บทที่ 771 นางมาร
เวลาสองยามในหมู่บ้าน ฝนตกปรอยๆ ไม่หยุด
ผู้หญิงในชุดสีม่วงคลุมผ้าโปร่งสีทองแบบไหล่จรดพื้นเดินเข้ามา รอยสักบนใบหน้าครึ่งหนึ่งพลิ้วไหวอยู่หลายเท่า ไม่ต้องพูดถึงเสียงกระดิ่งที่เอว คนที่นอนไม่หลับในตอนกลางคืนใช้ท่อนไม้ไผ่คั่นหน้าต่างแล้วมองไปอย่างเงียบๆ เพียงแวบเดียวก็ปิดหน้าต่างอย่างเงียบๆ
ในปากพูดอย่างมีเหตุผลว่า “นี่เห็นผี เกรงว่าจะโชคไม่ดี”
ดูเหมือนคำพูดนั้นถูกผู้หญิงคนนั้นได้ยินแล้ว นางหัวเราะขึ้นเบาๆ ฝนตกปรอยๆ บนผ้าโปร่งสีทองสลัวเล็กน้อย นางไม่ได้กันฝน ได้เพียงเคาะประตูโรงเตี๊ยม และเดินตามยู่หงเข้าไปด้านในอย่างไม่ช้าไม่เร็ว แล้วพูดว่า “ไม่ได้เจอมานานแล้ว เจ้าจะไม่พูดอะไรกับข้าบ้างเลยหรือ”
“จะพูดเรื่องที่เจ้าเป็นคนทำให้ข้าเป็นแบบนี้ในตอนนั้นหรือ” ดวงตาของยู่หงเย็นชา
“มันเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนแล้ว ตอนนี้ข้าเห็นว่าเจ้าก็หล่อเหมือนกันนะ” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ และจับแขนของยู่หง และก็ไม่ได้มองไปที่ความรังเกียจในสายตาของยู่หง ก่อนที่ยู่หงยังไม่ได้ชักดาบฆ่านาง นางจะพูดขึ้นก่อนว่า “อ้ายจือคนนั้นมักจะจำข้าไม่นับถือว่าข้าเป็นอาจารย์ ถ้าพวกเจ้าให้ข้ามาขอร้องแทน……”
“ให้เจ้าวางพิษกู่ให้นาง ก็เป็นเพื่อนของอ้ายจือ พระชายาอ๋องจิ้งองค์ก่อน” ยู่หงดึงแขนเขาออกจากมือนางแล้วว่า “เพียงแค่ทำเรื่องนี้สำเร็จ องค์ชายเก้าและใต้เท้ากู้เฉิงจะส่งนักโทษที่เจ้าต้องการก่อนหน้านั้นมา”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่จัดการยาก เมื่อก่อนที่ข้าล้างสมองอ้ายจือเพื่อให้นางเรียนทำพิษกู่ คิดไม่ถึงเลยว่านางปรากฎตัว ตอนนี้ ลูกศิษย์ที่ข้าภาคภูมิใจได้ไปในสนามรบจริงๆ มันช่างน่าขำเสียจริง” ขณะที่พูดเช่นนี้ น้ำเสียงของหญิงสาวก็ดูดุดันเล็กน้อย และก็เร่งขึ้นเล็กน้อยและเดินไปตรงหน้ายู่หง “แต่ถ้าเทียบกับนักโทษแล้ว ข้าต้องการเจ้ายิ่งกว่า ยู่หง”
ร่างกายของยู่หงแข็งทื่อ และกล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขากระตุกเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นเขาก็ตามไปโดยไม่พูดอะไร
เมื่อมาถึงห้องของซ่านต้วนเฟิง ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของผู้หญิงจากหลังผ้าม่านบนเตียง ซ่านต้วนเฟิงสวมเพียงเสื้อด้านในเท่านั้น ไม่ลักษณะคนขี้เมาในก่อนหน้านี้ ดวงตาที่สดใสคู่นั้นเพ่งไปบนตัวของผู้หญิงคนนั้น
อูกงกงที่อยู่ข้างกายพูดด้วยเสียงโมโหว่า “เห็นองค์ชายเก้าแล้วยังไม่ทำความเคารพอีกหรือ”
“ก็แค่องค์ชายเท่านั้นเอง” หญิงสาวมองไปที่ซ่านต้วนเฟิงอย่างดูถูกเหยียดหยาม
ยู่หงรีบดึงผู้หญิงมาข้างๆ เขา และยกมือขึ้นคารวะ “ยู่จือเชื่อในเทพเจ้า ได้เพียงแค่คารวะฟ้าและดินเท่านั้น”
“มีเพียงยู่หงที่เข้าใจข้าดีที่สุด” หญิงสาวจับแขนของยู่หงด้วยรอยยิ้ม แล้วยกมือขึ้นไปบนหลังของเขาภายใต้สายตาที่น่ารังเกียจของอีกฝ่าย คางของนางวางอยู่บนคอของยู่หง ยิ้มและพูดว่า “ถ้าข้าสามารถควบคุมพระชายาอ๋องจิ้งให้ท่านได้ ท่านจะส่งยู่หงมาให้ข้าได้หรือไม่”
ซ่านต้วนเฟิงยังไม่รู้ว่ายู่หงที่หน้าตาเย็นชายังมีความสัมพันธ์กับนางมารของแคว้นเจียงเย่นผู้นี้
อูกงกงเห็นซ่านต้วนเฟิงว่ายังดูเคว้งคว้างอยู่เล็กน้อย จึงพูดด้วยเสียงต่ำว่า “เมื่อก่อนใต้เท้ากู้เฉิงหลอกใช้อ้ายจือ และก็ยังใช้ชื่อเสียงของยู่หง ตระกูลของยู่จือเชื่อในเรื่องผีและเทพเจ้า และยังรับยู่หงเป็นบุตรบุญธรรม อันที่จริงลี้ยงยู่หงมาเป็นเครื่องบูชา……”
“แต่ว่ายู่หงหน้าตาดี ทั้งยังดีต่อข้าด้วย ข้าก็ต้องเอาเขากลับมาอยู่แล้ว”ยู่จือพูดเช่นนั้น ขาทั้งสองข้างของนางก็พาดไว้บนไหล่ของยู่หง และยังแกว่งไปมาสองครั้ง ดวงตาของนกฟีนิกซ์ที่ยาวและแคบคู่นั้นทำให้ผู้คนหวาดกลัว “ถ้าไม่ใช่เพื่อการเสียสละของคนนับร้อยในตอนนั้น ข้าจะไม่เอาเจ้าให้กับกู้เฉิงแน่นอน”
หน้าผากของยู่หงมีเส้นเลือดสีเขียวปรากฏขึ้น แต่ดูเหมือนว่าจะยังคงอดทนต่อไป
“รอนางทานยา เจ้าก็ไปวางยาพิษกู่ซะ และเจ้าจะไปกับนางตลอดทาง เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น เจ้าก็พายู่หงจากไปแค่นั้น” ซ่านต้วนเฟิงกล่าวถึงยู่หงที่ชอบหยุดยั้งเขาอยู่เสมออย่างไม่สนใจ เห็นยู่หงกำหมัดแน่นและแค่นหัวเราะ “อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเจ้าเชื่อเรื่องผีและเทพเจ้า ไม่อยากรู้เกี่ยวกับความลึกลับของความเป็นอมตะนี้หรือ”
“ข้าเพียงแค่มีความสนใจต่อพระชายาจิ้ง” ยู่จือพูดถึงคำพูดที่ไม่มีหัวไม่มีท้ายมาหนึ่งประโยค
ซ่านต้วนเฟิงไม่ต้องการยุ่งกับนางมารที่มีเสน่ห์เหล่านี้ด้วย แต่ผู้หญิงในโลกนี้ล้วนเป็นผู้ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด ดังนั้นก็เลยให้อูกงกงสั่งให้ใครบางคนส่งอาหารบางอย่างให้กับกู้อ้าวเวย ตัวเองก็ดึงผ้าม่านกลับและไปที่เตียงเพื่อความสุข
ยู่จือหันหูไปตามเสียงร้องของผู้หญิงที่ดังมาจากในห้อง ยังคงเอาคอห้อยอยู่บนคอของยู่หง และกระซิบข้างหูของเขาว่า “ข้าคำนวณว่าตลอดสามปี กู้อ้าวเวยไม่ใช่ดาวร้าย”
“แค่ทำเรื่องของเจ้าให้ดีก็พอ” ยู่หงอยากจะดึงคนลงมาอย่างหงุดหงิด แต่ก็น่าเสียดายที่มือของยู่จือแม้ว่าได้รับบาดเจ็บก็ต้องจับไหล่และคอของเขาไว้แน่นเช่นกัน
“ข้าก็อยากทำเรื่องของข้าให้ดี แต่กู้อ้าวเวยเดิมทีก็ควรจะเป็นคนที่ตายไปแล้ว คนที่อยู่ตอนนี้เป็นกู้อ้าวเวยจริงๆ หรือ” ยู่จือพูดอยู่เช่นนั้น มือเรียวหยกคู่นั้นปีนขึ้นไปบนแมลงสีดำขนาดเล็กในเวลานี้ และวางไว้ที่นั่นต่อหน้ายู่หง “แค่ป้อนแมลงตัวนี้ให้นาง นางก็ยังเป็นปกติเหมือนเดิมในวันธรรมดา แต่เมื่อรอจนข้าย้ายแม่หนอน นางก็จะเป็นเหมือนหุ่นไม่ปาน”
ยู่หงยกมือขึ้นและวางแมลงตัวน้อยไว้ในฝ่ามือของเขา แต่ยังคงฟังที่ยู่จือพูด “ข้าต้องการอยู่ข้างกายของกู้อ้าวเวย”
“เจ้ามีแผนการอะไรอีก” ยู่หงเสียงเข้ม
“ข้าก็แค่อยากจะลองดูว่า ที่แท้แล้วนางเป็นหรือตายกันแน่ หากเจ้ารับปาก วันพรุ่งข้าจะไม่พาเจ้ากลับไปในถ้ำ เดินทางไปทั่วทุกทิศเป็นเพื่อนเจ้า เป็นเช่นไร” ยู่จือลูบแก้มของยู่หงด้วยความเมตตาหลายเท่า
“เพ้ง”
การเคลื่อนไหวของยู่หงไม่ทันระวัง ยู่จือเพียงรู้สึกเจ็บปวดที่ร่างกายของนางทั่วทั้งร่าง คนทั้งคนถูกโยนลงบนพื้น และดวงตาที่เปียกชุ่มของนางมองไปที่ยู่หง “พอแล้วๆ ไม่แกล้งเจ้าแล้ว”
“ลุกขึ้นได้แล้ว ไป” ยู่หงหยุดฝีเท้า ไม่มองไปที่นางเลย
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องฟังฉันพูดให้จบ” ยู่จือลุกขึ้นและลูบเสื้อผ้าบนร่างกายของนางโดยไม่มีมาดใดๆ และมองไปที่เขา “อย่าช่วยซ่านต้วนเฟิง กู้อ้าวเวยกลับมาจากความตายได้ นี่คือลิขิตสวรรค์”
“ตระกูลยู่ของพวกเจ้าคำนวณถูกเมื่อไหร่กัน” ยู่หงตะคอกด้วยความไม่เชื่อ
ยู่จือไม่ได้โกรธ และรีบเดินไปข้างหน้า “คราวนี้ข้าอาจจะคำนวณถูก เจ้าก็เป็นคนของข้า ไม่ว่ายังไงข้าก็จะปกป้องเจ้า”
ยู่หงหมดอารมณ์ไปกับเรื่องไร้สาระของนาง แค่คิดว่าคนที่มีอำนาจมากกว่าในตระกูลยู่นี้ก็ยิ่งไม่มีความชัดเจนมากขึ้น และยู่จือเป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่นางยังเด็ก พิษกู่ไม่ค่อยฆ่าคน แต่เพื่อบูชายัญ นางจึงเต็มใจขายพิษกู่เพื่อแลกกับชื่อของนักโทษหลายร้อยคน คนรับใช้เกือบทั้งหมดที่อยู่รอบตัวนางถูกฆ่าอย่างหมดจด แม้แต่เผ่าที่ต่อต้านไม่เห็นด้วยก็ไม่ยอมปล่อย
คนสนิทที่มีชีวิตรอดอยู่ได้เพียงคนเดียว ก็เป็นเพียงหมากที่นางใช้เป็นผู้สืบทอด อ้ายจือเท่านั้น
เมื่อกู้อ้าวเวยกินอาหารที่มีพิษและหลับไป ยู่หงให้อาหารแมลงด้วยใบหน้าที่สงบ และอยู่กับเขา แต่เมื่อเห็นว่ายู่จือถอดเสื้อผ้าผ้าสีทองที่เปียก นั่งลงบนพื้นข้างเตียง มองไปที่ใบหน้าที่หลับใหลของกู้อ้าวเวย ฮัมเพลงสองสามคำ “คิดไม่ถึงว่าเลือดของนางหวานจริงๆ”
ยู่หงมองนางด้วยท่าทางโง่เขลา แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน “ข้าจะขอคำแนะนำในภายหลัง เจ้าอยู่กับนาง……”
“ข้าจะดูแลนางอย่างดี” ยู่จือปีนขึ้นไปบนเตียง ยกมือขึ้นเพื่อยกผ้าไหมสีเขียวข้างหูให้กู้อ้าวเวยแล้วพูดว่า “ยังไงก็ตาม เมื่อครู่ตอนที่ข้าเพิ่งมา ดูเหมือนจะเห็นคนต่างแคว้นสองสามคน ดวงตาเป็นสีเขียว”
ใบหน้าของยู่หงสลดลงเล็กน้อย นึกถึงพวกของซางนิงโดยทันที
