บทที่ 770 ยากที่จะทนได้
เมื่อตื่นขึ้นมาก็อยู่ในสถานที่แปลกๆ อีกแห่งหนึ่ง แต่กู้อ้าวเวยเคยชินแล้ว
แต่วันนี้ได้ยินเสียงร้องไห้ของสาวใช้ตัวน้อยที่ดูแลตัวเองในปกติ ดันนั้นก็ลุกขึ้นและพูดว่า “มีใครอยู่ไหม”
ประตูถูกผลักเปิดออก และสาวใช้ที่มีอายุมากกว่าสองคนก็รีบเข้ามา
และเสียงร้องไห้เอะอะก็ดังขึ้นหลายเท่า
“เพ่ยเอ๋อทำเรื่องอะไรหรือ ต้องได้รับโทษเช่นนี้เลยหรือ” กู้อ้าวเวยยกมือขึ้นและลูบหน้าผาก การมองเห็นที่อยู่ตรงหน้ายังคงเบลอ และแยกแยะไม่ได้ว่าใครคือสาวใช้กันแน่ ร่างกายเจ็บปวดเล็กน้อย แต่ก็ยากที่จะทนได้
“เป็นฝ่าบาทเขาที่ดื่มเหล้าเมา เมื่อครู่ได้สัมผัสกับผู้หญิงที่มีบุคลิกแข็งแกร่งที่หอนางโลม กลับมาดูเพ่ยเอ๋อในเวลานี้ นี่เพิ่งจะ……”
ทันใดนั้นสาวใช้ที่ตอบคำถามเงียบลง แต่เสียงร้องไห้นั้นก็รุนแรงขึ้น กู้อ้าวเวยเหล่ตาและมองไปอย่างระมัดระวัง เพื่อให้รู้ว่ามันเป็นเวลากลางคืนในเวลานี้ เมื่อฟังเสียงกรีดร้องของเพ่ยเอ๋อ นางก็ทนไม่ได้ “พวกเจ้าไม่มีใครหยุดยั้งบ้างหรือ”
“ข้าน้อยไม่กล้า……” สาวรับใช้สองคนอ้าปากพะงาบๆ
กู้อ้าวเวยทำได้แค่ให้คนไปบอกซ่านต้วนเฟิง หวังว่าซ่านต้วนเฟิงจะเลกทำเรื่องเละเทะเหล่านี้อยู่ข้างๆ นาง ยิ่งไม่ต้องพูดว่าเพ่ยเอ๋อเพิ่งผ่านวันเกิดปีที่สิบแปดไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา สารกรมธรรมยังสองปีก็จะหมดอายุแล้ว หากถูกซ่านต้วนเฟิงรังแก ในอนาคตจะดำเนินชีวิตยังไงได้
แต่ก็ไม่ได้แลกความสงบสุขของเพ่ยเอ๋อมา ซ่านต้วนเฟิงที่เมาแล้วกลับดึงผมของเพ่ยเอ๋อ และลากนางเข้ามา กลิ่นเหล้าเข้าจมูก กู้อ้าวเวยก็ไอสองสามครั้ง ดวงตาคู่นั้นมองไปที่ซ่านต้วนเฟิง “ในฐานะที่เป็นองค์ชาย เมื่อเมาเหล้าก็ไม่แยกแยะตำแหน่งฐานะของผู้หญิงเช่นกัน ในอนาคตถ้าสาวใช้คนนี้ตั้งครรภ์กับเจ้า เจ้ายังต้องเลี้ยงดูเด็กที่มีเลือดชั้นต่ำคนนั้นอีกหรือ”
เดิมทีเพ่ยเอ๋อยังอยากขอความเมตตาแต่กลับตกตะลึงกับคำพูดของกู้อ้าวเวย นางดิ้นไปมาหน้าซีดทันที ใบหน้าที่แดงและบวมของนางทำให้เสียงของนางอู้อี้และฟังดูน่าสงสารมาก
ซ่านต้วนเฟิงปัดเพ่ยเอ๋อทิ้งไปด้านข้างอย่างไม่ไยดีด้วยความโกรธ และสาวใช้ตัวน้อยก็รีบไปที่มุมและไม่กล้าขยับ
สาวใช้อีกสองคนไม่กล้าลุกขึ้น มีเพียงดวงตาของกู้อ้าวเวยเท่านั้นที่สะท้อนร่างของซ่านต้วนเฟิง เมื่อเห็นคนผู้นั้นเข้ามาใกล้ทีละคืบๆ นางก็กระชับกำปั้นของไว้ใต้ผ้าปูที่นอน ดูซ่านต้วนเฟิงล้มลงบนเตียงของนาง เหล้าครึ่งแก้วไหสาดเต็มไปทั้งเตียง แต่นางไม่พูดอะไรสักคำ
จนกระทั่งเสียงหัวเราะดังออกมาจากลำคอของซ่านต้วนเฟิง จากนั้นเขาก็พูดว่า “ก็ไม่รู้ว่าเจ้าที่แท้แล้วเจ้าทำอะไรไปบ้าง…… คิดไม่ถึงว่าพี่น้องที่สนิทของข้าและเสด็จอาต่างพากันเชื่อคำพูดของเจ้า”
นี่มันเกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ
กู้อ้าวเวยคิดแบบนี้ ขยับร่างกายของนาง และแทบจะหมดเรี่ยวแรงทั้งหมดถึงจะพยุงเขาขึ้นมาได้เลย “เกิดอะไรขึ้น……ห๊ะ”
แล้วถูกเขาผลักกลับไปที่เตียงอย่างฉับพลัน สายตาของคนขี้เมาที่ควรจะเป็นหมอกกลับสดใสและน่ากลัวในเวลานี้
กู้อ้าวเวยรู้สึกว่าหลังของนางถูกสวมลงบนเตียงเพื่อให้นางเจ็บ แต่การโจมตีซ้ำๆ ของซ่านต้วนเฟิงทำให้นางเคยชินกับมันแล้ว แต่ความเจ็บปวดและความกลัวในใจทำให้นางหายใจลำบากเป็นครั้งแรก และเหงื่อบางๆ เปียกโชกก็ปรากฏขึ้นที่เสื้อด้านหลังนาง มือทั้งสองข้างวางบนไหล่ของซ่านต้วนเฟิง และเขย่าเบาๆ “โวยวายพอแล้วหรือยัง”
“ยัง” ซ่านต้วนเฟิงคำรามอย่างดุร้ายมาหนึ่งคำ และยู่หงก็เดินเข้ามาจากด้านนอกประตู สังเกตการณ์ทุกอย่างอย่างไม่แยแส
“ทำไมเจ้าถึงเกิดมาฉลาดเช่นนี้ ทำไมเจ้าถึงได้ทุกอย่างที่ต้องการเพียงแค่ยืมเอาร่างกายของผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้กู้เฉิงยังให้ข้าแต่งงานกับเจ้าที่เป็นนางมารเช่นนี้ ข้ารู้สึกอยากจะอ้วกเมื่อเห็นหน้าเจ้า” ยืมเอาฤทธิ์ของเหล้า ดวงตาของซ่านต้วนเฟิงแดงระเรื่ออยากจะบีบคอของกู้อ้าวเวย และในที่สุดก็กำมืออยู่สองสามครั้ง แต่เขาทุบที่ข้างหูของกู้อ้าวเวยด้วยหมัดที่หงุดหงิด
มีแสงแวววาวพร่างพราวเลื่อนไหลลงมาที่มุมดวงตา กู้อ้าวเวยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกลัวแค่ไหน
แต่ยู่หงมองเห็นทุกอย่างชัดเจน ก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงซ่านต้วนเฟิงที่หมดสติซึ่งกำลังดื่มอย่างไม่รู้ตัวขึ้นมา “ฝ่าบาท ท่านเมาแล้ว……”
“ข้าเคยพูดอะไรผิดสักคำหรือ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมีคนพูดอะไรบางอย่าง……อะไร……พระชายาจิ้งเป็นหมอที่ดีที่สามารถช่วยโลกได้ แต่ยู่หงเจ้าดูสิ ตอนนี้นางนอนอยู่บนเตียงอย่างสงสาร รอให้ผู้ชายมาช่วย เหอะ นางคิดว่านางเป็นใคร” ซ่านต้วนเฟิงถูกดึงออกมาในขณะที่กำลังด่าว่าสาปแช่ง แต่ยู่หงไม่เคยปิดกั้นปากของเขา ได้เพียงสั่งให้สาวใช้ในบ้านรีบเข้าออกไป
แต่เมื่อประตูถูกปิด กู้อ้าวเวยยังได้ยินคำพูดของซ่านต้วนเฟิงอย่างชัดเจน “ผู้หญิงคนอื่นๆ หัวใจทำจากน้ำ หัวใจของนางกู้อ้าวเวยทำมาจากหิน ใครก็ตามที่พบนางก็จะโชคร้าย ข้าจับมัดลูกชายของนางไว้ก็ไม่มีประโยชน์ นางมันเป็นอะไรกันเนี่ย”
กู้อ้าวเวยลุกขึ้นจากเตียงด้วยความเจ็บปวด โยนผ้าที่เปื้อนเหล้าลงกับพื้น
ความแข็งแกร่งในช่วงหลายปีที่ผ่านมาไม่ได้แข็งแกร่งขึ้นตามกาลเวลา เมื่อเห็นองครักษ์นั่งยองๆ บนกระเบื้องนอกหน้าต่างที่ชั้นสอง ในใจกลับก็รู้สึกราวกับว่ามันอึดอัดเจ็บปวดไม่สบายใจอย่างมาก
นางกลับไปที่จุดเริ่มต้นอีก ยากยิ่งกว่าถูกกักขังในตำหนักอ๋องจิ้ง
ทุกสิ่งที่กู้เฉิงกำชับเมื่อเขาจากไปนั้นเตรียมพร้อมไว้หมด
ไม่มีข่าวและไม่มีคนที่น่าเชื่อถืออยู่รอบๆ ความมีน้ำใจของการเป็นหมอในใจไม่มีที่ไป เสียงร้องของเพ่ยเอ๋อดังเข้ามาในใจจากที่ไกลๆ แต่นางไม่สามารถลงจากเตียงได้ รอยฟกช้ำที่ข้อเท้าของนางทำให้นางเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าชีวิตของนางกำลังผ่านไปด้วยความเร็วที่มองเห็นได้
แต่นางทำอะไรไม่ถได้นอกจากจะรู้สึกถึงความตายที่กำลังจะมาถึง
ก็ไม่รู้ว่านั่งมานานแค่ไหนแล้ว ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง ยู่หงมองไปยังผ้านวมที่พื้นด้วยสีหน้านิ่งเฉย แล้วมองไปที่กู้อ้าวเวยที่สงบนิ่งบนเตียง พูดด้วยเสียงต่ำว่า “ทุกคนมีจุดอ่อนด้วยกันทั้งนั้น”
“ดังนั้นล่ะ” กู้อ้าวเวยยกมุมปากยิ้มเย้ยหยันอย่างไม่เต็มใจ
“บางทีมันก็ไม่ใช่ฟางเส้นสุดท้ายที่จะบดขยี้อูฐได้” ยู่หงเดินไปที่ตู้ข้างเตียงแล้วหยิบผ้านวมผืนใหม่ออกมาวางไว้บนตักของนาง เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็นสีเขียวม่วงบนนั้น ได้แต่พูดพร้อมกับก้มหน้าลงว่า “บางทีโซ่อาจบดขยี้เขาได้”
กู้อ้าวเวยพยายามควบคุมร่างกายที่สั่นสะท้านและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่น่าแปลกใจที่กู้เฉิงสามารถไปถึงที่ที่เขาอยู่ในวันนี้ได้”
“ใต้เท้าก็เหมือนกับเจ้าทุกประการ พวกเจ้าทั้งเก่งในการหลอกใช้จิตใจคนและได้รับความไว้วางใจของผู้คน” ยู่หงกล่าวเช่นนี้ ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นมองไปที่ดวงตาของกู้อ้าวเวย “สิ่งที่เจ้ากลัวที่สุดคือการหยุดก้าวเดิน ซ่านจินจื๋อเคยค้นพบไหม”
กู้อ้าวเวยเงียบ และใบหน้าที่นิ่งเฉยของยู่หงก็กระตุกเล็กน้อย ราวกับว่าเขาตื่นเต้นขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แต่ในที่สุดเขาก็หายใจเข้าลึกๆ ไม่พูดอะไรและจากไปอย่างรวดเร็ว
กู้อ้าวเวยที่อยู่บนเตียงหัวเราะเบาๆ เผยให้เห็นข้อมือที่มีรอยฟกช้ำของนาง และหลังจากหายใจเข้านานจึงลดศีรษะลง และเอาแขนแนบหน้าผาก สิ่งที่กู้เฉิงคาดการณ์ไว้แม้แต่นิดก็ไม่ผิดเลย
สิ่งเดียวที่นางทนไม่ได้คือความไร้พลังและความเมื่อยล้าหยุดอยู่กับที่ไม่เดินต่อไปข้างหน้า
นางกำเนินชีวิตมาสองชาติภพ นางไม่เคยถูกขังอยู่ในสถานที่เดียวกัน แม้ว่านางจะอยู่บ้าน นางก็สามารถมองเห็นความเจริญรุ่งเรืองที่ด้านนอกประตูได้ แต่ตอนนี้ข้างนอกมืดไปหมดแล้ว นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากู้เฉิงที่จะส่งชิงจือและหยุนชิงหยางกลับไปตามที่ตกลงกันไว้จริงๆ หรือไม่ และก็ไม่รู้ว่าซ่านจินจื๋อและซ่านเซิ่งหานจะแยกแยะกันได้หรือไม่
