บทที่ 885 หมู่บ้านชาวประมง
“ได้แน่นอน แม่นางยู่ชีงไม่ต้องเป็นห่วง”
ซ่านเซิ่งหานหัวเราะเบาๆ แล้วก็ยื่นซุปซี่โครงหมูให้นางหนึ่งถ้วย แล้วเอาช้อนยื่นใส่มือนาง
“ขอบคุณมาก” กู้อ้าวเวยค้อมหัวขอบคุณเบาๆ ห่อยาด้านข้างถูกคนรับใช้เอาออกไปแล้ว ตงฟางซวนเอ๋อก็ให้สัญญาณมือ คนรับใช้นั้นก็เปิดห่อยานั้นออก แล้วเอายาออกมา ส่วนซ่านเซิ่งหานก็พูดกับนางไม่หยุด
พอกู้อ้าวเวยกินอิ่มมากแล้ว ก็วางถ้วยลง แล้วห่อยาก็ถูกวางบนชั้นด้านข้างดังเดิม เสียงของคนรับใช้ก็ดังขึ้น “แม่นางยู่ชีง ห่อยาถูกวางอยู่บนชั้นวาง ถ้าท่านจะต้มมัน ก็บอกข้าน้อยก็แล้วกัน”
กู้อ้าวเวยก็นึกขึ้นได้ แล้วก็พยักหน้า “ยังไม่ต้องต้ม เอาไปวางไว้ในที่อับๆ หน่อย แต่อย่าให้ถูกน้ำ”
คนรับใช้พวกนั้น ก็ตอบรับ ซ่านจินจื๋อและตงฟางซวนเอ๋อทำงานเสร็จ ก็ไม่อยากอยู่ต่อ
ก่อนกลับ กู้อ้าวเวยก็ไม่ได้ไปดูห่อยาพวกนั้น คิดว่ายาภายนอกพวกนั้น ถูกเปิดดูก็ไม่เป็นอะไร มันก็แค่ยาใช้ภายนอก แต่นางกังวลตอนที่นางจะกลับออกไป ว่าจะมีคนไปสืบยู่ชีงและยู่หง
แต่ตอนที่นางเปิดประตูเข้าไปนั้น ในห้องก็มี4คนกำลังกินข้าว
ยู่หงและยู่จือเหมือนว่าเพิ่งกลับมา วันนี้ออกไปด้วยชุดสีดำ วันนี้กลับมาตอนกลางวัน เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยน ส่วนโม่ซานและกุ่ยเม่ยเหมือนว่าจะอยู่ที่นี่ตลอดเวลา ใส่เสื้อผ้าธรรมดา ตอนที่เห็นนางเข้ามา กุ่ยเม่ยก็พูดว่า “วันนี้มีคนแอบมาสืบด้วยนะ โชคดีที่โม่ซานอยู่ที่นี่ ก็เลยช่วยได้”
“จริงๆ ด้วย” กู้อ้าวเวยด่าออกมา แล้วปิดประตู มองยู่หงและยู่จือ “องค์ชายสามบอกว่า อีกไม่กี่วันเดี๋ยวจะไปนั่งเรือเที่ยว คงจะปฏิเสธไม่ได้”
“ข้าก็อยากออกไปเที่ยวทะเลสาปอยู่พอดีเลย ประจวบเหมาะ！” ยู่จือพูดอย่างดีใจ แต่ถูกยู่หงตบกระบาลเข้าให้ พร้อมเตือนว่า “เจ้าอย่าหาเรื่อง ถ้าเป็นเรื่องใหญ่อะไรขึ้นมา เจ้าจะได้เห็นดี”
ยู่จือก็เศร้าและไม่พูดต่อ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเหมือนจะเปลี่ยนไปมาก
โม่ซานก็ไอขึ้นเบาๆ แล้วก็ตบเก้าอี้ ให้กู้อ้าวเวยลงนั่ง แล้วพูดว่า “ผู้หญิงข้างกายขององค์ชายสาม ล้วนเป็นคนเก่ง เดินมาบนหลังคาเพื่อจะสืบหาคนที่อยู่ในห้อง โชคดีที่ยู่หงและยู่จือรู้ ข้าและกุ่ยเม่ยนั่งอยู่บนเตียง เพิ่งรู้ว่าทั้งสองคนนั้นออกไป”
ยู่หงก็ทำหน้ากระตุกนิดหน่อย ยู่จือก็มาซบลงบนไหล่ของยู่หง
กู้อ้าวเวยก็กระแอม “วันนี้ตอนที่ปฏิเสธองค์ชายสาม ข้าบอกไปว่ายู่จือมีประจำเดือน”
จากนั้นก็เงียบไป ยู่จือได้ยิน ก็แทบจะจับโต๊ะฉีกออก โชคดีที่ยู่หงและกุ่ยเม่ยกดไว้คนละฝั่ง โต๊ะกินข้าวก็เลยไม่คว่ำ
ยู่จือยืนโมโหอยู่ข้างๆ แล้วจ้องมองกู้อ้าวเวย
กู้อ้าวเวยก็เลยรู้สึกผิดจนเอามือเกาหัว “ก็มันนึกอะไรไม่ออก ว่าแต่พวกเจ้าเถอะ พบอะไรบ้าง?”
ยู่จือและยู่หงมองตากัน ทั้งสองคนส่ายหัว
“ปัญหามันก็คือ นอกจากของที่พวกเจ้าพบครั้งก่อน ที่นั่นก็ไม่มีจุดน่าสงสัยเพิ่มเติม” ยู่หงตั้งใจปิดปากยู่จือ กลัวว่านางจะวุ่นวาย
ตอนแรกพวกนางไปยังหมู่บ้านประมง ต่อมาพบว่าที่นั่นเป็นหมู่บ้านชาวประมง แต่คนที่นั่นรวยมาก ทั้งสองคนเห็นเงินอยู่ในบ้านพวกนั้นเยอะมาก แล้วก็พวกของมีค่าต่างๆ แต่คนที่นั่นก็ไม่อยากออกไป แต่ชอบให้คนมาอยู่ด้วย
ตัดมาทางที่ทิ้งศพ เดิมทียู่จือนึกว่าพี่สาวจะเหลือร่องรอยอะไรไว้ให้ แต่ที่นั่นก็มักจะถูกทำความสะอาดบ่อยจนน่าสงสัย ดังนั้นโรคระบาดก็ไม่ได้ระบาดออกไป พวกเขาสังเกตดู ว่าเป็นศพของนักโทษและคนแถวนั้นถูกโยนเข้ามา
กู้อาวเวยสงสัย “พวกชาวประมงมีเงินขนาดนั้น ทำไมถึงไม่มีข้อสงสัยอะไรเลย?”
“ก่อนหน้านี้ที่พวกเราไปหมู่บ้านประมง ก็คิดว่าน่าสงสัย ดังนั้นก็เลยอยากจะปรึกษาเจ้า ต่อมาพวกเราแอบอยู่ศิลปวิทยาหลายวัน เจ้าทายดูสิว่า เงินพวกนั้น มันมาจากไหน?” ยู่จือตักซุปให้ตัวเองเพิ่ม แล้วยิ้มตาหยีจะกินเย้ายวนกู้อ้าวเวย
กู้อ้าวเวยก็ตอบ “ข้าเดาไม่ออก เจ้าบอกข้าเถอะ”
ยู่จือก็ได้ใจ แล้วบอกว่า “ชาวประมงพวกนั้น หาปลามาได้ก็เอาไปส่งให้กับบ้านของตระกูลตงฟาง และคนในนั้นก็มีไม่น้อย แต่มีข้าวสารไม่พอใช้ แม่ครัวก็ต้องทำซุปปลาทุกวัน เศษปลาที่เหลือก็ต้องไปโยนทิ้งไว้หลังเขา มีเยอะมาก แต่มีคนคอยจัดการตลอด”
พอพูดถึงจุดน้ สายตาของทุกคนก็จ้องมายังกู้อ้าวเวย เหมือนว่าจะมีเรื่องน่าสงสัยเรื่องเดียว
กู้อ้าวเวก็วางมือลง ทำท่าว่านางไม่รู้เรื่อง “ข้ารู้เพียงว่าซุปปลามันมีสรรพคุณดีมาก แต่ก็คงจะไม่กินซุปปลาทุกวันหรอกนะ”
ทุกคนก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไม โม่ซานก็หยิบดาบยาวแล้วลุกขึ้น “ถ้าช่วงนี้องค์ชายสามและตงฟางซวนเอ๋อจะมาอีก ข้าก็คงอยู่ต่อไม่ได้แล้ว”
“กลับไประวังตัวด้วย” กุ่ยเม่ยก็พูดตอบไป แล้วเปิดหน้าต่างออก
โม่ซานก็นิ่ง แต่เห็นท่าทางที่ตั้งใจของกุ่ยเม่ย ก็ได้แต่ลุกขึ้นจากไป
เหมือนกับว่าหวังจะให้นางกลับไปเร็วๆ
กู้อ้าวเวยก็จับแก้วไม่พูดจา ได้แต่รอให้กุ่ยเม่ยกลับห้องไปพร้อมกับนาง แล้วจึงถามว่า “เจ้าพบอะไรบางอย่างใช่ไหม?”
“มีคนแอบจับตามองนาง นางก็รู้ แต่ตอนนี้ก็แกล้งๆ ไปก่อน คนเบื้องหลัง ข้าก็เคยลองไปสืบมา ก็ไม่พบอะไร” กุ่ยเม่ยตั้งใจพูด แล้วก็เปิดแขนเสื้อตนเอง บนเนื้อมีรอยมีดบางๆ ตอนนั้นเหมือนจะไม่มีเลือดไหล แต่มีรอยเหลือไว้
กู้อ้าวเวยสีหน้าเปลี่ยน “ข้าไม่อาจให้นางเข้ามายุ่งเกี่ยว แล้วเจ้าก็ถูกคนพบเห็นแล้วด้วย”
“มีปัญหาแล้ว ข้าก็ไม่อาจอยู่ที่เรือนรับรองต่อ จวนของใต้เท้าโม่เป็นตัวเลือกที่ดี แต่ที่เรือนรับรองนี่ เจ้าเชื่อใจได้แค่ยู่จือและยู่หงสองคน ข้ากลัวว่า……….” กุ่ยเม่ยขมวดคิ้ว
“ที่นี่เป็นถิ่นของซ่านจินจื๋อ เขาคงจะช่วยข้าได้ ขอแค่ข้าระวังตัวก็พอ” กู้อ้าวเวยส่ายหัวกับเขา ใจนางเองก็มีแผน ถ้าไม่อาจให้กุ่ยเม่ยไปเสี่ยงสืบข่าวกับตนเองแล้วละก็ แล้วองค์ชายสามก็คุมเข้ม เช่นนั้น ตอนที่ก่อนซ่านจินจื๋อจะออกมาอีกครั้ง นางอยู่ในเรือนรับรองนี่เฉยๆ ก่อนดีกว่า
กุ่ยเม่ยก็ไม่ลังเล ถ้าเขาถูกพบตัว ตัวตนของกู้อ้าวเวยก็จะถูกเปิดเผย ถ้าเป็นเช่นนี้ มันก็จะไม่คุ้ม
ช่วงนี้ กู้อ้าวเวยก็ตั้งใจจะไม่ออกไปไหน แล้วตั้งใจรักษาตาตนเอง ดูว่าจะมีวิธีรักษาให้กลับมาดีเหมือนเดิมได้หรือไม่
