บทที่ 831 การแลกเปลี่ยนด้วยหนึ่งชีวิต
ดึงชายคาหมวกลง แค่ได้ยินเสียง กู้อ้าวเวยก็รู้แล้วว่าคนที่มาคือใคร
ดาบยาวที่อยู่ที่เอวของโม่ซานออกจากฝักแล้ว แต่กลับถูกกู้อ้าวเวยดันมันกลับเข้าไป ชาวประมงเฒ่ากับยายแก่เมื่อรับเงินก้อนที่สองของวันนี้มาแล้วก็รีบให้ทั้งสองคนเข้ามา เมื่อเปิดม่านประตูออก มีผู้หญิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยสักยืนอยู่ เสื้อคลุมบนไหล่ขาดและเก่าเหมือนกับแหจับปลา ด้านข้างมีผู้ชายสีหน้าเย็นชาคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย พวกเขาสบตากัน โม่ซานดูก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นยอดฝีมือ เลยระวังตัวมากเป็นพิเศษ
“ที่แท้ก็เจ้านี่เอง” กู้อ้าวเวยพูดเสียงเบา แต่ก็เหมือนจะงง ๆ อยู่ว่า “ระหว่างเราไม่ควรจะเจอกันอีกด้วยซ้ำนี่นา”
“โชคดีที่ได้เจอเจ้า ถึงได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของข้ากับยู่หงไป ก่อนหน้านี้ที่เขากลับแคว้นไปพร้อมข้าเขายังมีอันตรายถึงชีวิตอยู่เลย ข้าเลยจำเป็นต้องย้อนกลับมา เพื่อขอหนึ่งชีวิตจากเจ้า” ยู่จือค่อย ๆ เดินเข้าไปด้วยรองเท้าทรงสูง แล้วก้มโค้งลงมองไปที่ใบหน้าของนาง แล้วพูดอย่างตกใจว่า “มิน่าก่อนหน้านี้ตาของเจ้าถึงได้บอด ตอนนี้หายดีแล้ว เป็นเพราะการฝังเข็มก่อนหน้านี้ใช่ไหมล่ะ”
ลูกตาเป็นสีเทาออกขาวจนน่ากลัว แม้แต่ยู่จือยังอดถอยหลังไปหนึ่งก้าวไม่ได้เลย
“ถูกต้อง ภายในครึ่งปีหากไม่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ดวงตาคู่นี้ก็ใช้การไม่ได้อีกแล้ว” กู้อ้าวเวยกินหมั่นโถวต่อไปอย่างมีสีหน้าที่ไร้อารมณ์ใด ๆ หลังจากนั้นนางก็เหลือบไปมอง “ที่นี่ไม่มีชีวิตของยู่หงให้เจ้าหรอกนะ ตัวข้าเองก็กำลังจะตายอยู่แล้ว”
กู้อ้าวเวยพูดเรื่องการตายของตัวนาง ไม่ต่างกับการกินอาหารในแต่ละวันเลยมันดูง่ายดาย ส่วนยู่หงก็ขมวดคิ้ว เขาหน้านิ่งไปแล้วกลั้นความโกรธเอาไว้ “ตอนเจ้าจากไป ยังทำร้ายองค์ชายเก้าอยู่เลย ทำกรรมไว้มาก ทำไมข้าต้องใช้ของของเจ้าด้วย”
“ข้าก็บอกไปแล้วว่าองค์ชายเก้าไม่ใช่คนดี ยู่หงทำไมเจ้ายังดื้อด้านแบบนี้” ยู่จือเหลือบไปมองเขาด้วยความไม่พอใจ จากนั้นก็ยิ้มแล้วเดินไปหากู้อ้าวเวย “ศพผู้หญิงสองคนนั่นถือว่าช่วย ๆ กันไป ข้าจะให้ข้อมูลกับเจ้าอีกชุด เจ้าเอาสูตรยาที่รักษาชีวิตคนได้ให้ข้าชุดหนึ่งก็พอแล้ว”
ที่แท้หนึ่งชีวิตหมายความว่าแบบนี้นี่เอง
แต่ว่ากู้อ้าวเวยกลับยิ้ม “ข้อมูลหนึ่งชุด สำหรับข้าแล้วมันก็แค่เรื่องของเวลาแค่นั้น มันไม่ถือเป็นการแลกเปลี่ยนอะไรเลย”
ยู่จือทำท่าทางเหมือนโมโห ยู่หงเดินขึ้นหน้ามา “เราควรไปกันได้แล้ว”
“ครั้งนี้ข้าไม่มีพลาดแน่นอน หากไม่ได้สูตรยา ชีวิตของเจ้าคงไม่รอดแน่ อย่าลืมนะว่าพิษหนอนแมลงในตัวเจ้ามันอยู่มานานมากแล้ว มันเอาชีวิตเจ้าได้ทุกเมื่อเลย” ยู่จือหน้านิ่งแล้วปัดมือของยู่หงออก สายตาของนางเย็นชามาก “กู้อ้าวเวย จะต้องทำยังไงเจ้าถึงจะมอบของให้ข้า?”
“ต้นหญ้าเช่ออี้จื่อ ข้าต้องการมันอีกหนึ่งชุด” กู้อ้าวเวยกินหมั่นโถวคำสุดท้ายกลืนลงท้องไป ยิ้มแล้วมองไปที่นาง “เจ้าบอกข้อมูลของเจ้ามาได้ล่ะ”
“เจ้าคิดว่าต้นหญ้าเช่ออี้จื่อมันหาได้ง่าย ๆ หรือไง” ยู่จือหงุดหงิดมาก
“ก่อนหน้านี้ซ่านจินจื๋อได้ส่งคนออกไปตามหาให้ข้าแล้ว ตอนนี้ต้นหญ้าเช่ออี้จื่ออยู่ที่ตำหนักอ๋องจิ้ง ตอนที่เจ้าเอาต้นหญ้าเช่ออี้จื่อมา ก็ช่วยข้าฝากข้อความไปบอกเฉิงยีกับเฉิงเอ้อด้วย” กู้อ้าวเวยส่ายหน้าอย่างจนใจ นางยิ้ม “บอกว่า องค์หญิงเอ่อตานตายแล้ว ข่าวนี้จะส่งกลับไปยังเอ่อตานอีกไม่กี่วัน หากไม่อยากให้ทั้งสองแคว้นเกิดสงคราม จะต้องส่งทูตเอ่อตานของเรากลับมาให้ครบทุกคน นอกจากนี้ ฉีหรัวกับองค์หญิงเอ่อตานตอนมีชีวิตอยู่สนิมสนมกันมาก นางสั่งเสียไว้ว่า อยากจะเห็นฉีหรัวได้แต่งงานกับอ๋องจงผิงในฐานะองค์หญิงเอ่อตาน เพื่อสานสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้น”
“ฉีหรัวเป็นชาวเมืองชางหลานธรรมดาทั่วไป อีกอย่างแล้วเจ้ามีสิทธิอะไร?” ยู่หงขมวดคิ้ว
“ข้าไปสืบมาแล้ว บรรดาศักดิ์และตำแหน่งของราชวงศ์เอ่อตานสามารถสืบทอดให้กับลูกหลานทายาทได้ ฉีหรัวเปรียบเสมือนญาติของข้า ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? เมื่อทำแบบนี้แล้ว จะทำให้ท่านแม่ปลอดภัย อีกด้านหนึ่งก็เท่ากับเพื่อนที่รักของข้าทั้งสองคนก็ได้แต่งงานด้วย ส่วนเรื่องอื่น ๆ ซ่านจินจื๋อจัดการเองได้” กู้อ้าวเวยเหลือบตามองบน และคิดว่าประเพณีของชางหลานกับเอ่อตานนั้นไม่เหมือนกันอยู่แล้ว ต่อให้นางทำแบบนี้ แล้วมันยังไงล่ะ? มีใครไม่รู้บ้างว่าองค์หญิงเอ่อตานโตในชางหลานตั้งแต่เล็ก ต่อให้จะบอกว่าองค์หญิงเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลฉีก็ไม่เห็นเป็นไรเลย
ยู่จือยังคิดอยู่เลยว่าหลังจากกลับไปจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปอีกไหม กู้อ้าวเวยกลับยื่นกระดาษให้นางแผ่นหนึ่ง “ในนี้ยังต้องใช้ต้นหญ้าเลือดมังกรกับต้นหญ้าถุงน้ำดีหงส์ ข้าจะรอฟังข่าวดีอยู่ที่ด่านลั่วสุ่ย”
เมื่อดูตัวยาสมุนไพรในกระดาษ ยู่จื่อกัดฟันแน่น นางรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบมาก
ตอนนั้นนางวางยาพิษองค์ชายเก้าเพราะนาง กู้อ้าวเวยไม่รู้เรื่องยาพิษหนอนเลย ก่อนหน้านี้หลายวันที่ผ่านมา ยาพิษหนอนนี่ไม่เพียงถอนออกไปแล้ว แต่ยังกลายเป็นสิ่งสำคัญในการบำรุงร่างกายของนางด้วย นางคิดจะวางยาพิษหนอนอีก มันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว
นางรีบร้อนเอาสูตรยาแล้วก็จะกลับออกไป กู้อ้าวเวยหยิบของออกมาชิ้นหนึ่งแล้วยัดใส่มือของยู่จือ “นี่เป็นตราประทับขององค์หญิงเอ่อตาน หลังจากทูตเอ่อตานกับฝ่าบาทได้เห็นมันแล้ว ทุกอย่างก็จะกระจ่าง นอกจากนี้ข้ายังจะเขียนจดหมายอีกฉบับไปที่เทียนเหยียน จะต้องเตือนเฉิงยีเฉิงเอ้อว่า หากฝ่าบาทไม่ทรงรับปาก เอ่อตานจะไม่ลังเลใจที่จะยกทัพบุกมาทันที ส่วนกู่เซิงอ๋องของเย่นเจียงตอนนี้ก็ถูกพิษอยู่ เป็นฝีมือขององค์ชายเก้าของชางหลาน หากไม่อยากถูกบุกโจมตีขนาบทั้งสองข้าง ก็ต้องทำตามวิธีของข้า”
คราวนี้ถึงคราวโม่ซานกับยู่จือที่ตาโต กู้อ้าวเวยวางแผนการทุกอย่างไว้หมดแล้ว ยู่หงยังคงหน้านิ่งเหมือนเดิม เขาไม่ได้สนใจในโชคชะตาเลย แต่เห็นยู่จือรับปากอย่างจริงจัง เขาเลยทำได้แค่หุบปากไป
ยู่จือกับยู่หงไปมารีบร้อน กู้อ้าวเวยโยนหมั่นโถวให้กับซูพ่านเอ๋อ แล้วหยิบถุงเงินออกมาจากห่อผ้า หยิบตั๋วเงินออกมาให้กับโม่ซานสองใบ “รบกวนคุณหนูโม่ซานไปแลกเงินมาที คราวหน้าเราเจอร้านเงินจะได้ไม่ต้องแลกเงินอีก”
“พี่ใหญ่ดูถูกเจ้าเกินไป เจ้าแทบไม่จำเป็นต้องให้ข้ามาคุ้มครองเลย” โม่ซานฟังที่กู้อ้าวเวยพูดแล้วก็อดส่ายหัวไม่ได้
แม้แต่เรื่องเล็ก ๆ อย่างการแลกเงินนางยังรู้ มันไม่เหมือนภาพของลูกคุณหนูตระกูลผู้ดีอย่างบ้านคนอื่นเลย
การแลกเงินในร้านเงินจะต้องลงชื่อด้วย อีกทั้งบนตั๋วเงินยังมีหมายเลขกำกับเอาไว้ หากมีคนอยากจะตรวจสอบ ยังไงก็ตรวจสอบได้อยู่แล้ว แต่โชคดีที่ว่า สองคนเมื่อครู่เตรียมศพผู้หญิงเอาไว้ก่อน เลยทำให้เจ้าหน้าที่กลับไปก่อนชั่วคราว ในช่วงนี้ พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการตามหาว่าสองคนนั้นตายไปแล้วหรือยัง จะมีเวลาไปตรวจสอบในร้านเงินใกล้ ๆ ได้ยังไงกัน
ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่เหมาะแก่การไปแลกเงินมาก
โม่ซานได้ตั๋วเงินมาแล้วก็รีบไปจัดการทันที ซูพ่านเอ๋อที่นั่งกินหมั่นโถวอยู่ นางยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านพี่จื๋อจะแต่งงานอีกแล้ว แต่ไม่ใช่ทั้งเจ้าแล้วก็ข้า”
กู้อ้าวเวยชะงักไป แล้วยิ้ม “ข้าคิดว่าเจ้าบ้าไปแล้วนะเนี้ย”
“ข้าไม่บ้าหรอก ขอแค่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะต้องให้ท่านพี่จื๋อรู้สึกผิดแน่นอน” ซูพ่านเอ๋อกำหมัดแน่น นางมองไปยังกู้อ้าวเวยแล้วก็ทำหน้าตาน่าสงสาร “เจ้าพูดถูก เราต่างเป็นผู้หญิงที่ถูกทิ้ง”
กู้อ้าวเวยจ้องไปที่นาง จากนั้นลุกขึ้นแล้วเดินจากไป นางตัดสินใจว่าจะไปสืบข่าวรอบ ๆ ดูสักหน่อย
ส่วนซูพ่านเอ๋อก็เดินขึ้นหน้าไปอย่างระวัง ฉวยโอกาสตอนที่กู้อ้าวเวยไม่อยู่ หยิบมีดสั้นในห่อผ้าออกมา —— มันเป็นมีดหมอที่กู้อ้าวเวยใช้ผ่าตัดให้คนไข้ก่อนหน้านี้ มันแหลมคมมาก
แต่ว่ากู้อ้าวเวยไม่ได้ใช้มันนานมากแล้ว นางกระพริบตา คิดว่ากู้อ้าวเวยน่าจะจับไม่ได้แน่
แต่นางไม่รู้เลยว่านอกกำแพงเล็ก ๆ ด้านนอก กู้อ้าวเวยที่เพิ่งจะออกไป นางกลับกำลังยิ้มที่มุมปาก
ซูพ่านเอ๋อยังไม่ได้อยากตายจริง ๆ ด้วย
