บทที่ 773 ตรงประเด็น
เจ็ดวันต่อมา ข่าวการกลับมาที่เมืองเทียนเหยียนขององค์ชายเก้าแพร่กระจายไปยังในวัง
องครักษ์รักษาประตูเมืองต้อนรับกลุ่มคนที่เข้ามาในเมือง แต่เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวในรถม้าก็อุทานว่า “ฝ่าบาทท่านนี้……”
“องค์หญิงเอ่อตานถูกซุ่มโจมตีบนถนน ข้าก็ส่งกลับไปเหมือนเดิมอย่างไร้รอยตำหนิ” ซ่านต้วนเฟิงควบม้ามาปิดกั้นการจ้องมองของทหาร แบนใบหน้าแฝงไว้ด้วยการข่มขู่ “อย่าบอกเรื่องนี้ต่อสาธารณะ”
“แต่การกลับมาขององค์หญิงเอ่อตานเป็นเรื่องใหญ่……”
“ผู้ที่ซุ่มโจมตีอยู่ในเมืองเทียนเหยียน ถ้าพูดมากกว่านี้เกี่ยวกับองค์หญิงจะทำให้ตกอยู่ในอันตราย ศีรษะของเจ้าคงจะไม่ต้องการแล้วสินะ” ซ่านต้วนเฟิงกล่าวเช่นนั้น ยู่หงซึ่งถูกปกคลุมด้วยผ้าพันคอสีดำด้านหลังของเขาใช้แส้ยาวกระแทกกับพื้นอย่างดุเดือด หลายคนที่ประตูเมืองมองไปด้านข้างกองหลังอย่างไม่มีทางเลือก นอกจากปิดปากและส่งลูกน้องไปที่วังเพื่อรายงานเหตุการณ์ต่อผู้นำของเมืองเทียนเหยียน
ตลอดทางไม่มีการขัดขวางใดๆ และในรถม้าผ่านทางที่เป็นหลุมเป็นบ่อ ยู่จือมักจะสวมชุดผ้าโปร่งสีทอง คราวนี้เสื้อผ้าที่แห้งและสะอาดเรียงรายไปด้วยความขี้เล่นของนาง และกู้อ้าวเวยที่อยู่ด้านข้างก็สวมชุดผ้าโปร่งสีทองที่ไหล่ของเขาด้วย ชุดสีขาวตัวต่อไปขาวชนะหิมะ หางกระโปรงยังมีลายนกสีฟ้าคาดด้วยเส้นไหมสีน้ำเงินเข้ม ส่วนเอวเป็นเข็มขัดลายน้ำสีน้ำเงินเข้ม ปลายแขนกว้างขึ้นและข้อมือเป็นแหวนเงินและเชือกสีแดง
เมื่อใครมองก็รู้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนของแคว้นชางหลาน
รถม้าขับไปยังที่ประทับขององค์ชายเก้า ซ่านต้วนเฟิงได้ส่งสารขอเข้าวังไปพบพ่อของเขาแล้ว เขาต้องการพูดคุยเกี่ยวกับการควบคุมชายแดนของซ่านเซิ่งหาน และยังกล่าวถึงการใส่ร้ายด้วย หลักฐานทั้งหมดที่กู้เฉิงได้รับคำสั่งส่งมาโดยละเอียด สามารถบอกได้ว่าพวกเขาเตรียมพร้อมมาอย่างดี
แต่เมื่อลงจากรถม้า ซ่านต้วนเฟิงก็ยังคงยืนอยู่ข้างรถม้าท่ามกลางสายตามากมายจ้องมองกู้อ้าวเวยที่ใบหน้าแฝงด้วยรอยยิ้มจางๆ วางมือไว้บนฝ่ามือของเขา ราวกับว่าโอบกอดเขาลงจากรถม้าในอ้อมแขนก็ไม่ปาน
ดูเชื่อฟังมาก
กู้อ้าวเวยยังคงยืนอยู่บนพื้นอย่างตั้งมั่น ซ่านต้วนเฟิงก็โอบไหล่ของนางไว้ครึ่งหนึ่งและนำนางเข้ามาในสายตาของหลายๆคนที่กำลังจ้องมอง เวลาผ่านไปไม่นาน ความสัมพันธ์ระหว่างองค์หญิงเอ่อตานและองค์ชายเก้าก็เผยแพร่ออก ทุกคนก็รับรู้หมด
และเรื่องของวีรบุรุษช่วยสาวงามอย่างองค์ชายเก้าถูกแพร่สะพัดไปอย่างกว้างขวาง
เรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างเป็นเพียงเวลาแค่สองชั่วยามแค่นั้นเอง
สายลับที่มาเยี่ยมรอบๆ กลับมาทีละคน ซ่านจินจื๋อและซ่านเชียนหยวนรู้ข่าวอย่างทันที ถ้วยชาในมือของซ่านจินจื๋อแทบจะกลายเป็นผง ซ่านเชียนหยวนเป็นกดซ่านจินจื๋อที่จับมีดยาวที่วางอยู่บนโต๊ะไว้แน่น กระซิบด้วยเสียงต่ำว่า “ตอนนี้เขาพากู้อ้าวเวยมาในที่แจ้งแล้ว อีกไม่กี่วันจะต้องมีการเคลื่อนไหวอะไรเป็นแน่”
“กู้อ้าวเวยกำลังทำอะไรอยู่” ฉีหรัวที่กำลังรอข่าวอยู่ด้านข้างโกรธมาก “มันก็ดีถ้านางร่วมมือกับซ่านเซิ่งหาน ตอนนี้นางกำลังเข้ามาแทรกแซงซ่านต้วนเฟิงด้านนี้อีก แม้ว่านางจะเป็นคนสองหน้าก็ตาม แต่ก็ควรมีบรรทัดฐานของตัวเอง”
ซ่านเชียนหยวนถึงกับผงะ ในช่วงเวลาแห่งการสูญเสียสตินี้ ซ่านจินจื๋อได้จับดาบยาวแล้วและเดินจากไปอย่างเงียบๆ
“เสด็จอา เรื่องนี้ต้องมีอะไรผิดปกติเป็นแน่ ตอนนี้พวกเราควรดูให้ดีๆ ……”
“เรื่องนี้ต้องมีบางอย่างแฝงอยู่เบื้องหลังแน่นอน ข้าก็ไม่สามารถนั่งรอเช่นนี้โดยไม่ทำอะไรได้” ดาบยาวถูกหยิบออกมา ซ่านจินจื๋อโยนฝักดาบกลับเข้าไปในมือของซ่านเชียนหยวน พูดด้วยเสียงทุ้มว่า “ข้าต้องการสิ่งเดียวกัน เจ้าก็หยุดข้าหรือ”
หลังจากกลืนน้ำลาย ซ่านเชียนหยวนไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำว่าเขาหวังว่าเขาจะพิจารณาสถานการณ์โดยรวม
เมื่อเทียบกับเสด็จอาในเมือก่อนแล้ว ชซ่านจินจื๋อในวันนี้ต้องทนกับความกลัวและความสยดสยองมาหลายเดือน ระยะเวลานี้ในตำหนักของเขานอกจากเรื่องที่สำคัญแล้ว เขาแทบไม่พูดอะไรเลย แม้ว่าเขาได้รับข่าวว่าซ่านเซิ่งหานไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงค่ายอย่างแน่นอน เขาก็ได้เพียงตอบรับอย่างไม่แยแส
แต่กู้อ้าวเวยในใจเขาไม่เหมือนกัน
“ถ้ากู้อ้าวเวยเห็นเจ้าสภาพเช่นนี้ ต้องเป็นกังวลแน่นอน” ซ่านเชียนหยวนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเดินหน้าต่อไปในท้องฟ้าสีครามและในตอนกลางวัน ไม่สามารถปล่อยให้เขาฆ่าคนได้
“นางไม่เคยทำอะไรให้ข้าสบายใจเลยแม้แต่เรื่องเดียว”
ทุกคำพูดดังขึ้น ซ่านเชียนหยวนยังไม่ได้หยุดคนเอาไว้ ซ่านจินจื๋อได้เดินอย่างรวดเร็วโดยไม่มีร่องรอย เฉิงซานได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นกัน มีเพียงหงเซียวเท่านั้นที่รีบวิ่งเข้ามา “ท่านอ๋องจะไม่ทำสิ่งต่างๆ ตามอำเภอใจ ฝ่าบาทและคุณหนูวางใจได้ แต่มีข่าวจากซางนิงบอกว่ามีผู้หญิงน่าสงสัยอยู่ข้างกายฝ่าบาทท่านนั้น ได้พบซางนิง แล้วก็ไล่ตามฆ่าไปตลอดทาง ตอนนี้พี่น้องหลายคนได้รับบาดเจ็บ……”
“รีบเอาคนเข้ามารักษาอาการบาดเจ็บให้ดี” ฉีหรัวรีบดึงซ่านเชียนหยวนออกไป และให้หงเซียวให้พาคนไปที่ลานอีกแห่ง อย่าให้คนอื่นค้นพบ อีกด้านหนึ่งยังลากซ่านเชียนหยวนกลับมา ยิ้มและพูดว่า “อ๋องจิ้งเคยชินกับการหยิ่งในชีวิต เขาจะหยิ่งผยองต่อไปได้แค่ไหนกัน และจะไปก่อเรื่องใหญ่ขนาดไหนขึ้นมาอีก”
คราวนี้ซ่านเชียนหยวนจึงตบหัวหนึ่งที เข้าใจแล้ว
ซ่านจินจื๋อเคยขี่ม้าในเมืองที่พลุกพล่าน เขาสร้างกองทหารส่วนตัว และเขาไม่เคยสนใจสายตาของคนอื่น แม้ว่าขุนนางในราชสำนักจะบอกว่าคุณงามความดีเขาคุกคามถึงฐานะฮ่องเต้ แต่ก็สู้ไม่ได้กับคำพูดของซูพ่านเอ๋อในตอนนั้น กู้อ้าวเวยตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายในตอนนี้ จะสามารถให้ม้าป่าตัวนี้ควบคุมนิสัยตัวเองอย่างทำอะไรไม่ได้หรอ
หากเป็นเช่นนี้ กู้อ้าวเวยน่าว่ายังจะโมโหซ่านจินจื๋อว่าจะปฏิบัติต่อนางไม่เหมือนกับซูพ่านเอ๋อ
ในเวลาเดียวกัน ด้านหน้าตำหนักขององค์ชายเก้าถูกล้อมรอบ อ๋องจิ้งซ่านจินจื๋อผู้ซึ่งควรจะโดนวางพิษ ตอนนี้ขี่ม้ามืด ดึงบังเหียนและถือมีดยาว ใบหน้าของเขาราวกับมีดคมทำให้เขาถูกเรียกว่าอาชูร่า เวลาตอนนี้ยังไม่ได้เก็บจิตสังหาร เพียงแค่มองไปที่แผ่นหน้าขององค์ชายเก้า มองไปที่พ่อบ้านที่ตัวสั่นผู้นั้น และพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “องค์หญิงเอ่อตานคือผู้ที่วางยาพิษข้า ยังไม่รีบส่งคนออกมาอีกหรือ”
น่องของพ่อบ้านสั่นสะท้าน
นี่มันที่ไหนเป็นที่ไหนกัน อ๋องจิ้งวันนี้มาไม้ไหนกันอีก
เด็กรับใช้ตัวน้อยที่กำลังเดินผ่านประตูเข้าไปเกือบจะเข้าไปในห้อง พูดกับซ่านต้วนเฟิงที่กำลังดื่มชาอย่างสั่นสะท้านว่า “องค์ชายเก้า อ๋องจิ้งพูดว่าองค์หญิงเอ่อตานวางยาเขา และตอนนี้ให้ท่านส่งคนออกมา”
“เพี๊ยะ” ซ่านต้วนเฟิงแทบจะคายชาในปากของเขาออกหมด และมองไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อ “เขาพูดอะไร”
“อ๋องจิ้งพูดว่า องค์หญิงเอ่อตานวางยาพิษเขา ตอนนี้ให้ท่านส่งคนออกไป”
คนรับใช้ได้เพียงตะโกนเสียงดังออกไปด้วยเสียงสะอื้น
เมื่อเสียงออกไป ทุกคนที่อยู่ก็ตกตะลึง มีเพียงยู่จือเท่านั้นที่หัวเราะท้องแข็ง ยังพิงไหล่ของกู้อ้าวเวยด้วยรอยยิ้มและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “กู้อ้าวเวยน่ะ กู้อ้าวเวย ชายของเจ้ามานั้นน่าสนใจเกินไปแล้ว”
และดวงตาของกู้อ้าวเวยก็ยังคงไร้สติ เพียงแค่ขนตาที่เหมือนปีกจักจั่นสั่นไหว
เกือบจะไม่ทันระวัง ซ่านต้วนเฟิงไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าซ่านจินจื๋อจะก่อกวนสถานการณ์เช่นนี้ และกู้เฉิงก็ไม่ได้อยู่ข้างกายเขาในเวลานี้ ควรทำอย่างไรถึงจะเป็นการดี
“เจ้าส่งใครบางคนไปที่ประตู และบอกกับอ๋องจิ้งว่าองค์หญิงเอ่อตานในฐานะที่เป็นองค์หญิง ทำไมนางถึงวางพิษกับอ๋องจิ้ง นอกจากนี้เรื่องที่องค์หญิงเอ่อตานถูกโจมตียังไม่รู้ว่าเป็นใครทำ หากอ๋องจิ้งที่เป็นโจรเองมาเรียกร้องจับโจร ก็อยากได้ของบางส่วนจากองค์หญิงเอ่อตานจะทำอย่างไรดี” อูกงกงได้เพียงแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างไม่มีทางเลือก บอกเล่าเช่นนี้
คนรับใช้ผู้นั้นได้เพียงลุกขึ้นแล้วรีบออกไป
