่จริงจัง แต่กลับไม่เหมือนอย่างที่ซูพ่านเอ๋อคิดไว้
ฝ่ามือที่ใหญ่โตนั้นได้โอบกอดนางแน่นในอ้อมแขน กู้อ้าวเวยทำอะไรไม่ได้ ได้แต่วางเครื่องเขียนในมือลง ยกมือขึ้นต้านเขาที่คิดจะเข้ามาในซบซอกคอของตนเอง “เจ้าชิดมากเกินไปแล้ว ไม่กลัวคนอื่นจะมองเป็นเรื่องน่าขันหรือ”
“ใครกล้าหัวเราะเยอะข้า” ซ่านจินจื๋อยกเปลือกตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน ยังคงดึงคนนั้นเข้ามาในอ้อมแขน มือข้างหนึ่งก็กดไหล่ของนางที่กำลังดิ้นรน พูดด้วยเสียงต่ำ “หากข้าไม่ตามติดเจ้าในทุกวัน ก็ไม่รู้เลยว่าเจ้าจะหนีออกไปอีกเมื่อใด”
ต้องขำกับสิ่งที่ผู้ชายพูด กู้อ้าวเวยหันไปมองเขา “ตั้งแต่ข้าสัญญากับเจ้า ข้าไม่มีวันผิดสัญญา แต่ข้าก็มีความอยากรู้ หากเจ้าไม่ได้สัมผัสซูพ่านเอ๋อ นางจะสามารถเข้าโดยตรง…..”
“ข้าอยากจะพูดออกมาว่าเครื่องหมายนี้เจ้าเป็นคนทิ้งเอาไว้” ซ่านจินจื๋อเริ่มมีสายตาเย็นชา “เจ้ายังอยากจะเล่นกับนางไปถึงเมื่อไร”
“อีกไม่นานก็จะเข้าสู่การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วง ฮ่องเต้อนุญาตให้ข้าเข้าร่วมได้แล้ว” กู้อ้าวเวยขยับนิ้วของนางกดนับวัน พูดออกไปด้วยเสียงต่ำ “พรุ่งนี้ ฮ่องเต้น่าจะให้คนมาส่งข่าวเจ้า”
“การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงหรือ”
“การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงครั้งนี้ข้าต้องไปเป็นทูตของแคว้นเอ่อตาน จะไปเพียงครั้งเดียว ไม่เพียงแค่นั้น กลัวว่ากู้เฉิงและอ้ายหยินจะส่งคนไปที่นั่นด้วยเช่นกัน อ้ายจืออาจจะไม่สามารถมาได้ แต่หากกู่เซิงมา ข้าก็ไม่สามารถจะทำอะไรมากได้” กู้อ้าวเวยพยักหน้า “ส่วนทางด้านของซูพ่านเอ๋อนี้ ต้องรอให้กู่เซิงเป็นผู้มาช่วยนาง”
“กู่เซิงต้องการให้นางทำอะไร”
“ต้องการหาคนทำให้นางตั้งครรภ์ ให้นางมีลูกให้กับเจ้า นางก็ไม่ต้องเป็นห่วงสถานะของตัวนางแล้ว” กู้อ้าวเวยยิ้มอย่างเย็นชา และค่อยๆเงยหน้าขึ้น “แม้ว่าร่างกายของนางจะไม่เหมาะกับการตั้งครรภ์ แม้ว่าจะตั้งครรภ์แต่ก็ไม่อาจจะคลอดออกมาได้ แต่นางมีวิธีจะยัดเยียดความผิดให้ข้า ทำให้เจ้าออกห่างจากข้า วัตถุประสงค์ของนางก็สำเร็จแล้ว”
สายตาของซ่านจินจื๋อเริ่มแสดงความเย็นชาอีกครั้ง
เขาเคยเข้าใจกู้อ้าวเวยผิดมาก่อน นางไม่ใช่คนดีมากมายจริง ๆ ตอนนี้เขาถึงกับคิดว่าซูพ่านเอ๋อจะใช้เรื่องของลูกมาให้ร้ายเขา…….
“อย่างนั้นในท้องของนาง…..”
“มันเป็นแค่ผลจากตัวยาบางชนิด ไม่ใช่เด็กจริง ๆ” กู้อ้าวเวยโบกมืออย่างสบายใจ แล้วชี้มายังตัวเองอย่างช่วยอะไรไม่ได้ “นางจะต้องผลักดันความทุกข์ร้อนทั้งหมดมาให้ข้าแน่นอน”
ซ่านจินจื๋อรู้จักซูพ่านเอ๋อเป็นอย่างดี “เจ้าไม่กลัวสิ่งที่นางทำกับเจ้าจริงหรือ”
“ถ้าหากข้าไม่กลัว ก็คงจะเล่าเรื่องนี้ให้เจ้าฟัง” กู้อ้าวเวยออกมาจากอ้อมแขนของเขา หยิบหนังสือการแพทย์และกระเป๋ายาสมุนไพรจากนั้นก็เดินออกไปด้านนอก “เจ้าช่วยปกปิดเรื่องนี้ให้ข้าได้หรือไม่”
“เจ้าพูดอะไรก็ถูกทั้งหมด” ซ่านจินจื๋อยิ้มแล้วตามไป
และในตอนนี้ซูพ่านเอ๋อยังไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้เลย
เนื่องจากก่อนหน้านี้เรื่องที่อ้ายหยินและกู้เฉิงโจมตีองค์หญิงเอ่อตานถูกนำขึ้นมาพูดบนโต๊ะ แคว้นชางหลานแสร้งว่าโน้มน้าวแคว้นเอ่อตานได้และยังทำการเชิญคนของแคว้นซินและแคว้นเจียงเยี่ยนมาด้วย ในวันถัดมาจึงจะนำเรื่องนี้รายงานต่อซ่านจินจื๋อ
นอกจากอ๋องจงผิงและองค์ชายหกที่ต้องอยู่ปกป้องชายแดน องค์ชายองค์อื่นก็ต้องกลับไปเจรจากับทูตของประเทศอื่น ๆ
กู้อ้าวเวยจ้องเข้าพบในฐานะทูตของแคว้นเอ่อตาน
วันนี้เมื่อได้รับคำสั่ง กู้อ้าวเวยก็อยู่ในชุดของชาวฮั่นเหมือนกัน เบื้องหลังมีทหารแคว้นเอ่อตานคอยติดตาม
ละทิ้งความเอาแต่ใจและความไร้ยางอายในวันปกติออกไป เวลานี้นางเป็นเหมือนองค์หญิง ที่เติบโตมาในราชวงศ์จริง ๆ ไม่ต้องไปตั้งแผงลอยตรวจชีพจร หรือคอยรักษาคนที่เป็นโรคยากรักษา แต่เพื่อรักษาความเคารพของทุกคน เวลาที่อยู่ต่อหน้าบรรดาขุนนางท้องที่ ก็จำเป็นต้องรักษารอยยิ้มนั้นเอาไว้ “ขอบคุณใต้เท้ามากสำหรับการดูแลช่วงสองสามวันนี้
“ไม่คาดคิด องค์ชายจะเดินทางมาแคว้นชางหลานเพื่อร่วมการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วง แบบนี้ข้าต้องต้อนรับขับสู้เต็มที่” ขุนนางต่างยกแก้วไวน์แสดงความยินดี โดยส่วนตัวคนไม่น้อยต่างรู้ถึงความสัมพันธ์บางอย่างระหว่างอ๋องจิ้งและองค์หญิงเอ่อตาน แต่ตอนนี้พระชายาจิ้งซูพ่านเอ๋อได้สูญเสียชื่อเสียไปหมดแล้ว ไม่แน่ว่าองค์หญิงคนนี้อาจจะกลายเป็นพระชายาจิ้งคนต่อไป
เมื่อซ่านจินจื๋อพาซูพ่านเอ๋อมาถึง กู้อ้าวเวยก็ถอดผ้าคลุมหน้าออก ใบหน้าสีแดงอมชมพูระเรื่อได้ปรากฏขึ้นทำให้คนต้องหวั่นไหว ไวน์ในแก้วสะท้อนอยู่ในดวงตาดอกท้อคู่นั้น ดูแล้วช่างงดงาม
ไม่ค่อยจะเห็นนางแต่งตัวแบบนี้ในวันธรรมดา ซ่านจินจื๋อตกตะลึงไปชั่วขณะ
จนกระทั้งซูพ่านเอ๋อที่อยู่ข้างๆต้องดึงกระตุกแขนเสื้อเบาๆ “ท่านพี่จื๋อ จะไปมององค์หญิงแบบนี้ไม่เหมาะสม”
กู้อ้าวเวยแม่จิ้งจอกเจ้าเสน่ห์!
ซ่านจินจื๋อไอเบาๆ กู้อ้าวเวยเงยหน้าไปตามเสียง ยิ้มอย่างใจเย็น
ในตอนท้าย จึงหลบสายตาเบนออกไป แล้วฟังขุนนางท้องที่รายงานเรื่องต่าง ๆของแคว้นเอ่อตานต่อไป กู้อ้าวเวยฟังด้วยความเพลิดเพลิน แต่ก็ไม่ลืมมองไปยังซูพ่านเอ๋อที่ถูกบีบให้ยอมแพ้ต่อหน้าซ่านจินจื๋อ
เสร็จสิ้นอาหารกลางวัน ก็ถึงเวลาต้องออกเดินทางในช่วงบ่าย
ในตอนที่กู้อ้าวเวยลุกขึ้นก็เริ่มปวดหัวใจเล็กน้อย นางประคองตัวเองไปยังโต๊ะด้วยความตกใจ ซ่านจินจื๋อลืมแผนการทั้งหมดที่เตรียมไว้ เดินไปสองสามก้าวเข้าไปหานาง วางมือลงบนไหล่ของนาง “เจ็บอีกแล้วหรือ”
กู้อ้าวเวยมองเขาอย่างรุนแรง หายใจเข้าลึกๆสักพัก “ยังไหว องค์ชายควรใส่ใจกับเรื่องไม่สมควรระหว่างชายหญิง”
จงใจทำให้ความแตก! กู้อ้าวเวยคิดอยู่ในใจ ใช้มืออีกข้างหนึ่งปิดหน้าอกไว้ สายตาเริ่มตก
