บทที่ 658 ปมยังไม่ได้แก้
ทั้งสองคนทะเลาะกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ตลอดทางจากระเบียงยาวไปจนถึงชั้นบนสูงสุด
ซ่านจินจื๋อแก้ไขท่าทางคำพูดที่เย็นชาตามปกติที่เคย อย่างไรก็ตามได้นำความหวานหูทั้งสิบแปดแบบที่เฉิงซานส่งเอาตำรามาให้พูดจนหมดเกลี้ยงแล้ว นุ่มนวลและแช่แข็งทำให้กู้อ้าวเวยวางความคิดนี้ลงซะ ในทางกลับกันกู้อ้าวเวยกลับยึดติดเหมือนเด็กและไม่ยอมปล่อย มือข้างหนึ่งดึงม่านไม้ไผ่ขึ้น มืออีกข้างหนึ่งดึงชายเสื้อของซ่านจินจื๋อไว้ “เจ้าไม่ชอบเด็กหรือ”
ซ่านจินจื๋อถูกนางจับไว้อย่างก้าวร้าว องครักษ์ที่อยู่ด้านข้างค่อยๆ พากันก้มศีรษะลง ไม่กล้าที่จะมองท่าทางของเทพแห่งสงครามท่านนี้ถูกฮูหยินจัดการสั่งสอน
จับข้อมือของกู้อ้าวเวยไว้แน่น ซ่านจินจื๋อทำได้เพียงหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง ไม่ได้พาคนกลับไปเพื่อสั่งสอนให้ดีๆ ได้เพียงแค่อดทน “ข้าไม่ชอบ”
“แต่ข้าชอบ” กู้อ้าวเวยดึงชายเสื้อของเขาเอาไว้ด้วยแรงที่แรงขึ้นไปอีกหลายเท่า
ซ่านจินจื๋อไม่มีคำพูดไปชั่วขณะ “หากเจ้าชอบ ข้าก็จะรับชิงจือมาอยู่ด้วยได้”
“เพื่อนของชิงจือต่างอยู่ที่แคว้นชางหลาน ทำไมเจ้าจึงให้เด็กน้อยวิ่งไปทุกหนแห่ง” กู้อ้าวเวยผลักซ่านจินจื๋อออกไปด้วยแรงที่รุนแรงหนึ่งที ครั้งนี้กลับกลายเป็นเถ้าแก่ผู้นั้นที่เดินมาอยู่ด้านหน้า เอาห่อเงินที่อยู่ตรงเอวให้เขา “ฟังข้าเถอะ เปิดโรงเรียน วันละสองชั่วยาม”
เถ้าแก่กำห่อเงินที่หนักอึ้งไว้ มือสองข้างค่อยๆ สั่นเทาเบาๆ
ในนี้มีเงินเท่าไหร่
“หนึ่งชั่วยาม” ซ่านจินจื๋อเดินขึ้นมา ดึงชายเสื้อของนางและหันกลับไป “อย่าลืมว่าเจ้ายังต้องหาวิธีถอนพิษกับอ้ายจือ อย่าทำเป็นไม่มีเรื่องอะไรแล้วหาเรื่องใส่ตัว”
“สองชั่วยาม” ตอนที่ถูกซ่านจินจื๋อจูงไปเข้าห้องนั้น กู้อ้าวเวยยังโผล่หัวออกมาจากแขนของซ่านจินจื๋อ และโบกมือไปมาให้เถ้าแก่
“เชื่อฟังข้าพักผ่อนให้ดีๆ” ซ่านจินจื๋อก้มตัวลงและจับคนงอตัวลงให้เข้าไปในห้อง ประตูก็ปิดลงเสียงโครมคราม
ทั้งลานบ้านต่างสงบลงมา ในห้องก็ไม่มีเสียงเถียงกันแบบไม่หยุดอีกต่อไป
เถ้าแก่แกะถุงเงินนั้นออกดูด้วยมือไม้ที่ทำอะไรไม่ถูก เพียงชั่วครู่ก็เห็นตั๋วสีเงินไม่น้อยเลยทีเดียว ก็หายใจเข้าลึกๆ ด้วยลมหายใจเย็นๆ แล้วก็ยื่นถุงเงินที่หนักอึ้งให้กับองครักษ์ที่อยู่ด้านข้าง “เงินนี่มันมากเกินไป……เปิดโรงเรียนแค่นี้ไม่ต้องใช้เงินเยอะขนาดนี้หรอก”
“พวกเราไม่มีอำนาจเอาเงินของท่านส่งมอบให้ฮูหยิน” องครักษ์ตอบกลับด้วยท่าทางขึงขัง ยืดเอวตรงราวกับว่าไม่สนใจที่ส่งคนไปทำความสะอาดทุกที่ ถึงกับส่งคนไปที่ร้านช่างไม้เพื่อให้ทำโต๊ะและเก้าอี้ และกลับมาเปิดโรงเรียน
เงินเยอะขนาดนี้ จะเอาก็ไม่ใช่ ไม่เอาก็เหมือนว่าไม่ใช่
ในขณะที่กำลังลังเล อ้ายจือที่ได้ยินเสียงทะเลาะกันมานานแล้วก็เดินมาจากหลังลานบ้านเข้ามา เอาถุงเงินนั้นหยิบกลับมา ได้แค่ยัดเหรียญเงินสองเหรียญให้เขา “นี่เป็นเงินค่าเหนื่อยที่ท่านเสียเวลาจากฮูหยิน ท่านรับไว้ก่อน อีกประเดี๋ยวข้าค่อยส่งคนไปส่องตั๋วเงินอีกสองใบให้ ยังต้องรบกวนเถ้าแก่ส่งอาหารที่ดีที่สุดมาที่นี่ในทุกๆ วันด้วย พวกเราที่นี่ทั้งหมดมีประมาณยี่สิบสามสิบคน”
“ได้เลยๆ” เถ้าแก่รีบรับปาก พาพวกคนรับใช้เสี่ยวเอ้อที่ยังไม่เคยเจอโลกภายนอกวิ่งแบบไม่เห็นเงาเลย
อ้ายจือเหลือบมองเงินที่อยู่ในถุงเงิน และมุมปากก็กระตุกขึ้น คิดถึงเมื่อก่อนตอนที่นางเป็นลูกสาวของนายพลก็ไม่ได้พกเงินเยอะขนาดนี้ ได้เพียงแค่ผูกถุงเงินนี้ให้ดี ถามองครักษ์ว่า “เจ้านายสองคนของบ้านพวกเจ้าใครดูแลเงินหรือ”
“นายท่านและฮูหยินล้วนแค่รับผิดชอบในการใช้จ่ายเงิน เรื่องการหาเงินโดยปกติแล้วล้วนเป็นฮูหยินเขียนจดหมายสั่งการ แล้วค่อยให้คนสนิทตรวจดูบัญชีอย่างละเอียดอีก” องครักษ์กอดอกนั่งตัวตรง แม้แต่จะสวมเสื้อผ้าของผู้รับใช้สีเทาๆ ทั้งตัว แต่ก็ยังมีความรู้สึกยับยั้งชั่งใจ
หลังจากที่จุกไปอยู่ชั่วครู่ อ้ายจือคิดไปคิดมา “รอจนตอนที่เจอกู้อ้าวเวย ถามนางคำหนึ่ง หากวางใจ ตอนที่อยู่ที่นี่ เงินก็ให้ข้าดูแลชั่วคราวไปก่อน”
“มีใต้เท้าอ้ายจือให้ความช่วยเหลือ ต้องเป็นเรื่องดีแน่นอน” องครักษ์จู่ๆ ก็สลัดความจริงจังบนใบหน้าทิ้งไป เอาตั๋วเงินสองร้อยชั่งสองแผ่นออกมาจากในกระเป๋า หัวเราะแล้วก็ส่งให้อ้ายจือ “นี่เป็นสิ่งที่ฮูหยินสั่งการไว้ก่อนหน้านี้ ให้เงินที่จะซื้อของในแต่ละวันแก่ท่าน”
ผู้หญิงคนนี้
เดิมทีก็คำนวณถูกว่านางจะอยู่ช่วยธุระเรื่องนี้นานแล้ว
เอาเงินสองร้อยชั่งใส่ลงไปในกระเป๋าด้วยความโกรธ อ้ายจือหยิบถุงเงินแล้วไปทำความสะอาดห้องด้านหลัง คิดหาวิธีจัดห้องที่สามารถทำยาได้ในวันธรรมดา ยิ่งต้องเพิ่มเครื่องมือและวัตถุดิบบางอย่าง ยุ่งจนไม่สามารถส่งมอบงานได้
แต่กู้อ้าวเวยที่อยู่ในห้องกลับได้ยินการสนทนานั้นอย่างชัดเจนมาก นอนตะแคงอยู่บนเตียง ยกมุมปากขึ้น มืออีกข้างหนึ่งเกี่ยวเข็มขัดของซ่านจินจื๋อเอาไว้ “อ้ายจือผู้นี้ถือว่าเป็นคนดี”
“ทั้งๆ ที่เจ้าก็รู้ว่าร่างกายของตนไม่ดี ยังรับงานที่น่ารำคาญเช่นนี้อีก” ซ่านจินจื๋อตอนนี้ได้เห็นร่องรอยแผลเป็นสีดำที่กำลังจะลุกลามออกมาจากใต้เสื้อผ้า
“ในเมื่อเจ้าชอบเด็ก กลับกลัวลูกของตัวเอง” กู้อ้าวเวยยกมือขึ้นเพื่อพยุงศีรษะ เลื่อนปลายนิ้วไปมาจากเข็มขัดของเขาที่ลื่นอยู่สักครู่ พูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “เมื่อก่อนตอนที่กู้จี้เหยาตั้งครรภ์ เจ้าคลอดออกมาอย่างดีเลี้ยงง่าย แต่เจ้ากลับไม่เคยคิดจะให้ซูพ่านเอ๋อตั้งครรภ์เลย ข้าก็รู้สึกแปลกใจมาก”
“ลูกของกู้จี้เหยาเป็นเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจ” ซ่านจินจื๋อมองเขาด้วยดวงตาที่เย็นชา ที่ข้างเอวรู้สึกถึงปลายนิ้วของกู้อ้าวเวยที่เคลื่อนไหวเร็วขึ้น มันทำให้เขารู้สึกอยากจะบ้าคลั่งเล็กน้อย
“เมื่อก่อนข้าอยากจะบอกมาก เจ้าก็ไม่ใช่จะเชื่อเมี่ยวหารขนาดนั้น แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ใช้หมอคนอื่น เรื่องที่ซูพ่านเอ๋อตั้งครรภ์ไม่ได้ คุณก็คงรู้มาตั้งนานแล้ว เพียงแค่ไม่เอ่ยปากเท่านั้น” ในที่สุดปลายนิ้วของกู้อ้าวเวยก็หยุดลง สะกิดไปที่เอวของเขาด้วยความโกรธ เงยหน้าขึ้นมองเขา “เจ้าเป็นคนที่ขี้อายเกินไปกับเรื่องนี้”
ความเจ็บปวดจากการถูกแหย่ เส้นเลือดที่หน้าผากของซ่านจินจื๋อพร้อมที่จะโผล่ออกมา
“พูดจบหรือยัง”
“ยังไม่จบ ข้าก็สงสัยมากว่าเด็กคนนี้ก็ไม่ใช่ออกมาจากท้องของเจ้าอีก ทำไมเจ้าถึงกลัวตัวเองเป็นบาปจากการฆาตกรรมไม่ถ้วน ส่งผลกระทบต่อคนรุ่นหลังหรือ” กู้อ้าวเวยจ้องเขา ดึงมือแล้วมองเขาอย่างจริงจัง “เจ้าฆ่าคนมาเท่าไหร่แล้ว ก็ไม่กระทบต่อทารกในครรภ์ของข้าหรอก”
ครุ่นคิดอยู่นาน ซ่านจินจื๋อจึงปลดกระดุมของนางด้วยใบหน้าที่เย็นชา มองดูรอยแผลที่กระทบเข้าสายตา “งั้นทำไมตอนนี้ถึงเป็นการตั้งครรภ์รูปแบบนี้”
“ร่างกายของซูพ่านเอ๋อที่ไม่ดีนั้นเป็นสิ่งที่แสร้งทำออกมา ร่างนี้ของข้าที่ไม่ดีเป็นเพราะความสามารถทางการแพทย์ของข้าไม่ดี ซึ่งมันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลย” กู้อ้าวเวยปัดมือของเขาออก และลุกขึ้นนั่งครึ่งหนึ่ง
“อย่าพูดคำสกปรก” ซ่านจินจื๋อโน้มตัวไปช่วยพยุงหน้าท้องของนาง พูดต่ออีกว่า “เจ้าอยากทำโรงเรียนมากขนาดนี้ ก็คงไม่ได้หมายความว่าจะหวังให้ข้าชอบเด็กขึ้นมาหรอกนะ”
กู้อ้าวเวยพลิกตัวมา นั่งขึ้นบนขอบเตียง ก้มหน้ามองดูท้องที่นับวันจะยิ่งใหญ่ขึ้นของตน ยกมุมปากขึ้น “ใช่สิ ไม่แก้ปมในใจของเจ้าออก ข้าก็มักจะรู้สึกว่าวันนั้นที่เขาเกิด เจ้าอาจจะเพราะว่าเรื่องเล็กน้อยก็ฆ่าลูกน้อยของข้าทิ้ง””
คั่นด้วยผ้าหลายชั้น กู้อ้าวเวยยังคงสัมผัสหน้าท้องของตัวเองเบาๆ ด้วยท่าทางอ่อนโยน ปลายนิ้วไม่ได้รู้สึกว่ามีชีวิตน้อยๆ อยู่ในนั้นด้วยซ้ำ แต่ทุกครั้งที่หัวใจของนางเต้นแรง ดูเหมือนว่าจะมีการเต้นของหัวใจที่อ่อนแรงลงอย่างระมัดระวัง
จับมือของซ่านจินจื๋อมาแนบที่ท้องน้อย ดวงตาที่แฝงไว้ด้วยความสุขของกู้อ้าวเวยมองตรงไปที่ซ่านจินจื๋อ “ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขาตอนนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าให้ หากเจ้ารู้สึกว่าเขาจะฆ่าข้า นั่นก็คือสิทธิ์ที่ข้าให้เขา”
มือที่จับซ่านจินจื๋อเอาไว้คู่นั้นอย่างแน่วแน่กลับเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบ มีอาการสั่นเทาเล็กน้อย
