บทที่ 768 อันตรายคืนกลับเช่นกัน
ในขั้นต้นการนอนหลับสนิทนั้นเป็นเพียงมาตรการชั่วคราวเพื่อปกป้องความปลอดภัยของท่านปู่และชิงจือ
หลังจากตื่นขึ้นมาแล้วว่าต่อมาจะทำไรไม่มีแผนใดๆเลย ไม่มีใครจะบอกได้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น สิ่งเดียวที่ทำให้นางสบายใจคือท่านปู่และชิงจือจากไปอย่างปลอดภัย ส่วนเรื่องอื่นๆมีแต่ให้ซ่านจินจื๋อและซ่านเซิ่งหานไปจัดการ
ฤดูหนาวสิ้นสุดลง และซ่านต้วนเฟิงกลับไปที่เมืองเทียนเหยียนโดยสมัครใจเพื่อล้างความคับข้องใจของเขา แต่ตลอดทางก็ไม่ได้เร่งรีบ
นอกรถม้าฤดูใบไม้ผลิมีความสดใสและสวยงาม แต่น่าเสียดายที่มีสาวใช้บางคนเดินตามรถม้าอย่างรวดเร็ว กู้อ้าวเวยเฝ้าดูว่าเท้าของสาวใช้หมดสภาพ และยังไม่ได้เปิดปากพูด ถูกบังคับให้นั่งในรถคันเดียวกัน จากนั้นซ่านต้วนเฟิงก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ทาสรับใช้มีเพียงชีวิตของทาสรับใช้”
“แม่ของเจ้าเป็นแค่คนรับใช้ในวังเมื่อตอนนั้น” เมื่อพูดเช่นนั้น กู้อ้าวเวยจึงยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้พวกเขาหยุดรถม้า น่าเสียดายที่ขาของนางอ่อนแรง แม้เมื่อตื่นขึ้นมาขาของนางก็เกือบไม่รู้สึกตัว ได้เพียงเปิดปากพูดต่อหน้ายู่หงว่า “ทำไมสาวใช้เหล่านี้ถึงต้องพาพวกเขาไปด้วย แค่ให้พวกเขาไปที่โรงเตี๊ยมหลังใดก็ได้ในเมืองเพื่อทำสิ่งต่างๆ จะเป็นการดีกว่า”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ยู่หงและซ่านต้วนเฟิงต่างก็มองไปที่กู้อ้าวเวยด้วยสายตาแปลก ๆ
พวกเขาทั้งหมดคิดว่ากู้อ้าวเวยต้องการให้คนรับใช้เหล่านี้ขึ้นรถไปพัก แต่ตอนนี้แค่ให้พวกเขาหาที่อยู่อื่นเท่านั้น
ในขณะที่ยู่หงกำลังลังเลที่จะพูดหรือไม่ กู้เฉิงที่แปลงโฉมแล้วขี่ม้าอยู่ข้างหน้าก็พูดด้วยเสียงดังว่า “ทำงานที่จวนดีกว่าการเดินทางไกลครั้งนี้มาก แต่เจ้าก็ก้าวไปทีละขั้นเช่นกัน ถ้าเจ้าเปลี่ยนกลุ่มคนรับใช้ทุกที่ กลัวว่าจะไม่ยอมให้เจ้าใช้ประโยชน์จากความว่างเปล่า”
“หากเป็นเช่นนี้ ทรมานพวกนาง ก็กลายเป็นความผิดของข้า” กู้อ้าวเวยหัวเราะและพูดจาเย้ยหยัน ทิ้งผ้าม่านกลับไปยังตำแหน่งเดิม และยังคงไม่พูดอะไรต่อไป
กู้เฉิงสั่งให้คนเริ่มออกเดินทางใหม่อีกครั้ง เขา ยู่หงและอูกงกงยังไม่กลับมาอีก เพราะกลัวว่าซ่านเซิ่งหานเริ่มสงสัย แล้วเขาต้องหาโอกาสหลบหนีระหว่างทาง เมื่อถูกซ่านเซิ่งหานจับจุดอ่อนได้ก็ไม่สามารถจัดการได้ จะยิ่งเป็นปัญหาอย่างไม่ควบคุมจะยิ่งเป็นปัญหามากขึ้นต่อซ่านต้วนเฟิง
ด้วยเหตุนี้ กู้เฉิงยังคงสั่งให้คนตามหาเมี่ยวหาร สามารถฆ่าเขาตายไปก็ดีที่สุดแล้ว
ซ่านต้วนเฟิงมองไปที่กู้อ้าวเวยในรถม้าด้วยท่าทางเย็นชาและหัวเราะเบาๆ “เจ้าช่างเป็นนิสัยของคุณหนูจริงๆ”
“เดิมทีข้าก็เป็นคุณหนูอยู่แล้ว ทำไมจะไม่มีอารมณ์เช่นนั้นได้” กู้อ้าวเวยพูดเช่นนั้น แต่ก็นางจำได้ว่ากู่เซิงก็ได้รับพิษจากเหง้าของถุงน้ำดีหงส์ (ต้นหญ้า) เช่นกัน ถ้าชิงจือและท่านปู่แสดงตามแผนแล้วก็จากไป ถ้าเช่นนั้นเลือดมังกร (ต้นหญ้า)
ที่เหลืออยู่ควรจะถูกพรากไปแล้ว และกู่เซิงจะสามารถล้างพิษได้ในไม่ช้า
“แต่อย่างไรก็ตาม เมี่ยวหารไปวางยาพิษกู่เซิง ก็เป็นคำสั่งของพวกเจ้าด้วยไม่ใช่หรือ”
เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของกู้อ้าวเวย ซ่านต้วนเฟิงและยู่หงต่างก็ปิดปากแน่น และไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
กู้อ้าวเวยก็เคยชินกับมันเช่นกัน ร่างกายของนางเหนื่อยล้ามาก และความเจ็บปวดในหัวใจกลายเป็นความเจ็บปวดไปทั้งตัว สิ่งเดียวที่ทำให้นางรู้สึกดีขึ้น ก็คือกลิ่นเลือดบนร่างกายของนางดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย และกลิ่นแปลกๆนั้น ถ้าถูกคนอื่นสังเกตได้ แล้วก็มีแต่จะสร้างความเดือดร้อนขึ้นมา
แต่หลังจากนั้นไม่นานก็หลับลงอย่างรวดเร็ว ซ่านต้วนเฟิงรีบส่งชายคนหนึ่งในชุดของคนรับใช้ตัวเล็กขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เย็นชา เปิดกระเป๋าที่อยู่ด้านหลังออก เผยให้เห็นกล่องยาที่อยู่ในนั้น และขบวนรถทั้งหมดก็หยุดลงอย่างช้าๆ คนรับใช้ตัวน้อยผู้นั้นคุกเข่าลงครึ่งหนึ่งในรถม้า จับชีพจรให้กู้อ้าวเวยและกระซิบว่า “ร่างกายของนางอ่อนแอเกินไป หลายวันนี้หากยังจะเดินทางต่อไปอีก กลัวว่าเมื่อตอนที่ไปถึงเมืองเทียนเหยียน ก็ควรนอนสักสองสามเดือนเลย”
“ข้าคิดว่านางมีชีวิตชีวา” ซ่านต้วนเฟิงตะคอกอย่างเย็นชาเมื่อเห็นกู้เฉิงปีนขึ้นไปบนรถม้า
ชายหนุ่มเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “มองไปที่สองสามวันนี้ แม่นางผู้นี้พยายามอดทนอดกลั้นเอาไว้มากอยู่ มีบาดแผลที่ข้อมือของนางมากขึ้น และพิษนี้ยังแพร่กระจายอย่างรวดเร็วมาก……”
เมื่อพูดเช่นนั้น ชายหนุ่มจึงกล้าที่จะถกแขนเสื้อของกู้อ้าวเวยเล็กน้อยภายใต้การจ้องมองของกู้เฉิง บาดแผลจากระดับความลึกที่แตกต่างกันทำให้กู้เฉิงพูดอย่างเย็นชาว่า “เฟิงเอ๋อ”
“ไม่ใช่ข้า” ซ่านต้วนเฟิงรีบโบกมือ
“นางมักเหนื่อยล้าในสภาพเช่นนี้ง่ายอยู่แล้ว บาดแผลเหล่านี้ไม่ได้รับบาดเจ็บจากอาวุธมีคม เป็นเพียงแค่รักษาเอาไว้เพื่อให้รู้สึกตัวตื่นเท่านั้น” ชายหนุ่มรีบพูด แต่ไม่กล้าใส่ยาที่แขนของกู้อ้าวเวย เพราะกลัวว่าจะถูกกู้อ้าวเวยพบว่าตัวเองถูกคนเฝ้าดูอยู่ทุกวัน
วางแขนเสื้อกลับเข้าที่เดิม ยู่หงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “พานางไปที่เมืองเทียนเหยียนก็ไม่ใช่แผนการที่ดีที่สุด”
“ดังนั้นไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม เฟิงเอ๋อเจ้าควรเฝ้าดูนางอย่างระมัดระวัง” กู้เฉิงพูดอย่างนี้ จากนั้นก็มองไปที่ท้องฟ้าที่มืดมนมากขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดก็เปิดปากพูดว่า “รอถึงหมู่บ้านถัดไป ข้าก็จากไปอย่างลับๆ แม้ว่าซ่านเซิ่งหานจะรู้ว่าอูกงกงและยู่หงได้หักหลังเขา ก็ไม่สามารถให้เขารู้ว่าข้าทรยศหักหลังเจ้า”
“แต่ถ้าเจ้ากลับไปหาเขาอีกครั้ง จะพูดยังไง” ซ่านต้วนเฟิงมองไปที่กู้อ้าวเวยอย่างกระวนกระวายเล็กน้อย
“ฉันจะช่วยเขาไขปริศนาความเป็นอมตะ พอดีที่พวกเราส่งคนไปแก้ปัญหาของศาลเจ้าเสร็จแล้ว” กู้เฉิงพูดเช่นนั้น และกำชับซ่านต้วนเฟิงอย่างระมัดระวังไม่ปล่อยให้กู้อ้าวเวยละสายตาจากตนไป ให้ยู่หงเฝ้าดูซ่านต้วนเฟิงไว้ให้ดีๆ
เมื่อมาถึงหมู่บ้านถัดไป กู้อ้าวเวยดูเหมือนจะอยู่ในอาการไม่ได้สติ ยู่หงพาคนคนนั้นไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อพักผ่อน ตอนที่ถึงที่พักแล้วกู้เฉิงก็ไม่มีแม้แต่เงาให้เห็นเลย คนที่อยู่ข้างกายของซ่านต้วนเฟิงก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม “องค์ชายเก้า ร้านค้าในหมู่บ้านนี้มีสินค้าชั้นหนึ่งมากมาย”
ปลายนิ้วของซ่านต้วนเฟิงลูบผ่านคางของเขา และสายตาก็ดูสับปลับเล็กน้อย “อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย ไอ้เด็กนั้นและชายชราถูกส่งไปให้ซ่านจินจื๋อแล้วหรือยัง”
“สองวันนี้น่าจะถึงแล้ว ท่านสามารถวางใจไปเที่ยวเล่นได้” คนผู้นั้นพูดอย่างนั้น ซ่านต้วนเฟิงก็ไม่รู้สึกติดค้างในใจอีกต่อไป หลังจากใช้จ่ายเงินแล้วให้คนไปที่ยุทธภพเพื่อซื้อผู้หญิงที่มีวรยุทธ์สูงส่งมาเฝ้ากู้อ้าวเวยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องเฝ้าดูอยู่ข้างกายของกู้อ้าวเวยทุกวัน มันจะไม่สนุกเลยแม้แต่นิดเดียว
“กู้อ้าวเวยผู้นี้ดูดี แต่แฝงไว้ด้วยหนามรอบตัว วันนี้ก็หาคนที่ดูน่าเชื่อฟังอีกสองสามคนเถอะ”
……
ในเวลาเดียวกันก็เกิดฝนตกในเมืองเทียนเหยียน
อูกงกงไม่ได้ส่งชิงจือไปยังที่จวนของอ๋องจงผิง แต่ส่งไปแถวสำนักเยียนหยู่เก๋อส่งร่มกระดาษในมือของเขาให้กับมือของชิงจือ และยัดจดหมายไว้ในอ้อมแขนของเขาหนึ่งฉบับ “มันเป็นเพียงสิ่งที่สามารถช่วยแม่ของเจ้าได้”
ชิงจือกำจดหมายแน่น มองไปที่อูกงกงสองสามครั้งอย่างระแวดระวังก่อนจะกล้าเดินไปทางสำนักเยียนหยู่เก๋อ แต่เขาเดินออกไปเพียงไม่กี่ก้าว และมองย้อนกลับไปยังสถานที่ที่เขาเพิ่งมา ในเวลานั้นตรงนั้นมันว่างเปล่า ชิงจือกระชับลำคอของเขาแน่น แทบจะร้องไห้ด้วยความกลัวออกมา และไม่สามารถถือร่มกระดาษหนักในมือของเขาได้ และรีบวิ่งเข้าไปในสำนักเยียนหยู่เก๋อฝ่าฝนที่ตกพรำๆ
ที่นี่เป็นเพียงสาขาหนึ่งของสำนักเยียนหยู่เก๋อ เถ้าแก่น้อยที่นี่เห็นเด็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามา แต่หลับตาและนับประคำต่อไป และสั่งสาวรับใช้ในร้านว่า “น่าว่าเป็นเด็กที่หลบฝนอยู่ที่นี่ เจ้าดูแลไว้รอจนฝนหยุดก่อน”
เด็กหญิงตัวเล็กๆ ยังไม่ทันได้ตอบรับ ชิงจือได้วิ่งเหยาะๆ มาต่อหน้าเถ้าแก่เนี๊ยร้านนั้น “ข้ามาหาน้าหรัว ท่านแม่กำลังตกอยู่ในอันตราย”
