บทที่ 793 ใครจะติดกับดัก
“ไม่ใช่นาง”
หยุนหว่านนั่งข้างเตียงแล้วเห็นว่าสถานการณ์จะเริ่มควบคุมไม่ได้แล้ว
ซ่านเชียนหยวนทีนอนรักษาตัวบนเตียง เอาเรื่องของกู้อ้าวเวยและซ่านจินจื๋อไปบอกหมดแล้ว แล้วตอนนี้ก็ได้ข่าวว่ายู่เหม่ยเหรินฆ่าตัวตายแล้ว ก็ได้ยินหยุนหว่านทำหน้านิ่งพูดออกมา
“อะไรนะ?” ซ่านเชียนหยวนไม่เข้าใจ
“ต่อให้ข้าอยากจะหาแพะรับบาป ก็ไม่จัดการชัดเจนแบบนี้หรอก ฮองเฮาองค์ใหม่ไม่โง่ขนาดนั้น” หยุนหว่านก็อยู่ในวังมานาน แล้วจื่อเหมิงและหลิ่วเอ๋อก็เป็นคนฉลาด จะไม่รู้ว่าสนมคนอื่นๆ วางแผนอะไรอยู่ได้อย่างไร?
ตอนนี้จื่อเหมิงก็ยังใส่ชุดขันทีเดินเข้ามา แล้วเอาชุดพับเป็นระเบียบวางบนเก้าอี้ พร้อมกับถอดหมวกออกมองไปยังหยุนหว่าน “นายท่าน สาวสวยตายเพราะยาพิษ แต่ไม่แน่ชัด เหมือนจะเป็นพิษกู่”
พิษกู่……..
ซ่านเชียนหยวนนึกขึ้นได้ว่า ข้างกายกู้เฉิงมีหญิงสาวแปลกๆ คนหนึ่ง ตอนนั้นท่านอาบอกว่าบนใบหน้าหญิงคนนั้นมีรอยสักแปลกๆ หยุนหว่านก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ถ้าเป็นเช่นนั้น สายของกู้เฉิงก็ยังคงอยู่ในวัง ถึงว่ากู้อ้าวเวยยังกงวลเรื่องนี้”
“พิษกู่ วางยาบังเอิญเกินไป ปลายนิ้วมีรอยแดง แสดงว่าถูกวางยาเมื่อหลายวันก่อน คนรับใช้ที่ตามมาจากบ้านของสาวสวยน่าจะจำได้ บอกว่าหลายวันก่อนสนมที่มีความแค้นกับซู๋ฮองเฮามาพูดกับนางเรื่องพิษกู่อู โชคดีที่คนรับใช้สองคนนั้นหาหลักฐานมายืนยันว่านายท่านบริสุทธิ์ แต่วันที่สอง สาวสวยก็นอนหลับยาว ตื่นขึ้นมาก็เพลีย แต่นึกว่าเหนื่อยเกินไป คิดว่าวันนั้นก็น่าจะถูกพิษแล้ว” หลิ่วเอ๋อก็ตามมา นางใช้ฐานะที่เป็นขุนนางฝ่ายหญิงมาตรวจสอบเรื่องนี้ ถึงแม้จะรู้เรื่องมากมาย แต่ก็เป็นจุดสนใจได้
พอฟังจบ ซ่านเชียนหยวนขมวดคิ้ว “คนของโรงหมอหลวงว่าอย่างไรบ้าง”
“รอไม่กี่ชั้วยามก็ต้องไปพบฮ่องเต้ เห็นว่าพวกหมอของโรงหมอหลวงล้วนสามารถดูออก พอพูดออกไป นักฆ่าที่ลอบสังหารย์ฮองเฮา และทำร้ายเสียนเฟย (พระสนม) ก็ยังจับตัวไม่ได้เลย ตอนนี้มาเกิดเรื่องอีก คงจะทำให้วังหลังอกสั่นขวัญแขวนกันไปทั่ว” จื่อเหมิงหัวเราะ แล้วก็เดินมาข้างๆ เตียงของซ่านเชียนหยวน เอายาที่เหลือครึ่งถ้วยยื่นให้เขา “กินลงไปอีกหน่อยก็จะไม่เจ็บแล้ว ถ้าฝ่าบาทยังอยู่ที่นี่ วังหลังก็จะพากันนินทา”
เหมือนจะไล่ให้กลับไป
แต่ซ่านเชียนหยวนก็เข้าใจทั้งหมด ก็ดื่มยาลงไป ยังไม่ทันลุกขึ้น ก็พูดขึ้นว่า “ไอ้พิษกู่อูนี้ เหมือนจะรู้จักตอนเด็กๆ ประมาณ10ปีที่แล้ว ตอนที่ฮุยเฟยเข้าวังมา ไม่สิ ต้องเรียกฮองเฮาแล้ว”
จื่อเหมิงและหลิ่วเอ๋อมองตากัน แล้วก็เอาชุดมาให้ด้านหน้า โดยไม่ส่งเสียง
พอซ่านเชียนหยวนถูกขันทีพากลับไปลานหวงจื่อแล้ว หยุนหว่านก็พูดขึ้นว่า “” ถ้าปีนั้นเคยเกิดเรื่อง แล้วลงมือทำอีก แสดงว่าคนร้ายไม่ใช่ฮองเฮาองค์ใหม่ ตระกูลซู๋ อย่างที่สอง ตงฟางฮองเฮานั่นแหละ
ตอนที่กำลังครุ่นคิด คนของฮ่องเต้ก็มาส่งข่าว บอกว่าให้ซ่านจินจื๋อเข้าวังไปจัดการแล้ว แล้วก็เอาองครักษ์ไปด้วย แล้วก็บอกว่า “ตอนนี้ในวังวุ่นวายมาก ฮ่องเต้กังวลว่าจะมีสนมมาก่อความวุ่นวาย ช่วงนี้ก็บอกให้ฮูหยินและนางกำนัลหลิ่วอย่าเพิ่งออกไปไหน จะไม่เป็นที่ติฉิน”
“ถ้าไม่ออกไป แล้วพวกเราจะช่วยฮ่องเต้หาตัวคนร้ายได้อย่างไร?” หลิ่วเอ๋อขมวดคิ้ว
“เรื่องนี้ฮ่องเต้ก็รู้ดี ตอนนี้ต้องรอมันมาติดกับดัก ช่วงนี้กระหม่อมก็จะมาส่งข่าวเรื่อยๆ ไม่ได้หมายความว่าจะให้ฮูหยินและนางกำนัลหลิ่วถูกขังอยู่ที่นี่” หวางกงกงยิ้มแล้วก็ให้คนเอาผ้าต่วนและอาหารเข้ามา ล้วนเป็นของดี ตั้งใจอย่างมาก
แล้วยังมีแม่นมอีกสองคนตามมา เป็นคนจัดการเรื่องงานได้อย่างดี ทำงานละเอียด
พอหวางกงกงกลับไป หลิ่วเอ๋อและจื่อเหมิงก็มองหน้ากัน แล้วก็ออกมาปิดประตู แล้วก็เอาสายตากวาดมองไปยังองครักษ์ที่ประตู พวกนั้นยืนนิ่งตัวตรงดิ่ง เหมือนกับกำลังล้อมรอบห้องนอนของพวกนางไว้
เรื่องมันแปลกๆ สองคนแกล้งไปตรวจสอบผ้าต่วนที่ได้มา แล้วก็เอาขนมเข้ามาในห้องโถง แล้วก็เอาเรื่องเมื่อครู่ไปบอก จื่อเหมิงก็หน้านิ่ง “ฮ่องเต้ต้องมีเรื่องอะไรปิดบังเราอยู่แน่ๆ”
หยุนหว่านนิ่ง แล้วก็กังวลขึ้นมา “ดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะมีแผนอะไร ตอนนี้ถูกขังอยู่ที่นี่ โดยไม่รู้ว่าฮ่องเต้ต้องการอะไร มีแผนให้ติดกับดัก”
ฮ่องเต้จะให้ใครติดกับดัก?
……..
ในขณะเดียวกัน ซ่านจินจื๋อก็เข้าวังไปแล้ว
ไม่ค่อยได้เห็นคนของฮองเฮาองค์ใหม่มานำทาง ซ่านจินจื๋อก็สงสัยว่าเรื่องมันแปลกๆ แล้วก็ถามว่าอาการของอ๋องจงผิงเป็นอย่างไรบ้าง นางในคนนั้นก็ตอบอย่างใหลลื่น แล้วก็ยิ้ม “อ๋องจิ้งไม่ต้องกัวล โรงหมอหลวงจะดูแลอย่างดี รอเกือบครึ่งเดือนอ๋องจงผิงก็สามารถออกจากวังได้แล้ว”
“เกือบครึ่งเดือน?” ซ่านจินจื๋อครุ่นคิด
ไม่ว่าจะต้องการให้เขาได้ทดลองแก้ปัญหาการวางยากันในวัง หรือจะเป็นเรื่องที่ต้องการท่านอ๋องที่มีศักดินามาอยู่ในวังนี้ ก็ไม่เคยได้เห็นได้ยินมาก่อน
เพียงแต่ในประวัติศาสตร์ของแคว้นชางหลาน เคยมีอ๋องแย่งชิงตำแหน่งให้น้องชาย ต่อมาก็จบชีวิตพร้อมกับฮ่องเต้ ต่อมาก็ไม่มีอ๋องคนในมาอยู่ในวังนานๆ อีกเลย ต่อให้เขาเป็นขุนนางฝ่ายบู๊ เข้าวังมาก็ต้องปลดอาวุธ
ครั้งนี้ท่านพี่ ดูแปลกๆ
แต่นางในด้านหน้าก็บอกว่า “เรื่องนี้เป็นความลับ ฮองเฮาให้หม่อมฉันพาท่านอ๋องไปยังห้องนอน ไปถึงเดี๋ยวก็รู้”
ฮองเฮาก็น่าจะเดาได้ว่าเขากังวล
แต่ตลอดทางมาจนถึงห้องนอน ซ่านจินจื๋อเห็นว่าองครักษ์มีเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า คนที่ทำงานในตำหนักก็มากขึ้น สำหรับคนอื่นอาจจะเป็นการต้อนรับครั้งแรก แต่สำหรับเขาแล้ว เขาต้องตั้งสติมากขึ้น พอมองๆ ไป คนพวกนั้นก็เป็นเพื่อนที่เคยเล่นด้วยกันแต่เด็ก พอฮ่องเต้ครองราชย์ก็โยกย้ายไปเป็นหูเป็นตาที่อื่นๆ
แต่ตอนนี้ สายสืบพวกนั้นเป็นคนของฮ่องเต้แล้ว ท่าชักไม่ดีแล้ว
พอเดินเข้าไป พวกนางในและขันทีก็คุกเข่าลงไม่เงยหน้า ในตอนนั้นบนเตียงมังกร ซ่านต้วนโฉงนอนหน้าซีดบนเตียง ตงฟางฮองเฮาก็วางถ้วยยาเปล่าๆ ลง แล้วทำความเคารพซ่านจินจื๋อ
“ฮองเฮา”
“อ๋องจิ้ง”
หลังจากทำความเคารพ ตงฟางฮองเฮาก็มองซ่านจินจื๋อแปลกๆ “ฮ่องเต้มีอะไรจะพูดกับเจ้า”
“เช่นนั้นก็เชิญท่านออกไปก่อน” ซ่านจินจื๋อยกมือเคารพ ตอนที่ฮองเฮากำลังฉงนใจ ก็พูดขึ้นมาว่า ท่านพี่ส่งข่าวมาบอกข้าว่า อยากคุยกับข้าส่วนตัว
ตงฟางฮองเฮาก็หน้าเสีย ตอนนี้ก็หาตัวหวางกงกงถามความจริงไม่ได้ ได้แต่ต้องทำตาม
