บทที่ 616 พิษชนิดเดียวกัน
“เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าจะเขียนสมุนไพรที่จำเป็นต่อพิษนี้ลงไป”
ถึงแม้พ่อและแม่ของฉูห้าวจะจากไปแล้ว ทุกวันนี้ก็เหมือนดั่งคนในครอบครัว หยุนหว่านก็ขอให้ช่วงเวลาเหล่านี้อยู่นานสักหน่อย
ในห้องสองพ่อลูกหลังจากที่กอดกันเสร็จ ฉูหลี่ซักถามนานทีละนิดๆว่าทำอะไรลงไปบ้าง กู้อ้าวเวยแค่พูดเรื่องที่อยู่ในวังในเมืองชางหลานเล็กน้อย: “ไม่ใช่ข้าไม่เชื่อใจท่าน แต่แค่ท่านพ่อเหมือนพวกเขาที่มีอำนาจเหมือนกัน ไม่ปลอดภัย”
“ข้ารู้” ฉูหลี่พยักหน้า ถามต่อ: “ใต้เท้าจูบอกว่าเจ้าให้คนไปแพร่ข่าว ทำไปทำไมรึ?”
“ไม่ทำไมเจ้าค่ะ แต่อยากให้พวกเขานึกถึงตอนที่ท่านแม่จากไป ก็แค่ไปหาสมุนไพรไม่กี่ชนิด และมีสมุนไพรหนึ่งชนิดถุงน้ำดีหงส์ซึ้งอยู่กับตัวข้า ทุกวันนี้ก็มีคนรู้ไม่กี่คน ไม่ว่าพวกเขาจะหายังไงก็ไม่มีทางหาเจอได้หรอก” กู้อ้าวเวยหัวเราะ: “ท่านแม่ไม่สนเรื่องผิดหรือถูก ข้าไม่อยากให้ท่านแม่อยู่แบบไม่มีตัวตน”
“เวยเอ๋อกตัญญู” สีหน้าของฉูหลี่ดูดีขึ้นมาสักที กลัวว่ากู้อ้าวเวยจะทำเรื่องอันตรายเกี่ยวกับข่าวที่แพร่ไป พูดจบเรื่องนี้ ฉูหลี่ก็พูดขึ้นต่อว่า:ทุกวันนี้เมืองเล่อและทหารจะฉลองปีใหม่ด้วยกัน พรุ่งนี้เจ้าไปสนามฝึกซ้อมกับข้าหน่อย”
กู้อ้าวเวยสงสัย: “ข้าไปสนามฝึกซ้อมแบบนี้ดูไม่ดีกระมัง”
“ไม่เป็นไร เรื่องนี้ยังไงก็ต้องให้เจ้าไปช่วยอยู่พอดี” ฉูหลี่ปัดๆมือไปที่ชุดหนาๆของนาง คิดแล้วคิด ให้คนนำโสว่หลู(เตาเล็กๆให้ความอุ่นสมัยก่อน)มาให้นางถือไว้: “ไม่กี่วันก่อนฉีหลินและหยินเชี่ยวก็ตามมา ก็อยู่ตรงมุมสนามฝึกซ้อม กำลังคิดจะทำเกราะคันฉ่องป้องกันให้สำหรับเหล่าทหาร ยังพูดอีกว่าเจ้ามียาวิเศษชั้นดีสามารถรักษาโรคได้ เลยอยากให้เจ้าไปให้คำแนะนำพอดี”
“ได้ค่ะ” กู้อ้าวเวยถือโส่วหลู่ไว้ พยักหน้า
สนามฝึกซ้อมของเมืองเล่อนี้พื้นที่เล็กไปหน่อยเพราะรอบเต็มไปด้วยบ้านหลังเล็กๆ รอบๆก็เต็มไปด้วยเต็นท์มากมาย ยังมีทหารที่กำลังฝึกซ้อม ฉีหลินและหยินเชี่ยวที่อยู่ข้างๆสนามฝึกซ้อมกำลังพูดคุยเรื่องเกราะ กล่องที่อยู่ข้างๆขาของเจิ้งฉิงคุนเต็มไปด้วยเกราะคันฉ่องที่ทำเสร็จหมดแล้ว
ดูเหมือนเมืองเอ่อตานยังขาดอะไรสักอย่าง
กู้อ้าวเวยทักทายหยินเชี่ยวจากที่ไกลๆ เดินตามฉูหลี่เข้าไปยังเต็นท์ หมอที่มีทั้งยังเด็กและแก่ต่างก็ลุกขึ้นมาคำนับพร้อมกัน กู้อ้าวเวยเดินขึ้นไป หยิบยาจินชวง(ยารักษาแผล)ขึ้นมาดม: “ยารักษาแผลพวกนี้ดีทั้งนั้นเลย แถมยังเก็บไว้ได้นานด้วย”
“แต่เสียดายยาพวกนี้มีราคาค่อนข้างสูง ยากที่จะใช้ได้ในครานี้” คนที่อยู่ข้างหมอทั้งหลายรู้สึกตัวรับคำตอบกลับไป
“พวกเจ้าคุยกันไปนะ” ฉูหลี่โบกมือเสร็จ ใช้มือเปิดม่านออกไปดูฝั่งด้านเกราะ
กู้อ้าวเวยเด็ดออกเล็กน้อย และจัดการโต๊ะให้โล่งไว้ พูด: “หากข้าจำไม่ผิด น่าจะมียาให้ผลแบบเดียวกันอยู่……”
หมอไม่กี่คนขยับขึ้นมา มีหมอหนุ่มคนหนึ่งถามอย่างไม่กลัว: “องค์หญิง ได้ข่าวว่าท่านมีสูตรที่พิเศษ จะเป็นไรไหมหากยืมมาดู”
“ข้านำมาเพียงไม่กี่อย่าง คงต้องแบ่งใช้กัน ไม่งั้นกลัวว่าจะไม่พอ” กู้อ้าวเอาของออกมาไม่กี่อย่าง เสียดายหนึ่งในนั้นมีหยุดเลือดได้เท่านั้น และยังมีรักษาแผลภายนอก ยังมีอีกสองขวดรักษาภายใน หมอท่านหนึ่งหยิบขึ้นมาดู พูดขึ้นมาอย่างมีความรู้
กู้อ้าวเวยตกใจว่าหมอที่นี้มีความรู้เยอะมาก ผ่านไปชั่วครู่ก็คุยกันรู้เรื่อง
สองชั่วโมงผ่านไป ฉูหลี่กลับมาดู เห็นกู้อ้าวเวยที่อยู่ข้างหมอกำลังเรียนรู้วิธีใช้เครื่องมือแบบใหม่อยู่พอดี พูดขึ้น: “สักเดี๋ยวข้าให้คนส่งอาหารมาให้”
“เจ้าค่ะ” กู้อ้าวเวยพยักหน้าขึ้นยิ้ม แล้วก้มหัวเรียนรู้ต่อ
ฉูหลี่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ให้หยินเชี่ยวที่อยู่ข้างๆเข้าไป ตัวเองพาฉีหลินไปหาช่างฝีมือที่ตีเกราะแบบใหม่
หยินเชี่ยวมือไม้ชำนาญ เพราะตามกู้อ้าวเวยข้างๆไม่ว่าเรื่องอะไรก็ทำเป็นหมด และยังรู้จักยาสมุนไพรไม่น้อย
วันวุ่นวายเริ่มเบาลง รอจนถึงมื้อเย็นกู้อ้าวเวยอดใจไม่ไหวพูด: “ที่แท้เถาวลัย์ก็นำมาใช้กับยาได้ เมื่อก่อนข้าเอาแต่ใช้เป็นส่วนประกอบ สิ้นเปลืองจริงๆสินะ”
หมอทั้งหลายหวัเราะ สายตาหลายคู่มองไปทางโต๊ะที่มีขวดวางไว้
องค์หญิงท่านนี้ถ่อมตัวเกินไปจริงๆ ดูความชำนาญนี้
กู้อ้าวเวยช่วยเช็ดเหงื่อให้หยินเชี่ยว และตักข้าวให้นาง: “ดูสิเจ้าเหนื่อยแล้ว ไม่รู้ว่าฉีหลินดูแลเจ้าทุกวันยังไง”
“ข้า……ข้านี้ใช้ชีวิตอยู่ดีเจ้าค่ะ”
หยินเชี่ยวทำปากพึมพำ และรับถ้วยข้าวมากินข้าว
“งั้นข้าก็วางใจได้แล้ว ไม่งั้นคงต้องสั่งสอนเขาดีๆ”
กู้อ้าวเวยยิ้มและโบกมือไปมา กินได้ไม่กี่คำก็นึกขึ้นมาได้กะทันหัน ถาม: “พวกเจ้ารู้เรื่องใบบ่อน้ำถูกวางยาหรือไม่?”
“เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่กี่วันก่อน แต่ว่าฝ่าบาทพูดไว้ว่ามีทางแก้ พวกข้าเก็บตัวอย่างน้ำไว้เล็กน้อยเพื่อหายาถอนพิษ แต่เสียดายพวกเรายังหาไม่เจอเลย และได้ยินว่าวันนี้ที่ชิงเฉิงมีหมอคนหนึ่งได้สูตรยาถอนพิษและนำไปทางนู่นแล้ว” หมอทั้งหลายค่างถอนหายใจเฮือกหนึ่ง: “หรือว่าข้าไร้ความสามารถจริงๆ”
“หากสู้เรื่องมีดดาบแล้วละก็ ท่านต้องเก่งกว่าหมอคนนั้นเป็นแน่” กู้อ้าวเวยรีบพูดตอบกลับ สายตามองไปอยู่ที่มือของหมอคนนั้นที่มีรูปร่างแปลกๆ ดูออกง่ายมากว่าเป็นนักดาบ น่าจะมีฝีมืออยู่ไม่น้อย พูดต่อ: “เอาพิษนั้นมาให้ข้าดูหน่อยสิ้?”
“กินมื้อค่ำเสร็จ ข้าจะนำมาให้องค์หญิงพะยะค่ะ” หมอชรารู้สึกปลื้มปิติอย่างบอกไม่ถูก
กู้อ้าวเวยแต่อยากรู้ว่า พิษนี้คล้ายกับที่เมืองล่ายเสวียนหรือไม่
พอมื้อค่ำเสร็จ นางเดินตามหมอชราไปยังหน้าชั้นวาง เห็นหมอชราหยิบขวดจากข้างบนมาให้กับนาง น้ำในนั้นใสสะอาด แต่กลับมากับกลิ่นแปลกๆ หากไม่ดมดีๆก็ยากที่จะรู้สึกได้
นางเทลงไปในแก้วเล็กน้อยที่อยู่ในมือ เหมือนครั้งก่อนในเมืองล่ายเสวียนผสมผงสามอย่างลงไป เห็นน้ำเริ่มเปลี่ยนสี นางยิ้มอย่างเย็นชา: “ที่แท้พิษแบบเดียวกันจริงๆด้วย”
“เป็นไงบ้างครับ?” หมอชราสงสัยขึ้นมา เพียงแค่มองผงในมือของนาง: “องค์หญิง ผงพวกนี้คือ……”
“ใช้มาลองยาพิษน่ะ ทำไม่ยาก วิธีทำข้าเอาไว้บนโต๊ะไว้ให้แล้ว พวกเจ้าสามารถนำไปใช้ได้เลย” กู้อ้าวเวยยิ้มพร้อมนำขวดใส่กลับที่เดิม ผงของตนเองก็ไว้ในนั้น เผื่อมีคนเอาผิดไป
หมอชราละอาย เขาทำไมไม่สังเกตเห็นว่าองค์หญิงท่านนี้ทำทุกอย่างเสร็จทั้งหมด
กู้อ้าวเวยรู้เรื่องพวกนี้เข้า ก็ไม่ได้อยู่นาน แค่พาหยินเชี่ยวกลับไปด้วย ทำเหมือนว่าไม่รู้เรื่องพวกนี้
ในค่ายข้างใน ใบสั่งยาทั้งหมดหมอหลายคนก็เก็บขึ้นมา และมีใบสั่งยาที่ดูเหมือนเก็บไว้มานาน ตัวเลขรวมกันไม่น้อย หมอทั้งหลายตะลึงกันหมด และหลังจากนี้พวกเขาศึกษาอย่างรอบคอบ จากนี้รวบรวมเป็นตำรา ให้สืบต่อไป
“องค์หญิง เรื่องที่ท่านไปเมืองล่ายเสวียนอย่าให้ฮูหยินรู้เด็ดขาด เรื่องเกี่ยวกับวางยานี้ข้าช่วยท่านเองก็พอ ฮูหยินต้องเอายาถอนพิษให้ข้าดูแน่ๆเจ้าค่ะ” และหยินเชี่ยวที่รู้ทุกอย่างทั้งหมดรีบพูดตอบรับทันที
“มีแค่หยินเชี่ยวแหละดีที่สุดแล้ว ขอแค่ให้แน่ใจว่าพิษชนิดเดียวกัน และยืนยันได้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังว่าเป็นคนเดียวกันก็พอแล้ว” กู้อ้าวเวยยิ้มและกอดหยินเชี่ยวไว้ในอ้อมกอดไว้ หยิกที่เอวเบาๆ แค่แกล้งหยินเชี่ยวให้หน้าแดงกลับไป ทำเอาฉีหลินมองดูกู้อ้าวเวยอย่างไม่พอใจทั้งวัน
