บทที่ 827 ของปลอม
กู้อ้าวเวยฉลาดมองคนเก่ง ในหลายปีนี้ นางเขียนจดหมายหาองค์ชายสามตลอด รู้นิสัยของซ่านเซิ่งหาน และรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่จะอยู่นิ่งได้
ซางนิงเดินเข้าไปในห้องหนังสือ ครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นในหลายวันนี้ รู้สึกกังวลใจมาก
องค์ชายพวกนี้เพื่อผู้หญิงคนเดียวสามารถทะเลาะกันได้ ในการใหญ่ก็เหมือนกัน ผู้หญิงเกิดเหตุร้ายก็สามารถคิดทบทวนอย่างใจเย็นได้ ความจริงแล้วเป้าหมายของทุกคนล่วนต่างกันมาก
ซ่านเซิ่งหานอยากได้แผ่นดินนี้ และหวังอยากให้ความสุขแก่กู้อ้าวเวย เพื่อตอบสนองสิ่งที่เสียไป อ๋องจงผิงซ่านเชียนหยวนก็ไว้หน้าเพราะเป็นพี่น้องกัน และองค์ชายหกซ่านจวนฮ่าวมีความเกลียดและความโลภ องค์ชายเก้าพูดแล้วก็ถูกมารครอบงำ แต่ก็มีความโลภที่มุ่งมั่นไม่ขาด จะต้องทำให้ตระกูลซ่านราชวงศ์นี้อยู่ไม่เป็นสุขแน่
แต่สิ่งที่ซ่านจินจื๋ออยากได้ ก็คือมีคนอยู่เคียงข้างเท่านั้น
ถอนหายใจยาว สายตาซางนิงกลับมองไปตรงมุมไปไกลนัก พวกข้ารับใช้เหมือนกำลังเดินตามหลังตงฟางซวนเอ๋ออยู่ เขาอดไม่ได้ขมวดคิ้วเบาๆ เดินตามไป รีบเรียกข้ารับใช้ที่ตามตงฟางซวนเอ๋ออยู่ไกลๆออกมา: “งานเลี้ยงก็จบแล้ว ทำไมคุณหนูตงฟางยังอยู่ในวังอีก”
ข้ารับใช้ก็กวาดสายตามองรอบๆ และกระซิบเสียงเบาว่า: “บอกว่าอ๋องจิ้งขอมา”
เขาพึ่งออกมาจากตำหนักซ่านจินจื๋อ ทำไมไม่ได้ยินเขาพูดว่าให้ผู้หญิงมาหาตอนกลางคืน
ถ้าเรื่องนี้คนอื่นรู้เข้า เกรงว่าตำแหน่งพระชายาอ๋องจิ้งของตงฟางซวนเอ๋อ คงมั่นคงแล้ว
“เรื่องนี้อย่าได้แพร่งพรายออกไป” ซางนิงพูดเตือน พูดมากอีกเกรงว่าฝ่าบาทจะสงสัยเอาได้
“บ่าวรู้ขอรับ ฮองเฮายังเตือนว่า นิสัยของอ๋องแต่ละคนไม่ค่อยดี ถ้าบังคับมากเกินไปจะเกิดเรื่องเอาได้ เรื่องนี้ยิ่งต้องค่อยๆไปทีละก้าว จะบังคับไม่ได้” ข้ารับใช้พูดเสียงเบา มองขบวนแถวที่เดินออกไปไกลแล้ว ก็รีบตามไปทันที
ซางนิงกลับลูบคางที่เต็มไปด้วยหนวดอย่างแปลกใจ
ฝ่าบาทดูเหมือนจะมีความอดทนอยู่ระดับหนึ่ง แต่เขาไม่กลัวว่าช่วงนี้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยเหรอ?
คิดได้แบบนี้แล้ว ซางนิงรีบเดินมาทำหน้าที่ในห้องหนังสือต่อ
ซ่านต้วนโฉงกลับปัดมือไล่หมอหลวงข้างๆ เงยหน้ามองเขา: “จินจื๋อตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”
“อ๋องจิ้งตอนนี้ฟุ้งซ่านไปหมด มีเพียงอ๋องจงผิงที่ยังคงเชื่อกู้อ้าวเวย” ซางนิงรีบคุกเข่าทำความเคารพ สองมือยกขึ้นเหนือหัว
ซ่านต้วนโฉงนำมือวางไว้บนที่วางมือ แขนเสื้อที่เหลืองทองของเขาลูบบนที่วางแขนจนเกิดเสียงเล็กน้อย เขาเงียบอยู่นานมาก กว่าจะพูดว่า: “หยวนเอ๋อคิดยังไงกับกู้อ้าวเวย……”
“ไม่ได้คิดเช่นชายหญิง อ๋องจงผิงรักเจ้าของสำนักเยียนหยู่เก๋อ คุณหนูฉีหรั่ว ผ่านไปสองวัน น้องชายของคุณหนูฉีหรั่วกับน้องสะใภ้เหมือนจะเอาสินค้ากลับมา ถึงเวลานั้นอาจจะไปหาอ๋องจงผิงที่จวน” ซางนิงพูดอย่างเคารพ แต่ในคำพูดที่แฝงอยู่นั้นก็คือ เรื่องที่ขังอ๋องจงผิงไว้ในวัง อาจจะทำให้น่าสงสัยได้
ตอนนี้อ๋องจิ้งถูกขังไว้ในวัง ใช้แรงไปไม่น้อยแล้ว ถ้าทำให้พวกขุนนางรู้ว่าอ๋องจงผิงไม่ได้จัดการงานในราชการ แต่กลับถูกขังไว้ที่นี่ เกรงว่าพวกขุนนางจะมาขอเข้าเฝ้า รอจนกระทั่งฝ่าบาทฝืนจากอาการพิษ
ซ่านต้วนโฉงเห็นได้ชัดว่าลำบากใจกับเรื่องนี้มาก คิดแล้ว ก็กลับหัวเราะและพูดว่า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ให้ฉีหรั่วเข้าวังมาพักสองสามวัน อกไปว่าจะจัดการเรื่องเหมื่อง ให้น้องชายนางไปหางานตำแหน่งว่างที่อินโจว บอกให้เขาไปที่จวนเมิ่งหาเมิ่งซู่ จะได้ทำให้ทั้งสองปิดปากได้”
“แล้วทางขุนนาง……” ซางนิงไม่กล้าขมวดคิ้วเลย
“ตอนนี้พวกเขาคงจะจับตาดูทางตงฟางอยู่ ไม่ยุ่งถึงตรงนี้หรอก” ซ่านต้วนโฉงยกมือขึ้นพูดว่า: “ใช่สิ ให้หงเซียวเข้าวังไปพร้อมฉีหรั่ว คุ้มครองอยู่ใกล้ๆ”
“พ่ะย่ะค่ะ” ซางนิงสีหน้าซีดขาวทันที
ดูแล้วซ่านต้วนโฉงอยากจะวางพนันไว้ในวังหลวงทั้งหมด แต่เขาคงไม่ได้คิดว่าตระกูลตงฟางจะมีความสามารถอะไร กลับทำให้พวกขุนนางมีแค้นเหมือนกัน?
ผ่านไปสักพัก ก็ได้ยินคำเตือนสุดท้ายของซ่านต้วนโฉง: “ใช่สิ สั่งคนตามฆ่ากู้อ้าวเวยต่อไป เรื่องความลับชีวิตอมตะนั้น หาพวกหมอผีมาทำให้จบๆไป”
ซางนิงหยุดชะงัก เบิกตาโพลงโตอย่างตกใจ: “แต่มีเพียงนางที่รู้วิธีการเป็นอมตะ”
“เก็บนางไว้ออกไปก่อเรื่อง แค้วนชางหลานของข้ากับแคว้นเอ่อตานความปรองดองครั้งนี้จะไม่เอาแล้วเหรอ พรุ่งนี้เจ้าเลือกคน ทหารสนิทที่ติดตามข้าสองนาย ส่งฮูหยินหยุนหว่านกลับไปที่แคว้นของพวกนางลับๆ จะให้ผู้อื่นรู้ไม่ได้” ซ่านต้วนโฉงหรี่ตาลงเล็กน้อย เหมือนกำลังสังเกตมองสีหน้าของซางนิง
ซางนิงยังอยากจะถามอีกหน่อย แต่ซ่านต้วนแงดูเหมือนเริ่มสงสัยในตัวเขาแล้ว จึงต้องจบไปก่อน
……
ซ่านจินจื๋อไม่รู้ว่าครั้งนี้ซางนิงจะไปไหน เรื่องเปลี่ยนไปแล้ว
แต่ว่าพอประตูถูกเปิดออกเงียบๆ ก็มีผู้หญิงย่องเข้ามาด้วยเสียงเท้าที่เบาหวิว พอม่านถูกเปิดออก ซ่านจินจื๋อก็ไหวพริบเร็วจับตัวนางและบีบคอไว้แน่น และฟาดนางลงไปบนพื้นที่เย็นเฉียบนั้น มีเสียงร้องดังขึ้นเบาๆ
ข้ารับใช้ด้านนอกก็รีบเดินเข้ามาอย่างเร็ว และพูดว่า: “คุณหนูตงฟาง!”
พอพูดจบ ซ่านจินจื๋อก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน ดึงคอเสื้อนางขึ้นมา และโยนทิ้งลงไปบนเตียง ข้ารับใช้รีบจุดเทียนอย่างไว ซ่านจินจื๋อถึงเห็นท่าทางที่หวาดกลัวของตงฟางซวนเอ๋อที่ตอนนี้จับคอตัวเองไว้ ตรงนั้นเห็นได้ชัดเลยว่ามีรอยแดง นางไอคอกแคะ และมีอาการเจ็บหัวหน่อยๆ
ข้ารับใช้อยากจะถาม ซ่านจินจื๋อกลับสะบัดแขนเสื้อกลับหลังหัน ตบหน้าข้ารับใช้คนนั้นอย่างแรงจนใบหน้ามีรอยแดงกล้ำ: “ทำไม เจ้ายังอยากจะเห็นในตำหนักข้ามีสีสันหรือไง?”
ข้ารับใช้คนนั้นกุมใบหน้าไว้ด้วยความกลัว และวิ่งออกไป พร้อมล็อกประตูไว้ด้วย
“อ๋องจิ้งคิดได้แล้วเหรอเพคะ?” ตงฟางซวนเอ๋อพูดด้วยเสียงที่แหบ ยังยิ้มให้ซ่านจินจื๋ออีก
“เจ้าคิดว่าผู้หญิงอะไรก็ได้ก็ขึ้นเตียงข้าได้งั้นเหรอ?” ซ่านจินจื๋อมองด้วยสายตาที่เย็นชา เขากำมือไว้แน่นจนเสื้อเลือดนูนออกมา
ตงฟางซวนเอ๋อกลับไม่กลัวตาย นางปิดปากหัวเราะ รู้สึกเจ็บที่คอมาก รอยยิ้มบนใบหน้ากลับเผยออกมาชัดขึ้น มือขาวสะอาดเรียวยาวของนางทาบไปบนคอเสื้อเบาๆ ถอดเสื้อด้านในออกสองชั้น สายตาเฉียบคมของนางยกขึ้น หลังพิงไปที่เตียง: “ตอนนั้น พระชายาอ๋องจิ้งก็หน้าด้านอยู่กับท่าน ถึงค่อยรักกันได้ไม่ใช่เหรอเพคะ?”
ซ่านจินจื๋อมองด้วยสายตาที่เย็นชา
ตงฟางซวนเอ๋อเรียนแบบท่าทางที่ไม่กลัวตายของกู้อ้าวเวยได้เหมือนจริงๆ แต่สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนก็คือ ตอนนั้นกู้อ้าวเวยพูดประชดประชัน เขารู้สึกกู้อ้าวเวยยืดติดมากเกินไป หรือเพราะรักจึงแค้น แต่ในสายตาของตงฟางซวนเอ๋อ มีแค่ตำแหน่งและอำนาจของเมืองเทียนเหยียน
“เจ้าคู่ควรเหรอ?”
พอพูดจบ หลังวังทั้งหมดแทจะได้ยินเสียงประตูพัง
ซ่านจินจื๋อยืนอยู่ในห้องเงียบๆ และไม่มองผู้หญิงที่ถูกโยนออกไปเลยสักนิด พูดต่อว่า: “ขนาดถือรองเท้าให้เวยเอ๋อนางยังไม่คู่ควรเลย”
ตงฟางซวนเอ๋อลุกขึ้นมาช้าๆจากห้องที่รกลุงลัง บนตัวไม่มีบาดแผลภายนอกมากเท่าไหร่ แต่ก็เดินร้องไห้ออกมาอย่างน้อยใจ มองซ่านจินจื๋อด้วยความโกรธ ให้ข้ารับใช้พยุงนางออกไป พวกข้ารับใช้ชายไม่กล้าเงยหน้าเก็บกวาดห้องไป และหาห้องใหม่ให้ซ่านจินจื๋อ
