บทที่ 698 หนูตะเภาที่มุ่งมั่น
“ที่จริงก็ใกล้จะคลอดแล้ว”
จางเหยียงซานจับชีพจรให้กู้อ้าวเวย ทันทีที่เงยหน้ามองขึ้นไปก็เห็นหน้าของกู้อ้าวเวยขาวซีดทั้งหน้า ใบหน้าใบหนึ่งก็สลดลงมาทันที พร้อมกับคำกล่าวตักเตือน “เจ้าไม่สบายมากี่วันแล้ว”
“ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีหลังจากกลับมาจากที่ทะเลาะกับเขาครั้งนั้น”
จางเหยียงซานและซ่านจินจื๋อรู้สึกได้ถึงเส้นเลือดสีเขียวที่หน้าผากของพวกเขา จื่อเหมิงยิ่งจับไปที่หน้าอกเกือบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ โชคดีที่หยุนหว่านกำลังออกไปซื้อยาสมุนไพร ไม่ได้ยินคำพูดเช่นนี้ที่กู้อ้าวเวยพูดออกมาเบาๆ
“ตัวเจ้าเองก็เป็นหมอ ทั้งๆ ที่รู้ว่าหลายวันนี้ร่างกายไม่ค่อยสู้ดี ทำไมเจ้าถึงไม่พูด……”
“ไม่มีอะไรนอกจากนอนไม่หลับตอนกลางคืนและขาของเธอก็เจ็บปวดนิดหน่อย” กู้อ้าวเวยถูกจ้องมองโดยคนสองสามคน นางถูปลายจมูกของด้วยความรู้สึกผิด “ข้าไม่มีอะไรจะร้องขอ เจ้าแสดงใบสั่งยาให้ข้าดูตอนนี้ แล้วหลังจากนั้นส่งคนไปขับไล่ชายตัวเหม็นคนนี้ออกไปก็พอ”
“มีโรงเตี๊ยมเล็กๆ อยู่ที่ถนนเส้นนั้น” ซ่านจินจื๋อก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าวก่อนแล้วพูดว่า “จำข้อสงสัยของเจ้าในวันนี้ไว้”
“ทำไม วันข้างหน้าเจ้าอยากจะเอาคืนกลับมาหรือ” กู้อ้าวเวยเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น มองเขาด้วยสายตาเย็นชา “มีเวลาเช่นนี้เจ้าไปหาร่องรอยของเมี่ยวหารหน่อยจะดีกว่า แล้วก็ดูแลความปลอดภัยของชิงจือด้วย”
“ได้” ซ่านจินจื๋อตอบตกลงโดยไม่คาดคิด ก้มตัวลงจูบที่ใต้มุมหน้าผากของนาง ปลายนิ้วสอดเข้าไปในนิ้วของนาง พร้อมกับพูดประโยคเบาๆ ว่า “วันข้างหน้าข้าจะเอามันกลับมาแน่นอน”
กู้อ้าวเวยก็ยิ้มและเงยหน้าขึ้นมา กัดริมฝีปากของเขาถลอกอย่างไม่รู้ตัว เลียเลือดที่ขมฝาดเล็กน้อยและยิ้ม “ข้าจะรอ แต่หากหมดความเชื่อในตัวข้า จะกินเนื้อและเลือดของเจ้าเพื่อปลอบประโลมลูกชายของข้าและชีวิตของชิงต้าย”
“กินเลือดกินเนื้อข้าได้ เจ้าจะทำเช่นนี้กับซ่านเซิ่งหานไมได้” ซ่านจินจื๋อเช็ดเลือดจากริมฝีปากของเขาด้วยหลังมือ และจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
กู้อ้าวเวยโยนหมอนที่อยู่ข้างมือออกไป “ไอ้หน้าด้านไร้ยางอาย”
จื่อเหมิงหลบอย่างระวัง แต่ก็ไม่รู้ว่าอ๋องจิ้งช่างมีความสามารถทำให้คุณหนูโมโหหรือไม่ หรือว่าคุณหนูในตอนนี้เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ ได้แค่ตามจางเหยียงซานไป รีบพุ่งเข้าไปให้นางอย่าให้มีอารมณ์โกรธ แต่กลับถูกกู้อ้าวเวยจับแยกออกทีละคน “ข้าไม่ได้มีอารมณ์โกรธ พวกเจ้าจำเป็นต้องระวังเช่นนี้ด้วยหรือ”
“งั้นเมื่อครู่นี้เจ้า……”
“หากไม่ให้เขาไป หรือว่าจะให้เขามาเห็นท่าทางที่แปลกๆ นี้ของข้าหรือ” กู้อ้าวเวยถกแขนเสื้อขึ้นอย่างไม่รู้จะทำเช่นไร เผยให้เห็นถึงผิวด้านล่าง เส้นเลือดสีดำเหล่านั้นมีการแตกตัวออกเล็กน้อย
เสียชีวิตจากการกินรากเหง้าถุงน้ำดีหงส์ (ต้นหญ้า) การเสียชีวิตเป็นเรื่องน่าเศร้า
มันน่าจะเป็นความคิดเห็นที่เร่งรีบในหนังสือ แต่จางเหยียงซานก็รู้เช่นกันว่ารอยแตกเหล่านี้จะแตกก็ต่อเมื่อตอนที่กู้อ้าวเวยคลอดลูกใช้แรงมากเกินไปแล้วแตกออก ราวกับถ่านที่ไหม้เกรียมจนแตกเป็นเสี่ยงๆ
“หากคลอดลูกเช่นนี้……”
“เมื่อถึงเวลาข้าจะถูกห่อด้วยผ้าเนื้อดี และจะไม่มีอะไรน่ากลัวเกิดขึ้น และข้ายังพูดกับท่านแม่สองสามคำในทุกวันนี้ว่า ทารกตัวเล็ก ตำแหน่งของทารกในครรภ์ถูกต้อง และความเป็นไปได้ที่จะคลอดออกมาได้” กู้อ้าวเวยยกมือขึ้นและตบไหล่ของจื่อเหมิง ปลอบนางด้วยเสียงต่ำ
เส้นประสาทของจื่อเหมิงยังคงตึงเครียด แต่จางเหยียงซานที่อยู่ข้างๆ ขมวดคิ้ว “เจ้ารู้ไหมว่าเด็กคนนี้ทำความเสียหายมากแค่ไหนกับอวัยวะภายในของเจ้า ข้ากลัวว่าแม้ว่าเจ้าจะสามารถตื่นขึ้นมาได้ในตอนนั้น มันก็จะไม่ดีขึ้นเช่นตอนนี้……”
“ถ้าคนที่กำลังจะตายยังคงมองไปข้างหน้าและถอยหลัง เขาจะไม่ได้อะไรเลย” กู้อ้าวเวยมองไปที่จางเหยียงซานอย่างจริงจัง “แทนที่จะนั่งรอความตาย ข้าหวังว่าจะทำทุกอย่างให้เสร็จก่อนที่จะออกเดินทางไปยังปรโลก แน่นอนว่า ถ้าตอนนั้นข้ายังหาทางเอาตัวรอดได้ แต่ความเจ็บปวดทั้งตัวก็คงจะไม่สามารถกำจัดไปได้หมด”
นางศึกษาวิชาแพทย์เพื่อชั่วชีวิตคนในชีวิตก่อนหน้า รูปแบบการป่วยหนักเช่นกันทางที่ไม่คุ้นเคยเช่นกัน
แต่ในชีวิตนี้ นางตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวด เมื่อนางมาและการเดินทางครั้งนี้ถูกลิขิตให้นางเป็นคนกลาง
เมื่อเป็นเช่นนี้จางเหยียงซานจึงไม่พูดอีก จื่อเหมิงได้แต่ก้มหน้าลงต่ำ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ยังต้องบอกกับนายท่านสักคำเช่นกัน”
“อันนี้แน่นอน รออีกเดี๋ยวข้ายังต้องเขียนจดหมายอยู่หลายฉบับ หากข้าไม่สามารถผ่านด่านนี้ไปได้ ก็ไม่สามารถทำให้คนรอบข้างต้องเจ็บปวดเกินไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นบนตัวข้ายังมีเงินอยู่ไม่น้อย ยังไงเสียก็ต้องเอาไปใช้ถึงจะดี” กู้อ้าวเวยขยับตัวลงจากเตียง ก็เดินไปที่ด้านหน้าโต๊ะเขียนหนังสือ เขียนอย่างละเอียดรอบคอบ
จางเหยียงซานและจื่อเหมิงรบกวนไม่ได้ ก็เลยออกไปยุ่งกันหมด
ฝนตกนอกหน้าต่างเงียบลง แต่ใต้พู่กันของกู้อ้าวเวยกลับเขียนคำว่ากุ่ยเม่ยพอดี ในปากก็กระซิบเบาๆ “กุ่ยเม่ย เจ้ายังจะแอบไปถึงเมื่อไหร่”
ทันทีที่สิ้นเสียง ใต้ชายคานอกหน้าต่าง กุ่ยเม่ยที่เปียกไปแล้วครึ่งตัวก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
กู้อ้าวเวยเขียนคำต่อในมือโดยไม่เงยหัวขึ้น ถามเขาด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าโกหกหลอกลวงข้าอย่างร้ายแรง ไม่ได้พูดถึงอะไรเลยในช่วงหลายปีนี้”
“ข้าตัดสินใจไม่ค่อยเป็น”
“เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัดสินใจได้ไม่เลว หักหลังซ่านจินจื๋อ และหันเข้ามาหาข้าที่เป็นคนที่ควรค่าแก่การเชื่อถือยิ่งกว่า” กู้อ้าวเวยหัวเราะเบาๆ แล้วก็จุ่มหมึกอีก แต่กลับไม่ได้จดตัวหนังสือลงไป เงียบอยู่เป็นเวลานาน เพียงเพื่อรอจนกว่าหมึกจะหยดลงไปบนกระดาษ นางจึงเอ่ยปากพูดต่อว่า “ก่อนหน้านี้ จะเป็นไรไหมหากเจ้าจะช่วยข้าสักเรื่อง”
“เจ้าว่ามา” กุ่ยเม่ยเงยหน้าขึ้นมา
“เรื่องนี้ห้ามให้ท่านแม่รู้เด็ดขาด รอจนข้าจากไป หรือไม่ก็ตอนที่ยากที่จะรักษาชีวิตตัวเองไว้ได้ เจ้าก็ทำหน้าที่ลูกชายของนางให้ดีๆ อย่าปล่อยให้นางหลั่งน้ำตาให้ลูกสาวที่เอาแต่ใจอย่างข้า” เสียงตกลงมาเบาๆ ท่ามกลางม่านฝน
กุ่ยเม่ยที่อยู่นอกหน้าต่างตกตะลึงเป็นเวลานาน ได้เพียงแต่กอดหน้าต่างไว้แน่น “ทำไมเจ้าไม่คิดว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดล่ะ”
“ไม่มีโรคใดในโลกที่ข้ารักษาไม่ได้ แต่ข้าก็ไม่สามารถรักษาโรคหัวใจได้” กู้อ้าวเวยวางพู่กันลง ขยำกระดาษที่เต็มไปด้วยหมึกให้เป็นลูกบอลแล้วโยนลงไปที่ข้างเท้า พูดเสียงเบาๆ ว่า “ข้าจะมีชีวิตอยู่อย่างดีๆ แต่บางทีพวกเจ้าอาจจะต้องรอข้าหลายปี”
“หากเจ้าสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ถ้าเช่นนั้นทำไม……”
“ใครอยากจะขี้เหร่ต่อหน้าคนที่ตัวเองชอบกัน”
พอเสียงร่วงหล่น เสียงฝนที่ตกอยู่นอกหน้าต่างหลุดลงชั่วคราว เม็ดฝนหยกหยดสุดท้ายบนชายคาตกลงสู่พื้นเงียบๆ
รอจนตอนกลางคืนไม่มีคน ตำหนักยาในสวนหลังบ้านจะสว่างไสวอยู่เสมอ กู้อ้าวเวยเดินไปที่กล่องยาของเธอในความมืดอย่างระมัดระวัง หยิบกล่องขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากกล่องด้านล่าง กล่องเล็ก ๆ นี้ถูกฝังอยู่ภายใต้วัสดุยาจำนวนนับไม่ถ้วนทำให้ยากที่จะสังเกตเห็น
เปิดออกและมีเลือดมังกร (ต้นหญ้า) ขนาดเท่าหัวแม่มืออยู่ด้านใน
ตอนนั้นที่ทำเหล้ายาสมุนไพร ที่จริงนางได้ตัดมันออกไปชิ้นหนึ่ง แต่แม้ว่าชิ้นนี้จะไม่มีพิษ แต่ก็เป็นจุดแข็งที่สุดของคุณสมบัติทางยา น้อยนักที่จะมียาสมุนไพรที่จะสามารถยับยั้งได้ บันทึกในหนังสือโบราณบอกไว้ว่าต้องตัดชิ้นส่วนเล็กๆ นี้ออก เพื่อไม่ให้ใช้ตามอำเภอใจ
แต่นางก็ขอพนันสักตั้ง
แม้ว่าสถานที่แห่งนี้และโลกที่นางรู้จักจะเปลี่ยนไปมาก แต่ในขณะเดียวกันเพราะภัยพิบัติที่เปลี่ยนสถานที่แห่งนี้ เพื่อให้มีวัสดุยาอื่นๆ สำหรับการใช้งานของนาง แต่ก็ยังต้องมีการทดลองอีกมาก
หนูตะเภาเพียงหนึ่งเดียวก็เป็นแค่นางคนเดียวเท่านั้น
