บทที่ 689 ปฏิเสธข้อตกลง
กู้อ้าวเวยไม่ได้พูดอะไร เพียงยกมือขึ้นเพื่อให้เฟิงเยว่ออกไป
เฟิงเยว่ปล่อยมือของนางอย่างทำอะไรไม่ได้ ขยิบตาเพื่อให้คนรอบตัวออกไป โดยไม่รบกวน
จนกระทั่งกลางดึกที่เงียบสงัด กู้อ้าวเวยกำลังจับชีพจรของตนเอง มีหลายเรื่องราวมากมายที่ผุดขึ้นมาในใจ แต่สุดท้ายก็คิดเหตุผลอะไรไม่ออก
กังวลอยู่เสมอในช่วงตั้งครรภ์ กู้อ้าวเวยก็ไม่ยกเว้น
นางมองไปรอบ ๆอย่างระมัดระวังภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องทั่วบริเวณ จะเห็นได้ว่าสถานที่แห่งนี้เคยเป็นห้องหนังสือมาก่อน เมื่อเทียบกับเตียงธรรมดาที่เรียบง่ายนี้ ในทางกลับกันชั้นหนังสือพวกนี้กลับถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ และในใจก็นึกถึงคำพูดของซ่านเซิ่งหานอย่างละเอียด
แม้ว่าตั้งแต่ต้นนางจะคิดว่าอาจจะมีความเป็นไปได้อื่น ๆ แต่ก็ไม่มีใครลงมือกับซูพ่านเอ๋อจริง ๆ ยังเป็นซ่านจินจื๋อเสมอ
“ใครก็ได้มานี่หน่อย” กู้อ้าวเวยร้องเรียกเบาๆ
สาวใช้ที่อยู่ด้านนอกโผล่ตัวเข้ามาครึ่งหนึ่ง ยังคงก้มหน้าและไม่กล้ามองนางมากกว่านี้ กล่าวอย่างเคารพ “องค์หญิง มีอะไรจะสั่งค่ะ”
“ข้าอยากพบซ่านเซิ่งหานสักหน่อย” กู้อ้าวเวยลุกขึ้นจากเตียง ตอนนี้ความรู้สึกแปลกตรงช่องท้องส่วนล่างเริ่มดีขึ้นแล้ว มีแต่เพียงหน้าอกเท่านั้นที่ยังคงเจ็บอยู่ แต่ยังคงอยู่ในระดับที่นางสามารถจะทนได้
สาวใช้พยักหน้า สักพักหนึ่ง ซ่านเซิ่งหานก็เดินเข้ามา ยังคงอยู่ในชุดสะอาดเมื่อตอนกลางวัน มีเพียงดอกอู้หลานที่ปลายแขนเสื้อที่ทำให้กู้อ้าวเวยอดไม่ได้ที่จะมองอยู่หลายหน
ปิดประตูหน้าต่างทั้งหมด แล้วจุดเทียนขึ้น
กู้อ้าวเวยนั่งเผยขาทั้งสองข้างอยู่บนขอบเตียง ไหล่วางพิงเตียง สีหน้าซีดเซียว “ไม่ว่าเจ้าจะพูดถึงซ่านจินจื๋อและกุ่ยเม่ยอย่างไร แต่ข้ากลับคิดว่า เจ้าไม่บริสุทธิ์ใจที่จะดูแลข้า”
ในเรื่องนี้ ซ่านจินจื๋อเพียงแต่ขยับมุมปากของเขา ใบหน้าที่ควรจะผุดผ่องสง่างามกลับเต็มไปด้วยความโหดร้าย “ข้าไม่อาจจะดูแลเจ้าได้อย่างบริสุทธิ์ใจ รอให้เจ้าคลอดเด็กคนนี้ก่อนเถอะ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าได้เห็นเด็กคนนี้ด้วยซ้ำไป”
เอามือปิดหน้าท้องของตนเองโดยไม่รู้ตัว กู้อ้าวเวยหดไหล่ลง “ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องการอะไรมากกว่านี้ใช่ไหม”
“ข้าไม่ต้องการชีวิตที่ยืนยาวอะไรนั่น และไม่ต้องการจะทำลายญาติมิตร” ซ่านเซิ่งหานส่ายหน้า เดินไปข้างหน้านาง “ข้าเพียงแค่อิจฉาที่เจ้ามีลูกให้กับซ่านจินจื๋อ และเจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาหลอกเจ้ามากแค่ไหน เขายังคงมีเยื่อใยให้กับซูพ่านเอ๋อ ยิ่งรู้ความลับที่เจ้าแกล้งตาย ตั้งใจที่จะบีบเจ้าเพื่อหลอกใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด รวมถึงเด็กคนนี้ด้วย”
“ข้า…” กู้อ้าวเวยขยับตัวกลับ เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปยังท่าทีที่น่ากลัวของซ่านเซิ่งหาน หัวใจเต้นอย่างรุนแรง นางไม่เคยเห็นซ่านเซิ่งหานแสดงท่าทีสีหน้าที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน
ลักษณะท่าทางแบบนี้เหมือนกับเวลาที่ซ่านจินจื๋อโกรธ แต่ในดวงตาของซ่านเซิ่งหานกลับมีเพียงความมืดดำลึกลับ
มือของซ่านเซิ่งหานวางลงบนไหล่ของนางเบา ๆ “ข้ารู้ว่าเจ้าคงไม่เชื่อข้าง่ายๆ แต่เจ้าจะได้เห็นทุกอย่าง ข้าจะไม่ให้เจ้าได้เห็นเด็กคนนี้ และหวังว่าต่อไปเจ้าจะไม่ต้องถูกซ่านจินจื๋อหลอกลวงอีก”
“เจ้าไม่ใช่ซ่านเซิ่งหาน” กู้อ้าวเวยโบกมือให้เขาออกไป “ข้าควรจะบอกกับเขาให้ชัดเจนนานแล้วเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเรา รวมถึงความรู้สึกที่เขามีต่อข้า…”
“ข้านี้แหละซ่านเซิ่งหาน เพียงแค่ตอนนี้ข้าไม่ได้แสดงด้านนี้ออกมา” ซ่านเซิ่งหานค่อยๆย่อตัวลง มือทั้งสองข้างวางลงบนต้นขาของกู้อ้าวเวยเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองอย่างประจบ “ตอนนั้นข้ายินดีที่จะอวยพรเจ้าจริง ๆ แต่ตอนนี้ข้าได้เห็นความทะเยอทะยานที่โฉดชั่วของซ่านจินจื๋อ ดังนั้นข้าจึงต้องเผยด้านที่แท้จริงออกมา จึงให้คนไปตามหาเจ้า แล้วพาเจ้าออกมา”
“แต่ตอนนั้นกองทัพดำกำลังโจมตีกองลาดตระเวนของล่ายเสวียนอยู่” กู้อ้าวเวยยังคงขมวดคิ้ว
“ข้าแค่อยากให้พวกเขาไปแจ้งข่าวให้เจ้า แต่กองลาดตระเวนพวกนั้นเป็นฝ่ายเริ่มก่อน คนของข้าจะตัดสินใจด้วยตัวเองทันทีเมื่อข้าถูกกับดัก พวกเขาต้องการจะบอกความในใจข้าไปแล้วหลายครั้ง แต่พวกเขาไม่สามารถพบกับเจ้าได้ แม้ท้ายที่สุดจะถูกซ่านจินจื๋อกักบริเวณไว้ก็ยังไม่รู้ตัว!” ซ่านเซิ่งหานดูเหมือนจะมองนางด้วยความเจ็บปวด “บอกข้ามา เจ้าเชื่อเขาจากก้นบึ้งหัวใจจริงหรือ”
กระชับมือไว้แน่น กู้อ้าวเวยไม่ได้พยักหน้าและส่ายหัว
นางก็ไม่รู้ว่าตัวเองเชื่อซ่านจินจื๋อหรือไม่ แต่นางก็สามารถทำให้ผู้อื่นมาเชื่อในตัวเองได้ อย่าพยายามที่จะพัฒนาคนรอบกาย ต้องรับข้อมูลให้มากเพียงพอ จากนั้นก็กำหนดคนที่น่าเชื่อถือรอบตัว
แต่ไม่ว่าจะเป็นกุ่ยเม่ยหรือซ่านจินจื๋อต่างก็ประสบกับเหตุสุดวิสัย
หากกุ่ยเม่ยจากไปพร้อมกับนางตอนนั้น เรื่องทั้งหมดนี้ก็ต้องเป็นแผนการของซ่านจินจื๋อ……
อย่างนั้นบางทีซ่านจินจื๋ออาจจะแค่อยากรู้ที่อยู่ของนาง จากนั้นก็ทำในสิ่งที่ถูกต้องในเวลาที่เหมาะสม แล้วมาคอยช่วยเหลือนางในเวลาที่นางต้องการจะทำสิ่งใดก็ตาม เพื่อให้นางเชื่อใจ
แต่หากคิดถึงมัน อย่างนั้นเรื่องทุกอย่างที่พบเจอก่อนหน้านี้ก็ล้วนแต่เป็นเรื่องหลอกลวง
ความคิดล่องลอยออกไป แต่ซ่านเซิ่งหานยังใช้โอกาสนี้เดินเข้ามาอีกก้าว “ดังนั้น เจ้าต้องการจะเชื่อเขาจริงหรือ”
ความขุ่นมัวของดวงตาถูกจุดประกายขึ้น ถูกแทนที่ด้วยความสดใส กู้อ้าวเวยถอนหายใจและก้มหน้าลง มองเข้าไปยังดวงตาของซ่านจินจื๋อโดยตรง “อย่างนั้นข้าควรจะเชื่อเจ้างั้นหรือ”
“พวกเราเป็นหุ้นส่วนพันธมิตรกัน”
“แต่พวกเราไม่ได้มีสายโลหิตเหมือนกัน บางทีเมื่อเจ้าอาจจะเตะข้าออกไปก็ได้เมื่อเจ้าได้ประโยชน์ที่ต้องการ” กู้อ้าวเวยดึงแขนของซ่านจินจื๋อออกไปโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า รอยยิ้มจางๆปรากฏอยู่มุมปาก “ในเมื่อข้าเลือกที่จะไม่เชื่อเจ้าและซ่านจินจื๋อ อย่างนั้นพวกเราทำข้อตกลงจะดีกว่า”
ซ่านเซิ่งหานระงับความโกรธในอกเขา ถามนางอย่างอดทน
“เจ้าจะทำข้อตกลงอะไรกับข้างั้นหรือ”
“ไว้ชีวิตข้า จากนั้นก็จับกู้เฉิงทั้งเป็นมาอยู่ต่อหน้าแม่ของข้า” กู้อ้าวเวยจับมือทั้งสองข้างของเขา สายตามีความจริงจัง “ข้าจะช่วยเจ้าให้ได้บัลลังก์ โดยมีแคว้นเอ่อตานคอยสนับสนุน รวมถึงวิธีการเป็นอมตะ และสิ่งสำคัญอื่น”
เงื่อนไขสุดท้ายดูแล้วน่าสนใจมาก
“เจ้าต้องการเพียงแค่สองชีวิตงั้นหรือ” ซ่านเซิ่งหานถอนหายใจเบาๆ
“และยังมีลูกในท้องของข้า เจ้าสามารถนำเขาไปให้กับซ่านจินจื๋อ ข้าไม่ใช่คนที่จะออมมือให้กับพ่อของลูกได้” กู้อ้าวเวยค่อยๆดึงมือของนางออก ค่อยๆปีนกลับไปที่เตียง “หากเจ้าตอบรับข้อตกลง ข้าก็จะอยู่ หากเจ้าปฏิเสธข้อตกลงนี้ ก็ส่งข้ากลับไปให้อยู่ข้างซ่านจินจื๋อ เหมือนเช่นเดิม”
ในมุมที่กู้อ้าวเวยมองไม่เห็น ซ่านเซิ่งหานระงับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และจากออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่ม กู้อ้าวเวยเริ่มอยากรู้แล้วว่าซ่านจินจื๋อจะเลือกอย่างไร
หากว่ายอมรับเงื่อนไขนี้ อย่างนั้นซ่านเซิ่งหานก็ทำทุกอย่างไปเพียงเพื่อผลประโยชน์ ซึ่งเหลือเชื่อ
แต่หากเขาไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขนี้ อย่างนั้นนางก็ต้องพิจารณาอย่างรอบคอบว่าความจริงนี้คืออะไร
นางได้นอนหลับไปจนถึงวันรุ่งขึ้นยามสาย จึงตื่นขึ้นมา เฟิงเยว่ได้บรรจุห่อยาที่นำติดตัวมาหลายพันไมล์ไว้อย่างเรียบร้อย นอกจากนี้ยังจัดเตรียมห่อผ้าห่อใหญ่สองถุงให้กับนาง ทักทายนางด้วยความเคารพ “องค์ชายสามไม่ต้องการจะอำลาท่าน แต่ได้ฝากคำมากับข้าเพื่อแจ้งให้องค์หญิงท่านทราบ”
“หากว่าความหมายของท่านเปลี่ยนไป เขายังคงรอการกลับมาของท่านเสมอ ไม่ต้องกังวลเรื่องชีวิตของชิงจือ”
