บทที่ 681 จดหมายมาถึง
บนที่ว่าการประจำตำบล ป้าที่กำลังจูงหลานชายอยู่ค่อยๆเปิดผ้าคลุมตะกร้าอย่างระมัดระวัง มองไปยังแท่งทองคำที่อยู่ด้านใน นำกระดาษบันทึกที่อยู่ด้านล่างเข้าไปในศาลาว่าการของเมือง หลานที่อยู่ข้างๆก็เงยหน้าขึ้นถาม “ยาย ในบันทึกนั้นเขียนอะไรไว้เหรอ”
“ไม่ต้องไปยุ่งหรอกนะว่าเขียนว่าอะไร มีก้อนทองนี้ ก็ไม่ต้องทุกข์ไปตลอดชีวิตแล้วล่ะ ดูแลตัวเองดี ๆ!
คุณยายหัวเราะขึ้นสองสามครั้ง แล้วจับมือของหลานไว้แน่น เดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว นำบันทึกข้อความนั้นมอบให้กับใต้เท้าของที่ว่าการเมือง
และบนบันทึกข้อความนั้นมีแต่เพียงคำขอความช่วยเหลือเพียงหกคำขององค์หญิงเอ่อตาน คุณยายได้แต่อธิบายลักษณะของหญิงตั้งครรภ์ผู้นั้น แต่กลับระแวดระวังตัวขึ้นมา ขณะนี้ เงาดำที่ซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ใกล้กับที่ว่าการได้หายไปหายไปอย่างเงียบไร้ร่องรอย
เจ้าหน้าที่ของรัฐในที่ว่าการไม่ได้ส่งคนไปช่วยเหลือ ใครจะไปคาดคิดว่าองค์หญิงเอ่อตานที่ควรจะอยู่ที่แคว้นชางหลานที่แสนไกลจะมาปรากฏตัวที่นี่ด้วยท้องอันโตแบบนี้ได้อย่างไร พวกเขาไม่ใช่คนโง่ แต่คุณยายที่เดินจากออกมากลับเดินออกมาพร้อมกับบ่นด่า บอกว่าผู้หญิงท้องโตนั้นไร้ยางอายที่แสร้งทำตัวเป็นองค์หญิง ซึ่งคนที่อยู่ใกล้ตัวสามารถได้ยินได้อย่างชัดเจน
เวลายิ่งดึก ดวงดาวยิ่งส่องแสงเป็นประกาย
กู้อ้าวเวยนั่งอยู่บนขอบเตียงยังไม่ได้นอนหลับ ได้แต่นึกย้อนถึงช่วงของความวุ่นวายสั้นๆนั้น คุณยายที่เห็นแก่เงินคนนั้นไม่ลืมที่จะลูบแขนเสื้อของนางและยิ้มให้ นางนำทองคำใส่ลงไปพร้อมกับบันทึกข้อความใบหนึ่งเข้าไป ขอให้นางช่วยเหลือ
เนื่องจากคนที่นี่ยินดีทำอะไรก็ได้เพื่อเงิน อย่างไรนางก็ยินดีจะมอบเงินลงขันให้ด้วยเงินตำลึงของเฟิงฉีน
ยกแขนเสื้อขึ้น บันทึกข้อความบางส่วนนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย เพื่อนึกถึงขอทานตัวเล็ก ๆเหล่านั้นก็คงจะรู้สึกแปลกประหลาดใจกับข้อความบนบันทึกข้อความนั้น หากมีคนที่สามารถทำให้เชื่อได้ว่าเป็นเรื่องจริง แล้วบอกกับทางการ ถึงแม้ว่าทางการจะไม่ทำอะไรเลย และก็ย่อมมีคนของทิงเฟิงเก๋ออยู่โดยรอบ
เพื่อท่านพ่อแล้ว ท่านแม่ได้ขยายทิงเฟิงเก๋อให้กว้างขวางออกไป กระจายคนที่น่าเชื่อถือออกไปยังหมู่บ้านต่าง ๆ และเมืองทุกแห่งเพื่อรับฟังข่าวสาร เพราะเกรงว่าจะเกิดความวุ่นวายภายในขึ้นก่อนจะเกิดสงครามใหญ่
คิดได้แบบนี้ กู้อ้าวเวยก็ได้ยิ้มออกมา และเฟิงฉีนก็ผลักประตูเข้ามา
“องค์หญิง พวกเราต้องออกเดินทางแล้ว”
“ได้” กู้อ้าวเวยยื่นแขนทั้งสองออกไปทางเฟิงฉีน “พวกเรารีบไปได้แล้ว แต่ไม่ต้องเร็วมาก ข้าจะทนไม่ไหวแล้ว”
“ข้ากลับเห็นว่าท่านก็ยังคงสุขสบายดีทุกอย่าง” เฟิงฉีนจับแขนทั้งสองข้างของกู้อ้าวเวย ดึงนางลุกขึ้นมาจากเตียง แต่กลับได้เห็นคอเสื้อที่เปิดออกโดยไม่ได้ตั้งใจ รอยสีดำที่ได้จางไปได้เผยออกมาให้เห็นอีกครั้ง แม้แต่ที่บนข้อมือของกู้อ้าวเวยก็ยังมีกระเป๋าสีดำใบเล็กใบหนึ่งอยู่
สักครู่หนึ่ง กู้อ้าวเวยกลับยิ้มอย่างน่าสังเวช “เอามีดมาให้ข้า ต้องเจาะถุงพิษพวกนี้”
“ข้าช่วยท่านดีกว่า คงจะพิถีพิถันกว่าที่ท่านทำตอนนี้” เฟิงฉีนรู้สึกได้ชัดว่ากู้อ้าวเวยนั้นไร้เรี่ยวแรง เว้นแต่ขาทั้งสองข้างที่บวมและท้องที่หนัก ข้อมือของนางนั้นก็แสนจะบอบบางและดูแย่มาก
เป็นเพราะท้องของนางค่อนข้างเล็ก ดังนั้นจึงสังเกตเห็นร่างกายของนางได้น้อยในความผอมแบบตอนนี้
กู้อ้าวเวยได้ถูกเฟิงฉีนพาให้ลุกขึ้น ด้านข้างมีคนทำลายโซ่ให้กับนาง แต่กลับเสียงตกใจของคนดังขึ้นมา “องค์หญิง เท้าของท่านมีรอยช้ำเขียว”
“ก็ปกติดีนะ ไม่เห็นมีอะไรต้องตระหนกตกใจ” กู้อ้าวเวยขยับเท้าทั้งสองข้างเล็กน้อย ยกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้พวกนางสวมรองเท้าให้กับนาง แต่ใบหน้ากลับจ้องมองไปยังเฟิงฉีนอย่างเฉยเมย “ข้าได้มายืนอยู่ตรงหน้าผานี่นานแล้ว หากว่าข้าต้องไร้ชีวิตหลังจากให้กำเนิดลูก ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถพาเขากลับไปส่งยังแคว้นเอ่อตานได้”
“ข้าเป็นเพียงคนรับใช้….”
“ในเมื่อเจ้าเป็นคนรับใช้ อย่างนั้นเจ้าก็ควรจะเชื่อฟังข้าไม่ใช่หรือ” กู้อ้าวเวยเอนตัวลงเล็กน้อย มองเฟิงฉีนอย่างใกล้ชิด จนจมูกแทบจะแนบชิดกัน แต่ดวงตาดอกท้อนั้นเหมือนดั่งรวมเอาแอ่งน้ำเย็นใสไว้ด้วยกัน คลื่นความหนาวเย็นนั้นได้แผ่ไปยังไหล่ทั้งสองของเฟิงฉีน “ช่วยคุ้มครองเด็กคนนี้ บางทีเมื่อข้ากำลังจะตายก็อาจจะนำของที่เขาต้องการส่งไปยังมือเขา แต่หากเจ้าผิดคำสาบาน ข้าผู้กำลังจะตายคนนี้ก็คงจะไม่ถือสาที่จะนำความลับเรื่องนี้ติดตัวไปยังปรโลก”
แต่กลัวว่า
ขาขวาของเฟิงฉีนถอยหลังไปหนึ่งก้าว กู้อ้าวเวยที่อยู่เบื้องหน้าก็เปิดระยะห่างออกให้มากขึ้น ความหนาวเหน็บของดวงตาได้หายไป มีแต่อารมณ์กว่าเจ็ดส่วนของความไม่อดทนที่ยังคงอยู่ ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “คำพูดพวกนี้ เอากลับไปให้นายท่านของเจ้าคิดดูเถอะ”
“อย่างนั้นถ้าข้าใช้ลูกของเจ้ามาคุกคามเจ้าล่ะ” เฟิงฉีนโล่งอก
กู้อ้าวเวยได้กะพริบตาก่อน จากนั้นก็เปิดปากขึ้น “ไม่เป็นไร อย่างนั้นข้าก็จะไปพร้อมกันกับลูกข้า ดีไปอีกที่ข้าจะได้กลับไปเกิดใหม่เป็นเพื่อนเขา
นี่ไม่ใช่สิ่งที่แม่คนหนึ่งควรจะพูดขึ้นมาเลย
เฟิงฉีนยังคงคิดว่าผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าเป็นเพียงแค่คนที่เสแสร้ง และกู้อ้าวเวยได้โบกมือสั่งให้คนนำพู่กันและม้วนหนังสือมาวางไว้ด้วยกันบนโต๊ะ ใบหน้ายังคงสงบไม่หวั่นไหว ราวกับคำพูดนั้นได้ออกมาจากจิตใจ และไม่มีได้ความผิดใด ๆ
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง กู้อ้าวเวยก็ได้หลับลึกอยู่บนรถม้าแล้ว ในมือได้ถือหนังสือวางไว้บนท้องน้อยอย่างเกียจคร้าน นอนตะแคงอยู่ที่มุมรถม้า มืออีกข้างกำไว้แน่น ริมฝีปากมีสีซีด
เฟิงฉีนได้เรียกคนที่รู้วิชาแพทย์เข้ามา แต่กลับได้รับรายงานว่า “ถ้าหากนางไม่ใช่ลูกหลานตระกูลหยุน ก็คงจะไม่มีทางมีชีวิตรอดจนถึงวันนี้”
“องค์ชายสามไม่ต้องการให้นางเป็นอะไร”
“อย่างนั้นพวกเราควรจะพานางไปพบองค์ชายสาม นางจำเป็นต้องพักผ่อน” ชายคนนั้นคุกเข่าลงข้างกายกู้อ้าวเวย ผ่อนคลายข้อมือของนาง และพูดต่อไป “ไม่กี่วันนี้ข้ากลัวว่าจะเป็นการต่อสู้กับตนเอง คนที่กำลังตั้งครรภ์ย่อมจะมีอารมณ์แปรปรวนขึ้นลง”
“ก่อนหน้านี้ผู้อื่นเรียกแม่ของนางว่าแม่มด แต่ข้ากลับคิดว่า นางเหมือนยิ่งกว่าแม่มด” เฟิงฉีนอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตนเองสักพัก และนิ่งอยู่นานก่อนจะตัดสินใจออกมา “เหตุนี้ เจ้ายิ่งต้องบอกเรื่องนี้กับองค์ชายสาม หากทำได้ พวกเราควรหาหนทางที่ปลอดภัยที่สุดในการกลับไป ตอนนี้ ภารกิจหลักของพวกเราที่ควรทำคือรีบออกไปจากแคว้นเอ่อตานโดยเร็วที่สุด”
“ขอรับ” ผู้ชายคนหนึ่งนั้นออกรถม้าไปอย่างเงียบๆ และทั้งหมดก็ออกเดินทางอีกครั้ง
เช้าตรู่ของวันถัดมา หมู่บ้านที่พวกเขากำลังจะหลีกลี้ภัยไปนั้น ผิงชวนรู้สึกได้ถึงเบาะแสร่องรอยจนแทบจะพาคนไปถึงให้เร็วที่สุด ตัวยาที่ได้นำมาด้วยเมื่อพวกเขาเดินทางออกมานั้นอาจจะส่งกลิ่นได้ แมลงหลายชนิดที่หยุนหว่านได้เลี้ยงไว้ก็สามารถนำทางได้
แต่สายลับที่คอยดูที่ว่าการเมืองกลับเอ่ยปากขึ้น “มีคนส่งบันทึกข้อความมา แต่กลับมีท้องที่ใหญ่ แต่ดูจะคลาดเคลื่อนไปกว่าคำของเจ้านาย
ผิงชวนนึกได้แต่เพียงว่าพากู้อ้าวเวยกลับไปยังแคว้นเอ่อตาน และเรื่องการตั้งครรภ์นี้ก็ยังไม่มีการได้รับรายงานจากสายลับของทิงเฟิงเก๋อ ตอนนี้กลายเป็นเรื่องที่ยุ่งยากเกินไป คล้องป้ายที่เอวแล้วเดินตรงไปยังที่ว่าการเมือง ให้ใต้เท้านำบันทึกข้อความเมื่อวานนี้ออกมาด้วย
ใต้เท้าคนนั้นได้เห็นแผ่นป้ายในมือของผิงชวน การได้เห็นป้ายคาดเอวนี้ก็เหมือนกับการได้พบฮ่องเต้ จะกล้าขัดขืนได้อย่างไร จึงรีบนำของออกมาให้ หากดูให้ดีมันจะมีอยู่สองสามแผ่น จากนั้นจึงพูดต่อ “บันทึกเหล่านี้ล้วนเชื่อมโยงกัน ดูเหมือนจะเป็นลานบ้านชานเมือง องค์หญิงเอ่อตาน เวยเอ๋อ สองสามคำนี้นำมารวมกัน และยังขอให้ใต้เท้าพิจารณาดู”
เพียงแค่ดูผ่านตา ผิงชวนก็จำได้ว่านี้เป็นลายมือของกู้อ้าวเวย ถึงกับหน้าเครียดทันที “ส่งคนไปตามหา”
สองชั่วโมงผ่านไป คนของทิงเฟิงเก๋อก็ได้กลับเข้ามายังที่ว่าการเมือง พูดเพียงประโยคเดียว “หาไม่พบ”
ผิงชวนได้ยัดกระดาษบันทึกข้อความเหล่านี้ลงไปในกระบอกไม้ไผ่ มัดกระบอกนี้ไว้กับขานกพิราบแล้วส่งกลับไปให้หยุนหว่าน
เขายังมาช้าไปก้าวหนึ่ง
