บทที่ 738 ทำสองสิ่งพร้อมกัน
“มันเป็นเพียงคนเป็นและคนตายที่ให้เลือดและพิษหลอมรวมเข้าด้วยกันแค่นั้น”
ตอนที่กู้อ้าวเวยอธิบายยังคงถูกซ่านจินจื๋อจับข้อมือไว้ ทำให้ยากต่อการเคลื่อนไหว
“เจ้าหาต้นตอของทุกสิ่งพบแล้ว” ซ่านจินจื๋อมองดวงตาที่สว่างเกินไปคู่นั้นของนาง และค่อยๆ หรี่ลงเล็กน้อย “ดวงตาของเจ้า……”
“เลือดเนื้อตระกูลหยุนของพวกเรามีความแตกต่าง ก็เพราะพวกเราเหมือนตระกูลจูก็ไม่ปาน มีพิษในร่างกาย และพิษของกระดิ่งเหล็กเป็นยาที่ต่อชีวิตพวกเรา และสิ่งที่เรียกว่าความเป็นอมตะนั้น เป็นแค่เพียงยาตายปลอมที่เจตนา เพียงแค่เทยาพิษเข้าไปในร่างกายของเจ้าอย่างต่อเนื่องเท่านั้น ร่างกายของเจ้าจะไม่สลายตัวและตาย” กู้อ้าวเวยเอียงศีรษะไปมา เพียงแค่เอนไปวางคางของนางไว้บนไหล่ของซ่านจินจื๋อ “การสลายตัวของหญ้าปู่เจิ้นและผลไม้ของแคว้นเอ่อตานนั้นมีพิษร้ายแรง มันนำไปสู่สถานการณ์ที่ข้าเป็นอยู่ตอนนี้ หากรู้มาก่อนหน้านี้ว่จะเป็นเช่นนี้ ตอนนั้นข้าก็ไม่ควรจะรักษาดวงตาโดยทันที ทำให้ข้าเจ็บปวดไม่สบายในช่วงนี้
เสียงของกู้อ้าวเวยปล่อยวางลงไปเยอะมาก อีกทั้งยังลูบคอของเขาด้วยความเอ็นดูหลายเท่า
ไม่ว่าซ่านจินจื๋ออยากจะโกรธยังไง ได้ฟังเช่นนี้ในใจก็มีแต่ความกังวล โชคดีที่ก่อนที่จะมา เขาได้รับจางเหยียงซานไว้ภายใต้คำสั่งของเขา ในเวลานี้ได้เพียงแค่ให้จางเหยียงซานมาตรวจชีพจรให้กู้อ้าวเวย และข้อสรุปที่เขาได้มาก็เหมือนกับแพทย์คนก่อนๆ พวกเขาต่างประหลาดใจที่ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่
ได้ฟังเช่นนี้ ใจของซ่านจินจื๋อก็เป็นกังวลขึ้นมา “หากเป็นเช่นนี้ บัดนี้เจ้าจำเป็นต้องยืมเอาพิษเพื่อต่อชีวิตต่อไปหรือไม่”
“เมื่อกินยาพิษมากเกินไป ก็จะพัฒนาความอดทน ถึงเวลาพิษที่ต้องการจะไม่ใช่ยาพิษธรรมดาแล้ว น่าเสียดายที่พิษในร่างกายของข้าในเวลานี้คือเหง้าของถุงน้ำดีหงส์ (ต้นหญ้า) แม้ว่าข้าจะได้พบพิษที่ทรงพลังกว่านี้จากแม่ของข้า แต่มันจะทำให้ข้ามีชีวิตได้เพียงสิบปีเท่านั้น” กู้อ้าวเวยดึงแขนทั้งสองข้างของเธอออกจากมือของซ่านจินจื๋ออย่างระมัดระวัง ดวงตาคู่นั้นชำเลืองมองไปที่สีหน้าของซ่านจินจื๋ออย่างระวัง จนกระทั่งแน่ใจว่าในดวงตาของซ่านจินจื๋อนอกจากความกังวลแล้วไม่มีสิ่งใดแฝงอยู่อีกจึงวางใจ
นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก็รู้สึกว่าบนไหล่หนักขึ้น ซ่านจินจื๋อจับไหล่ของนางไว้ ใบหน้านั้นดุเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง “เจ้าเป็นคนที่หวงแหนชีวิตของเจ้าเลยหรือ”
“ข้าก็แค่ลองพนันดูสักตั้งหนึ่ง แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะเดิมพันจนบิดเบี้ยวขนาดนี้” กู้อ้าวเวยกลืนน้ำลาย ตอนนี้ยิ่งเป็นกังวลมากว่าซ่านจินจื๋อจนกักบริเวณตนเองเอาไว้เพียงเพราะเหตุนี้
แต่น่าเสียดายที่เรื่องราวกลับไม่ได้ต่างจากที่ปรารถนาไว้ เมื่อขาของนางถูกมัดแน่นด้วยโซ่ที่พันด้วยฝ้าย นางอดไม่ได้ที่จะตะโกนเสียงดังใส่ซ่านจินจื๋อ มือทั้งสองข้างจับแขนเสื้อของเขาแน่น “ข้ามาที่นี่เพื่อเจรจากับเจ้า”
“เจ้าอยู่ตรงนี้ด้านข้างนี่ดีๆ ให้ข้า จางเหยียงซานจะมาจัดการสิ่งเหล่านี้”
“ข้าจัดการเองได้” กู้อ้าวเวยเกลียดจนอยากจะดึงเสื้อนอกที่อยู่บนตัวของเขาออกมา “อีกอย่าง ข้ายังไม่ได้พูดสักคำว่าจะเจรจาเรื่องใด หรือว่าเจ้าไม่สงสัยถึงการเคลื่อนไหวในวันนั้นที่เทียนเหยียนว่าเพื่ออะไรกัน”
เมื่อเห็นกู้อ้าวเวยได้เพียงแค่รู้จักที่จะจับเสื้อผ้าของใต้เท้าเอาไว้และแสดงอารมณ์โกรธออกมาราวกับเป็นเด็กน้อยก็ไม่ปาน ซ่านจินจื๋อได้เพียงแต่ถอนหายใจด้วยสีหน้าที่หนักใจยิ่งนัก กลับไปนั่งที่ด้านข้างขอบเตียงอีกครั้ง “เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีความกล้าหาญและมีกลยุทธ์ แต่มันไม่สามารถทำได้โดยการทำร้ายตัวเอง”
“แต่นอกจากพรสวรรค์และจิตวิญญาณแห่งความตายของข้าแล้วยังมีอะไรเหลืออีกบ้าง” กู้อ้าวเวยรีบกอดแขนของเขาเอาไว้แน่นและเงยหน้าขึ้นมองเขา “เรื่องพวกนี้เป็นข้าเองที่ยินยอมเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งในนั้นด้วยความสมัครใจอยู่แล้ว ข้าก็เต็มใจที่จะแลกเปลี่ยนอะไรในนั้นบ้าง”
“ข้าก็ยินดีที่จะแลกเปลี่ยนอะไรบางอย่างเพื่อเจ้าเช่นกัน แต่เจ้าทั้งๆ ที่รู้จิตใจของคนเป็นอย่างดี จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเจ้าทำร้ายถูกใจของจื่อและผิงชวน กลัวว่าแม้แต่แม่ของเจ้าก็ดูเจ้าไม่ออก” ซ่านจินจื๋อยกมือขึ้นนวดผมที่ยุ่งเหยิงของนาง พูดอย่างไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร “ข้าหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเราจะยืนอยู่คนละข้าง”
“เจ้าไม่ถามข้าว่าทำไมถึงต้องช่วยซ่านเซิ่งหานหรือ”
“ข้าถามแล้ว เจ้าก็ไม่ช่วยแล้วงั้นหรือ” ซ่านจินจื๋อมองนางด้วยสายตาที่เย็นชา
กู้อ้าวเวยหดคอของนางลงด้วยรอยยิ้ม แล้วก็พูดเสียงดังว่า “เขาเลื่อมใสศรัทธาข้า เต็มใจที่จะเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าหวังไว้มามอบใส่มือของข้า ในเมื่อข้ารู้แล้ว ก็จะไม่ทำให้เขาผิดหวัง ยิ่งไปกว่านั้นเขาเหมาะที่จะเป็นฮ่องเต้มากกว่าคนหุนหันพลันแล่นเช่นเจ้า”
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็พร้อมที่จะทำให้ข้าผิดหวัง” น้ำเสียงของซ่านจินจื๋อเรียบสงบ แต่กลับแสดงออกถึงความไม่ได้รับความเป็นธรรมออกมาหลายเท่า
“ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ข้าเชื่อว่าระหว่างข้ากับเจ้าจะไม่ยั่วยุซึ่งกันและกัน นี่คือเหตุผลที่ตัดสินใจทำเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราได้สัญญากันเอาไว้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว หลังจากไปที่เทียนเหยียนก็เป็นแค่การแสดงเท่านั้น แต่เจ้ากังวลมากเกี่ยวกับกบฏของข้า หลายต่อหลายครั้งขึ้นมาเพื่อที่จะเอาคน กลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่าเป็นถึงอ๋องจิ้งผู้สง่างามที่ชอบข้า……”
คำพูดของกู้อ้าวเวยยังพูดไม่จบ ก็ถูกปากของซ่านจินจื๋อมาอุดคำพูดให้กลับเข้าไปในลำคอเอาไว้นานแล้ว
เมื่อเห็นดวงตาของชายที่เต็มไปด้วยดวงตาแดงก่ำ กู้อ้าวเวยได้แต่กอดคอของเขาอย่างเชื่อฟัง ทั้งสองคนนอนลงบนเตียง ความคิดอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องพูดมากกว่านี้อีก
รอจนตอนที่ซ่านจินจื๋อออกมาจากในค่าย หญิงสาวบนเตียงก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และเอนหลังลงบนเตียงอย่างเกียจคร้าน ถอนหายใจเบาๆ ที่โซ่เหล็กที่ข้อเท้า ในมือกลับมีกุญแจหนึ่งดอกเพิ่มออกมา
ซูพ่านเอ๋อและเยว่ก็เดินเข้ามาจากด้านหลัง สีหน้าของซูพ่านเอ๋อขาวซีด และเยว่วางเสื้อผ้าที่สะอาดไว้ข้างเตียงอย่างดูถูก “เจ้ามันผู้หญิงที่ไม่เจียมตัว”
“อยู่ด้วยกันกับลูกชายของพ่อคนเดียวของข้า จะพูดว่าไม่เจียมตัวได้อย่างไรกัน” กู้อ้าวเวยไม่อายที่จะเผยผิวขาวขนาดใหญ่ รอยดำเหล่านั้นจางลงไปมาก ระหว่างนั้นรอยแดงเล็กๆ ทำให้ทั้งคู่หน้าซีด
กลางวันคบชู้ ไม่รู้จักอาย หน้าด้าน
เยว่ก้มศีรษะลงเพื่อถอดเสื้อผ้าสกปรกออก ซูพ่านเอ๋อตะโกนอย่างตกใจขึ้นมา “เจ้าให้ข้ามาเจ้ามา ก็คือเพื่อจะให้ข้าดูเจ้ากับ……”
“มีเพียงเช่นนี้ เจ้าจึงจะยิ่งเกลียดเขา หลังจากนั้นก็ลืมเขาไปซะ” กู้อ้าวเวยเปลี่ยนชุดฤดูหนาวเสร็จแล้ว ลุกขึ้นเดินไปที่ด้านหน้าของซูพ่านเอ๋อ เอานางเข้ามาโอบในอ้อมแขนเหมือนอย่างเคย “มีเพียงเช่นนี้เท่านั้น เจ้าจึงจะสามารถรู้ได้ว่าแท้จริงแล้วเมี่ยวหารรักเจ้ามากขนาดไหน อาจจะเป็นเจ้าที่แค่เข้าใจเขาผิดไป”
เห็นได้ชัดว่าซูพ่านเอ๋อต้องการฆ่าคนตรงหน้า
แต่อ้อมกอดในตอนนี้กลับอบอุ่นเหมือนเดิม และเสียงของกู้อ้าวเวยก็ดังขึ้นในหูของเธอ “หากไม่ใช่ซ่านจินจื๋อ พวกเราก็จะไม่กลายเป็นศัตรูกัน ทำไมเจ้ามักจะเกลียดข้าอยู่เสมอล่ะ คนที่เปลี่ยนใจ เป็นเขา ไม่ใช่หรือ”
ดวงตาของกู้อ้าวเวยค่อยๆ คมขึ้น แต่ปลายนิ้วของนางสัมผัสกับรอยแผลเป็นที่น่ากลัวบนใบหน้าของซูพ่านเอ๋อ ปลอบนางด้วยเสียงเบาๆ
“ตอนนี่ความลับที่แท้จริงมีเพียงเราสองคนที่รู้เท่านั้น พวกเราล้วนรู้ดีว่าการเป็นอมตะเป็นเพียงข้ออ้างของคนชั่วร้ายพวกนั้น พวกเราจะใช้เครื่องรางป้องกันตัวมาต่อสู้กับพวกเขา ซ่านจินจื๋อทรยศหักหลังเจ้า เขาก็ฆ่าลูกของข้าเช่นกัน พวกเราควรจะเกลียดเขา หากเจ้าไม่เชื่อว่าข้ายืนอยู่ข้างกายข้า พวกเขาจะฆ่าข้า” เสียงของกู้อ้าวเวยแฝงไว้ด้วยแรงกระตุ้นเล็กน้อย ประโยคสุดท้ายได้แค่เบาลงเล็กน้อย “มีเพียงข้าที่มีชีวิตอยู่ เจ้าจึงจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างดดี เจ้าเป็นของข้า ใช่ไหม”
จิตใจที่สับสนวุ่นวายของซูพ่านเอ๋อลืมไปนานแล้วว่ากู้อ้าวเวยได้ทำอะไร มีเพียงคำพูดที่เย็นชาและอดีตในวัยเด็กของซ่านจินจื๋อเท่านั้นที่ผสมรวมกัน
กู้อ้าวเวยตบไหล่ของนางและจากไป ใต้ตาของนางแฝงไว้ด้วยน้ำค้างแข็ง
โรคสตอกโฮล์มเป็นทฤษฎีง่ายๆ แค่นั้น และซูพ่านเอ๋อเพียงแค่เกิดความสับสนได้ง่ายแค่นั้น
นางจะปล่อยให้ซูพ่านเอ๋อใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างสงบสุขเช่นนี้ได้อย่างไร
