บทที่ 823 งานเลี้ยงในวัง
เช้าวันต่อมา วังหลวงที่เงียบกริบตอนนี้ก็มีเรื่องให้วุ่นอีกครั้ง
บ่าวรับใช้ในแต่ละตำหนักก็ต่างยุ่งวุ่นขึ้นมา สนมในแต่ละตำหนักก็อยากจะใช้โอกาสงานเลี้ยงนี้เด่นสง่ากว่าใคร โดยเฉพาะพวกคนชั้นสูงที่ได้รับเลือกเข้ามาในวัง ทุกคนต่างสั่งให้ไปเลือกเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่ดีที่สุดมา หวังว่าฝ่าบาทจะสนใจตัวเอง
แต่ในตอนที่จวนอ๋องจงผิงได้รับข่าวงานเลี้ยง ก็คือวันนั้นที่ฟ้ายังไม่สว่าง
ซ่านเชียหยวนกำลังถือกล่องอาหารไปหาฉีหรัวที่กำลังตรวจสอบบัญชีในร้าน และไปถามข่าวทางนั้นกับหงเซียวด้วย พอถึงสำนักเยียนหยู่เก๋อ โย่วหลีก็ขี่ม้ามาอย่างเร่งรีบ บอกเรื่องงานเลี้ยงในวันนี้
“งานเลี้ยงในวันนี้ ฟ้าส่างค่อยมาบอก?” ซ่านเชียนหยวนอ้าปากค้างเบๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ
ฉีหรัวก็เงยหน้าขึ้นมาจากกองบัญชี เอียงหัวพูดว่า: “รีบไปหรือเปล่า ก่อนหน้านี้ในวังไม่ได้มีข่าวอะไรเลยเหรอ?”
โย่วหลีไอคอกแคะเบาๆ พูดเสียงทุ้มต่ำว่า: “ช่วงนี้ในวังก็ควบคุมแน่นหนาไม่มีข่าวอะไรเลย นอกจากท่านเมิ่งซู่กับขุนนางคนอื่นๆ ก็ไม่มีใครรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น งานเลี้ยงในวันนี้ เหมือนจะมีขุนนางและหญิงสาวตระกูลชั้นสูงมากมายไปเข้าร่วม”
ฉีหรัวมองค้อน ก้มหน้าลงไม่พูดอีกเลย
ซ่านเชียนหยวนก็ตกใจมาก ให้องค์ชายอย่างพวกเขาเข้าวัง และยังให้พวกขุนนางพาลูกสาวไปอีก จะเร่งให้แต่งงานก็ทำเกินไปแล้ว แต่เขาลำบากใจอยู่มาก ก่อนหน้านี้เขายังไม่รู้แผนการ ออกมาจากวังอย่างเร็ว ตอนนี้เข้าวังไปแอบสืบก็นับว่าเป็นเรื่องดี
แต่ว่ามองดูสีหน้าที่ไม่พอใจของฉีหรัว เขาก็ยิ่งลำบากใจไปอีก จึงต้องปัดมือให้โย่วหลีออกไป ตัวเองก็นำกล่องข้าววางไว้บนโต๊ะ: “ด้านบนข้ายังมีพี่สามอีก เลือกพระชายาคงยังไม่ถึงข้าหรอก”
“ทางนี้ของพวกเจ้าคนทีได้เป็นท่านอ๋องก็มีแต่เจ้าคนเดียว องค์ชายสามตอนนี้ก่อกบฏยังไม่ได้ไต่สวน แม้จะเป็นฝ่าบาทออกคำสั่ง พวกขุนนางกไม่ยอมเอาลูกสาวให้เขาหรอก” ฉีหรัวพูดโดยไม่เงยหน้าเลย ในคำพูดนั้นเต็มไปด้วยอาการหึง
ซ่านเชียนหยวนก็ดีใจและคิดหนักไปด้วย ฉีหรัวหึ่งแล้ว! นานทีจะเห็น!
แต่สักพัก เขาก็นวดขมับ เรียกโย่วหลีที่กำลังจะออกไปให้กลับมา: “เดี๋ยวก่อน! กลับมาก่อน!”
โย่วหลีก็กลับมาตามคำสั่ง อย่างไม่เข้าใจ
“เจ้ารู้หรือไม่ วันนี้เสด็จอาจะไปหรือไม่?” ซ่านเชียนหยวนลูบคาง รู้สึกแปลกใจ
โย่วหลีคิดอย่างละเอียด ก็เอารายชื่อออกมา ขมวดคิ้วพูดว่า: “ไปเจ้าค่ะ”
พู่กันในมือฉีหรัวชะงักทันที ต่อมาก็เงยหน้ามองซ่านเชียนหยวน ทั้งสองมองตากันอย่างตกใจ ต่อมาฉีหรัวก็รีบไปหน้าประตู: “ฝ่าบาทคงจะไม่……”
“ในเมื่อเสด็จอาถูกความรักครอบงำ ตอนนี้นอกจากกำจัดออกแล้ว ก็คงมีแต่วิธีนี้” ซ่านเชียนหยวนขวมดคิ้วเป็นปม รู้สึกปวดหัวหนัก อีกด้านก็อดไม่ได้พูดว่า: “เสด็จพ่อทำไมถึงอยากให้เสด็จอาเป็นจักรพรรดินักล่ะ? เขาไม่กลัวว่าพอเสด็จอาขึ้นครองราชย์ได้สองวันก็ออกจากตำแหน่งเหรอ?”
ฉีหรัวก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน พอครุ่นคิดแล้ว ก็ตบบ่าเขาเบาๆพูดว่า: “อย่ารีบร้อนใจไป คอยดูเงียบๆเถอะ”
ซ่านเชียนหยวนรู้สึกหนักอึ้งในใจ และรู้สึกใจเต้นรัวขึ้นมา
หวังแค่ว่าวันนี้จะไม่ใช่วันฆ่ากันเป็นพอ
พอออกจากสำนักเยียนหยู่เก๋อกลับไปเตรียมตัวที่จวน โย่วหลีก็เหมือนทำอะไรผิดและเดินขึ้นมา พูดเสียงเบาว่า: “ครั้งนี้ เชิญแค่องค์ชายท่านคนเดียว”
ซ่านเชียนหยวนชะงักทันที มองโย่วหลีด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก: “เมื่อกี้ทำไมถึงไม่พูดล่ะ?”
“กระหม่อมรู้ว่าท่านรักคุณหนูฉี แต่ในเวลานั้น กระหม่อมหวังว่าท่านจะรักษาชีวิตตัวเองไว้ก่อน งานเลี้ยงครั้งนี้ เหมือนการลองใจท่าน” โย่วหลีคุกเข่าลง
ซ่านเชียนหยวนปัดมือให้เขาลุกขึ้น อีกด้านก็ยังแอบดีใจที่โย่วหลีไม่ได้บอกเรื่องนี้ไปเมื่อกี้ เดี๋ยวฉีหรัวจะไม่พอใจอีก
แต่เขาไม่เข้าใจเสด็จพ่อเลย เขาตัดสินใจครั้งนี้ทำตัวโง่ไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม ผลที่ร้ายที่สุดเขาก็แค่ถูกถอนยศ กลายเป็นคนธรรมดาแค่นั้น
ไม่เหมือนกับองค์ชายคนอื่น ในชีวิตของเขายังไม่เคยทำอะไรที่สะท้านฟ้าดินเลย และแน่นอนยังไม่เคยทำเรื่องสกปรก ขนาดอำนาจในหมู่ราชการพวกนั้น ส่วนมากก็เป็นคนของครอบครัวเสียนเฟยเนี๊ยงเนี๊ยงที่ภักดีต่อนาง ไม่เกี่ยวกับเขาเลย
ในชีวิตนี้ ไม่เคยทำเรื่องผิดศีลธรรม
ก้าวเข้าวังหลวงอีกครั้ง ใบหน้าที่คุ้นเคยเหมือนถูกเปลี่ยนไปหมด ซ่านเชียนหยวนเดินข้างกงกงที่ยังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน และพูดว่า: “เสด็จพ่อตื่นแล้วเหรอ?”
“ช่วงนี้ฝ่าบาทตื่นขึ้นมา ส่วนมากก็สั่งอ๋องจิ้งให้จัดการเรื่องราชการ ร่างกายอ่อนแอมาก อ๋องจิ้งสั่งคนให้ไปหาหมอชื่อดังไปทั่วแล้ว” บ่าวรับใช้พูดถึงตรงนี้ คิ้วก็ขมวดเป็นปม เหมือนเป็นห่วงพระวรกายฝ่าบาทมาก
ซ่านเชียนหยวนจัดแขนเสื้อ ตามเขาเข้ามาถึงงานเลี้ยง และยังไม่เห็นคนอื่นๆ แต่กลับมองเห็นหลิ่วเอ๋อที่สวมชุดนางกำนัลนั่งอยู่หลังม่านบางจากที่ไกลๆ อึ้งสักพัก ยกมือขึ้นขวางบ่าวที่กำลังจะเดินออกไป: “นางกำนัลหลิ่วเลื่อนยศอีกแล้วเหรอ?”
“ฝ่าบาทสั่งเอง บอกว่าจะปฏิบัติไม่ดีไม่ได้แล้ว” บ่าวคนนั้นรีบพูด ก็รีบไปหาเนื้อผลไม้ให้อ๋องจงผิงที่กำลังจะเข้าวังมากิน
และหลิ่วเอ๋อที่พอเห็นซ่านเชียนหยวนจากที่ไม่ไกล ก็ส่ายหน้าเบาๆ ก็ก้มหน้ายืนอยู่ตรงมุมไม่พูดอะไรอีก
ซ่านเชียนหยวนก็รู้สึกน่าขำสิ้นดี ตอนนี้ไม่มีใครเห็นน้าหยุนเลย และไม่เห็นเสด็จพ่อด้วย งานเลี้ยงนี้ดูเหมือนใช้ชื่อฝ่าบาท บอกว่าเพื่อสะเดาะเคราะห์ แต่เสด็จพ่อจะมาหรือไม่มา ก็อีกเรื่องหนึ่ง
คนที่มาสองสามคนเข้างานมา ส่วนมากก็เป็นพวกขุนนางที่พาลูกสาวมาไม่แลเขาที่เป็นอ๋องแม้แต่ตาเดียวเลย คิดว่าตอนนี้เขาถูกยศ ไม่นานก็จะไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้คนที่มีชื่อเสียงสุดก็คืออ๋องจิ้ง
ซ่านเชียนหยวนก็ไม่ได้โกรธอะไร ดื่มเหล้าคนเดียว นั่งธรรมดาสบายๆ ท่าทางเหมือนทำอะไรไม่เป็น
คนที่เข้างานมาสุดท้ายกลับเป็นซ่านจินจื๋อ เขาสวมชุดสีดำแถบสีทอง รวบผมขึ้นสวมมงกุฎทอง ร่างกายกำยำนั่งลงข้างซ่านเชียนหยวน ก็เห็นหวางกงกงคนของเสด็จพ่อเดินเข้ามาอย่างระวัง เหมือนพูดอะไรกับตงฟางฮองเฮาและเดินออกไปเลย
ตงฟางฮองเฮาเป็นต้องขมวดคิ้วอ่อนๆ สุดท้ายก็นั่งลงบนที่นั่ง พอหญิงสาวขุนนางต่างทำความเคารพแล้ว นางถึงพูดว่า: “วันนี้ฝ่าบาทไม่สบาย งานเลี้ยงก็ไม่รอแล้ว ช่วงนี้มีเรื่องวุ่นวายมาก งานเลี้ยงในวันนี้ก็คือ……”
ฮองเฮาพูดไม่จบ ขุนนางที่ฉลาดหน่อยก็พอรู้แล้วว่า งานเลี้ยงครั้งนี้คงไม่ได้จัดเพราะมีภัยพิบัติ ซ่านเชียนหยวนสงสัยว่าวันนี้มาทำอะไรกันแน่
ด้านนี้ก็เห็นผู้หญิงที่สวมชุดหรูหราถือพัดทรงกลมเดินมาทางซ่านจินจื๋อ ใบหน้าสละสลวย ดวงตากลมโต และซ่านจินจื๋อกลับทำหน้าตึงเครียด แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
“เสด็จอา” ซ่านเชียนหยวนทนไม่ได้จึงเรียก อีกด้านก็ยกมือขึ้นบอกผู้หญิงคนนั้นว่า: “ท่านนี้คือ?”
“หลานสาวของฮองเฮา ตงฟางซวนเอ๋อ” ซ่านจินจื๋อเหมือนรู้เรื่องนี้นานแล้ว จึงตอบซ่านเชียนหยวนไป และรับแก้วเหล้ามาจากตงฟางซวนเอ๋อ พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “วันนี้ที่มาก็เพื่อให้ซวนเอ๋อมาทำความรู้สึกข้า”
ซ่านเชียนหยวนนิ่งทันที กำมือแน่นพูดว่า: “เสด็จอา……”
“หัวใจคนล้วนแต่เปลี่ยนกันได้ ทำไมอ๋องจงผิงจะต้องถามทุกอย่างล่ะ?” ตงฟางซวนเอ๋อพูดก่อน มองดูซ่านเชียนหยวนด้วยสายตาที่ตักเตือน
ซ่านเชียนหยวนยังอยากจะพูดอีก ซ่านจินจื๋อกลับพูดกับเขาว่า: “ไม่เกี่ยวกับเจ้า”
