บทที่ 721 ยากจะหัวเราะ
เพียงแค่กู้อ้าวเวยไม่ได้เอ่ยชื่อตัวยาที่เหลืออยู่
เมี่ยวหารกลับยังสามารถรู้จักวัตถุดิบยาที่นางไม่รู้จักได้อย่างชัดเจน
หากเป็นเช่นนั้น กู้อ้าวเวยต้องเริ่มสงสัยว่าใบสั่งยาโบราณนี้เป็นยาถอนพิษที่อาจารย์ทิ้งไว้ให้กับคนตระกูลหยุนเก็บรักษา เพียงแต่ตอนนี้ตกอยู่ในมือของเมี่ยวหาร
ดวงตานั้นหรี่ลงเล็กน้อย การมองเห็นที่พร่ามัวกำลังฟื้นตัวอย่างช้า ๆ
“เจ้าเจตนาทำลายใบสั่งยา แต่กลับมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก เพื่อที่วันหนึ่งจะได้ควบคุมผู้อื่นสินะ” กู้อ้าวเวยพูดเบาๆ ในใจกลับคิดถึงคำสองคำคือโชคชะตาซึ่งยากจะหลีกพ้น
เดิมทีแล้วเมี่ยวหารได้ทำไปเพื่อวิธีการเป็นอมตะ จึงหลอกใช้ประโยชน์จากคนที่เป็นที่รักอย่างซูพ่านเอ๋อเพียงเพื่อใบสั่งยาที่อยู่กับตนเอง แม้ว่าในตอนนั้นกู้อ้าวเวยไม่ได้ตกหลุมรักซ่านจินจื๋อ ซ่านจินจื๋อจะต้องพานางไปเพื่อจะช่วยซูพ่านเอ๋อแน่นอน จากนั้นเมี่ยวหารก็สามารถจะลงมือได้ทุกเมื่อ
และยาพิษชนิดเดียวที่ยังเหลืออยู่ ซึ่งเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่จะนำมาขู่บีบบังคับได้
ท้ายที่สุดแล้วความเป็นอมตะกับชีวิตนิรันดร์เป็นคนละแนวคิดกัน บางทีเจ้าอาจจะมีชีวิตอยู่อย่างเป็นอมตะแต่กลับไม่สามารถที่จะมีชีวิตที่ดีและผาสุกอยู่บนโลกได้
“ในเมื่อเจ้ารู้ทุกอย่างแล้ว ก็ยิ่งรู้ว่าข้าไม่มีทางทำร้ายเจ้า”
“แต่มันก็เหมือนกัน ถ้าเจ้าโกหกข้าหลังจากเจ้าเป็นอมตะ ข้าก็ไม่สามารถจะทำอะไรกับเจ้าได้ ดังนั้นเจ้าควรจะทำข้อตกลงเป็นการส่วนตัวกับคนสักคนหนึ่งที่เจ้าไว้วางใจได้ ให้เขาเป็นผู้รวบรวมวัตถุดิบยาเมื่อข้าไปถึงด่านลั่วสุ่ย” กู้อ้าวเวยพูดอย่างเย็นชา นิ้วกลับสัมผัสลงบนตัวของเยว่ที่อยู่ด้านข้าง แล้วพูดต่อไป “พวกเราควรหยุดพักสักหน่อย”
“ใช่แล้ว อ๋องจิ้งนำทัพไปก่อนเพื่อไปจับเป็นองค์ชายเก้า และปกป้องชายแดน และองค์ชายสามยังมีหน้าที่ตรวจสอบขุนนางที่อยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง และคิดหาวิธีจัดการกับพวกลูกสมุนของซ่านต้วนเฟิง” เยว่พูดอย่างจริงจัง แต่กลับเอี้ยวตัวกลับไปทำปากใส่เมี่ยวหารอีกครั้ง แล้วหันไปมองแขนท่อนบนของกู้อ้าวเวยตรงชายเสื้ออย่างละเอียด
รอยเส้นสีดำนั้นเริ่มลุกลามออกมาแล้ว และกู้อ้าวเวยก็ยังไม่รู้สึกถึงเรื่องนี้
“ข้าอยากไปอารามไป๋หม่าสักครั้ง” กู้อ้าวเวยพูดขึ้นมา
“องค์หญิง ข้าหวังว่าท่านจะเข้าใจสถานการณ์ของท่าน” เฟิงฉีนที่กำลังขับรถม้าอยู่พูดอย่างหนักแน่น
“ข้าต้องรู้สถานการณ์ของข้าดีอยู่แล้ว แต่พวกเจ้าไม่มีใครรู้ประเด็นสำคัญของอารามไป๋หม่า แม้จะได้รับความเห็นชอบจากฮ่องเต้ พวกเจ้ากลับต้องจำไว้ด้วยว่าไทเฮาเป็นผู้เปลี่ยนแปลงสถานการณ์ตอนนั้น หากคิดจะให้องค์ชายของเจ้าได้ครองบัลลังก์ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการได้รับความไว้วางใจจากไทเฮา เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ถึงเวลานั้นเขาก็จะมีที่พึ่งจากหวังหลังมากกว่าหนึ่ง” กู้อ้าวเวยกล่าว
เฟิงฉีนและเยว่ล้วนแต่คิดว่านางไม่รู้จักสถานะของฮุยเฟย
แต่แม้ว่านางจะมองไม่เห็น แต่ก็สามารถจะได้ยินนำเสียงของความขลาดกลัวและตกใจอยู่ในน้ำเสียงอันโหดร้ายของฮุยเฟย ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าใครเป็นคนที่พยายามยุยงอย่างเต็มที่จนต้องแยกกันอยู่อย่างทุกวันนี้
ในความคิดจิตใจไม่เคยชัดเจนเช่นนี้มาก่อน เฟิงฉีนได้ให้คนอีกคนหนึ่งรีบไปขึ้นรถ และจากไปอย่างเงียบๆ
หลังจากนั้นไม่นานก็กลับมาอย่างเงียบๆ “องค์ชายสามยินดีให้เยว่เป็นผู้ติดตามไปกับเจ้า”
“หากจะแสดงความจริงใจ ก็ควรจะเป็นเขาไปเป็นเพื่อนข้าด้วยตัวเอง และไม่ต้องใช้ชื่อว่าการเดินทางนี้จะมุ่งหน้าไปชายแดน แต่ต้องเรียกว่าเป็นการส่งองค์หญิงเอ่อตานกลับบ้านเกิดเมืองนอน”
เยว่ขมวดคิ้ว หากกู้อ้าวเวยต้องการใช้วิธีใด ๆ แล้วจะต้องพาองค์ชายสามไปด้วยทำไมกัน
“จริงสิ พวกเจ้าสองคนจัดคนติดตามเมี่ยวหารได้ทุกเมื่อ ให้เขาหาคนที่มีความสามารถมาช่วยสนับสนุน เพื่อหาวัตถุดิบยาให้กับเขา ข้าไม่อยากรอให้ข้าตายก่อนที่จะถึงด่านลั่วสุ่ย เมื่อเป็นแบบนี้ วิธีการเป็นอมตะข้าก็ไม่อาจจะทิ้งไว้ได้แม้แต่คำเดียว” กู้อ้าวเวยหรี่ตาชี้ไปยังศีรษะของตนเอง “สิ่งเหล่านั้นใส่อยู่ที่นี่”
เมี่ยวหารมีดวงตาที่แหลมคม และเฟิงฉีนผู้ไม่ค่อยจะชื่นชอบกู้อ้าวเวยก็รับภาระนี้โดยธรรมชาติ
ซ่านเซิ่งหานก็เห็นด้วย เมื่อกู้อ้าวเวยพูดแบบนี้ อย่างนั้นแสดงว่าต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน
เพียงแต่ตอนนี้ทีมของซ่านเซิ่งหานและซ่านจินจื๋อยังไม่ได้แยกจากกัน เมื่อซ่านจินจื๋อได้รู้ว่าซ่านเซิ่งหานได้พาคนกลุ่มเล็ก ๆ มุ่งหน้าไปยังอารามไป๋หม่าตามลำพัง ยกเว้นแต่ร่องรอยของความวิตกกังวลในใจ ก็ไม่มีประการอื่นใด
ราชลัญจกรหยกได้ถูกส่งไปยังอารามไป๋หม่าพร้อมกันกับเสียนเฟยแล้ว
กู้อ้าวเวยน่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมยังพาซ่านเซิ่งหานไปก่อนอีก เป็นไปได้ไหมว่าคนที่ถูกหลอกคือเขา
หงเซียวที่อยู่ข้างเขาก็คิดถึงเรื่องนี้เช่นเดียวกัน “องค์ชายผู้นั้นเชื่อได้จริงหรือ”
“น่าเชื่อถือหรือไม่ ตอนนี้ก็ไม่สามารถจะรู้ได้” ซ่านจินจื๋อกระชับบังเหียนแน่น เหยี่ยวที่อยู่บนฟ้าได้บินโฉบลงมา ยืนอย่างมั่นคงบนไหล่ของเฉิงซาน กระบอกไม้ไผ่ที่มีขอบสีแดงแสดงถึงเรื่องที่มีความสำคัญมาก เฉิงซานดึงบังเหียนและเข้าไปหาซ่านจินจื๋อ เอากระบอกไม้ไผ่ออกด้วยความระมัดระวังแล้วส่งให้ซ่านจินจื๋อ มืออีกข้างก็ให้อาหารเหยี่ยวตามปกติ
จดหมายในกระบอกไม้ไผ่นั้นมาจากชายแดน
ลายมือที่เขียนมานั้นสวยงาม แต่ในความทรงจำของซ่านจินจื๋อ กลับไม่มีร่องรอยของลายมือนี้เลย
“ยากที่จะเข้าแคว้นชางหลาน รีบตอบกลับโดยเร็ว”
แม้ว่าจะมีความกระชับและรัดกุม แต่ซ่านจินจื๋อก็ยังไม่รู้ว่าคนส่งจดหมายเป็นใคร เพียงแต่ยกมือขึ้นยื่นสิ่งนั้นให้กับเฉิงซาน
เฉิงซานชำเลืองมอง ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย “นี่เป็นเหยี่ยวที่ฟ่านเฟิงส่งมา และลายมือนี้เป็นของกู้จี้เหยา
ก่อนที่กู้เฉิงจะหายตัวไป กู้จี้เหยาและกู่เซิงก็ไม่เห็นเบาะแสไปทั้งคู่ ในหมู่ของพวกพ้องกู้จี้เหยาได้ถูกจับไปโดยล่ายเสวียน เมื่อเป็นเช่นนี้ ท้ายที่สุดแล้วนี่จะมีความน่าเชื่อถือได้สักเท่าใด
“ส่งคนไปตอบกลับ เมื่อเสร็จให้พากลับมาอย่างมีลมหายใจ” ซ่านจินจื๋อออกคำสั่งไป จากนั้นหันหัวกลับไปมองทีมขององค์ชายสามซึ่งกำลังแบ่งคนและรถม้า ไปทางอารามไป๋หม่า
เนื่องจากเรื่องของอ๋องจงผิง จึงยังต้องรออีกสองสามวันจึงจะออกเดินทาง
แม้ว่าจะไม่รู้ว่ากู้อ้าวเวยจะพาองค์ชายสามไปยังอารามไป๋หม่าเพราะเหตุใด แต่ในเวลาอันสั้นนี้ แต่เขาก็ยังมีเวลาสำหรับจัดการเรื่องอาหารเสบียงอื่น ๆ
เวลาไม่รอใคร
คำทั้งสี่คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวของกู้อ้าวเวย ข้างกายก็มีเยว่คอยเป็นผู้ตรวจการ ทุกความเคลื่อนไหวของนางจะต้องไม่มีข้อผิดพลาด เมี่ยวหารก็ได้คุกคามน้อยลงแล้ว แต่คำพูดของฮุยเฟยและเมี่ยวหารกลับทำให้นางมีความสุขยิ่งนัก
หากเพียงแค่อุทิศคนที่รักให้กับสวรรค์ ก็จะทำให้เป็นอมตะได้จริงหรือ
กลัวว่าเลือดของผู้คนมากมายที่นี่จะต้องผสมผสานเข้าด้วยกัน แต่เลือดเนื้อของคนที่รักกับเลือดเนื้อของผู้อื่นย่อมแตกต่างกัน แต่คนเหล่านี้เชื่อเช่นนั้น ต้องมีคนจงใจปล่อยข่าวลือแน่นอน เพียงแต่ กู้เฉิงไม่ได้มีคนผู้เป็นที่รักอยู่ข้างกาย เขาต้องรู้แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องโกหก
คิดดูแล้วแบบนี้ ศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนางคือกู้เฉิงคนเดียวเท่านั้น
ยิ้มขึ้นมาหนึ่งครั้ง เยว่ที่อยู่ด้านข้างก็พูดขึ้น “ยิ้มอะไร”
“แต่คิดว่าทุกหนทางล้วนแต่มีเป้าหมายเดียวกัน ยอดเยี่ยม” กู้อ้าวเวยใช้ปลายนิ้วกดริมฝีปากของนาง
เยว่เพียงแต่คิดว่านางเสียสติไป
กู้อ้าวเวยได้แต่เพียงลูบนิ้วของตัวเอง และพิจารณาอย่างรอบคอบ
นางยังไม่รู้ว่ากู้เฉิงอยู่ไกลแค่ไหน และยิ่งไม่รู้ว่ากู้เฉิงจะหันหน้าไปหาใครเมื่อต้องเสียแคว้นซิน จะเป็นซ่านเซิ่งหาน หรือจะเป็นซ่านจินจื๋อ
