บทที่ 788 สอนให้รู้จักการให้เกียรติ
การเจริญเติบโตของลูกทำให้กู้อ้าวเวยตกใจ
เมื่อก่อนยังสามารถมานอนในอ้อมกอดของนางได้ แต่ตอนนี้แขนขายาวหมดแล้ว ครั้งแล้วที่พบกันยังไม่ได้สังเกต แต่ครั้งนี้ชิงจือเอ่ยปากพูดขึ้นมา ทำให้กู้อ้าวเวยตอบกลับไม่ได้ “ท่านแม่ทิ้งข้าไว้แล้วหนีไปอีกแล้ว”
ชิงจือนั่งจับมือบนตักของนาง นั่งก้มหน้าให้นางเห็นแต่คอ
นางยิ้ม แล้วเอาลูกมากอดในอก “แม่ต้องออกไปสักพักหนึ่งนะ”
ชิงจือก็ทำท่าจะร้องไห้ ซ่านจินจื๋อก็เอาชิงจือมากอดไว้ แล้วมองขวางกู้อ้าวเวย “เงียบไปก่อน”
“ถึงแม่เขาจะเป็นเด็กผู้ชาย แต่ก็เป็นคนเหมือนกัน เขาควรจะรับรู้ว่าพวกเราทำอะไร นี่เป็นสิทธิ์ของเขา กู้อ้าวเวยก็เริ่มไม่ชอบท่าทางของซ่านจินจื๋อที่ให้ท้ายลูกแบบนี้ ตอนที่นางยังเป็นเด็ก เกลียดที่ผู้ใหญ่เอาตัวเองเป็นใหญ่ สุดท้ายก็จากไปโดยไม่บอก โดยให้นางอยู่คนเดียวโดยไม่รู้เหตุผล”
“เขายังเด็ก ไม่เหมือนกับเจ้าและข้า” ซ่านจินจื๋อลูบหลังชิงจือ “เดี๋ยวข้าจะอธิบายให้เขาเอง”
กู้อ้าวเวยอยากจะพูด แต่ก็เงียบไป แล้วลูบหน้าผากขอโทษซ่านจินจื๋อ
ซ่านต้วนเฟิงก็มีสติอยู่ตลอดเวลา เพราะกลัวว่าสองคนนี้จะเล่นแง่อะไรกับตนเอง พอรอให้ซ่านจินจื๋อปลอบชิงจือแล้ว ก็พูดขึ้นว่า “พวกเราไปกันได้แล้ว”
ชิงจือรีบเงยหน้าขึ้นมา และมองกู้อ้าวเวยอย่างน่าสงสาร
กู้อ้าวเวยก็เดินเข้าไป แล้วก้มลงจูบที่หัวของเขา ถึงแม้การกระทำเช่นนี้จะไม่เหมาะกับยุคสมัยนั้น ซ่านต้วนเฟิงก็รู้สึกขนลุก แต่กู้อ้าวเวยก็ยังเอามือจับหน้าของลูกไว้ด้วย แล้วจูบลงอีก “แม่อยากได้การเห็นด้วยจากเจ้านะ”
มือนางยังจับอยู่ แต่ว่านั่งยองยองลงบนเท้าของซ่านจินจื๋อ โดยไม่สนกระโปรงที่ยาวระพื้น แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าลูกอย่างอบอุ่น แล้วรออย่างสงบ
สักพัก ชิงจือก็คว้าแขนเสื้อของซ่านจินจื๋อ “ตกลงอะไรหรือ?”
“แม่เจ้าจะออกไปแก้ปัญหาที่มารบกวนพ่อไว้หลายปี เพื่อสิ่งนี้ แม่เจ้าจะออกไปนานหน่อย เจ้าจะได้พบแม่และพ่อยากขึ้น” กู้อ้าวเวยมองสายตาไร้เดียงสาของเขา แล้วพูดเสียงต่ำว่า “เจ้าอาจจะคิดถึงพ่อกับแม่จนนอนไม่หลับ หรือไม่ก็ถูกเพื่อนล้อว่าไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วย”
ดูเหมือนว่าชิงจือจะร้องไห้จริงๆ ซ่านจินจื๋อมองขวางกู้อ้าวเวย แต่นางก็ไม่กลัว
เสียงของกู้อ้าวเวยก็ยังคงนิ่มๆ “แต่แม่รับรองว่า แม่รักเจ้ามากที่สุดกว่าใครในโลกนี้ แล้วยังปฏิบัติกับเจ้าเสมอผู้ใหญ่คนหนึ่ง แม่เคยบอกเจ้าหลายเรื่อง รวมทั้งเรื่องที่ไม่เหมาะกับวัยเจ้าด้วย”
ซ่านต้วนเฟิงขมวดคิ้ว ว่านี่จะเป็นสัญญาณลับอะไรหรือเปล่า
ซ่านจินจื๋อไม่เคยได้ยินสิ่งพวกนี้ แล้วหันไปมองเด็กที่เรียนรู้ที่จะเริ่มเก็บความลับ ส่วนชิงจือก็ยืนเอานิ้วกดที่ฝ่ามือ หายใจเข้าออก แล้วพูดว่า “แต่ข้าก็ยังไม่อยากให้แม่จากไป……แล้วอีกอย่าง พวกเขาเป็นคนไม่ดี”
“เช่นนั้นแม่จะอยู่ด้วย” กู้อ้าวเวยพูดไปเอามือบีบแก้มเขาไปด้วย
“กู้อ้าวเวย ……..นี่เจ้า” ซ่านต้วนเฟิงเอามือตบโต๊ะลุกขึ้น
ในตอนที่ซ่านจินจื๋อไม่รู้ว่าสองแม่ลูกคุยอะไรกัน ชิงจือก็มองกู้อ้าวเวยนิ่งๆ สักพักใหญ่ก็พูดว่า “ข้าอยากเรียนการต่อสู้”
“ขอเพียงเป็นสิ่งที่เจ้าคิดไตร่ตรองดีแล้ว” กู้อ้าวเวยค่อยลุกขึ้น แล้วอุ้มเขามาจากอกของซ่านจินจื๋อมากอดไว้เอง โดยไม่อยากให้รอยกุญแจมือมาโดนหน้าลูก ตอนนั้นก็เหลือบไปมองซ่านต้วนเฟิง “ความลับของยาอมตะ อยู่ที่ศาลเจ้าของด่านลั่วสุ่ย รอวันที่สำเร็จ ข้าจะเอาตัวยาอมตะนั้นมาให้เจ้า”
ซ่านต้วนเฟิงมองเขานิ่งๆ ซ่านจินจื๋อก็ลุกขึ้น “เจ้าไม่ใช่อยากจะจัดการกับเรื่องนี้ไม่ใช่หรือ?”
“ข้ารักเขากว่าสิ่งใด” กู้อ้าวเวยเอามือลูบที่หลังคอลูกตนเอง “ชิงจือไม่ใชเด็ดที่ไหน แต่เขาเป็นคนเหมือนกัน เขามีสิทธิ์ที่จะบอกข้าว่าเขาต้องการอะไร ส่วนข้านั้นรักเขา ข้าก็มีสิทธิ์ที่จะจัดการกับสิ่งที่ควรทำ”
“ข้าอยากไปเรียนการต่อสู้” ชิงจือเข้ามาใกล้กระโปรงของกู้อ้าวเวยมากขึ้น เงยหน้าขึ้นมามองกู้อ้าวเวยด้วยตาแดงๆ “ข้าจำคำท่านแม่ได้ ทุกคนมีสิทธิ์เลือกชีวิตของตนเอง ข้าคิดว่าข้า………”
ครั้งนี้กู้อ้าวเวยต้องขมวดคิ้วบ้าง นางไม่อยากให้ลูกตนเองต้องไปจับดาบถือกระบี่ฆ่าฟัน
แต่ว่า……..
“ได้สิ ตอนนี้เจ้าเป็นพี่ชายแล้ว ตอนที่แม่จะไป เจ้าไปบอกเขา ว่าเจ้ามีเส้นทางของตนเอง แล้วถ้าเขาโตแล้ว เจ้าจะกลับมาดูแลเขา ดีไหม?” กู้อ้าวเวยใช้มือดึงเขามากอดก็ต้องใช้แรงมาก ตอนนั้นก็อยากจะเอาลูกมากอดและสั่งสอนอย่างมาก
“ข้าทำได้ แต่อาโม่บอกข้าว่า เพราะฐานะของข้า จะไม่มีใครกล้ามาว่าอะไรต่อหน้าข้า ข้าควรจะขอบคุณท่านพ่อใช่หรือไม่?” ชิงจือทำท่าจับหน้าและจูบ เหมือนกับกู้อ้าวเวยทำกับเขา ความกังวลของกู้อ้าวเวยก็หมดไป แล้วก็กอดเขา “ควรเป็นเช่นนั้น”
ดังนั้น ซ่านต้วนเฟิงก็เห็นเด็กน้อยนั่นถูกวางลง แล้วเดินมาทางซ่านจินจื๋อ พับแขนเสื้อ แล้วใช้เสียงเบาๆ พูดว่า “ขอบคุณท่านพ่อ แต่ข้าอยากไปเรียนการต่อสู้ ได้หรือไม่?”
“ลูกไม่ต้องมาถามพ่อ” ซ่านจินจื๋อหันไปมองกู้อ้าวเวย
เขาไม่รู้ว่าทุกครั้งที่ได้พบกันอย่างไม่นาน แต่กู้อ้าวเวยสอนลูกได้ดีมาก และไม่รู้ว่ามารยาทที่กู้อ้าวเวยสอนนั้นมีแต่การให้เกียรติ ส่วนเวลาที่ไม่ชอบสิ่งใดก็เลือกที่จะหลีกเลี่ยงหรือพูดตรงๆ ไปเลย โดยไม่อ้อมค้อม
“เขาก็ต้องถามเจ้านั่นแหละ เพราะเขาไม่อยากให้การกลับไปของตนเองทำให้เจ้าต้องจากไป อย่ามัวแต่ให้ท้ายความคิดของเขาเสียหมด แต่จงเชื่อมั่นเขา” กู้อ้าวเวยเดินมาข้างๆ ชิงจือ แล้วเอามือลูบหัวเขาเบาๆ แล้วเอามือลูบอกเขาแสดงการให้กำลังใจ แล้วพูดว่า “ข้าเองก็เพิ่งเคยเป็นแม่คน ไม่รู้ว่าทำเช่นนี้จะถูกหรือไม่”
แต่กลับได้รับรอยยิ้มของชิงจือกลับมา
สิ่งที่กู้อ้าวเวยไม่รู้ก็คือ ชิงจืออยากมีน้องชายหรือน้องสาวมาโดยตลอด และไปได้ยินมาจากอาคนหนึ่งว่าถ้าท้องแล้วจะอันตรายมาก แล้วเขาก็ยังรู้ว่ากู้อ้าวเวยรักเขามาก
ซ่านจินจื๋อกระตุกคิ้ว สุดท้ายก็นั่งยองยองลง แล้วมองชิงจือ แล้วทำท่าเหมือนกู้อ้าวเวย บอกกับเขาว่า “ได้สิ แต่พ่อจะให้คนไปส่งเจ้ากับทวดของเจ้า ไปยังแคว้นเอ่อตานเพื่อไปหาท่านอากุ่ยเม่ย อี้จื๋อก็อยู่ที่นั่น เจ้ายอมไปส่งจดหมายให้พ่อกับแม่ไหม?”
พูดไปมาก็เหมือนกับกู้อ้าวเวย
ชิงจือขยี้ตา แล้วพูดว่า “ได้สิ！”
ต่อมา ซ่านจินจื๋อก็กอดชิงจือ แล้วทำท่าจูบที่หน้าผากเขา เหมือนกับกู้อ้าวเวย พร้อมพูดว่า “ไปบอกน้องเจ้า ว่าพวกเรารักเขา เจ้าและเขาไม่เคยเป็นภาระของพวกเรา”
ชิงจือก็ตอบรับ ซ่านจินจื๋อก็เงยหน้ามองกู้อ้าวเวย นางก็ทำหน้ายิ้มๆ แต่ในใจนั้นเต้นแรง
ซ่านจินจื๋อโตมาพร้อมกับมารยาทมากมายเพราะเป็นท่านอ๋อง แต่ก็ยอมไปเป็นคนในยุคปัจจุบันเพราะลูกและภรรยา ยอมละเลยกฎระเบียบที่ไม่ให้จูบใครกลางแจ้ง และละเลยการที่ห้ามแสดงอารมณ์ที่จริงใจออกมา แต่เลือกที่จะเปิดอก
เป็นเพราะซ่านจินจื๋อยอมให้นางเปลี่ยนแปลง
