บทที่ 735 ความคิดปรารถนาหรือความหลงใหล
ซ่านเซิ่งหานมาถึงในหมู่บ้านในอีกสามวันต่อมา
และไม่กี่วันนี้ยังไม่ได้รวบรวมตัวยาสมุนไพรได้ครบถ้วน แต่เมี่ยวหารได้เริ่มกำหนดใบสั่งยาจำนวนมากสำหรับกู้อ้าวเวยแล้ว แม้แต่กู้อ้าวเวยเองก็ยังได้ยินตำราการแพทย์ไม่น้อย ยิ่งมีรายงานใบสั่งยาจำนวนมาก น่าเสียดายที่ไม่มีทางจัดการกับเลือดที่เปลี่ยนกลิ่นของนางได้ และกู้อ้าวเวยไม่มีความเจ็บปวดในร่างกายของเธอในสองสามวันนี้ แม้แต่ร่องรอยของเหง้าถุงน้ำดีหงส์ (ต้นหญ้า) ก็ค่อยๆ หายไป
เหมือนการกลับสู่แสงสว่างอย่างมาก
เช้าวันนี้ ซ่านเซิ่งหานรีบพาผู้คนบุกเข้ามาในห้องนอน กู้อ้าวเวยถูกปลุกด้วยเสียงเปิดประตู แม้แต่ซูพ่านเอ๋อที่นอนอยู่ตรงมุมห้องก็ลุกขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก ตอนที่เห็นซ่านเซิ่งหานปรากฏตัวขึ้นได้แค่ปรับท่าทางและนั่งลงบนเก้าอี้โดยไม่มีคำพูดใดสักคำเลย”
“เป็นอะไรหรือ” กู้อ้าวเวยพิงหมอนนุ่มและถามด้วยความงุนงง ขณะที่เยว่เข้ามาหานางอย่างรีบร้อน
“ข้าเอง” ซ่านเซิ่งหานออกเสียง โดยที่ไม่รู้ว่าดวงตาของกู้อ้าวเวยสามารถมองเห็นได้แล้ว บนใบหน้านั้นก็ยิ่งทุกข์มากขึ้น นั่งบนขอบเตียงของกู้อ้าวเวย พูดด้วยเสียงกระซิบว่า “เจ้าตกอยู่ใต้หลุมลึกนั้น……”
“ผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่บัดนี้มันเป็นเพียงความว่างเปล่า แต่คนโง่ส่วนใหญ่ในโลกแทบจะไม่สามารถรู้เหตุและผลได้” กู้อ้าวเวยพูดในขณะที่ยังครึ่งหลับอยู่ มืออีกข้างหนึ่งค่อยๆ จับข้อมือของซ่านเซิ่งหานที่กำลังจะโน้มลงมาที่ร่างของตนเอง พูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ความคิดปรารถนาของเจ้า ความยึดติดของเจ้ายากที่จะปัดเป่า เหตุใดจึงเกิดขึ้น และจำกำจัดได้อย่างไร”
ลืมตาคู่นั้นขึ้น มีดวงดาวบางดวงอยู่ในดวงตาคู่นั้น แต่น่าเสียดายที่ดวงตาของกู้อ้าวเวยมองไปในทิศทางที่ไม่ถูกต้อง กลับทำให้หัวใจของซ่านเซิ่งหานเต้นอยู่หลายเท่า ยอมให้ข้อมือของตนเองถูกนางจับอยู่ “ที่จริงข้าปิดบังเจ้า แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเพื่อประโยชน์ของเจ้า แม้ว่าเจ้าจะเลือกเป็นรูปแบบของขอทาน หรือเลือกแก่ไปกับชีวิตที่เหลืออยู่ ตราบใดที่พวกเขาปฏิบัติต่อกันด้วยความจริงใจ ข้าก็จะไม่ขัดขวาง แต่เจ้ากลับเลือกซ่านจินจื๋อ ข้าต้องเริ่มจัดการอุปสรรคทั้งหมดให้เจ้าในอนาคต”
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะค่อนข้างจริงใจ” กู้อ้าวเวยเปิดปากของนางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ลุกขึ้นมา จับผมยาวที่ยุ่งเหยิง พูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ถ้าเป็นเช่นนี้ เจ้าก็แตกต่างจากซ่านจินจื๋อเยอะเลย หากเป็นตอนนี้ เขาจะใช้แค่คำว่า ‘ข้าทำเพื่อประโยชน์ของเจ้า’ เพื่อมาตบตาข้า
“เมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดเจ้าจึงยังยึดติดอยู่กับซ่านจินจื๋อเช่นนี้ เขายังใส่ส่วนหนึ่งของความลับของความเป็นอมตะลงในเตาไฟ ไม่ว่าเจ้าจะมีชีวิตหรือตายก็ตาม” ซ่านเซิ่งหานขมวดคิ้ว โกรธเกลียดจนอยากจะให้กู้อ้าวเวยตื่นขึ้นมาจากความมืดทันใดอย่างเร็ววัน
คำพูดเหล่านี้ทำให้กู้อ้าวเวยค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา “เจ้ารู้อะไรบางอย่างใช่หรือไม่”
“อย่างเช่นเจ้ามาเพียงแสดงละครที่นี่กับข้า” ความเศร้าที่ปรากฏบนใบหน้าของซ่านเซิ่งหานลึกยิ่งขึ้น แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดอยู่ครึ่งหนึ่งมองมาที่นางอยู่
“รู้ได้อย่างไร” กู้อ้าวเวยเอนกายลงบนเตียงด้วยสีหน้าสงบ แต่ค่อยๆ ดึงมือของตนออกอย่างแผ่วเบา
“ซ่านเชียนหยวนเอาจื่อและผิงชวนไป ข้าคิดว่าทั้งหมดนี้เป็นคำสั่งของเจ้า รวมทั้งอาการป่วยของเสด็จพ่อด้วย ผู้เป็นพ่อพยายามช่วยเขาในนามของการพาอ๋องจิ้งกลับมารับโทษ ท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์คนหนึ่งหรือ” รอยยิ้มในดวงตาของซ่านเซิ่งหานได้เปลี่ยนไปแล้ว และความบ้าคลั่งที่ลุกลี้ลุกลนได้โผล่ออกมาจากพื้นดินที่ไหม้เกรียม
สุภาพบุรุษชรามีดวงตาที่เฉียบคมในเวลานี้ เขาจับมือของกู้อ้าวเวยด้วยแรงที่ไม่อาจต้านทานได้
“นี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับข้าหรือ” คิ้วของกู้อ้าวเวยเลิกขึ้นไปมา
“ทุกคนล้วนไปทางเขา เจ้าเคยคิดถึงข้าสักนิดบ้างไหม” เช่นเดียวกับการลอยสุดท้ายในมือของคนจมน้ำ ซ่านเซิ่งหานก้มศีรษะลงและจับปลายนิ้วเรียวของนางแน่น “ข้าหวังว่าเจ้าจะมีความสุข และหวังว่าเจ้าจะสามารถ……”
“ข้าไม่ใช่อยู่นี่หรือ” กู้อ้าวเวยยกมือขึ้นแตะหน้าผากของซ่านเซิ่งหาน และบังคับให้เขาเงยหน้าขึ้น
เมื่อเห็นความเปราะบางและความเจ็บปวดภายใต้ดวงตาที่แหลมคมนั้น กู้อ้าวเวยไม่จำเป็นต้องคิดถึงสิ่งที่เขาเคยสัมผัสมาก่อน ได้เพียงเงยหน้าขึ้นและยิ้ม “แม้ว่าเจ้าจะรู้ว่าที่ข้าทำทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นการรับประกันความปลอดภัยของซ่านจินจื๋อ งั้นเจ้าทำไมไม่เคยคิดว่า หากข้าไม่อยากปกป้องเจ้า จะยืนอยู่เคียงข้างเจ้าทำไม”
นางไม่ใช่คนอกตัญญู สิ่งที่น่าขยะแขยงยิ่งกว่าเมื่อเลือกคนอื่นแล้ว ก็จำเป็นต้องละทิ้งคำพูดของอีกคนหนึ่ง
คนที่ขาดความรับผิดชอบเท่านั้นที่จะละทิ้งเรื่องนี้ แต่เจ้าไม่เคยคิดเลยว่าการปฏิเสธที่ไม่แยแสของเจ้าจะเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะขยี้คนคนนั้น เช่นเดียวกับซ่านเซิ่งหานที่ปฏิบัติต่อกันอย่างจริงใจนานแล้ว นางไม่จำเป็นต้องยึดติดกับซ่านจินจื๋อ มาทำร้ายคนที่ทุ่มเทเพื่อตนเอง
“ข้าไม่ประสบความสำเร็จในการยั่วยุหลายครั้ง ตอนนี้เจ้ารู้แล้วว่าข้าต้องการทำร้ายซ่านจินจื๋อ”
“เมื่อก่อนข้าคิดมาตลอดว่าทำไมเจ้าถึงถอนตัวออกจากชายแดนของซ่านต้วนเฟิงได้ ที่จริงก็ยังงุนงงอยู่ เพียงแต่เจ้าจงใจปกปิดข่าวที่เกี่ยวกับที่อยู่โดยไม่ให้ข้ารู้ แค่เป็นกังวลว่าข้าจะรู้ว่าเจ้าทำอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น วันนี้เจ้ามาสารภาพ แค่อยากถามว่าทำไมข้าถึงต้องหลอกลวงเจ้า” กู้อ้าวเวยวางฝ่ามือของนางไว้ที่หน้าผากของเขาตลอด ตั้งแต่ตอนที่เจ้าให้ฮุยเฟยลงมือยั่วยุ ข้าก็เชื่อจริงๆ แต่จนกระทั่งหลังจากได้พบเจ้าและซ่านจินจื๋อ ความจริงและความเท็จสามารถมองเห็นได้อย่างรวดเร็ว”
“แต่เจ้าก็ยังมากับข้า”
“หรือว่าข้าต้องเห็นเจ้าก้าวผิดพลาดงั้นหรือ”
ในเมื่อเรื่องราวชัดเจนแล้ว กู้อ้าวเวยก็ไม่ต้องการแสร้งทำเป็นตาบอดต่อไป ได้เพียงมองตาคู่นั้นของซ่านเซิ่งหานอย่างแม่นยำเท่านั้น ไม่มีสายลมในฤดูใบไม้ผลิที่อ่อนแอในดวงตาดอกท้อนั้น ในทางตรงกันข้ามกลับจริงจังมาก “ข้าไม่รู้ว่าความรักที่เจ้ามีต่อข้าเริ่มต้นที่ใด แต่ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า หากเจ้ายืนกรานที่จะทำร้ายซ่านจินจื๋อ ก็เป็นเรื่องระหว่างเจ้ากับเขา อย่าทำทุกอย่างเพียงเพื่ออารมณ์ชั่ววูบ สิ่งที่เจ้าไม่สามารถทำได้ในสิ่งที่เจ้าร้องขอมาหลายปี เพื่อให้ผู้ใต้บังคับบัญชาก้มศีรษะอย่างเชื่อฟังตลอดหลายปีที่ผ่านมา หรือดวงตาคู่นั้นของคนที่อยู่เบื้องบนไม่มีเจ้าอยู่”
“สิ่งที่เจ้าเอามาไม่ได้ แต่กลับหวังว่าข้าจะได้รับมัน แต่เคยถามข้าอย่างจริงจังสักครั้งไหม ข้าขออะไรและสิ่งที่ข้าขอก็เหมือนเดิมหรือ” เสียงของกู้อ้าวเวยค่อยๆ อ่อนโยนขึ้น ตอนที่ดึงมือออก ก็แค่เปิดเอาผ้านวมออกแล้วพลิกตัวลงจากเตียง เดินไปด้านหลังฉากกั้นเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยตัวเอง หลงเหลือไว้เพียงสี่ตัวอักษรที่เรียบง่าย “คนที่สิ้นหวัง”
ซ่านเซิ่งหานซึ่งนั่งนิ่งอยู่บนขอบเตียงกำหมัดแน่น
แต่กู้อ้าวเวยได้เปลี่ยนเป็นชุดยาวขอบทองสีม่วงอ่อนแล้วและเดินจากด้านหลังฉากกั้น ดูผู้หญิงอีกสามคนในห้องที่จ้องมองตัวเองอย่างตั้งใจ นางกลับได้เพียงยกมือขึ้นรวบผมที่ยุ่งเหยิง “เมื่อครู่ข้ายังไม่ได้ตื่นดี พูดจาไร้สาระ เจ้าอย่าใส่ใจเลย”
นางพูดเกินไปใช่หรือเปล่า
มองไปที่ซ่านเซิ่งหานอย่างระวังชั่วครู่ นางเอนตัวไปมา ก็ไม่ได้รับคำตอบ ก็เลยปรากฏเป็นความระมัดระวังตัวขึ้นมา “ข้าไม่ได้บอกว่าวิธีคิดเช่นนี้ของเจ้าไม่ถูกต้อง เพียงแค่……”
“เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ยิ่งปล่อยมือไปไม่ได้” ซ่านเซิ่งหานเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่นั้นของเขาเต็มไปด้วยแสงที่เย็น “ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า แต่เจ้าจะต้องอยู่ข้างกายข้า จวบจน……”
คำพูดสุดท้ายลอยหายไปกับสายลมฤดูหนาว
กู้อ้าวเวยเบิกตากว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะเล็กน้อย “เอาล่ะ เพียงแค่เจ้าหวังว่าจะทำเช่นนี้ด้วยใจจริง”
“ถ้าเช่นนั้นก็อย่าถามถึงเรื่องภายนอกอีก นี่คือเรื่องระหว่างข้ากับซ่านจินจื๋อ” ซ่านเซิ่งหานลุกขึ้นมา “วันข้างหน้าจะไม่โกหกเจ้า เจ้าก็ต้องจริงใจต่อข้าเช่นกัน”
“ดวงตาของข้ามองเห็นแล้ว” กู้อ้าวเวยเดินมาที่ข้างกายเขา เงยหน้าขึ้นมามองเขา “ข้าสามารถเชื่อใจเจ้าได้ใช่หรือไม่”
“ได้สิ” ซ่านเซิ่งหานยิ้มและหยิบปอยผมที่ด้านข้างของใบหน้าของนาง “ให้พวกนางอาบน้ำหวีผมแต่งตัวให้เจ้า ก็จะได้ไปร้องเล่นแสดงละครให้ดีๆ
