บทที่ 739 ถูกผิดยากจะแยกแยะ
“ดังนั้นตอนนี้ ให้เจ้าไปหากู้จี้เหยา ถามนางว่ามาที่นี่เพื่อเหตุใดกันแน่”
ปลายนิ้วของกู้อ้าวเวยเคลื่อนผ่านเส้นผมของซูพ่านเอ๋อ ผงแป้งในนิ้วตกลงเบาๆ ที่คอและปลายผมของนาง กล่าวว่ายาผงเหล่านี้เป็นยาที่นางเห็นที่ตำหนักองค์ชายสามมาก่อน
ผลแห่งจิตใจที่มีเสน่ห์ถูกบดให้เป็นน้ำผลไม้ จากนั้นผลไม้ที่เหลือจะถูกทำให้แห้งและบดเป็นผง ผลของมันมีเพียงสามส่วนของน้ำผลไม้ บัดนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะจัดการกับซูพ่านเอ๋อ ไม่ต้องพูดถึงว่ามันติดอยู่กับผิวหนัง ไม่ใช่ทางเข้า
ซูพ่านเอ๋อได้เพียงแค่ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าและจากไปอย่างเงียบๆ อย่างเชื่อฟังมาก
กู้อ้าวเวยถอนหายใจด้วยความโล่งอก มองไปที่โซ่เหล็กยาวที่ข้อเท้า คิดอยู่ชั่วครู่ก็ปลดมันออกมา ถือกุญแจไว้ในฝ่ามือและบีบมันไว้ พอออกจากประตูก็จับเอาทหารที่อยู่แถวนั้นไว้แน่น “ซ่านจินจื๋ออยู่ที่ไหนในเวลานี้”
ทหารมองดูแม่นางหน้าดอกท้อตรงหน้าเขาอย่างระมัดระวัง และประหลาดใจที่นางเรียกชื่อจริงของท่านอ๋อง
“ท่านอ๋องเขา……”
“ฝ่าบาท ท่านอ๋องกำลังหารือกับนายพลแต่ละท่านอยู่” หงเซียวรีบเดินเข้ามาด้านหน้า เหลือบมองข้อเท้าของนางอย่างใกล้ชิดมากขึ้นและตกใจ “ท่านไม่ใช่ว่าควร……”
กู้อ้าวเวยยกมือขึ้นพลิก กุญแจที่เป็นสนิมแล้วหลุดออกจากแขนเสื้อไปที่ฝ่ามือของนาง “หลงใหลในตัณหา ที่พูดก็คือเขานั่นแหละ”
หงเซียวตัดสินใจที่จะไม่เปิดปากพูดจะเป็นการดีกว่า
พวกเขาที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาไม่เคยเห็นซ่านจินจื๋อทิ้งอะไรไว้ข้างหลัง และในเวลานี้พวกเขาตอบสนองต่อประโยคนี้จริงๆ
“หากเขากำลังหารืออยู่ก็ช่างมันเถอะ ซางนิงไม่ใช่ว่ามากับพวกเราด้วยหรือ แล้วคนล่ะ”
“ซางนิงบอกว่าจะอยู่ที่นี่ บอกว่าเขาถูกจับได้แล้ว” หงเซียวกระซิบข้างหูของกู้อ้าวเวย จากนั้นเหลือบมองไปที่ผมที่พาดบ่าของนางอย่างไม่เป็นทางการและสายตาของทหารรอบตัวเขา รีบผลักคนกลับเข้าไปในกระโจมอย่างเบาๆ บังเอิญเห็นผ้าปูที่นอนที่ยุ่งเหยิง และหงเซียวก็ปวดหัว “ฝ่าบาท ท่านได้โปรดรออยู่ที่นี่เถอะ”
“ถูกกักบริเวณไว้เช่นนี้แล้วก็อย่าเลย เจ้าไปเรียกจางเหยียงซานมาหน่อย ข้าจะเอาเลือดให้เขาไปทดลองยา” กู้อ้าวเวยถูกผลักให้ไปนั่งตรงโต๊ะเล็กๆ ด้านข้าง นางมองกลับไปที่โต๊ะทำงานของซ่านจินจื๋อที่มีกองเอกสารทางการและรายงานการสู้รบมากมาย ได้แค่เท้าคางเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “เจ้าก็ยังคงดูข้าอยู่ที่นี่น่ะสิ หากตอนที่เจ้าไม่อยู่ ความลับสำคัญใดๆ ถูกเปิดเผย นั่นก็จะถือว่าทั้งหมดเป็นความผิดของข้า”
หงเซียวพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
ท่านอ๋องพาคนผู้นั้นตรงไปที่ในกระโจมของตนเอง แม้แต่โซ่ที่มัดขาข้างหนึ่งของนางก็ยังถูกยืดออกไปมาก แม้ว่านางจะอ่านรายงานสงครามทั้งหมดนั้นจริงๆ ท่านอ๋องก็ย่อมไม่พูดอะไรแน่
“ความจริงแล้วท่านอ๋องเขายังคงเชื่อมาก……”
“เขาเชื่อใจข้า แต่ข้าไม่เชื่อดวงตาคู่นี้ของข้าเอง” กู้อ้าวเวยยกมือขึ้นชี้ไปที่ดวงตาคู่นั้นของตัวเอง “แม้ว่ามีบางเรื่องข้าจะไม่ได้ไปทำ แต่ข้าก็อยากรู้ว่าคนที่เจ้าจะหยุดไว้ก็คือข้า”
“……” หงเซียวเริ่มไม่เข้าใจมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ต้องทำตามอย่างเชื่อฟัง
หลังจากจางเหยียงซานมา กู้อ้าวเวยก็กรีดแขนของเขาด้วยมีดโดยไม่พูดอะไรสักคำ ยกเว้นการขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากนั้นเหลือไว้เพียงความทุกข์เพียงครึ่งเดียว ค่อยๆ ใส่ยาให้บาดแผลนั้น พันแผลห่อมันอย่างง่ายๆ
หงเซียวคิดเพียงว่าฝ่าบาทผู้นี้เคยได้รับบาดเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วน ก็เลยอดไม่ได้ที่จะถาม “เจ้าไม่กลัวความเจ็บปวดหรือ”
“แน่นอนว่าต้องกลัว แต่บางครั้งการบาดเจ็บเล็กน้อยก็ทำให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อได้ คิดว่ามันคุ้มค่ามาก โดยธรรมชาติแล้วก็จะไม่กลัวไปเอง” กู้อ้าวเวยถกแขนเสื้อขึ้นมาอย่างขี้เกียจ มองไปที่จางเหยียงซานที่กำลังบดยาอยู่ นางก็แค่พลิกม้วนตำราไปมา คิดอยู่ว่าควรจะผสมยานี้อย่างไร
เมื่อทั้งสามคนเงียบลงก็มีเสียงดังขึ้นด้านนอกประตู
หลังจากฟังอย่างตั้งใจแล้วก็กลายเป็นเสียงเถียงกันของซางนิงและเยว่สองคน
กู้อ้าวเวยลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก ทันทีที่นางเปิดม่านประตู ก็เห็นมีดยาวของซางนิงหยุดอยู่ที่ปลายจมูกของตนเอง ทำให้นางตกใจจนถอยหลัง จากนั้นมองไปที่สีหน้าเศร้าโศกของเยว่แล้วยกมุมปากขึ้น “มีอะไรหรือ”
“เจ้ารู้ไหมว่าท่านอ๋องส่งข้ามา……”
“ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการที่จะภักดีต่อองค์ชายสาม จึงไม่เป็นการจำเป็นที่จะอยู่ข้างกายเขาอีก” ดวงตาของกู้อ้าวเวยเปล่งประกายเล็กน้อย และยังพูดต่อในสีหน้าที่รำคาญของซางนิง “พวกเจ้าที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาพวกนี้ล้วนช้ำใจกับเจ้านายของตัวเอง แต่ใครจะจำได้ว่าทิ้งชื่ออันจอมปลอมเหล่านี้ของท่านอ๋อง องค์ชายสามนั้นที่แท้ยังคงเป็นหลานของซ่านจินจื๋อ ยิ่งเจ้าฝังรากความชั่วร้ายไว้มากเท่าไหร่ ทั้งสองคนจะพบว่ามันยากที่จะคืนดีกันในอนาคต”
“ความเมตตากรุณาของสตรี” ซางนิงยิ้มเย้ยหยันอย่างเย็นชา “ญาติพี่น้องในราชวงศ์จะเอาความเห็นอกเห็นใจมาจากไหนกัน”
“มีโดยธรรมชาติอยู่แล้ว ข้าเคยเป็นพระชายาอ๋องจิ้งมาก่อน จะนับไปองค์ชายพวกนี้ก็เป็นหลานของข้า แม้ว่าซ่านจินจื๋ออยากจะทำร้ายพวกเขา ก็ต้องถามข้าหน่อย” กู้อ้าวเวยกดมือข้างหนึ่งกับใบมีดของซางนิง เดินไปทีละก้าวต่อหน้าเขา “เจ้าได้สัมผัสกับรสชาติของความชอบธรรมและการทำลายล้าง แล้วตอนนี้เจ้าต้องการทำให้ซ่านต้วนโฉงและซ่านจินจื๋อได้ลิ้มรสรสชาติที่เหมือนกันหรือไม่”
“ช่างกล้านัก” นายพลที่เดินตามมาข้างๆ ตะโกนเสียงดัง “เจ้าผู้หญิงผู้นี้คิดไม่ถึงว่าจะกล้าเรียกชื่อเต็มของฮ่องเต้และท่านอ๋อง”
หงเซียวรีบหยุดผู้คนทั้งสองข้างทีละคน และเห็นว่าซางนิงกำลังจะโจมตี โชคดีที่เฉิงซานซึ่งถูกทิ้งไว้ข้างหลังรีบไปข้างหน้าและคว้าแขนของซางนิงไว้ทัน “ใต้เท้า ไม่มีความจำเป็นต้องถกเถียงกับฝ่าบาทผู้นี้หรอก ท่านพูดสู้นางไม่ได้อยู่แล้ว”
“ทั้งๆ ที่เป็นแค่สาวน้อยคนหนึ่ง…..”
“สาวน้อยร้อยเล่ห์ก็ยังเข้าใจความรู้สึกดีๆ มากกว่าคนแก่แย่ๆ เช่นเจ้า” กู้อ้าวเวยยังกระทืบเท้านางด้วยความรำคาญ เจ้าถึงจะเป็นสาวน้อยร้อยเล่ห์ หากคำนวณอายุของสองรุ่นนางก็ควรจะแก่กว่าซางนิงถึงจะถูก”
เมื่อเห็นทิศทางของการทะเลาะวิวาททั้งสองเริ่มแปลกขึ้นเรื่อยๆ จางเหยียงซานและหงเซียวรีบใช้มือและเท้าดึงคนกลับไปในกระโจม เฉิงซานที่อยู่ด้านนั้นก็ได้แค่ไปตามคนมาพาซางนิงกลับไป ในท้ายที่สุดก็ถามซางนิงว่าเกิดอะไรขึ้นในนั้นกันแน่
“เป็นนางที่เอาเรื่องของข้าไปบอกองค์ชายสาม” ซางนิงยังหน้าแดงด้วยความโกรธ นั่งลงบนม้าหินอย่างรวดเร็ว ดาบยาวที่อยู่ในมือก็ปักลงกับพื้นดิน
เฉิงซานมีสีหน้าสงบ และซางนิงก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
และตอนนี้กู้อ้าวเวยถูกยัดให้กลับเข้าไปในกระโจม จางเหยียงซานมีสีหน้าท่าทางที่เกลียดโกรธจนอยากจะทุบคนบนเตียง “เจ้ายิ่งมีชีวิตอยู่ยิ่งไม่รู้เรื่องมากขึ้น ท่านอ๋องเอาซางนิงวางไว้ข้างกายองค์ชายสาม ไม่ใช่ก็เพราะเพื่อปกป้องเจ้าหรือ”
“นั่นเป็นเพราะซ่านจินจื๋อประเมินองค์ชายสามต่ำไปก่อนหน้านี้ เรื่องของซางนิงถูกจับได้เป็นเพียงปัญหาของเวลา” กู้อ้าวเวยกอดหมอนข้างด้านข้างไว้ในอ้อมอกอย่างไม่พอใจ แฝงไว้ด้วยการไม่ได้รับความเป็นธรรมหลายเท่าอยู่ “ยิ่งไปกว่านั้น มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่ข้าจะทำให้องค์ชายสามเชื่อข้าได้”
“เจ้าจะให้เขาเชื่อเจ้าเพื่ออะไรกัน” จางเหยียงซานถอนหายใจ
กู้อ้าวเวยมองไปที่เยว่และซูพ่านเอ๋อจากระยะไกล และยังคงพูดต่ออีกว่า “ข้าจะช่วยเขาชิงราชบัลลังก์”
“แค่เพราะว่าเขาเป็นหลายของข้าหรือ” เสียงของซ่านจินจื๋อดังมาจากด้านนอกม่านรถ
กู้อ้าวเวยมองไปที่ซ่านจินจื๋อที่เดินมาด้านหน้านางอย่างอึ้งๆ มองดูตนเองอย่างสงบเสงี่ยม กลับยังคงพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่ใช่เช่นนี้ เพียงแค่ข้าพบว่าพวกเจ้าสองคนต่างก็ไม่มีความผิด หากการยึดติดของพวกเจ้าสองคนต่างเกิดขึ้นเป็นเพราะข้า ข้าก็จัดจัดการแก้ปัญหาเรื่องนี้เองแน่นอน”
“นี่เป็นความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเขา เจ้าไม่ผิด” ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว
“แน่นอนว่าข้าไม่ผิด แต่ข้ารักเจ้า ข้าไม่ต้องการให้เจ้าทำผิดเพื่อข้า” มือสองข้างของกู้อ้าวเวยไขว้ไว้ด้านหลังอย่างเกียจคร้าน แล้วมองไปที่เขาด้วยรอยยิ้ม “นอกจากนี้ องค์ชายสามยังตั้งใจที่จะทำสิ่งต่างๆ เพื่อข้า มิตรภาพเช่นนี้ยากที่จะตอบแทน แต่ก็สามารถช่วยเขาแก้ปมที่มีความสุขได้ด้วย”
