บทที่ 825 แต่งเรื่อง
สำหรับกู้อ้าวเวยแล้ว เมืองเทียนเหยียนก็แค่กระดานหมากแผ่นใหญ่ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้เป็นนักเล่น พวกเขาคิดว่าควบคุมทุกอย่างไว้แล้ว แต่สุดท้ายกลับวกไปวนมาบนแผ่นกระดาน
และสำหรับซ่านจินจื๋อแล้ว นี่เป็นพื้นที่ที่พวกฝ่ายทหารและฝ่ายปกครองแสดงความสามารถกัน แม้จะไม่ใช่ทุกคนที่จะปีนขึ้นไปบนยศสูงๆได้ สามารถมีหนึ่งที่อยู่ตรงนี้ เขานึกถึงตงฟางซวนเอ๋อเมื่อกี้ เพื่อที่จะอยู่บนสูงสุดนางเลือกที่จะทิ้งตัวตนที่แท้จริงนางไป ในสายตาเขานั้นเป็นเรื่องที่ตลกมาก
ซ่านเชียนหยวนด้านหลังที่เห็นเขาเงียบไม่พูดจา สีหน้าเคร่งเครียด และเดินขึ้นไปหนึ่งก้าวบังเขาไว้: “เสด็จอา เมื่อกี้ท่านพูดจริงหรือ?”
“คำไหน?” ซ่านจินจื๋อตั้งสติ
“เจ้าจะแต่งงานกับนางจริงเหรอ!” ซ่านเชียนหยวนพุงไปตรงหน้าซ่านจินจื๋ออย่างโมโห สายตาแดงกล้ำ: “ถ้ากู้อ้าวเวยรู้เรื่องนี้เข้า……”
“ตงฟางซวนเอ๋อในเมื่ออยากเป็นพระชายาอ๋องจิ้ง ชื่อเสียงนี้ก็ให้นางไปสิ” ซ่านจินจื๋อพูดแทรกคำพูดไร้สาระด้านหลังของหลาน สายตามองไปที่ทหารที่วิ่งตามพวกเขามา มองเขาด้วยสายตาเย็นชาพูดว่า: “ตัวอยู่ในคุก ถ้าไม่อนุญาต เจ้าจะให้ข้าช่วยชีวิตนางได้อย่างไร?”
“ยังไงเรื่องก็ยังมีทางแก้อยู่บ้าง นางไม่ใช่คนโง่ ไม่แน่นางอาจจะมีวิธีออกไปอย่างปลอดภัย……”
“มีแต่นาง ข้าไม่คิดจะพนัน” ซ่านจินจื๋อจับคอเสื้อซ่านเชียนหยวนไว้ สายตาดุร้ายเหมือนจะกลืนกินเขาทั้งตัวได้ ขนาดนิ้วที่ใช้แรงด้วยนั้นก็ยังซีดขาวไปหมด: “ชีวิตของนาง มีค่ามากกว่าผู้หญิงข้างๆข้าเสียอีก เทียบกับความไม่บริสุทธิ์ ในโลกนี้มีวิธีที่รักนางมากมาย”
ซ่านเชียนหยวนกำหมัดแน่นยกขึ้นมา แต่มีทหารที่ตาเร็วรีบจับมือเขาลง เหมือนมีคำสั่งของฮ่องเต้แล้ว ไม่นานพวกทหารก็จับตัวซ่านเชียนหยวนกดไว้ ซ่านเชียนหยวนพยายามขัดขืนก็ไม่มีประโยชน์ เขาพูดอย่างโมโหว่า: “นางจะผิดหวังในตัวเจ้า! หรือว่าเจ้าอยากจะได้ตำแหน่งนี้จริงๆ!”
ซ่านจินจื๋อยกมือขึ้นจัดคอเสื้อ มองเขาอย่างเย็นชา: “เจ้าไม่เข้าใจนาง”
ซ่านเชียนหยวนไม่เข้าใจความหมายของคำนี้ กงกงที่อยู่ข้างๆก็เดินขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม: “ฮ่องเต้ได้ยินเรื่องในงานเลี้ยง บอกให้ท่านอ๋องทั้งสองไปพบหน่อย”
มองดูทหารที่จับตัวซ่านเชียนหยวนไว้แน่น สายตาซ่านจินจื๋อยังคงเย็นชาเหมือนเดิม
พวกเขาสองคนที่เป็นท่านอ๋องเหมือนถูกควบคุมตัวมาที่ห้องหนังสือ ร่างกายที่แข็งแรงของฮ่องเต้ทำให้ซ่านเชียนหยวนตกใจอย่างมาก ต่อมาก็ทำหน้าเคร่งเครียด ปากสั่น เป็นแบบนี้แล้ว เป็นแผนของเสด็จพ่อตั้งแต่ที่ถูกวางยาแล้ว
ซ่านต้วนโฉงเงยหน้าขึ้น แต่สายตากลับไม่ได้มองไปที่ซ่านเชียนหยวน
กลับมองไปที่ซ่านจินจื๋อและพูดว่า: “คุณหนูตงฟางบอกว่า เจ้าตกลงแล้ว?”
“ตามความคิดของเจ้า อย่าทำอะไรนางอีก” ซ่านจินจื๋อสะบัดแขนเสื้อนั่งลง และสั่งข้ารับใช้ให้เทน้ำชาให้กับเขา สายตาคู่นั้นดุร้ายเหมือนดั่งปีนั้นที่พึ่งกลับมาจากสงคราม อยู่หน้าซ่านต้วนโฉงยังคงทำอะไรตามใจ
วางงานในมือลง ซ่านต้วนโฉงเลิกคิ้วขึ้น: “งั้นตำแหน่งนี้”
“เสด็จพี่ยอมให้ข้าดูแลแผ่นดินนี้ต่อไป ข้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่รับไว้” เสียงของซ่านจินจื๋อเต็มไปด้วยความโกรธ พูดเสียงสูงขึ้นเรื่อยๆ แก้วในมือที่ไม่มีอะไรยังไม่ทันรอน้ำร้อนมาก็ถูกบีบจนแตกละเอียดไปแล้ว แต่ฝ่ามือของซ่านจินจื๋อกลับไม่เป็นอะไร คิ้วที่แหลมคมนั้นก็เลิกขึ้น: “แต่เจ้าทำร้ายนางไม่ได้ ยังต้องสัญญาว่าในพื้นที่แคว้นชางหลานนี้ นางจะไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ ไม่ว่าจะทำอะไรผิดก็จะต้องปล่อยผ่าน”
แก้วที่แตกนั้นก็วางไว้บนโต๊ะ ซ่านจินจื๋อลุกขึ้นมาใหม่ ก่อนที่ข้ารับใช้คนนั้นที่ถือชาจะขึ้นมา ก็สะปัดมือให้นางลงไป สายตาเด็ดขาด: “อีกอย่าง ข้าไม่อยากเห็นผู้หญิงไร้ความสามารถ”
ข้ารับใช้หญิงตกใจ น้ำร้อนหกตัว คุกเข่าลงพื้นรีบขอโทษ
และซ่านต้วนโฉงกลับขมวดคิ้วแน่นเป็นปม: “เจ้ารักนางเช่นนี้เลยหรือ? แม้นางจะเคยนอกใจเจ้า?”
“ต่อไปข้าเป็นราชา หลังวังมีหญิงนับไม่ถ้วน หัวใจหนึ่งดวงไปๆมาๆก็นอกใจนางนับครั้งไม่ถ้วน นางนอกใจข้าแล้วยังไง?” ซ่านจินจื๋อพูด อยากจะหัวเราะเหลือเกิน
กู้อ้าวเวยใบหน้าที่ไม่สนโลกของนางเหมือนอยู่ใกล้มาก
เมื่อก่อนนางก็เคยเอาแต่ใจ แต่ถ้าไม่สนโลกแบบนี้ แม้หัวใจจะเหมือนถูกกรีด แต่กลับไม่ยอมให้คนที่มาข่มขู่ได้รู้สึกสบายใจแน่นอน ไม่แพ้ต่อหน้า เช่นนี้ถึงจะเรียกว่าเอาคืน
รอยยิ้มนี้สำหรับซ่านต้วนโฉงแล้วกลับรู้สึกทิ่มแทงสายตามาก เขามองน้องชายตัวเองด้วยความเกลียดชัง: “ถ้าข้าไม่ตกลงจะเป็นยังไง?”
“เจ้าอยากมอบตำแหน่งทั่วทั้งแผ่นดินนี้ให้ข้า เจ้าไม่ตกลงนับว่ายังไงล่ะ?” ซ่านจินจื๋อมือไขว้หลังเดินไปตรงหน้าซ่านต้วนโฉง และพูดว่า: “ถ้าเวยเอ๋อตาย ข้าจะสั่งคนไปถล่มสุสานตระกูลซ่านเสีย”
“เจ้าคิดว่าแบบนี้จะขู่ข้าได้เหรอ?” ซ่านต้วนโฉงตบโต๊ะเสียงดัง สองมือพยุงโต๊ะไว้: “ข้าอาจจะไม่ได้ชีวิตของกู้อ้าวเวย แต่เสียนเฟยกับฮองเฮาสองชีวิต อยู่ในมือข้านะ”
ซ่านเชียนหยวนเบิกตาโพลง ขนาดซ่านจินจื๋อก็ยังมองซ่านต้วนโฉงอย่างไม่อยากจะเชื่อ: “เสด็จแม่เป็นแม่แท้ๆที่คลอดตัวเองมานะ!”
“ถ้านางไม่ได้ปล่อยซูพ่านเอ๋อไว้ข้างเจ้า ตอนที่เสด็จพ่อสวรรคต เจ้าก็คงไม่ถูกซูพ่านเอ๋อขวางไว้ตรงเขาหรอกนะ!” ซ่านต้วนโฉงตะโกนด้วยความโกรธ หวางกงกงข้างๆหรี่ตามองทุกคนให้ออกไปด้วยความเงียบ
ขนาดทหารที่ลากตัวซ่านเชียนหยวนมายังแอบเดินออกไปช้าๆ เหลือเพียงทหารลับสี่คนกับซางนิง
และประตูทั้งหมดก็ถูกปิดตายทันที ทั้งห้องหนังสือเงียบกริบ
“ซูพ่านเอ๋อเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดา……” ซ่านจินจื๋อเบิกตาโพลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ตอนนั้นมือของราชวงศ์จะเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงที่โตมาพร้อมตัวเองได้อย่างไร!
“การปรากฏตัวของนางเป็นเรื่องบังเอิญจริง แต่เจ้าไม่เคยคิดเลยหรือว่า ทำไมเสด็จแม่ถึงไม่ให้เสด็จพ่อฆ่าเจ้าแต่กลับหาอาจารย์และอาจารย์แม่สอน พวกนางเจอเด็กกำพร้าที่ไม่มีที่ไปมากมาย แต่กลับเก็บซูพ่านเอ๋อไว้เพียงคนเดียว?” ซ่านต้วนโฉงหัวเราะ และสูดหายใจเข้าลึกๆ ความโกรธก็หายไปด้วย เหลือเพียงแต่ความเย็นชา: “ก่อนอื่น นางเป็นหญิงสาวที่ต่ำต้อย ที่จริง นางคู่ควรพอให้เจ้าเชื่อใจ ในเมื่อเจ้ากลับเมืองเทียนเหยียนแล้ว จะขึ้นตำแหน่งหรือไม่ หัวใจเจ้าก็ให้หญิงคนนี้ไปแล้ว ต่อไปลูกสาวขุนนางอื่นๆคงไม่เข้าตาเจ้า จะไม่มีคนคอยเป่าหูเจ้า และจะไม่มีคนควบคุมเจ้าได้”
ซ่านต้วนโฉงเดินอ้อมออกจากโต๊ะช้าๆ หยุดยืนตรงข้างซ่านจินจื๋อ พูดเสียงเบาว่า: “ไม่เพียงเท่านี้ ที่หยูนซีอยู่ข้างข้าได้ ก็เป็นเพราะเสด็จแม่อนุญาต ไม่งั้นตามที่เสด็จพ่อเกลียดหยุนหว่านในตอนนั้น ข้าจะรู้จักหยูนซีตั้งแต่เด็กได้ยังไง”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร……” ซ่านจินจื๋อเริ่มรู้สึกไม่ดี ตัวส่ายไปมา มือข้างหนึ่งพยุงโต๊ะไว้เบาๆ
“ตอนนั้นหยูนซีเคยเตือนข้า แต่ตอนนั้นข้ากลับไม่เชื่อนาง” ซ่านต้วนโฉงหัวเราะฮึในลำคอ: “ใครจะรู้ว่าแม่แท้ๆจะควบคุมความรักตัวเองเพื่ออำนาจในอนาคตล่ะ?”
ในหัวของซ่านจินจื๋อเต็มไปด้วยเสียงอื้อ สุดท้ายก็เหลือแต่ความว่างเปล่า
หรือตั้งแต่เขาเกิดมาจนแต่งงาน มีแต่กู้อ้าวเวยที่เป็นเหตุบังเอิญ
“และดูตอนนี้สิ เสด็จแม่ยอมให้เจ้าพาหยวนเอ๋อเที่ยวไปทั่ว จนกระทั่งตอนนี้เขากลายเป็นจุดอ่อนของเจ้า” คำสุดท้ายของซ่านต้วนโฉง ในที่สุดก็ทำเอาซ่านจินจื๋อและซ่านเชียนหยวนสองอาหลานต้องจุกอกทันที
จริงหรือปลอม? หรือถูกหรือผิด?
