บทที่ 584 ไม่อยากตาย
หลังจากที่ส่งกู่เซิงจนเงาลับหายไปที่บันได อันดับถัดมานักเล่าเรื่องก็พูดถึงว่าพระชายาจิ้งนั้นปฏิบัติต่อประชาชนเช่นไร ฝีมือทางการแพทย์สูงส่งเช่นไร ชิงจือฟังไปพลางแล้วก็พูดเรื่องที่เกิดขึ้นในหลายวันนี้กับกู้อ้าวเวยไปด้วย “อาจารย์บอกว่าข้าเป็นเด็กที่อายุน้อยที่สุดในโรงเรียน แต่พี่ชายพี่สาวพวกนั้นมักจะดูแลเอาใจใส่ข้า น่าแปลกมากเลย”
ชิงจืออายุยังน้อย ยังไม่รู้ว่าพวกเด็กที่รู้เรื่องดีพวกนั้นล้วนได้รับคำสั่งจากพ่อแม่ให้มาทำดีกับเขา และเด็กที่เล่นกับชิงจือด้วยกันในวันปกติย่อมรู้ฐานะของเขาแน่นอน ก็แค่อยู่ในระดับที่ไม่กล้าทำให้ขุ่นเคืองใจ
“หากมีคนที่ชอบเล่นด้วยกัน คนที่ไม่ชอบก็ปฏิเสธไปโดยตรง หากได้รับเครื่องขวัญที่ล้ำค่าก็ต้องพูดขอบคุณ ไม่ชอบหรือรังเกียจก็ปฏิเสธไป แต่ไม่น่าจะต้องทำร้ายคน” กู้อ้าวเวยเอาไข่ตุ๋นที่เขาเหลือไว้ครึ่งถ้วยกินให้หมด เห็นนักเล่าเรื่องผู้นั้นหาเงินไปเป็นกอบเป็นกำ ก็พยุงชิงจือลุกขึ้น “เป็นเพื่อนแม่ไปย่อยอาหารสักหน่อยเป็นเช่นไร”
“หลังอาหารเดินร้อยก้าว อยู่ได้ถึงอายุเก้าสิบเก้า” ชิงจือพยักหน้า กระโดดออกมาจากในอ้อมอกของนาง
เด็กคนนี้ดูรู้เรื่องมากกว่าเด็กที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเยอะเลย
ระหว่างทางก็ยังช่วยจองเสื้อผ้าที่ชิงจือชอบจำนวนหนึ่งด้วย ให้เด็กน้อยใส่เสื้อผ้าที่สง่างามของอ๋องน้อยก็ไม่มีใครคบเป็นเพื่อนด้วย ตอนที่ผ่านโรงหมอโหย่วเว่ย ก็เลยพาเอาโม่เหยียนที่โตขึ้นมาไปด้วย ในมือของเด็กสองคนถือถังหูลู่ (ผลไม้เสียบไม้เคลือบน้ำตาล) เอาไว้ ปล่อยให้นางจูงไป
“พี่สาว ครั้งหน้าข้าสามารถไปเล่นกับชิงจือได้ที่ตำหนักอ๋องหรือไม่ ท่านพ่อบอกว่าบางทีก็ยังต้องให้คุณอาเมิ่งส่งของไปอยู่” โม่เหยียนจูงมือของกู้อ้าวเวยไว้แล้วก็พูด
ดุไปแล้วเมิ่งซู่ก็รู้ว่าบัดนี้เขาเดินได้เร็วขึ้นแล้วก็สูงขึ้นด้วย อยากจะผูกสัมพันธ์กับองค์ชายสาม แล้วค่อยยืมมือของอ๋องจิ้งเชื่อมสัมพันธ์คิดไปแล้วก็ควรจะเป็นความคิดของพี่ชายที่เป็นพ่อค้าของเขาที่คิดให้ ก็เลยพยักหน้า “ได้แน่นอน หากมีเรื่องอันใดเจ้าก็ไปพักที่ตำหนักอ๋องได้ มีเจ้านำพาชิงจือ ข้าก็ค่อยวางใจหน่อย”
โม่เหยียนและชิงจือล้วนค่อยมีสีหน้าเบิกบานออกมา แต่นี้เป็นต้นไป พวกเขาก็ไม่ต้องไปเล่นกับเด็กที่โรงเรียนแล้ว แล้วก็สามารถเล่นกับเด็กที่อยู่บนท้องถนนได้แล้ว เพียงแค่กู้อ้าวเวยก็สงสัยแปลกใจ “โม่เหยียน ทำไมท่านพ่อของเจ้าจึงไม่ส่งเจ้าไปเรียนหนังสือที่โรงเรียน”
“ข้าอยากเรียนวิชาแพทย์ แต่ท่านพ่อบอกว่าข้าเป็นผู้หญิง เช่นนี้จะลำบากเกินไป” ใต้ตาของโม่เหยียนมีความผิดหวังลึกๆ อยู่เล็กน้อย
กู้อ้าวเวยนวดหน้าของตัวเองไปมา ตอนนั้นคนในครอบครัวนางกลับไม่ได้คิดเช่นนี้เลย แต่วันเวลาที่เรียนหนังสือนั้นช่างยากลำบากและเหงามาก หากบัดนี้โลกวุ่นวายขึ้น เป็นหมอคนหนึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องดี แต่ก็เป็นชีวิตที่หาเงินจากชีวิตของคน
“งั้นข้าจะไปพูดกับคุณลุง” ชิงจือตบหน้าอกของตนเองไปมา ดวงตาของโม่เหยียนเป็นประกายขึ้นทันใด
“จริงหรือ ท่านพ่อชอบเจ้ามากเลยล่ะ” โม่เหยียนรีบพุ่งเข้าไป
เห็นเด็กสองคนปรึกษากันเรื่องว่าจะเกลี้ยกล่อมอย่างไรจึงจะได้ผลขึ้นมา กู้อ้าวเวยก็วางใจไปได้เยอะ เช่นเดียวกับที่บรรพบุรุษของตระกูลหยุนที่กล่าวไว้ไม่ต่างกัน หญ้าปู่เจิ้นมีผลในการทำให้หัวใจบริสุทธิ์ เด็กๆ ในเขตพื้นที่นี้ดูเหมือนว่าจะโตขึ้นมากมานานแล้ว จึงได้รับความเจริญรุ่งเรืองมาหลายร้อยปีนี้
แม้ว่าจะไม่มีรถเป็นขบวน แต่กลับมีผู้คนเดินไปมา เสียงเอะอะโวยวายข้างหูยากที่จะทำให้นางชอบ ได้แค่คิดว่าตัวเองเมื่อก่อนนี้มักจะรักความสันโดษสงบ ไม่เคยคิดจะมีเป้าหมายที่จะมาเดินอยู่บนท้องถนนแม้แต่นิดเลย ได้ยินเสียงที่เอะอะวุ่นวายอึกทึกครึกโครม แต่กลับรู้สึกเงียบสงบอย่างสบายใจ
แต่นี้เป็นต้นไป นางก็รู้สึกว่าไม่อยากตายแล้ว
สาวเท้าก้าวเร็วขึ้นให้ตามไปทันด้านหลังของเจ้าเด็กสองคนนั้น ได้เพียงเห็นชิงจือหันหน้ากลับมายิ้มให้ ในใจดูอบอุ่น
ระหว่างที่เดินไปอีกสองสามก้าว เอวกลับถูกคนโอบเอาไว้แน่น เลยถอยไปข้างหลังตามแรงนั้นหนึ่งก้าว ไปแนบชิดกับชายหนุ่มที่อกกว้างหนาด้านกัน ความรู้สึกที่คุ้นเคยทำให้นางอดไม่ได้ที่จะลูบหลังมือไปที่เอว “ภายในแสงแดดที่สาดส่อง กลับไปกลัวถูกคนมอง”
“หาอยู่นานมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าเดินเที่ยวอย่างไม่มีจุดประสงค์อันใดสินะ”
ซ่านจินจื๋อได้แค่เปลี่ยนท่าทางด้วยการนำคนเอามาโอบไว้ แม้ว่าจะมีคนหันมองตามกัน แต่กลับไม่ใช่ทุกคนที่จะเคยเห็นองค์หญิงเอ่อตาน อาจจะแค่คิดว่าท่านนี้ก็เป็นคนของอ๋องจิ้งอีก
อันดับแรกเลย เขาก็หาทางได้ตามสิ่งที่ตนเองคิด ก็นับได้ว่ามีใจที่ตรงกัน
ที่ด้านหน้าของชิงจือ กู้อ้าวเวยแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่อยากจะพูดคุยอย่างมีเหตุผลกับซ่านจินจื๋อไปตามอารมณ์อยู่แล้ว แต่ตลอดเส้นทางที่เดินเล่นกันมา คิดไม่ถึงว่าจะเล่นจนชิงจือค่อยๆ หลับไปลึกๆแล้ว พาดอยู่ในอ้อมอกของกู้อ้าวเวยกำลังกรนอยู่ แม้แต่โม่เหยียนเองก็ครึ่งหลับครึ่งตื่นเอนอยู่ในอ้อมอกของซ่านจินจื๋อ
สองคนอุ้มเด็กออกไปจากพื้นที่อึกทึก เข้าสู่เขตถนนที่เงียบสงบ
“เดิมทีข้าก็ไม่ชอบเด็กหรอก” ท่าทางของซ่านจินจื๋อที่อุ้มโม่เหยียนอยู่นั้นดูงดงามนัก มือข้างหนึ่งค่อยๆ สัมผัสไปที่แผ่นหลังของนาง แม้แต่สายตาที่มองไปที่โม่เหยียนก็ยังดูอบอุ่นมาก
“เมื่อก่อนข้าก็ไม่ชอบเช่นกัน” กู้อ้าวเวยยังจำได้ถึงพวกที่ร้องไห้ไม่หยุดเหล่านั้น เด็กๆ ที่โวยวายไม่หยุด โดยเฉพาะตอนที่นางกำลังพักผ่อนหลังจากที่ผ่าตัดเสร็จ นางรู้สึกเรียกได้ว่าแย่มากๆ กับเด็กเหล่านี้
คำตอบนี้กลับทำให้ซ่านจินจื๋อแปลกใจไปนิดหน่อย ริมฝีปากที่เม้มแน่นของเฉิงยีพูดว่า “ข้าคิดว่า……”
“แต่ยังไงพวกเขาก็คืออนาคต อีกทั้งยังนุ่มนวลน่ารัก ก็เลยชอบขึ้นมา” กู้อ้าวเวยจูบไปที่บนหัวของชิงจือ ดูเหมือนว่าจะมอบเอาความรักอันลึกซึ้งนี้ให้แก่เด็กที่อยู่ในอ้อมอก “นี่เป็นของขวัญที่สวรรค์ประทานมาให้ข้า ข้าจะไม่ชอบได้อย่างไรกัน”
ดอกไม้ไฟที่สว่างโชติช่วงถูกจุดขึ้นบนท้องฟ้าที่อยู่ด้านหลัง แสงนั้นสาดส่องความบริสุทธิ์ด้านข้างใบหูของกู้อ้าวเวย ท่าทางหันหน้าครึ่งตัวที่ค่อน้างสั่นไหว “น่าเสียดายที่ชิงจือไม่ได้เห็น”
สายตาของกู้อ้าวเวยมองข้ามไป ซ่านจินจื๋อก็เก็บสายตานั้นไปทันที มองดูแสงที่นับไม่ถ้วนในดวงตาของกู้อ้าวเวย ยังคงรักษาท่าทางที่อุ้มเด็กอยู่ โน้มตัวไปจูบริมฝีปากของอีกฝ่าย
ปรายตาของกู้อ้าวเวยโค้งลงเพื่อตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของเขา อีกทั้งยังแยกออกเป็นแฉกเล็กๆ เมื่อตอนที่แก้มเป็นสีแดง ปลายจมูกเกือบแตะกัน “นี่จะแปลกเกินไปแล้ว ระหว่างเจ้ากับข้ามักจะเดี๋ยวแยกจากเดี๋ยวอยู่ด้วยกัน”
“ที่จริงก็น่าแปลก” ซ่านจินจื๋อก็แค่เพียงให้ความรู้สึกรักใคร่ไปอย่างลึกซึ้งแล้ว คราวนี้ก็เลยจูบลงไป ไม่ได้สนใจกับอะไรมากมาย
สองคนสบตายิ้มด้วยกัน กู้อ้าวเวยก้มหัวลง ดูเหมือนว่าอีกนิดก็จะเอาสภาพของร่างกายตนเองเพื่อบอกกล่าวกับซ่านจินจื๋ออยู่หลายครั้ง
หากตนเองจะตายเพราะถุงน้ำดีหงส์จริงๆ บางทีเถาวัลย์ที่บิดเบี้ยวน่ากลัวจะลามออกมาจากบาดแผลบนหน้าอก ไปทั่วร่างกาย นางจะตายอย่างสมบูรณ์จนกว่านางจะถูกทรมานไปทั่วทั้งตัว
เดิมทีนางไม่มีความกล้าหาญที่จะให้คนเห็นสภาพการณ์ตายเช่นนี้ของตนเอง
ตลอดทางที่กลับตำหนักอ๋องจิ้ง กู้อ้าวเวยจะเอาชิงจือและโม่เหยียนไปนอนด้วยกัน ซ่านจินจื๋อก็อนุญาตทันที ถามเขาอยู่ใต้หลังคาว่า “อีกสองวันก็จะเป็นพิธีการล่าสัตว์ป่าในฤดูใบไม้ร่วง เจ้าได้ปรึกษาหารือกับกู่เซิงดีแล้วหรือยัง”
“ระหว่างข้ากับเขาต่างคนต่างทำธุระของตนเอง ข้าเพียงแค่ลงมือเพื่อแคว้นเอ่อตาน” กู้อ้าวเวยส่ายหน้า ที่จริงนางสามารถช่วยออกแผนการกลยุทธ์ได้ แต่นางไม่สามารถเพื่อแคว้นเจียงเยี่ยน
แล้วส่งคนของแคว้นเอ่อตานไปช่วยเหลือได้จริงๆ
นางไม่อยากฟังคำพูดที่บอกว่าฉากใหญ่ใต้หล้าอะไรพวกนั้น แคว้นเอ่อตาน แคว้นชางหลาน
และแคว้นเจียงเยี่ยนเดิมทีก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว หากอยากจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างของแคว้นเจียงเยี่ยนเปลี่ยนแปลงให้เด็ดขาด ก็มีเพียงคนของแคว้นเจียงเยี่ยนเท่านั้นที่ทำได้ และแคว้นเอ่อตาน
แคว้นเอ่อตานกับแคว้นชางหลานเป็นเพียงสักขีพยานในการขึ้นลงของราชวงศ์ ให้ขุนนางทางประวัติศาสตร์บันทึกเรื่องราวเหล่านี้ทั้งหมดลงไป กลายเป็นกระจกทางประวัติศาสตร์ที่เก่าแก่และบทเรียนให้ผู้อื่นได้พูดถึงกัน
“หลายวันนี้ข้าจะต้องไปเตรียมการเรื่องพิธีการล่าสัตว์ป่าในฤดูใบไม้ร่วง ทุกอย่างต้องระวัง” ปลายนิ้วของซ่านจินจื๋อเขี่ยไปที่ปรายตาและแก้มของนางเบาๆ
“เจ้าก็เช่นกัน” มือของกู้อ้าวเวยที่ห้อยอยู่ทั้งสองข้างแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
