บทที่ 932 กอดกันและกันทำให้อุ่นใจ
ในเวลาเช้าตรู่ ในตอนที่ซ่านเชียนหยวนออกไปยังสั่งนางไว้
“จี้ซูคนนี้ไม่เป็นมิตร ฐานะของพวกเรามันดูอึดอัดไม่เหมาะที่จะต้อนรับ อาศัยวันเวลาที่ข้าไม่อยู่ เจ้าไปดูนางหน่อย”ซ่านเชียนหยวนพูดเช่นนี้ แล้วก็ให้ข้ารับใช้คอยดูแลนางสองคน
แต่วันนี้จางเหยียงซานมาที่วัดเพื่อทำการรักษาจี้ซู แต่ถูกไล่ออกมา
ฉีหรัวเปลี่ยนเสื้อตัวนอก แล้วทำท่าทำทางของว่าที่พระชายาเดินไปยังข้างหน้าห้องของจี้ซู สาวใช้ที่อยู่ด้านหลังเคาะประตูเบาๆ ได้ยินเสียงของจี้ซูลอดมาจากด้านในด้วยเสียงต่ำ“ใคร？”
“ข้าเอง”ฉีหรัวพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อย
จี้ซูชะงักเล็กน้อย รีบลุกขึ้นมาผัดแป้งแต่งหน้าบนเตียงอย่างเร่งรีบ แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ ถึงได้ให้คนไปเปิดประตู
ฉีหรัวมองไปรอบๆ ไม่ยอมก้าวเข้าไปในห้องอยู่นาน แต่ยกมุมปากขึ้น“คุณหนูจี้ ท่านหมอจางเป็นคนที่อ๋องจิ้งสั่งให้มาดูแลท่านด้วยเฉพาะ มาวันนี้เจ้าไม่ยอมให้จับชีพจร ทำให้ข้าลำบากใจยิ่งนัก”
นัยน์ตาของจี้ซูมีความวุ่นวายสับสนแวบผ่านอยู่ครู่หนึ่ง แล้วบี้จมูกไปมากอย่างเร่งรีบ“เขาคือผู้ชายคนไหน……”
นี่เป็นเหตุผลที่ดีจริงๆ
พอพูดถึงจุดนี้แล้ว นางที่เป็นชายาอ๋องจงผิงจึงเอ่ยถามต่อไปยาก ทำให้เพียงแค่ให้คนรอบข้างคอยดูแลนางให้ดี สั่งการองครักษ์อย่างลับๆ“ไปเศษยามา แล้วส่งผ้านวมสะอาดพื้นหนึ่งเข้าไป”
“ขอรับ”องครักษ์ต่างพากันเดินจากไป
ขอเพียงแค่นางเดินจากไป แล้วค่อยไปหาองครักษ์ จี้ซูคนนั้นต้องคอยระมัดระวังไม่กล้าเหลือล่องลอยอะไรไว้ หลังจากที่จัดการเศษยาพวกนั้นแล้ว พวกเขาก็จะรีบไปหามาอีก
กลับไปยังโรงเก็บยาที่อยู่ด้านหลังจวนอีกครั้ง จางเหยียงซานกำลังต้มยาอยู่ข้างๆ ส่วนกู้อ้าวเวยก็ฟุบนอนงีบอยู่บนโต๊ะข้างๆ
ฉีหรัวถูกทำให้ตกใจ“ทำไมนอนอีกแล้วล่ะ？”
“ไม่นิ่ ข้าแค่ดื่มยาแล้วรู้สึกปวดหัวน่ะ”กู้อ้าวเวยพึมพำแล้วซุกหน้าเข้าไปในแขน“ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่รู้สึกปวดเท่าไหร่”
“ลุกขึ้น บนดวงตาก็ต้องใส่ยา”จางเหยียงซานหยิบครีมที่อยู่ด้านข้างขึ้นมา
กู้อ้าวเวยทำได้เพียงแค่ลุกขึ้นนั่ง รอให้จางเหยียงซานนำยาขี้ผึ้งสีเขียวเข้มถูไปบนผ้าพันแผลหลังจากนั้น ก็นำมามัดให้นาง แล้วดึงให้แน่นเล็กน้อย“อย่าลืมตาเด็ดขาดนะ”
“วิธีนี้ไปหามาจากไหนน่ะ？”กู้อ้าวเวยลูบผ้าพันแผลที่อยู่บนดวงตาไปมา แล้วถอนหายใจยังหนักดังเห้อ แต่ไหนแต่ไรมา นางมองไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย
“เป็นวิธีที่เจ้าเก็บไว้ก่อนหน้านี้ ข้าใช้เวลาหลายวันนำมาบวกเพิ่มกับสมุนไพรชนิดอื่น”จางเหยียงซานก้มตัวลงส่ายไปมาที่ข้างหน้าของนาง แล้วก็มองไปยังฉีหรัวที่อยู่ข้างๆ“คืนนี้ข้าจะไปในเมืองเทียนเหยียน ข้าขอรบกวนคุณหนูฉีด้วยนะ”
“พรุ่งนี้ทุกคนจะต้องอยู่ในวัด อยู่ในห้องของนางก็พอแล้ว”ฉีหรัวพยักหน้า รู้ว่าจางเหยียงซานทำแบบนี้เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงคำติฉินนินทา ยังได้สั่งให้คนส่งเขาลงเขาด้วย
จางเหยียงซานพยักหน้า นำยาขี้ผึ้งกับวิธีใช้เขียนลงไป“หลายวันมานี้นางจะปวดหัวอยู่ช่วงหนึ่ง แต่ยาขี้ผึ้งต้องเปลี่ยนเช้าเย็นวันละสองครั้ง”
“อืม”ฉีหรัวพยักหน้า ก่อนที่จะฝนตกต้องไปนำเศษยาของจี้ซูมา แล้วส่งมอบให้จางเหยียงซานให้คนส่งเขาลงเขา
ในตอนที่มานั้น กู้อ้าวเวยนั่งอยู่บนพื้น สาวใช้กำลังเก็บกวาดพวกถ้วยชามกระเบื้องบนพื้นอย่างระมัดระวัง ปลายนิ้วของนางถูกบาดเป็นทางยาวเลือดไหลซิบ แต่ไม่รู้ว่าทำให้ไม่ยอมขยับไปไหน
“เป็นอะไรไป？”ฉีหรัวเดินไปข้างหน้าแล้วดึงนางลุกขึ้นมา
“เมื่อก่อนตอนข้ามองไม่เห็น ก็มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นน้อยมาก”กู้อ้าวเวยลูบไปที่แขนของตัวเอง ก้าวขยับไปข้างกายของฉีหรัวอย่างรู้ตัว
“ข้าส่งเจ้ากลับห้องเอง ฝนใกล้จะตกแล้ว”นัยน์ตาของฉีหรัวมีแสงบางอย่างวาดผ่าน จูงมือของนางกลับไปที่ห้องอย่างระมัดระวัง แล้วส่งคนกลับขึ้นเตียงนอนไป ตบหัวไหล่ของนางเบาๆราวกับตอนที่กำลังดูแลน้องชายที่อายุยังน้อย“ข้าจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเจ้าเอง”
คิ้วขมวดเป็นปมแน่นของกู้อ้าวเวยคลายลงเล็กน้อย ปลายนิ้วประสานกันที่ชายเสื้อ แล้วหลับไป
กู้อ้าวเวยในตอนนั้นต้องปีนกำแพงปีนหน้าต่างเข้ามาเพื่อรักษานาง มาวันนี้นางก็สามารถช่วยเป็นเพื่อนนางในค่ำคืนรัตติกาลเช่นนี้ให้รู้สึกปลอดภัยมากขึ้น
ฝนกระหน่ำตกอย่างหนัก คนที่ไปขอพรที่หลังเขาต่างพากลับมาอย่างเร่งรีบ
ซ่านจินจื๋อเดินเข้าห้องไปอย่างตกใจ แล้วเห็นฉีหรัวลุกขึ้นช้าๆ บีบนวดคลึงตรงแขนอย่างปวดเมื่อย แล้วเดินผ่านไหล่ของซ่านจินจื๋อไป“นางกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว วิธีการใช้ยาข้าวางไว้บนโต๊ะแล้วนะ”
พูดจบ นางก็ผลักประตูไปเดินเคียงข้างซ่านเชียนหยวนเดินผ่านเฉลียงยาว
มีแต่ซ่านจินจื๋อที่เปลี่ยนเสื้อผ้าที่มีกลิ่นอับชื้นของการเปียกบนเสื้อผ้า ยังเตรียมที่จะไปอาบน้ำเพื่อชำระล้างไม่ให้เป็นหวัด ด้านหลังม่านไม้ไผ่กู้อ้าวเวยกลับตื่นขึ้นอย่างสะลึมสะลือ แล้วดึงม่านไม้ไผ่ออก“ฉีหรัว？”
“ข้าเอง”“ซ่านจินจื๋อเปิดปากพูด มองเห็นบนดวงตาของนางมีผ้าพันแผลพันอยู่ เดินไปดึงม่านไม้ไผ่มาแล้วนั่งลง ถาม“หลังจากนี้ก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรแล้ว”
กู้อ้าวเวยเงียบไปสักพัก ซ่านจินจื๋อก็ขยี้ศีรษะของนาง“ข้าจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า รอข้าเดี๋ยวนะ”
“หิวแล้ว”แก้มบางของกู้อ้าวเวยแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย จับไปที่ท้องอย่างเขินๆ
ซินจื๋อสะบัดมือ เฉิงซานที่อยู่ด้านนอกของประตูก็เดินออกไปยังไม่มีสุ้มเสียง หลังจากที่ซ่านจินจื๋ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขาได้นำกล่องอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ
กู้อ้าวเวยลุกขึ้นมาจากเตียงเพราะได้กลิ่น ในตอนที่สวมรองเท้านั้นเซไปหนึ่งก้าว ซ่านจินจื๋อรีบสาวเท้าไปหนึ่งก้าวเพื่อพยุงนาง ก่อนที่จะกดตัวคนให้นั่งลงบนหน้าของโต๊ะ แล้วนำซุปไก่ถ้วยหนึ่งใส่ในมือของนาง ช้อนเอาใส่มือของนาง“เดี๋ยวค่อยเอาข้าวกับอาหารให้เจ้า”
กู้อ้าวเวยดื่มน้ำแกงไปคำหนึ่งอย่างเชื่อฟัง ถามขึ้นมาว่า“วันนี้พาพวกเขาไปขอพรที่หลังเขาหรอ มีเรื่องอะไรน่ะ？”
“ตงฟางซวนเอ๋อจะช่วยข้าพิสูจน์กู้อ้าวเวยตัวจริงตัวปลอม ถึงได้ทำให้เกิดเรื่องอย่างทุกวันนี้”ซ่านจินจื๋อนำอาหารที่คีบวางไว้ข้างๆ เตรียมรอให้นางดื่มน้ำแกงเสร็จแล้วค่อยส่งไปให้ที่มือของนาง
กู้อ้าวเวยพยักหน้า หลังจากที่ดื่มน้ำแกงไก่หมดแล้วก็โบกมือไปมา“ไม่กินแล้ว ข้ากลัวว่าจะอาเจียนตอนกลางคืน”
นางลุกขึ้นยืน ซ่านจินจื๋อจึงอุ้มนางไปวางไว้บนเตียง พลางขยับกล่องไม้ที่มียาสมุนไพรไปข้างๆ เหลือที่กว้างๆไว้“นอนเถอะ”
ในตอนที่ร่างจรดบนเตียงแล้ว ร่างกายของกู้อ้าวเวยก็แข็งทื่อทั้งตัว
ซ่านจินจื๋อที่พึ่งลุกขึ้นยืนเดินได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงกู้อ้าวเวยร้องเรียกเสียงเบา“อย่าไปไหนนะ”
พอพูดจบ กู้อ้าวเวยก็ชะงักไปชั่วครู่ก็มุดตัวเข้าไปในถุงนุ่น“เจ้าคิดเสียว่าข้าไม่ได้พูดอะไรนะ……”
“สองคนนอนด้วยกันจะอบอุ่น”ซ่านจินจื๋อกดไปที่ริมฝีปากของนาง แล้วเดินกลับไปที่เตียงใหม่อีกครั้ง มองเห็นกู้อ้าวเวยเงยหน้าขึ้นมา ปลายนิ้วจิ้มบิดถุงนุ่นไปมา เหมือนจะรู้สึกไม่ปลอดภัย
มุดเข้าไปในผ้านวม แล้วโอบกอดนางไว้ ปลายนิ้วของซ่านจินจื๋อไล้ผ่านเบาๆ แล้ววางอยู่บนขาของนาง“ยังเจ็บอยู่ไหม？”
“ปวดหัว”กู้อ้าวเวยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางปล่อมมือจากหม้อแตกแล้วมุดหน้าเข้าไปในอกกว้างของซ่านจินจื๋อ มือข้างหนึ่งวางอยู่บนเอวของซ่านจินจื๋อ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบา“ข้าช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”
“แบบนี้จะดีที่สุด”ซ่านจินจื๋อดึงเอวคอดของนางไว้
ทั้งสองโอบกอดกันแน่น เสียงฝนตกข้างนอกหน้าต่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
พอรอจนกลางดึกเทียนดับไปแล้ว ซ่านจินจื๋อถึงได้ลุกขึ้นมาอย่างไร้เสียง ค่อยๆนำที่รองเอวและสนับเข่าสวมให้นางอย่างระมัดระวัง แล้วโอบกอดคนตัวเล็กเข้าอ้อมในอ้อมกอดอีกครั้ง ไม่ได้เห็นมุมปากของคนตัวเล็กในอ้อมกอดที่ยกขึ้นเบาๆ
