บทที่ 907 ตามหาห้องนอน
“พวกเจ้าคิดว่ายังไง ก็อย่างงั้น”
นางยกมือขึ้นให้เห็นว่ามีข้ารับใช้ที่เดินมาไม่ไกลส่งขนมของกินมาให้ และดึงหมวกนั่งอยู่ในศาลาข้างๆ เอียงหัวบอกว่าจะนอนพักสักชั่วโมง พวกข้ารับใช้ก็รีบไปเอาผ้าคลุมกันหนาวมาและไม่เข้าไปรบกวนอีก
รอจนกู้อ้าวเวยอีกคนที่เดินเข้ามา นางก็หลับลงไปภายใต้ชุดสีขาวแล้ว มืออีกข้างก็วางไว้ข้างตัวเบาๆ อีกข้างก็วางบนโต๊ะ แม้จะไม่พอใจ แต่นางก็กลับไม่ได้พูดอะไร แต่กลับมองโม่ซานอย่างสงสัย: “ทำไมเหรอ?”
“ไม่มีอะไร” โม่ซานหัวเราะและนั่งลง เทชาให้นาง และพูดเสียงเบาว่า: “เมื่อก่อนแค่ท่านพี่ถูกถึงเจ้า ตอนนี้พอมาเห็นแล้ว เจ้าก็ไม่ได้เหมือนอย่างที่เล่าลือกันไว้ว่าเป็นคนที่สวยที่สุดในแคว้น”
“ข้าก็ไม่ได้เป็นสาวสวยในเมืองเทียนเหยียนหรอก” กู้อ้าวเวยหัวเราะออกมาเบาๆ สายตากวาดมองไปยังสวนดอกไม้ที่ตัดแต่งทุกวัน รอยยิ้มบนใบหน้านางมีมากขึ้น: “เมื่อก่อนก็ไม่รู้ว่าดอกไม้พวกนี้สวย ตอนนี้มองดูแล้ว ยิ่งดูก็ยิ่งสดชื่นนะ”
โม่ซานไม่ค่อยสนใจเรื่องดอกไม้พวกนี้อยู่แล้ว จึงหยิบขนมมา มืออีกข้างที่อยู่ใต้โต๊ะกลับทำท่ามือให้โม่อีที่อยู่ไม่ไกล และชี้ไปทางผู้หญิงชุดขาวที่หลับลึก
โม่อีหลบอยู่ตรงทางโค้งพูดกับเฉิงซานว่า: “ผู้หญิงชุดขาวนั่นดูเหมือนจะมีปัญหานะ น้องสามเมื่อกี้ทำท่ามือให้ข้า?”
“ข้าน้อยจะไปดูเดี่ยวนี้” เฉิงซานจึงสั่งให้คนไปส่งของ
ข้ารับใช้สองคนก็รีบยกชาหลงจิ่งสองหม้อเดินขึ้นไป เดินผ่านผู้หญิงชุดขาวก็แสร้งว่าตัวเอียง โม่ซานกับกู้อ้าวเวยในชุดสีเขียวอ่อนก็ต้องตกใจ และผู้หญิงชุดขาวกลับเกาะเสาไว้ก่อนจะตกลงไป
“บ่าวขออภัยเจ้าค่ะ!” ข้ารับใช้รีบคุกเข่าขอโทษและดึงนางกลับมา
“ไม่เป็นไร ครั้งหน้าระวังหน่อยก็พอ” นางกลับหลังหัน แต่กลับไม่กล้างีบหลับอยู่ตรงนี้อีก จึงลุกขึ้นมานวดอกที่เริ่มปวดขึ้นมาอีกครั้ง เดินลงศาลาพูดว่า: “ด้านนอกอันตรายมากเกินไป รบกวนแม่หญิงหาที่พักผ่อนให้ข้าเสียหน่อยจะได้หรือไม่”
“เอ่อ……แต่ว่าท่านเป็นแขกสำคัญที่องค์ชายสามพามา ถ้า……” ข้ารับใช้มีสีหน้าลำบากใจ
กู้อ้าวเวยในชุดสีเขียวอ่อนก็เดินเข้ามา: “แม่หญิงนานๆทีจะได้ออกมา ถ้าใช้เวลาดีๆแบบนี้นอนหลับ ดูเสียดายเวลานะ”
“ถ้าเพื่อเวลาดีๆแบบนี้ทำให้ร่างกายข้าเสีย งั้นก็คงไม่คุ้มหรอก” กู้อ้าวเวยเสียงไม่เปลี่ยน แต่กลับตั้งใจดึงมือตัวเองออกมาจากนาง และเดินไปด้านหน้าหลายก้าว: “ถ้ารู้ว่ายังต้องอยู่อีกหลายชั่วโมง ข้าคงไม่มากับพี่เขยหรอก”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็พาแม่หญิงไปพักผ่อนที่เรือนหลักเถอะ” กู้อ้าวเวยในชุดเขียวอ่อนพูดขึ้น
คิ้วโม่ซานตั้งขึ้นมาทันที แขกที่ไหนให้ไปนอนเรือนหลัก?
แต่ข้ารับใช้เดินนำหน้าไปแล้ว กู้อ้าวเวยภายใต้ชุดขาวก็เดินตามไปติดๆ พอมาถึงเรือนหลัก นางถึงสังเกตเห็นว่าที่นี่แปลกใหม่ไปเลย ของทุกอย่างมีของตกแต่งที่หรูหรา พอคิดว่าทุกอย่างนี้ทำเพื่อตัวปลอมนั่น นางก็รู้สึกตะหงิดๆใจ
แต่ยังมาไม่ถึงห้อง ด้านข้างห้องหนังสือก็มีเสียงด่าขึ้นมาเสียงดัง: “เจ้าออกไปตั้งนาน! สุดท้ายไม่ได้ข่าวอะไรมาเลยงั้นเหรอ! หรือว่าไม่ควรสงสัยในตัวเจ้าเหรอ? พี่สาม”
เสียงของซ่านเชียนหยวน
กู้อ้าวเวยหยุดเดินและมองไปทางห้องหนังสือ ถึงเห็นองค์ชายทั้งสองทะเลาะกันไม่หยุด และซ่านจินจื๋อกลับพยุงโต๊ะตรงหน้าไว้ ด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก ถ้ามองอย่างละเอียด จะเห็นบนโต๊ะเอกสารที่มีดาบยาววางไว้ด้านบน
ซ่านจินจื๋อกลับหลังหัน ก็เห็นผู้หญิงชุดขาวเดินผ่านไหล่ไป
กู้อ้าวเวยหลบหน้า และกลับหลังหัน: “ท่านอ๋องกับองค์ชายประชุมกันเรื่องสำคัญ ข้าอยู่ที่นี่คงไม่เหมาะ”
“เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?” ซ่านจินจื๋อพูดอย่างโมโหและเดินไปตรงหน้าของนาง
ยัยไง่หงรีบอธิบายว่า: “คุณหนูกู้ให้บ่าวพานางมาพักผ่อนที่นี่เจ้าค่ะ”
ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว กู้อ้าวเวยไม่เคยทำเรื่องอะไรที่ไร้ประโยชน์ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ปัญหาก็เกิดจากผู้หญิงชุดขาวคนนี้ คิดเช่นนี้แล้ว ยังไม่ทันพูดให้เข้ามา ซ่านเซิ่งหานไม่พูดอะไรและเดินออกจากห้องหนังสือไป ดึงผู้หญิงชุดขาวไว้: “เจ้าเป็นแขก จะเข้ามาในเรือนหลักของเสด็จอาได้อย่างไร?”
“ข้าบุกรุกเข้ามาเอง” กู้อ้าวเวยพูดและก้มหัวลงเชิงขอโทษ
“เสด็จอา นางเป็นแม่หญิงที่มาจากชนบท ไม่เข้าใจกฏในเมืองเทียนเหยียน ให้นางอยู่ข้างข้าเถอะ” พูดแล้ว เขาก็เดินไปดึงนางมาข้างหลัง กู้อ้าวเวยปล่อยให้ตัวเองหลบอยู่หลังเขา มืออีกข้างจับหมวกไว้แน่น
“พวกเรายังมีเรื่องที่ต้องคุยกัน” ซ่านเชียนหยวนก็ยิ่งไม่พอใจ
“งั้นให้นางพักผ่อนก่อนเถอะ เช่นนี้แล้วก็จะได้ไม่รบกวนพวกเราพูดเรื่องสำคัญ” ซ่านเซิ่งหานดึงนางไปตรงมุมเงียบๆ ห่างจากห้องหนังสืออยู่มาก และไม่ได้ยินอะไรเลย
ซ่านจินจื๋อยกมือขึ้น: “บอกให้คนยกเตียงมาอันหนึ่งสิ อย่าให้เสียมารยาท”
ยัยไง่หงรีบพาคนไปเอาผ้าห่มมา กู้อ้าวเวยนอนตะแคงก็สบายดี
รอนางหลับลงไปช้าๆ ถึงเห็นว่านางไม่สนใจสายตาของคนอื่นเลย และไม่กังวลว่าจะมีคนมารบกวน นานหลับไปเลย ข้างหูเงียบจนมีเพียงเสียงลม
และอาหลานในห้องหนังสือก็ทะเลาะกันไม่หยุด ซ่านเซิ่งหานนั่งข้างๆ พูดด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปว่า: “การร่วมมือของข้ากับเสด็จอายังไม่เปลี่ยน แต่แค่ตอนนี้มีเรื่องเกิดขึ้น ข้ายังต้องจัดการแก้ไขเอง เช่นนี้แล้ว เพื่อพวกเราสองฝ่ายจะได้ทำอะไรได้ง่ายขึ้น ตอนนี้อย่าพึ่งแลกเปลี่ยนข่าวกัน ขัดแย้งกันในการประชุมต่อไป”
“เจ้าคิดว่าพวกเราเชื่อใจซึ่งกันและกันได้เหรอ?” ซ่านจินจื๋อจับพู่กันไว้แน่น ดวงตาแหลมคมจับจ้องไป: “เจ้าไม่เคยพูดตามที่สัญญาไว้ ขนาดตอนนี้เจ้าก็ยังหาตัวยู่ชีงไม่ได้อีก”
“แต่เสด็จอาคนของอากลับมาแล้วไม่ใช่หรือ?” ซ่านเซิ่งหานก็มีสีหน้าเย็นชาเหมือนกัน: “ซูพ่านเอ๋อกับเมี่ยวหารอยู่ด่านลั่วสุ่ยจริง พิสูจน์ได้ว่าตอนนี้กู้อ้าวเวยที่อยู่ในเมืองเทียนเหยียนไม่ได้พูดหรอก”
“พูดมาแบบนี้แล้ว ยู่ชีงก่อนหน้านี้ก็หลอกพวกเราน่ะสิ? สับหลอกทำให้สับสน?” ซ่านเชียนหยวนปวดหัวจนกุมขมับไว้
“ยู่ชีงไม่ใช่กู้อ้าวเวย งั้นก็เป็นหญิงในตรกูลยู่ ยืนอยู่ทางเย่นเจียง ดังนั้นคำพูดที่ยู่จือพูดเองเออเองก็อาจจะมีประโยชน์อยู่บ้าง เพื่อดึงความสนใจจากพวกเราเท่านั้น” ซ่านเซิ่งหานก็พูดเสียงเบา
ซ่านจินจื๋อยังคงทำสีหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลา รูปหน้าที่แหลมคมตอนนี้เพราะความร้อนรนใบหน้าจึงตึงขึ้นมา: “เรื่องนี้ยังสรุปไม่ได้”
“ถ้าคิดวิธีได้แล้ว ขอแค่เสด็จอานอนกับกู้อ้าวเวยคนนี้สักหนึ่งคืน ก็คงรู้หมดไม่ใช่เหรอ?” ซ่านเซิ่งหานตอนนี้กลับพูดว่า: “เรื่องอื่นนางอาจจะฟังจากที่อื่นก็ได้ แต่ความลับในห้องนอน คงมีแต่พวกเจ้าสองคนที่รู้”
ซ่านเชียนหยวนสูดหายใจเข้าลึกๆ น้ำชาสาดเต็มไปทั้งตัว ซ่านจินจื๋อโกรธหน้าดำหน้าแดง: “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนง่ายๆงั้นเหรอ?”
“งั้นทำไมเสด็จอาต้องเอาของพวกเจ้าสองคนไปส่งในเรือนหลักด้วย?” ซ่านเซิ่งหายถามกลับด้วยรอยยิ้ม สายตาเปล่งประกาย: “เสด็จอาทั้งที่ก็รู้วิธีที่เร็วที่สุด ไม่มีทางที่จะไม่ใช่”
ลมหนาวโบกพัดมา แสงแดดกลางวันเริ่มหายไป
