บทที่ 630 ธาตุแท้
ในคุกใต้ดินอันมืดมิด มีเพียงแสงจากรอยแตกในผนังเท่านั้นที่ส่องสว่างในพื้นที่เล็ก ๆ
พระชายาอ๋องจิ้งกล่าวว่าความเจ็บปวดอันยาวนานของนาง ทุกวันจะเรียกหมอต้มตุ๋นหรือไม่ก็หมอฤๅษีจากทั่วทุกมุมโลกมา มีเพียงซูพ่านเอ๋อเท่านั้นที่รู้ หมอต้มตุ๋นที่ถูกส่งมาที่นี่เพียงเพื่อต่อชีวิตให้นาง ร่องรอยที่อยู่บนตัวที่ถูกกู้อ้าวเวยทำร้ายดีขึ้นมากหลายส่วนแล้ว แม้แต่เครื่องนอนก็ใหม่เอี่ยม
แต่สถานที่ในระยะสายตามักจะมืดมนเสมอ อากาศที่ชื้นทำให้นางลืมการมีอยู่ของแสงแดด
วันนี้ เสียงฝีเท้าที่มั่นคงของซ่านจินจื๋อดังมาจากด้านนอกประตู และหยุดตรงหน้ากรงของนาง
“ท่านพี่จื๋อ……” ซูพ่านเอ๋อโอดครวญด้วยเสียงเรียบเฉยหนึ่งคำ อยากจะเอนตัวไปสัมผัสผู้ชายนอกคุก ปลายนิ้วกลับแตะไม่ได้อะไรเลย ความว่างเปล่าทำให้นางคิดว่าเธอมีภาพหลอน
แต่เสียงของชายผู้นั้นดังเข้าหู “เมี่ยวหารหนีไปอย่างไร้ร่องรอย ความจริงเมื่อตอนนั้นยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ รอหลังจากสองปีไป ศาลบรรพบุรุษของวงศ์ตระกูลในตำหนักก็จะแล้วเสร็จ เจ้าก็ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อยู่ที่นั่น”
และเขาจะติดตามกู้อ้าวเวยไปทั่วโลก
ท่าทางของซูพ่านเอ๋อตกตะลึงไป จู่ๆ ก็มีรอยยิ้มที่เย้ยหยันและกระชับจับกรงรั้วเรือนจำแน่นขึ้น น้ำตาไหลไม่หยุด “ท่านพี่จื๋อ ท่านเชื่อคำพูดข้างเดียวของกู้อ้าวเวยหรือ พวกเราเคย……”
เมื่อตอนนั้นทุกคนมองว่าข้าเป็นต้นเหตุแห่งความหายนะ ข้าก็จะถือว่าทุกคำพูดและการกระทำของเจ้าเป็นเรื่องที่ต้องทำ มักจะโหดร้ายเสมอ ต้องเป็นเช่นนี้เท่านั้น ห้ามเป็นอย่างอื่น อย่างน้อยตอนนั้น ข้าคิดว่าพวกนี้คือสิ่งที่ถูกต้อง” ซ่านจินจื๋อเห็นรอยแผลเป็นที่น่ากลัวบนใบหน้าของซูพ่านเอ๋อในความมืด ได้แค่โค้งตัวลงมา “แต่เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว เจ้ายืมมือข้า ซื้อตัวขุนนาง กักเก็บกองทหารส่วนตัวไป เพียงเพื่อให้ข้าขึ้นสู่ราชบัลลังก์ พูดไปพูดมา ตอนนั้นข้าทำไปด้วยความจริงใจ แต่เจ้าหักหลังข้าเอง”
“หากเจ้าไม่ได้เป็นฮ่องเต้ ไม่มีผลลัพธ์ระหว่างพวกเราในอนาคตอย่างแน่นอน ข้าแค่ทำเพื่อพวกเรา……”
“น่าจะมีทางเลือกอื่น” ซ่านจินจื๋อหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา ยกมือขึ้นบีบคอนาง “พวกเราสามารถเป็นสามัญชนและใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้ อาจารย์พ่ออาจารย์แม่ได้เตรียมบ้านพักไว้ให้พวกเราแล้ว เจ้ายังจำได้ไหม”
เดิมทีเขาควรจะควบม้าไปทางชายแดนในทันที แต่ข่าวคราวของเมี่ยวหารยังไม่มา
แต่สิ่งที่มาแทนกลับกลายเป็นโฉนดที่ส่งมาจากคนของตำบลเหยสุ่ย ดูเหมือนว่าจะเป็นกู้อ้าวเวยที่ขอให้พวกเขาค้นหาความจริงเป็นการส่วนตัวเพื่อซ่านจินจื๋อ แต่น่าเสียดายที่พวกเขายังไม่เข้าใจถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในตอนนั้น
เรี่ยวแรงของซ่านจินจื๋อไม่มากนัก ซูพ่านเอ๋อกลับรู้สึกหายใจไม่ออก หัวเราะราวกับกำลังคิดอะรางอย่างขึ้นมาได้ “เป็นกู้อ้าวเวยที่พบโฉนดที่ดินนั้นหรือ”
“ใช่ โฉนดแผ่นนี้เป็นชื่อของอาจารย์แม่ ตอนนั้นดูเหมือนว่าจะเอาไว้ให้พวกเราอาศัยอยู่ในอนาคต” ซ่านจินจื๋อกัดกรามแล้วก็ปล่อยมือออก “คนที่ซ่อนโฉนดแผ่นนี้ไว้ตอนนั้นคือเจ้า”
อาจารย์พ่อเขียนด้วยลายมือของตนเองมอบให้เขาในตอนนั้น และอาจารย์แม่ใช้เงินออมที่มีทั้งหมดของนางในตอนนั้นเพื่อซื้อบ้านหลังเล็กๆ ในเมืองให้พวกเขา แต่ตอนนั้นเขากลับถูกซูพ่านเอ๋อหลอกจนหัวปักหัวปำ……
“อาจารย์พ่อและอาจารย์แม่ไม่เคยคิดอยากให้ข้ากลับมาที่เมืองเทียนเหยียนแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว” ซ่านจินจื๋อกัดฟันแน่น
“ใช่ ตราบใดที่พวกเขาอยู่ เจ้าก็เป็นได้เพียงแค่ศิษย์พี่ของข้า ไม่ใช่อ๋องจิ้งอย่างเช่นทุกวันนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะบานปลายมาถึงบัดนี้ เจ้ากลับยอมปล่อยวางทุกอย่างที่ข้าทำเพื่อเจ้าเพียงเพื่อผู้หญิงอย่างกู้อ้าวเวยคนเดียว เจ้ากล้าดียังไง” ซูพ่านเอ๋อพูดออกมาอย่างเกือบสิ้นหวัง น้ำเสียงแหบแห้ง “เดิมทีเจ้าควรจะเป็นอินทรีที่บินอยู่บนท้องฟ้า เจ้าควรจะนั่งอยู่บนบัลลังก์ปกครองผู้คนนับหมื่น แต่ทำไมเจ้าถึงเต็มใจที่จะทำเพื่อผู้หญิงหนึ่งคน ใช้ชีวิตธรรมดาไปชั่วชีวิต”
นางควรยืนเคียงข้างซ่านจินจื๋อในตำแหน่งที่สูงที่สุด
แต่ตอนนี้ทั้งหมดนี้ถูกทำลายโดยกู้อ้าวเวยไปแล้ว
ซ่านจินจื๋อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ห่างจากบัลลังก์ในปีนั้นเพียงก้าวเดียว ตราบใดที่ซ่านต้วนโฉงถูกสังหารเขาจะกลายเป็นจักรพรรดิและครองโลก
ในเวลานี้ชายในความมืดเพียงแค่ยืนขึ้นด้วยสีหน้าสงบ: “เจ้าไม่ได้ทำลายโฉนดที่ดินนี้”
ซูพ่านเอ๋อร้องไห้โดยไม่พูดอะไรเพียง แต่กระชับปลายนิ้วสีขาวของนางในความมืด
“เจ้ายังมีหัวใจอยู่บ้าง” ซ่านจินจื๋อหัวเราะเย้ยหยันอย่างจริงจัง ใส่โฉนดที่ดินไว้ในอ้อมแขนของเขาราวกับขุมทรัพย์ล้ำค่า “ในเมื่อเจ้ามีหัวใจ ก็ควรรู้ด้วยว่าไม่ว่าความสามารถและพรสวรรค์ของข้าจะยอดเยี่ยมเพียงใด ก่อนอื่นข้าควรเป็นคนดีไว้ก่อน แต่ไม่ใช่หุ่นเชิดที่มั่นคงมีสง่าราศีที่เจ้าจะได้รับ”
“เจ้าเกิดมาก็เป็นเชื้อพระวงศ์ กู้อ้าวเวยเกิดมาพร้อมการกุมอำนาจสูงสุด แล้วข้าล่ะ” ซูพ่านเอ๋อหัวเราะเย็นชา ขาทั้งสองข้างเจ็บจากพื้นที่ขรุขระ “เจ้าเกิดมามีชีวิตที่ดีกว่าข้าก็แค่นั้นเอง……”
“แม้แต่ชิงจือยังรู้เหตุผลข้อนี้ เจ้ากลับมารู้” ซ่านจินจื๋อส่ายหัวอย่างไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร ยกมือขึ้น “แต่เจ้ามีชีวิตที่เงียบสงบเพื่อไตร่ตรองถึงสิ่งที่เจ้าได้ทำและวิธีการที่จะกลายเป็นคนคนหนึ่งได้อย่างไร”
เสียงฝีเท้าดังหายไปในความมืด ดุเหมือนว่าซูพ่านเอ๋อจะถูกพรากแรงทั้งหมดไป “เจ้าจะไปไหน……”
“ข้าจะไปหาคนรักของข้า ศิษย์ผู้น้อง” คำพูดของซ่านจินจื๋อถูกปกคลุมโดยประตูหิน ศิษย์ผู้น้องสามคำนั้นลอยเข้าไปกลางหัวใจของซูพ่านเอ๋อ เกิดเป็นคลื่นขึ้นมา
นางหายใจเสียงดัง และหัวเราะเบาๆ ในความมืด “คนรักของเจ้าจะต้องตายอย่างแน่นอนอย่างไม่มีที่ฝัง”
เมี่ยวหารเคยพูดว่าพิษนั้นไม่มีทางแก้ได้ในชีวิตนี้
ซ่านจินจื๋อเจ้าจะต้องเสพสุขกับความว่างเปล่าของชีวิตที่เหลืออยู่
แต่ซ่านจินจื๋อออกจากคุกในเวลานั้นด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม “ซ่านต้วนเฟิงมีสองพันคนนอนซุ่มอยู่ในป่าไผ่ใช่หรือไม่”
“ครับ” เฉิงซานตอบอย่างสั่นๆ และยื่นดาบยาวของซ่านจินจื๋อให้ไป
“พาทหารไปหนึ่งพันนาย ฆ่าคนพวกนั้นให้ตายเรียบเสียก่อน แล้วค่อยออกเดินทาง” ซ่านจินจื๋อรับดาบยาวมาด้วยสีหน้าเย็นชา เดินออกไปด้านนอกด้วยก้าวใหญ่ๆ
ให้อภัยไม่ได้
ซูพ่านเอ๋อก็ดี หรือเขาเองก็ดี ล้วนไม่น่าให้อภัย
ป่าไผ่นั้นตั้งอยู่นอกเมืองซึ่งเป็นทางเดียวกับที่ซ่านจินจื๋อจะต้องผ่าน
เมื่อดวงจันทร์ส่องแสง ป่าไผ่ที่เงียบสงัด ซ่านจินจื๋อขี่อยู่บนหลังม้าโดยไม่ได้สวมเสื้อเกราะใดๆ ดาบยาวในมือของเขาเปล่งประกายเย็นชาท่ามกลางแสงจันทร์ เมื่อเขาหยุดม้าและฝีเท้าทั้งหมดที่อยู่ข้างหลังเขา ทั้งหมดหายไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับว่าเวลาถูกหยุดลงตรงนี้
กิ่งก้านและใบดังอยู่ข้างหู
เงาไผ่ริบหรี่อยู่ต่อหน้า
แต่ผู้คนที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็ลืมตาขึ้น บรรยากาศรอบกายเปลี่ยนไปนานแล้ว ยังไม่ได้เจอกันในสนามรบ กลิ่นเลือดจาง ๆ และบรรยากาศฆาตกรรมที่น่ากลัวได้ตกลงบนไหล่ของเขา ดังเช่นทองพันก้อน
ซ่านจินจื๋อห่อผ้าสีขาวไว้ที่ด้ามจับอย่างใจเย็นและจดจ่ออยู่กับมัน
จนกระทั่งลูกศรหน้าไม้พุ่งมาในอากาศและเฉี่ยวแขนของซ่านจินจื๋อไป
ทหารตัวน้อยหอบอย่างหนักในป่าไผ่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว เขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไป ตราบใดที่ซ่านจินจื๋ออยู่ตรงหน้าเขา หัวใจของเขาก็เหมือนจะกระโดดออกมา
“คนเดียวก็ห้ามเหลือ” ซ่านจินจื๋อพูดด้วยเสียงราบเรียบ และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็มีเพียงสีเลือดที่ยังคงอยู่ใต้ตาของเขา
เสียงดังขึ้นอีก ซ่านจินจื๋อควบม้าเข้าไปในค่ายของศัตรู มีเพียงเงาไผ่ที่อยู่ตรงหน้าเขา ไร้ร่องรอยเงาคน
เมื่อขอบฟ้าเปลี่ยนเป็นสีขาว ชาวบ้านที่ไปในเมืองเพื่อไปตลาดเห็นเพียงป่าไผ่ที่เปื้อนเลือด ซากศพอยู่ทั่วสนาม และในระยะไกล มีเกือกม้าวิ่งเข้ามาและรีบวิ่งไปที่เมืองเทียนเหยียน
