บทที่ 674 ลองกี่ครั้ง
ไม่มีใครรู้ว่ากองทัพดำไปจากที่นี่ได้อย่างไรอย่างไม่มีเสียง
กู้อ้าวเวยที่ถูกนำตัวไปก็ไม่ได้เหลืออะไรเอาไว้เลย พายุฝนทำให้กลิ่นและร่องรอยหายไปหมด
แต่กู้อ้าวเวยเองก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฝนเช่นกัน ไม่ได้อยู่บนรถม้า แต่นอนอยู่บนเตียง ข้างๆเตียงมีคนสองคนยืนอยู่ คนที่เป็นผู้หญิงกลับไม่มีรอยแผลที่น่ากลัวบนหน้าเลย พอนางตื่นขึ้นมาก็จ้องมองมาที่นาง
“ไปซื้อของกินมาหน่อย” กู้อ้าวเวยเม้นปาก ท้องทำให้นางรู้สึกหายใจลำบาก รอบๆไม่มีคนที่คุ้นเคยเลยรู้สึกแปลกๆ นางได้แต่เอามือมาลูบที่ท้องเบาๆหายใจเข้าลึกๆหลายครั้ง ถึงได้พูดต่อว่า “พวกเจ้าจัดการกุ่ยเม่ยยังไง”
“แค่ใช้อะไรนิดหน่อย นางยุ่งเรื่องเยอะกว่าที่ฝ่าบาทคิดเอาไว้เสียอีก” หญิงสาวที่นิ่งยิ้มขึ้นมาแล้ว “เหมือนกันฝ่าบาทท่านคืองานของพวกเรา บางทีพอถึงเวลาเจ้าอาจจะอยากขอให้พวกเราช่วยก็ได้”
“ดูท่าเจ้าคงชอบนายท่านของเจ้ามากสินะ”กู้อ้าวเวยรู้สึกคุ้นๆ พยายามลุกขึ้น เท้าถูกโซ่ล่ามเอาไว้บนเตียง ทำให้นางทำได้แค่ขยับตัวนิดหน่อย ยิ้ม “แต่ข้าไม่รู้จริงๆ ว่ายังมีคนที่ไหนที่ตาบอดมาชอบข้าอีก และข้ายังท้องแก่อีกด้วยนะ”
หญิงสาวเหมือนโกรธแล้วนางขมวดคิ้ว จับข้างๆเตียงแล้วลุกขึ้น “หวังว่าพอถึงตอนนั้นท่านจะไม่เสียใจ”
“แน่นอนว่าข้าไม่เสียใจอยู่แล้ว” กู้อ้าวเวยยกคางขึ้นอย่างมั่นใจ มองดูเงาหญิงสาวหายวับไป “พวกเจ้าที่นี่ถ้าไม่มีน้ำยากันข้าจะตายไปพร้อมกับลูกของข้า ไม่เหงาเหมือนกัน”
หญิงสาวหยุดก้าวเดินหันกลับมา
กู้อ้าวเวยเปิดกระเป๋าเสื้อเห็นเนื้อผ้าข้างในออกมา “พวกเจ้าไม่บอกข้าว่าใครคือคนบงการ หรือว่าอยากให้ข้าทำอะไรข้าจะไม่กินยาถอนพิษเด็ดขาด ไม่ว่าจะอะไรข้าจะไม่พูดทั้งนั้น”
“พวกเราเอายาทั้งหมดจากหลังเรือนของเจ้ามาจดหมดแล้ว” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“พวกเจ้าลองดูสิ” กู้อ้าวเวยมองดูนางด้วยท่าทีที่แน่นิ่ง “ข้าสามารถมาถึงที่นี่กับพวกเจ้าได้อย่างเชื่อฟัง แน่นอนว่ารู้ว่าพวกเจ้าจะไม่ทำร้ายข้า และยังจะต่อชีวิตให้ข้าด้วย ยังไงเสียในมือข้านั้นมีเรื่องอีกมากมายที่พวกเจ้าอยากรู้”
ในที่สุดหญิงสาวก็หยุดเดินอยู่ที่เดิม “นายท่านของพวกเราหวังอยากจะให้ท่านคลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย หลังจากนั้นค่อยทำงานให้เขา”
“เจ้ามั่นใจนะว่าเขาจะไม่ทำอะไรลูกในท้องของข้า” กู้อ้าวเวยโบกมือให้นางรอให้อาหารพวกนั้นถูกนำมาให้นางตรงหน้า ถึงได้ยื่นมือขึ้นมาหยิบชามและตะเกียบ “เหมือนข้าจะรู้แล้วว่านายท่านของพวกเจ้าคือใคร”
หญิงสาวทั้งสองอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่พูดอะไรแล้วเดินจากไป
ทิ้งนางไว้คนเดียวในห้อง
พอพวกนางสองคนจากไป กู้อ้าวเวยก็รีบทิ้งชามและตะเกียบลงพร้อมกับเอาผ้าห่มออก มองดูความยาวของโซ่ ดูท่าแล้วคงยาวพอให้นางนั่งข้างๆเตียงได้แค่นั้นเอง
ฝนนอกหน้าต่างยังคงตกอยู่อย่างไม่หยุด ส่วนนางไม่รู้ว่าสลบไปนานแค่ไหนแล้ว
ไม่รู้สึกเจ็บหลังเลย คงเพราะใช้ยาสลบเป็นแน่ หรือบางทีอาจจะเพราะนางหลับไปนานมากจริงๆ
นอกหน้าต่างมีรอยเย็บ พอจะมองเห็นว่าด้านนอกมีคนยืนอยู่สองคน
จิตใจว้าวุ่นกลับมาที่เตียง กู้อ้าวเวยผลักอาหารพวกนั้นออกไป นางรู้สึกเจ็บไปที่ท้องอย่างทำอะไรไม่ได้ พอถึงเวลาเท้าทั้งสองข้างของนางคงได้กลายเป็นหัวไชเท้าแน่
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หญิงสาวเมื่อครู่ที่ส่งข้าวมาเดินเข้ามา มองดูอาหารที่ไม่แม้แต่จะขยับเลยแม้แต่น้อย เช่นกันนางคุกเข่าลงข้างๆเตียงมองดูนาง “นายท่านของพวกเราท่านไม่รู้หรอก แต่ที่มัดเจ้าไว้ที่นี่แค่อยากให้ท่านช่วยทำเรื่องหนึ่งให้ เช่นตอนนั้นเรื่องที่ฮ่องเต้อำมหิตทำสามารถทำให้อายุยืนได้หรือ รวมไปถึงยาอายุยืนที่ตระกูลหยุนสืบทอดกันมาอยู่ที่ไหน”
พูดไปพูดมาคนชั่วพวกนี้แค่คนดีๆสักคนยังทำไม่เป็น ก็คิดแต่เรื่องยาอายุยืน
กู้อ้าวเวยยิ้ม ในใจก็แอบวางใจแล้วพูดขึ้น “เรื่องในตอนนั้นที่ฮ่องเต้อำมหิตทำข้าไม่รู้ แต่ยาของตระกูลหยุนข้าเองก็ยังกำลังทดลองอยู่ ข้าสามารถทำเรื่องให้นายท่านของพวกเจ้าได้ แต่ข้าก็ต้องการยาด้วย รวมไปถึงรอให้ข้าคลอดลูกแล้วพวกเจ้าต้องพาลูกข้าไปส่งให้ซ่านจินจื๋อ”
“ข้าเป็นเพียงแค่คนใช้คนหนึ่ง” หญิงสาวยิ้มแล้วเปลี่ยนอาหารที่เย็นเป็นอาหารที่อุ่น จากนั้นเดินจากไป
นอกประตู กองทัพดำต่างมารวมตัวกันตรงนั้น ในเรือนเงียบสงบ
ส่วนนอกเรือนนั่นคือป่าเขาที่ลึก
ออกจากห้องของกู้อ้าวเวยไป มีเพียงคนเจ็ดแปดคนที่คอยคุ้มกันอยู่ ส่วนคนอีกกลุ่มหนึ่งเดินตามหญิงสาวที่มาส่งข้าวออกไปทางป่า ยืนอยู่ท่ามกลางฝนตกยิ่งทำให้ไม่สามารถได้ยินคำพูดที่พวกเขาคุยกัน
“ฝ่าบาทท่านนี้นิ่งเกินไปแล้ว พวกเรารีบส่งนางไปให้ถึงมือของพี่หญิงเถอะ” หญิงสาวเอาขวดหยกให้พวกเขา “ไม่เพียงแค่นี้ ช่วงนี้พวกเรายังพบว่ามีคนตระกูลจูที่ไม่อยู่ดีๆ ถ้าเป็นไปได้ดีที่สุดคือฆ่าพวกเขาให้หมด แค่เอาของสิ่งนั้นมาก็พอแล้ว”
กู้อ้าวเวยที่อยู่ข้างๆเตียงลูบท้องอย่างใจวุ่นวาย
ถ้าไม่ใช่กู้เฉิงและอ้ายหยิน งั้นคนที่อยากได้ยาอายุยืนคือใครกันนะ
คิดยังไงก็คิดไม่ออก ฟ้าแลบประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง
หญิงสาวที่พึ่งเข้ามาเมื่อครู่เดินเข้ามาใกล้ คุกเข่าลงไม่ไกลจากนาง
กู้อ้าวเวยมองดูท่าทางของนาง เกร็งเล็กน้อย นิ้วมือลูบไปที่บาดแผลในฝ่ามือที่ถูกหยูนอี้บาด แผลตรงนั้นเหมือนจะใกล้หายดีแล้ว
หญิงสาวก้มหัวลงนิดหน่อย “ฝ่าบาทพวกเราจะพาเจ้าไปเอง…….”
“นายท่านของพวกเจ้าต้องการแค่ยาอายุยืนหรือ” กู้อ้าวเวยยิ้มแล้วเอนหัวเอาปลายนิ้วไปหยุดอยู่ที่มุมปาก “บางทีข้าอาจจะเดาได้แล้วว่านายท่านของพวกเจ้าคือใคร”
หญิงสาวแกล้งทำเป็นนิ่ง ไม่ขยับอะไร “พวกเราจะคุ้มกันส่งท่านไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยที่สุด”
ก่อนที่จะสลบไปอีกครั้ง ในหัวของกู้อ้าวเวยคิดชื่อที่คุ้นชินขึ้นมาหนึ่งชื่อ
