บทที่ 772 วางพิษกู่
ยู่หงรีบออกไปเพื่อแจ้งเรื่องนี้
และในห้องมืด ยู่จือก้มหน้าอย่างเย็นชา หยิบขวดหยกออกมาจากกระเป๋าและวางไว้ที่ปลายจมูกของกู้อ้าวเวย กลิ่นฉุนเล็กน้อยทำให้ปลายนิ้วของกู้อ้าวเวยกำแน่นและลืมตาขึ้น สิ่งที่ดึงดูดสายตาคือรอยสักแปลกๆขนาดใหญ่ และยังมีดวงตานกฟีนิกซ์ที่ยาวและแคบซึ่งไม่สามารถถ่ายทอดรอยยิ้มได้
ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยทำให้รูม่านตาของนางหดลงเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ มีเพียงหัวที่วุ่นวายเท่านั้นที่ทำให้นางรู้สึกอยากจะอาเจียน ในขณะที่ยู่จือยกมือขึ้นสัมผัสบนหน้าผากของนางเบาๆ “หลังจบภารกิจ เจ้าก็ออกจากที่นี่ไปได้”
ราวกับฟ้าผ่าก็ไม่ปาน กู้อ้าวเวยสั่นสะท้านไปทั้งตัว จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความไม่เชื่อ แม้กระทั่งจะสงสัยว่านางไม่ได้อยู่ในแผ่นดินที่นางเคยอยู่มาก่อนอีกต่อไป แต่เครื่องเรือนในบ้านไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย
ยู่จือยิ้มเบาๆ แตะหน้าผากของนางด้วยปลายนิ้ว “หนังสือทำเนียบบรรพชนบอกว่า คนอย่างเจ้าจะเกิดหนึ่งคนในระยะเวลาเกือบร้อยปี แต่ไม่เคยมีหนังสือเล่มใดบันทึกการสิ้นสุดของพวกนาง ผู้ที่สามารถอาจจะทำได้เช่นนี้ ก็มีแค่เจ้าเพียงคนเดียว”
ด้วยคำพูดนั้น ยู่จือจึงถอนมือออก ปีนลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง
หากมองอย่างละเอียด จะเห็นว่าภายใต้ชุดยาว มีรองเท้าส้นที่สูงมาก ไหล่ของนางบางเหมือนเด็ก และมีเพียงดวงตาที่ดูตุ้งติ้ง
กู้อ้าวเวยยันตัวเองเพื่อลุกขึ้นจากเตียง “ทฤษฎีผีและเทพเจ้านั้นยากที่จะเชื่อ”
“ไม่สำคัญว่าจะเชื่อหรือไม่ ที่สำคัญคือเจ้าไม่ควรอยู่ที่นี่ หลังจากที่เจ้าชักชวนอ้ายจือให้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ข้าก็ส่งคนไปหาวันเกิดของเจ้าและสิ่งที่เจ้าทำในระหว่างวัน ข้าได้รู้ว่าหลายปีก่อนเจ้าควรจะตายในวันแต่งงานที่เกิดขึ้นกับซ่านจินจื๋อ หลังจากนั้นผู้หญิงที่ชื่อซูพ่านเอ๋อจะกลายเป็นดาวซวย ชัยชนะของทั้งสามแคว้นไม่ควรพ่ายแพ้ที่แคว้นเจียงเย่น เดิมทีควรจะเป็นดินแดนของซ่านจินจื๋อและแคว้นชางหลาน” ด้วยคำพูดนั้น ยู่จือก็ดูรุนแรงขึ้น เขามองไปที่กู้อ้าวเวยอย่างดุร้าย “ต้องขอบคุณการปรากฏตัวของเจ้า รากฐานของตระกูลยู่ของข้าถูกทำลายในแคว้นเจียงเย่น”
“ข้ามีความสามารถไปเปลี่ยนแปลงได้มากขนาดนี้หรือ ทำไมเจ้าไม่บอกว่าเจ้าไม่เก่งด้านวิชาการ คำนวณเรื่องจริงออกมาไม่ได้หรือ” กู้อ้าวเวยแสร้งทำเป็นสงบ แต่ในเวลานี้ไม่สามารถทนต่อความสงบของนางได้
หยุนชิงหยางสามารถรับรู้ได้ เพียงเพราะกู้อ้าวเวยเป็นหลานสาวที่เขาเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กจนโต และซ่านจินจื๋อมีนางที่คอยพูดเตือนถึงอะไรบางอย่าง แต่ผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้มาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า แต่นางพูดทุกอย่างถูกต้อง
“ข้ามีความสามารถทางวิชาการไม่เพียงพอ แต่ตระกูลยู่ของข้าเป็นพวกกระดูกผิดแปลกทั้งร่าง ต้องขอบคุณภัยพิบัติเมื่อหลายพันปีก่อน มันเป็นเรื่องยากสำหรับร่างกายของพวกเราที่จะเติบโตขึ้นมา แต่ดวงตาคู่นี้ก็เป็นสวรรค์ที่มอบให้เช่นกัน สังเกตรูปแบบต่างๆ ของสิ่งมีชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังสามารถมองเห็นความลับได้” เมื่อพูดอย่างนั้น ยู่จือก็ค่อยๆ หันกลับมา ดวงตาฟีนิกซ์ของนางค่อนข้างชั่วร้าย
“ที่จริงแล้วเจ้าเป็นใครกันแน่” กู้อ้าวเวยกำหมัดแน่น
“ผู้ลึกลับแห่งตระกูลยู่ อาจารย์ของอ้ายจือ” ยู่จือโบกแขนเสื้อและนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเปิดเผย “ถ้าไม่ใช่เพราะโชคชะตาของข้าที่นี่ แม้ว่าเจ้าจะเอาม้าห้าตัวจับอ้ายจือแยกออกเป็นศพชิ้นๆ ข้าก็ไม่ออกมาเจอคนเป็นแน่”
กู้อ้าวเวยยังมีบางอย่างที่ไม่ชัดเจนนัก แค่รู้สึกงงมาก
ในตอนนี้ยู่จือก็ไม่ได้พูดเช่นกัน เงียบไปชั่วขณะก่อนที่จะพูดต่อว่า “นอกจากนี้ ข้ายังอยากรู้ว่ากฎการมีอายุยืนยาวนี้คืออะไร และทำไมเลือดของเจ้าจึงหวานเช่นนี้”
“ถ้าเจ้ารู้ชะตากรรม ควรจะคำนวณออกมาได้ว่าในเวลานี้วิชาการมีอายุยืนยาวจะไปถึงบ้านใครแล้ว” กู้อ้าวเวยตะคอกจากจมูกของนาง และเอนตัวลงบนเตียงอย่างเกียจคร้าน “ในเมื่อเจ้าเป็นอาจารย์ของอ้ายจือ คิดว่าต้องเป็นเจ้าที่สอนวิชาการใช้พิษกู่ทั้งหมด”
“นางมองไปที่เศษชิ้นส่วนที่ข้าทิ้งไว้ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ที่นางจะเป็นลูกศิษย์ของข้า แล้วเจ้ากับข้าเป็นคนประเภทเดียวกันมากกว่าค่ายเสียอีก” ยู่จือหยิบกระจกเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าของนาง เพียงแต่มองไปที่ใบหน้าของตัวเองอย่างระมัดระวังและพูดต่อว่า “ละโมบ”
คนรู้ใจหายาก แต่กู้อ้าวเวยได้พบกับสองคนแล้วในชีวิตนี้
แต่ตอนนี้ที่นี่ นางแค่อยากจะหัวเราะ “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าชื่อแซ่อะไร แต่คำว่าละโมบสองพยางค์นี้ ข้ากลับคิดว่าจ่ายได้”
ยู่จือยิ้มเบาๆ “ข้าได้วางยาพิษกู่เจ้าแล้ว เมื่อเจ้าไปที่เมืองเทียนเหยียนในอีกไม่กี่วัน เจ้าจะเป็นเพียงหุ่นเชิด และชะตากรรมของเจ้าไม่สามารถละเมิดได้ แม้ว่าเจ้าจะมาที่นี่ก็เป็นเพียงตั๊กแตนห้ามรถ（หมายถึงคนที่ทำอะไรไม่ดูกำลังและความสามารถตัวเอง ทำอะไรเกินตัวจนเดือดร้อนนั่นเอง） ซ่านจินจื๋อสมองใสในตอนนี้ เพราะเจ้า และอีกไม่กี่วันเขาก็พยายามแย่งชิงบัลลังก์ และมันก็เพราะเจ้าด้วย”
เมื่อคำพูดสุดท้ายพูดจบลง แสงเย็นก็กะพริบไปในดวงตาของกู้อ้าวเวย แล้วหายไปทันที
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคำนวณมันอย่างไร หรือเจ้ารู้มันได้อย่างไร แต่ข้าก็มีคำที่จะบอกเช่นกัน” กู้อ้าวเวยยืดหลังของนางบนเตียง มองดูสายฝนที่อยู่นอกหน้าต่างแรงขึ้น ได้เพียงแค่หัวเราะเบาๆ “ถ้าไม่ใช่เพราะซ่านจินจื๋อนิสัยดี ถึงมีกู้อ้าวเวยหนึ่งพันคนก็ไม่มีประโยชน์”
ดวงตาของยู่จือหรี่ลง “ลิขิตฟ้ายากจะละเมิดได้”
“เจ้าสามารถควบคุมพิษกู่ได้ แต่จะควบคุมลิขิตสวรรค์ได้อย่างไร”
เมื่อเสียงเพิ่งจบลง ได้เพียงเห็นกระจกในมือของยู่จือหักออกเป็นสองซีก และกู้อ้าวเวยก็ยกมือขึ้นและกอดอกแน่นและล้มลงบนเตียง ก่อนที่สติของนางจะสลายไป ก็เห็นใบหน้าของยู่จืออยู่ใกล้มือ และมือเย็นๆ คู่นั้นปิดเปลือกตาของนางลง เสียงคล้ายปีศาจ
“เจ้ารู้เยอะเกินไปแล้ว”
ไม่ใช่เรื่องดีที่จะฉลาดเกินไป กู้อ้าวเวยคิดอย่างนั้น แต่ร่างกายของนางก็ลอยขึ้นจากเตียงอย่างไม่สามารถควบคุมได้ และเมื่อลืมตาอีกครั้ง ดูเหมือนว่านางจะไม่ใช่ตัวของตัวเองอีกต่อไป
เมื่อยู่หงมาพร้อมกับซ่านต้วนเฟิง ยู่จือกำลังผูกผมมวยให้กับกู้อ้าวเวยซึ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง วางปิ่นหยกเสียบไว้ที่หัวของนางอย่างเบามือ วางมือทั้งสองข้างบนไหล่ของกู้อ้าวเวย ราวกับว่ากอดกู้อ้าวเวยไว้ก็ไม่ปาน และมองไปที่สองใบหน้าที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงในกระจก
“ร่างนี้ของนาง ช่างควบคุมได้ง่ายเสียจริง แต่น่าเสียดายที่อายุไม่ยืน”
มือของยู่จือค่อยๆ ลูบไล้ไปบนผิวสีขาวราวกับหิมะ ดวงตาของนางค่อยๆ มองไปที่ซ่านต้วนเฟิง “แค่เตือนองค์ชายเก้าหนึ่งประโยค บัดนี้บนโลกนี้ อย่ายั่วให้ผู้หญิงโกรธ”
ซ่านต้วนเฟิงอดไม่ได้ที่จะขนลุกและถูแขนของเขา “กำลังพูดอะไรกัน”
“นางพูดแบบนี้มาตลอดอยู่แล้ว ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องใส่ใจ” ยู่หงก้าวไปข้างหน้า และดึงยู่จือข้ามมา มองดูผู้หญิงที่ดวงตาไร้สติอยู่หน้ากระจกทองแดง แขนของนางสองข้างวางในแนวตั้งบนหัวเข่าและพูดว่า “เจ้าทำได้ไม่ดีเลย หุ่นเชิดเช่นนี้เพียงพริบตาเดียวก็ถูกคนจำได้แล้ว”
แขนถูกลากจนเจ็บผมมาก ยู่จือยิ้มและพูดว่า “ข้าจะพานางไปปรับตัวในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เหลืออีกห้าวัน ข้ากลัวว่าแม้แต่คนใกล้ชิดก็ยากที่จะจำได้แล้ว”
“จริงหรือเท็จกันแน่” ซ่านต้วนเฟิงเดินขึ้นมาด้านหน้า ยังอยากจะดึงกู้อ้าวเวยขึ้นมาด้วย
แต่ผู้หญิงตัวผอมคนนี้ไม่รู้ว่าพลังมาจากไหน แขนทั้งสองข้างของนางไม่ขยับ แต่หัวมองไปที่ซ่านต้วนเฟิงอย่างประหลาด ตกใจจนคนด้านหลังก้าวถอยหลังไปสองก้าว ชี้ไปที่จมูกของกู้อ้าวเวยและส่งเสียงคำรามต่ำ “หญิงผู้นี้”
“ฝ่าบาทไม่ต้องตกใจ นางเป็นเพียงเพราะจุดฝังเข็มถูกปิดกั้น และหลังจากปรับจูนไม่กี่วันนางก็จะเป็นเหมือนคนธรรมดา” ยู่หงต้องหยุดซ่านต้วนเฟิงเอาไว้ ยิ่งมองไปที่ยู่จืออย่างโหดร้ายชั่วครู่ “ไม่ใช่บอกว่ารอจนกว่าฝ่าบาทจะยอม……”
“นางจะทำให้ผู้คนสับสน ข้าไม่สามารถให้นางพูดได้” ยู่จือกระโดดกลับไปที่ด้านข้างของกู้อ้าวเวย นอนหงาย ขยับผมด้านข้างเล็กน้อยกลับไปที่ตำแหน่งเดิม และกระซิบข้างหูนางว่า “เจ้าพยายามจะสอดแนมข้าอีกครั้งหรือ”
ไม่มีคนพบว่าชายเสื้อของกู้อ้าวเวยขยับเบาๆ
