บทที่ 697 จะคลอด
กู้อ้าวเวยเดินกลับช้าๆ หยุดหายใจเป็นระยะ ๆ
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานางพูดกับซ่านจินจื๋อเกือบทุกวัน รวมถึงเรื่องเล็กน้อยที่นางเคยผ่านมาในสมัยนั้น นางสงสัยซ่านจินจื๋อมาตลอดแม้ว่าจะปวดหัวจนทนไม่ได้ในตอนกลางคืนก็ตาม
เช่นเดียวกับที่ซ่านเซิ่งหานพูดเอาไว้ไม่ผิด ตอนนี้ซ่านจินจื๋อเปลี่ยนไปมากแล้วเขาจะเชื่อได้จริงหรือ
อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่กี่วัน คำตอบของซ่านจินจื๋อก็ค่อนข้างน่าพอใจ แม้ว่าจะมีสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่จำไม่ได้ แต่ก็เป็นความจริงมากกว่า ในทางกลับกันซ่านเซิ่งหานจงใจพูดสิ่งเหล่านั้น และส่งนางกลับมา มันเป็นกลยุทธ์อย่างหนึ่ง
ไม่มีทางที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางเพียงแค่นั่งบนราวบันไดใต้ชายคาและมองไปที่ซ่านจินจื๋อ “พูดกับเจ้าเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ทุกวัน หัวของข้าคิดจนปวดไปหมดแล้ว”
“ใครให้ตัวเจ้าเองยึดติดเช่นนี้กัน” ซ่านจินจื๋อเพียงแค่ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “หากปวดหัวจริงๆ ก็ไม่ต้องคิดแล้ว คืนนี้ข้าจะให้จื่อเหมิงมาดูแลเจ้าให้หลับนอนดีๆ ตลอดทั้งคืน เพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเจตนาชั่วร้ายของข้าเสมอ”
“ข้าแค่รู้สึกว่าคิดอย่างรอบคอบแล้ว คนที่อยู่รอบตัวนอกจากญาติแล้ว กลับไม่มีคนที่น่าเอถือได้เลยแม้แต่คนเดียว หากทำได้ ข้าก็ไม่คิดจะมีหัวสมองที่ชาญฉลาดหรอก เป็นคนโง่ก็ไม่เลว” กู้อ้าวเวยพึมพำอย่างฟุ้งซ่าน
นางไม่อยากคิด แต่สมองนี้ยังไงๆ ก็จะต้องขยับ มันช่างน่าเศร้าจริงๆ
ซ่านจินจื๋อช่วยนางนวดขมับ และยังต้องป้องกันไม่ให้กู้อ้าวเวยคิดถึงบางสิ่งบางอย่างเป็นครั้งคราวพร้อมทั้งถามคำถามต่อไป บางครั้งก็ขยับมือขยับเท้า เมื่อนางอารมณ์ไม่ดีอาจจะพูดเสียงดังใส่เขา บอกว่าว่าหยิ่งและครอบงำล้วนเป็นการยกย่องชมเชย
“อย่างไรก็ตามถ้าเมี่ยวหารและซูพ่านเอ๋อเป็นคนประเภทเดียวกัน ถ้าเช่นนั้นอาจารย์ของเขาก็ควรจะตายไปนานแล้ว”
กู้อ้าวเวยพูดขึ้นอย่างกะทันหัน
“หมายความว่าอย่างไร” ซ่านจินจื๋อยับยั้งนางไม่ให้พยายามเอื้อมมือไปจับสายฝน เอานางกลับมาวางไว้บนตักของตนเอง และช่วยกู้อ้าวเวยนวดตามที่เรียนมาจากที่จื่อเหมิงสอนเขาแบบนั้น
แม้ว่าจะจับสายฝนไม่ได้ แต่ก็ไม่เลวที่จะได้รับการนวดโดยคนที่มีแรงนิ้ว
กู้อ้าวเวยสูดหายใจเข้าแล้วกล่าวว่า “สอนศิษย์ให้เป็น อาจารย์อดตายได้ นี่เป็นเพียงในด้านฝีมือ แต่หากเมี่ยวหารซ่อนตัวอยู่ข้างกายของซูพ่านเอ๋อ อีกด้านหนึ่งก็มีความลุ่มหลงลึกๆ จากนั้นปฏิบัติต่ออาจารย์คนเดียวของเขาในลักษณะเดียวกัน แต่ข้าดูรูปลักษณ์ภายนอกของเมี่ยวหารแล้ว อาจารย์ของเขาแน่นอนว่าไม่ได้มีเขาที่เป็นศิษย์เพียงผู้เดียว”
“อ่อ แล้วนี่จะรู้ได้อย่างไร”
“หากเมี่ยวหารเป็นศิษย์ที่ภาคภูมิใจคนเดียวของอาจารย์เขา งั้นอาจารย์ของเขาจะต้องยอมสอนเขาทุกอย่างโดยที่ไม่มีอะไรเหลือ แต่แค่เมี่ยวหารกระตือรือร้นที่จะประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็วในการทำสิ่งต่างๆ ต้องการซ่อนก็ไม่มีที่สิ้นสุด คนเช่นนี้ต้องถูกดูถูกมาตั้งแต่เด็ก และถ้าเขาชอบอาจารย์ของเขาจริงๆ ไม่มากก็น้อยจะหลงเหลือไว้ซึ่งเงาของอาจารย์ แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ข้าอยู่ในตำหนักอ๋องจิ้ง แม้แต่นิสัยตามปกติของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ราวกับจะกำจัดเงาของใครบางคน” กู้อ้าวเวยจับคางของเธอไว้ในมืออีกข้างและคิดทบทวนอย่างรอบคอบ “หากเป็นเช่นนี้ ในตอนแรกข้าคิดว่าเขาด้อยกว่าเพราะเจ้าสามารถได้รับความรักจากซูพ่านเอ๋อ แต่ตอนนี้ข้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ใช่แค่เพราะเรื่องนี้ แต่ยังเป็นเพราะเขาต้องการออกจากเงามืดของอาจารย์ด้วย ดังนั้นเขาจึงต้องเปลี่ยนนิสัยโดยเจตนา
ซ่านจินจื๋อไม่เคยให้ความสนใจกับประเด็นนี้ “เมี่ยวหารมีนิสัยอย่างไร”
“เขาเป็นคนถนัดซ้าย แต่เขาต้องใช้มือขวาทำสิ่งต่างๆ และในฐานะหมอ ไม่ว่าโต๊ะจะรกแค่ไหนเขาก็ต้องวางของไว้ในที่ที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เมี่ยวหารกลับปรับการวางถึงสามครั้ง” กู้อ้าวเวยหันหน้าไปมองซ่านจินจื๋อแทน “อย่างเช่นข้า ไม่ว่าข้าจะเดินไปที่ไหน สากจะอยู่ทางด้านขวามือ กระดาษและพู่กันจะอยู่ทางซ้าย และไม่ว่าขนาดของโต๊ะจะเล็กหรือใหญ่ ชั้นใกล้ๆ นั้นก็จะขนาดใกล้เคียงกัน ข้าก็เคยชินแบบนี้ แต่การจัดวางตำแหน่งของเมี่ยวหารผิดปกติ”
“เจ้าเป็นคนช่างสังเกต”
“เพราะว่าข้ารู้ว่าเขาไม่ใช่ธรรมดา” กู้อ้าวเวยเหลือบตาค้อนซ่านจินจื๋อไปหนึ่งที จากนั้นก็ดึงมือตัวเองออกมา “ยาที่เขาสั่งให้ข้าตั้งแต่แรก ทำให้ข้ารู้สึกว่าทักษะทางการแพทย์ของเขาอยู่ในระดับปานกลาง แต่ต่อมาข้าพบว่าเขาสามารถรู้ได้อย่างชัดเจนว่าข้าทำยาอะไร ดังนั้นจึงสามารถพิสูจน์ได้ว่าทักษะทางการแพทย์ของเขาไม่ได้แตกต่างจากของข้ามากนัก แต่ยาที่ออกใบสั่งแตกต่างกันมาก สิ่งนี้ถูกซ่อนเอาไว้ น่าเสียดายที่ตอนนั้นข้าไม่รู้จุดประสงค์ของเขา ไม่มีอะไรนอกจากการเฝ้าระวัง”
ในขณะที่เสียงร่วงหล่น ฝนที่อยู่ด้านหลังชายคาก็หนักขึ้นเช่นกัน ซ่านจินจื๋อยกมือขึ้นเพื่อปิดสายฝนที่ลอยอยู่ข้างหลังนาง และถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า “ข้าไม่ได้สังเกตเห็นมากนักในตอนนั้น”
“ตอนนั้นทัศนียภาพของเจ้าไม่จำกัด เก้าอี้มังกรอยู่ใกล้แค่เอื้อม จะเห็นข้าได้ที่ไหนกัน” กู้อ้าวเวยย่อตัวลงไปข้างๆ เขาโดยไม่รู้ตัว “หากไม่ใช่ตอนนี้ยั่วถูกสัตว์ประหลาดแก่อย่างข้า เจ้าก็จะไม่คิดถึงต้นตอนี้หรอก”
“ไม่มีใครบอกว่าตัวเองเป็นสัตว์ประหลาดแก่หรอก”
“ข้าก็คือสัตว์ประหลาดแก่ ยังจำสิ่งที่ข้าเคยบอกเจ้าก่อนหน้านี้ได้ไหม ข้าไม่ได้มาจากที่นี่ หากต้องการที่จะนับจริงๆ ข้าแก่กว่าเจ้ามากโขอยู่” กู้อ้าวเวยกะพริบตาอย่างสนุกสนาน มืออีกข้างของนางปีนขึ้นไปบนเสื้อของซ่านจินจื๋อ ดึงเบาๆ “นอกจากนี้ยังมีอีกหลายอย่างที่เจ้าไม่รู้”
“งั้นหรือ” ซ่านจินจื๋อไม่ได้มองไปที่รูปลักษณ์ที่มีชัยชนะของเธอในตอนนี้ มืออีกข้างโอบคนเข้ามาไว้ในอ้อมแขน พกรอยจูบที่แฝงไว้ด้วยการแก้แค้นเอาคืนหลายเท่าปิดปากของนางไว้ ปล่อยให้นางทุบที่ไหล่อยู่ชั่วครู่จึงค่อยๆ ปล่อยออก “เจ้าสัตว์ประหลาดแก่ผู้นี้ในเมื่อแก่กว่าข้า ทำไมจึงมองไม่เห็นความจริงใจของหญ้าที่อ่อนโยนอย่างข้าล่ะ”
“บอกว่าสัตว์ประหลาดแก่ได้ บอกว่าวัวแก่ไม่ได้” กู้อ้าวเวยตบแก้มของเขา เช็ดมุมปากและจ้องมองเขา “หากเป็นเช่นนี้ รอเพียงแค่แก้ปัญหาเมี่ยวหารและซูพ่านเอ๋อเสร็จ ข้าก็จะรู้เองว่าเจ้าจริงใจจริงหรือไม่”
“ทำไมเจ้าไม่ลองไปทดสอบดูว่าซ่านเซิ่งหานจริงใจหรือไม่ มามัวสงสัยข้าอยู่ที่นี่เท่านั้น” ซ่านจินจื๋อคว้าข้อมือของนาง และทำอะไรไม่ถูก
“ข้าทดสอบเขาแล้ว ข้ายื่นข้อเสนอไป แต่เขาไม่ได้รับปาก” กู้อ้าวเวยยืนขึ้นมา ลูบท้องของตัวเองไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่ออีก “แต่ก็เป็นไปได้เช่นกันว่านี่เป็นหนึ่งในกลยุทธ์ด้วยเช่นกัน”
ยังคงระวังตัวเสียจริง
ซ่านจินจื๋อคิดอยู่เช่นนั้น ได้เพียงแค่ดึงมือกลับและยืนขึ้นตาม “ในเมื่อเจ้าต้องคิดเรื่องมากมายเช่นนี้เยอะแยะมาตลอด งั้นมาคิดชื่อของลูกดีกว่า”
“ท่านแม่กำลังคิดอยู่แล้ว ข้ายังไม่เชื่อเจ้า โดยธรรมชาติแล้วชื่อก็ไม่ควรเป็นเจ้าที่ตั้งให้” กู้อ้าวเวยพูดอยู่เช่นนี้ ค่อยๆ ยกแขนขึ้น สาวใช้ที่อยู่ไม่ไกลก็ส่องดวงตาคู่หนึ่งแล้วเดินไป ยืนอยู่ข้างกายของนางด้วยความเคารพ แค่ฟังนางพูด “ไปบอกจางเหยียงซานว่าข้าจะคลอดในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ให้เขาเตรียมทุกอย่างให้ดี”
สาวใช้อ้าปากกว้าง แม้แต่ซ่านจินจื๋อที่อยู่ข้างหลังก็เกือบเซและเดินไปข้างๆ นางอย่างรวดเร็ว “เจ้ามีตรงไหนไม่สบายไหม…..”
“ข้ารู้สึกอึดอัดเมื่อสองสามวันก่อน แต่เจ้าอยู่ข้างๆ ข้า ข้าเลยไม่กล้าพูด” กู้อ้าวเวยแข็งแกร่งอย่างไม่มีเหตุผลในเวลานี้ พยายามทำให้หลังตรงและยกคางขึ้น “ยิ่งไปกว่านั้น ข้าคลอดลูกออกมายังมีช่วงที่ให้เจ้าต้องดูแล แม้ว่าเจ้าจะโกหกข้าจริงๆ ข้าก็จะเอาความตายมาแลก ให้เจ้าเอาไปตามอำเภอใจ”
คำพูดนี้ซ่านจินจื๋อฟังแล้วทั้งโกรธทั้งปวดใจ
กู้อ้าวเวยดูเหมือนจะสูญเสียความสามารถในการไว้วางใจผู้คนไป เขาต้องรออีกถึงเมื่อไหร่จึงจะให้นางวางทุกอย่างลง
