บทที่ 924 กับดักที่หลุมฝังศพ
“ระวังหน่อย”
เสียงผู้ชายที่เป็นหัวหน้าดังก้องอยู่ใต้เท้า
รถขนย้ายของสามคันบรรทุกห่อผ้าหนามา เมื่อมองไปดีดีก็ยังพอจะมองเห็นมือเท้า สายตาของซ่านจินจื๋อเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ กู้อ้าวเวยตบมืออยู่วางอยู่บนขาของเขา จากนั้นดึงมือของเขาออกทำปากว่า “อะไร?”
ซ่านจินจื๋อใช้นิ้วจิ้มไปที่หัวไหล่กับคอของเขา กู้อ้าวเวยสีหน้าเปลี่ยนไปทันที แล้วออกจากอ้อมกอดของซ่านจินจื๋อ คนด้านล่างกระจัดกระจายกันออกไป พวกเขาสวมใส่ชุดสีเทาของคนรับใช้ ด้านหลังรถคันสุดท้ายมีเด็กตามมาด้วยสี่ห้าคน เหมือนถูกมัดด้วยเชือก
“ต่อไปหากพวกเจ้าไม่ยอมทำงานดีดี ก็จะกลายมาเป็นปุ๋ยแน่”
จูงพวกเขาไปแล้วก็พูดอย่างไม่ไว้หน้า คนด้านหน้าที่กำลังเข็นรถต่างก็หัวเราะกันขึ้นมา “จะเป็นปุ๋ยก็ใช่ว่าจะเป็นได้ง่าย ๆ ต้องระวังหน่อยนะ”
เด็กพวกนั้นเดินตามพวกเขาด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว
เมื่อผ่านไประยะหนึ่ง พวกเขายิ่งเดินยิ่งไกลไปเรื่อย ๆ กู้อ้าวเวยหน้านิ่วคิ้วขมวด เมื่อซ่านจินจื๋อพานางเดินย้อนกลับที่ม้าถึงได้พูดขึ้นมาว่า “ใช้เลือดเนื้อของคนไปเป็นสารอาหาร คนพวกนี้ ……”
“อยู่ใกล้ข้าแค่นี้ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะใจกล้าขนาดนี้ ขยายออกไปรอบทิศทางแบบ พวกเขาจะปลูกอะไรควรจะเจอได้ง่าย ๆ ถึงจะถูก” ซ่านจินจื๋อดึงนางมาที่ด้านหลัง สายตามันเหมือนคิดอะไรอยู่
ต่อให้เขาจะโหดร้ายรุนแรงแค่ไหนก็ไม่ได้ฆ่าคนเป็นผักปลาแบบนี้
กู้อ้าวเวยคิดอยู่นาน แล้วถึงพูดว่า “หากเพาะเลี้ยงข้างนอก รอจนมันขึ้นรากแล้วค่อยเอากลับไปดี?”
“ทำแบบนี้ได้เหรอ?” ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว
“ได้สิ สถานที่บนเขานั่นมันเย็นชืดเกินไป สมุนไพรบางอย่างมันปลูกไม่ขึ้น แต่หากเอาส่วนที่เป็นรากกลับไปมันสามารถเก็บรักษาเอาไว้ได้ สมุนไพรหลายตัวที่ยังไม่โต คนอื่นมักมองมันเป็นแค่หญ้าธรรมดา ไม่มีใครสังเกตมันหรอก” กู้อ้าวเวยพยักหน้า แล้วตบไปทีเขา “วันนี้เราไม่ไปที่สุสานนั่นแล้วดีกว่า”
“ตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้ว” ซ่านจินจื๋อพยักหน้า
หากในเวลานี้ไปที่สุสานนั่น หากโชคร้ายไปเจอคนพวกนั้นเขาก็อาจเป็นได้ อีกทั้งในมือของเขายังไม่มีหลักฐาน นางก็ควรจะไปสืบก่อนว่ามันเป็นเมล็ดพันธุ์ของอะไรกันแน่
เมื่อกลับขึ้นไปนั่งบนม้า ซ่านจินจื๋อก็พูดว่า “เด็กที่ก่อนหน้านี้เคยวางยาพิษที่จวนตงฟางน่าจะรู้อะไรบ้างนะ”
“เจ้าคิดว่าคนที่ตายที่ด่านลั่วสุ่ยกับที่ตายที่นี่มีความเกี่ยวข้องกันเหรอ?” กู้อ้าวเวยรู้สึกสงสัย “แต่ว่าสองสถานที่นี้มันต่างกันมากเลยนะ”
“ครั้งนี้เจ้าคิดไม่ถูกนะ” ซ่านจินจื๋อตบไปที่หัวของนาง เขาดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด แล้วพูดว่า “สาเหตุการตายของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่เจ้าเด็กคนนั้นกลับพูดว่าตระกูลตงฟางฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา แสดงว่าจะต้องมีสาเหตุ”
กู้อ้าวเวยนวดหัว นางถึงได้คิดขึ้นมาได้ว่า “ไม่อย่างนั้นก็ตระกูลตงฟางอยู่ที่ด่านลั่วสุ่ย ไม่อย่างนั้นเจ้าเด็กนั่นก็ต้องไปเจออะไรมาที่หมู่ตึกกับตระกูลตงฟาง?”
เขายิ้มแล้วพยักหน้า ซ่านจินจื๋อใช้มือข้างหนึ่งโอบนางมาในอ้อมกอด จากนั้นก็บังคับม้าเดินไป “ไม่เพียงเท่านี้นะ หากเป็นไปอย่างที่เจ้าบอกใต้เท้าตงฟางรู้ว่าเขาวางยาพิษแต่ก็ยังยอม ไม่อย่างนั้นก็ถือซื้อใจว่าที่ฮ่องเต้ในอนาคตอย่างข้าให้ข้าได้รู้เรื่องอะไรบ้าง ไม่อย่างนั้นก็ต้องมีแผนอื่น?”
“ตระกูลตงฟางยังมีแผนที่จะทำอะไรอีก?” กู้อ้าวเวยเริ่มไม่เข้าใจ
หากตระกูลตงฟางกลายเป็นฮองเฮา พวกเขาก็จะมีอำนาจเพียงฝ่ายเดียว อำนาจตำแหน่งจะมีทั้งหมด เรื่องที่เสี่ยงแบบนี้มันไม่คุ้มเลย ก่อนหน้านางสงสัยว่าตระกูลตงฟางคิดอาศัยข้ออ้างเพื่อฆ่าใคร แต่ต่อมานางพบว่ามันไม่มีใครเกิดเรื่องขึ้นเลย แต่มันกลับทำให้ใครหลายคนออกห่างจากตระกูลตงฟาง เพราะกลัวจะเดือดร้อนไปเพราะพิษด้วย
“เช่น พวกเขายังภักดีกับเสด็จพี่อยู่ ปล่อยเจ้าเด็กนั่นมาให้ข้าได้จัดการ ก็เพื่อตั้งใจให้ข้าไปตรวจสอบเรื่องที่หมู่ตึกกับเรื่องของสุสาน” ซ่านจินจื๋อพูด
“ถ้าอย่างนั้น เราไปที่สุสานนั่นอีกครั้งก็จะตกหลุมพรางง่าย ๆ”
“แต่ว่า ก็อาจเป็นไปได้ที่เสด็จพี่ตั้งใจให้ข้ามาเจอเรื่องพวกนี้ จากนั้นก็ไปช่วยเขาแก้ไขปัญหา” ซ่านจินจื๋อตอนนี้เหมือนจะไม่ค่อยแน่ใจ
กู้อ้าวเวยที่อยู่ในอ้อมกอดเขากอดเสื้อคลุมแล้วคิดอยู่นาน เมื่อใกล้ถึงประตูเมือง นางถึงพูดขึ้นมาว่า “แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม เรื่องนี้มันยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย เจ้าทำได้แค่ลองเสี่ยงดู”
“ข้าแพ้ได้ แต่เจ้าไม่ได้” ซ่านจินจื๋อส่ายหน้า แล้วเอาเสื้อคลุมคลุมกลับไปอีกครั้งไม่ให้พวกทหารเห็น จากนั้นก็พูดว่า “เจ้ารู้หรือเปล่าว่าในเมืองเทียนเหยียนมีกี่คนที่คอยจับตาดูกู้อ้าวเวย”
กู้อ้าวเวยส่ายหน้า
“คืนนี้ดึกมากแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปดู” เขาพูดจบแล้วก็ดึงเชือกหยุดแล้วลงจากหลังม้า ทหารที่ยังไม่เปลี่ยนกะมาเอาม้ากลับไปคืนที่คอก แล้วรับปากจะไม่พูดเรื่องนี้ออกไป ซ่านจินจื๋ออุ้มนางขึ้นมา แล้วหันไปทางจวนอ๋องจิ้ง
กู้อ้าวเวยถูกทำจนงง เมื่อเปิดผ้าคลุมออก ฝนที่ตกในเมืองเทียนเหยียนก็หยุดแล้ว ส่วนซ่านจินจื๋อปล่อยนางลงที่บนหลังคา ด้านหลังเป็นต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เหมือนตั้งใจให้นางกลืนไปกับความมืด
ซ่านจินจื๋อนั่งอยู่ข้าง ๆ นาง เพื่อบังลมเย็นให้ แล้วพูดว่า “หลังจากที่กู้อ้าวเวยกลับมาที่จวนอ๋องจิ้งแค่ไม่กี่วัน ในคุกใต้ดินของเราก็เริ่มแออัดแล้ว คืนนี้เองก็ไม่ละเว้น”
เขาค่อย ๆ เก็บสายตา กู้อ้าวเวยกอดเข่าของตัวเองไว้แน่น
ไม่ได้รอนานมาก กู้อ้าวเวยถึงแม้จะมองเห็นไม่ชัด แต่ก็ได้ยินเสียงดังมาจากเรือนด้านข้าง ส่วนซ่านจินจื๋อเองก็ชี้ไปที่เรือนหลังหลัก มันห่างจากที่นักฆ่าลงมาแค่เรือนกับสวนดอกไม้กั้น
ซ่านจินจื๋อพานางแอบไปที่เรือนที่นักฆ่าคนนั้นลงมา เห็นทหารองครักษ์ลับกำลังคุมตัวพวกนั้นไป เสียงของซ่านจินจื๋อก็ดังขึ้นมา “เมื่อข้าถูกขัง เจ้าจะไปไหนที่ปลอดภัยเท่าทางซ่านเซิ่งหานได้อีก?”
กู้อ้าวเวยมองแล้วก็เสียวสันหลังขึ้นมา เรื่องในวันนี้เป็นเพราะนางเกิดอยากขึ้นมากะทันหัน เรื่องของนักฆ่ายังไงมันก็ต้องมีการวางแผนไว้ก่อนแล้ว แต่พอคิดว่าเป้าหมายของนักฆ่าคือนาง นางก็อดจะหดตัวหลบไม่ได้
“ทำไมที่องค์ชายสามถึงได้ปลอดภัย?”
“เขาเคยบอกว่าเขาจะปกป้องเจ้า ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะไม่ทำร้ายเจ้ามากจนเกินไป” ซ่านจินจื๋อโอบไหล่ของนางแน่นมาก “แต่ว่าข้าไม่อยากให้เจ้าไปหาเขา ดังนั้นก่อนที่เรื่องของหลุมศพที่สุสานจะชัดเจน ข้าจะไม่ยอมเสี่ยงอะไรง่าย ๆ เด็ดขาด”
“หลังจากนั้นเจ้าก็นั่งรอความตายแต่งงานกับสาวสวยสองคนอย่างนั้นน่ะเหรอ?” กู้อ้าวเวยจับเสื้อของเขา นางไม่ได้สนใจว่าตอนนี้ยังอยู่บนหลังคาที่ลื่นอยู่ นางลุกขึ้นมาแล้วเดินหน้าไปสองก้าว “ทำไมจะต้องมานั่งกังวลเรื่องอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยนะ ต่อให้มีนักฆ่ามาอีกแล้วยังไง ไม่มีใครอยากให้ข้าตายสักหน่อย ที่ที่ปลอดภัยก็ไม่ได้มีแค่ที่องค์ชายสามแค่ที่เดียวด้วย”
ซ่านจินจื๋อพยุงนาง แล้วพูดเสียงดังขึ้นมาหน่อยว่า “หากเจ้าทำอะไรไม่วู่วามกว่านี้สักหน่อย ข้าก็ไม่ต้องจู้จี้หรอก”
“ข้า” มันอยู่ที่ริมปากแล้ว แต่นางกลับพูดไม่ออกสักคำเดียวเลย นางแค่โกรธแล้วสะบัดมือของเขาทิ้ง “ชาติที่แล้วข้าทำอะไรไว้ตั้งมากมาย ทำไมชาตินี้ถึงให้ข้าทำอะไรวู่วามบ้างไม่ได้เลย”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ดูข้าจู้จี้ต่อไป” ซ่านจินจื๋อเกี่ยวแขนนางใหม่ สีหน้าท่าทางไม่ค่อยดีเลย
เมื่อถูกลากกลับมา กู้อ้าวเวยขมวดคิ้วหนักมาก
