บทที่ 971 ความคิดถึง
“เหมือนดั่งคุณหนูคาดการณ์ไว้ ตอนนี้มีคนรับใช้ทั้งชายหญิง มาเดินเพ่นพ่านหน้าตำหนัก ที่กู้ซวงจะโดนจับตัวไว้” เฉิงยีรีบเอาข่าวมาเข้ามาบอก
ซ่านจินจื๋อก็ยิ้มมุมปาก เขารู้อยู่แล้วว่าพี่ยู่จือเคยเอาของอะไรทิ้งไว้ที่จวนเฉิงเสี้ยง (เฉิงเสี้ยงเป็นตำแหน่ง) แต่ตอนนั้นพวกเขาสองคนก็ไม่อยากจะเชื่อว่า ที่แห่งนั้นจะไร้มลทิน แล้วก็หาทางจะกลับเข้าไปเอาของออกมา
ตอนนี้จะต้องเปิดกลไกก่อน จากนั้น ก็มีผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับกู้อ้าวเวยออกมา
เพียงสองเรื่องนี้ ก็ดึงดูดให้คนสนใจไปไม่น้อยแล้ว ส่วนองครักษ์ลับด้านหลังเฉิงซาน10กว่าคน ก็เข้ามาล้อมบริเวณนี้ไว้จนหมด
“อีกอย่าง เหมือนว่าคุณหนูจะพูดกับเฉิงซานแล้ว” เฉิงเอ้อพูดเสริมขึ้น
ซ่านจินจื๋อยิ้มมุมปากอีก “ไปคุยได้อย่างไร?”
เฉิงยีและเฉิงเอ้อก็แสดงท่าทางและคำพูดของคนสองคนนั้นขึ้นมา ซ่านจินจื๋อก็กลับเอาจดหมายลับด้านข้างขึ้นมาอ่าน แล้วพูดว่า “นางก็หาวิธีจนได้นะ ไม่เช่นนั้น ข้าก็ต้องมาคิดหาวิธีแก้ปัญหากับเฉิงซานต่อ”
“แต่ว่า จะให้คุณหนูมาช่วยแก้ไขเรื่องของกู้ซวง มันจะดู………”
“ในเมื่อนางยอมที่จะทำ ก็ไม่มีปัญหาอะไร” ซ่านจินจื๋อเอาน้ำส้มสายชูสาดลงไปในจดหมาย แล้วมองตัวหนังสือบนนั้น
นี่คือจดหมายลับจากด่านลั่วสุ่ย ในจดหมายเขียนถึงเรื่องของซูพ่านเอ๋อและเมี่ยวหาร หลังจากทั้งสองคนไปถึงด่านลั่วสุ่ยแล้ว ก็ได้สืบข่าวของคนที่ตายโดยตลอด แล้วก็เรื่องอายุวัฒนะ
“นอกจากนี้ พวกเขายังทำอะไรอีก?” ซ่านจินจื๋อเอาจดหมายลับใส่ลงไปในกระบอกไม้ไผ่
“ดูเหมือนว่าเมี่ยวหารจะเปิดร้านหมอ เพื่อรักษาคน แต่ว่าช่วงนี้ด่านลั่วสุ่ยเกิดเรื่องหมอผีมากมาย กล่าวกันว่า เมื่อก่อนด่านลั่วสุ่ย เป็นที่มงคล แต่เสียดายที่ถูกคนทำลาย ตอนนี้นำพามาซึ่งความชั่วร้าย ก็เลยมีวิญญาณวนเวียนอยู่ แต่ก็มีคนไม่น้อยที่เชื่อมั่นกับการรักษาของพวกหมอและเมี่ยวหาร แต่เรื่องการแพทย์กับเรื่องหมอผี มันเข้ากันไม่ได้ เมี่ยวหารยังถูกคนทำร้ายด้วย” เฉิงยีถือจดหมายแล้วพูด “แต่ว่าวันที่สอง หมอผีที่ทำร้ายเมี่ยวหาร ก็ตายคาบ้าน พวกที่สองก็เป็นเช่นเดียวกัน ทำให้หมอผีพวกนั้น ไม่กล้ามาหาเรื่องแล้ว”
“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?” ซ่านเชียนหยวนเดินเข้ามา คิ้วขมวดพร้อมกับเอามีดที่เปื้อนเลือดเก็บเข้าฝัก พร้อมผายมือออก “ลูกหลานตระกูลตงฟางปิดปากเงียบ แต่นายท่านตงฟางก็ยังอกทนไปได้นะ วันนี้ยังคงทนได้อยู่”
พอเห็นรอยเลือดบนใบหน้าของซ่านเชียนหยวนที่ยังเช็ดออกไม่หมด แล้วยังมีสายตาอำมหิตหลงเหลืออยู่
ซ่านจินจื๋อจำได้ว่า ครั้งก่อนที่เห็นสายตาเขาแบบนี้ เป็นตอนที่มีคนฆ่าพวกพ้องของเขาในสงคราม
“ใจเย็นๆ หน่อย” ซ่านจินจื๋อลุกขึ้น แล้วให้เฉิงยีเอามีดพกบนเอวเขาออกมา แล้วพูดว่า “แผนของพวกเขาไม่ได้ผล เจ้าเอาหมอนสมุนไพรที่กู้อ้าวเวยให้ข้ามาครั้งก่อน ไปให้ฉีหรัวเสีย”
“จริงหรือ?” ซ่านเชียนหยวนดีใจ
“ไปเถอะ” ซ่านเชียนหยวนตบไหล่เขา พอเห็นใบหน้าที่เปลี่ยนจากความโหดเป็นความดีใจ แล้วก็ไปหยิบเอาหมอนสมุนไพร แล้ววิ่งไปไม่เห็นฝุ่น
ในห้องหนังสือเหลือเพียงพวกเขาไม่กี่คน ซ่านจินจื๋อเอามือบีบขมับ “ไปสืบดูว่าเรื่องเบื้องหลังของเมี่ยวหาร ว่าใครเป็นคนทำ แล้วเดี๋ยวให้คนไปดูอาการของคนตระกูลตงฟาง”
“รับทราบ แล้วคืนนี้ท่านอ๋องจะไปจวนฉูอีกไหม?” เฉิงยีถาม
“ไป” ซ่านจินจื๋อเก็บสีหน้า เหลือเพียงใบหน้านิ่งๆ
“มีเพียงอยู่ข้างกายกู้อ้าวเวย ถึงจะมีความสงบใจ แต่ห่างกันมา2-3วันแล้ว เขาก็นอนไม่หลับ เอาแต่คิดถึงเรื่องทางด้านของกู้อ้าวเวย”
พอตกดึก เขาก็เปลี่ยนเป็นชุดสีดำ แล้วเข้าไปทางประตูหลังของจวนฉู
เดิมที่คิดว่าตอนนี้นางจะกลับไปพักผ่อนกับเฉิงซาน แต่ลูกน้องที่ดูอยู่ที่นี่กลับส่ายหัวว่า “คุณหนูใหญ่แล้วใต้เท้าเฉิงซาน ยังอยู่ในห้องรับแขกดังเดิม เหมือนจะบอกว่าใต้พื้นดินที่นี่มีอะไรบางอย่าง กำลังขุดกันอยู่”
สิ่งของใต้ดิน……
ลูกน้องยังพูดไม่จบ ซ่านจินจื๋อก็หายตัวไปในท่ามกลางสายฝน
เดิมทีกู้อ้าวเวยยืนอยู่หน้าประตูเพื่อฟังเฉิงซานพาคนเข้าไปรื้อพื้นกระเบื้อง แล้วก็มีแรงอะไรบางอย่างมาดึงที่เอวของนาง แล้วก็ล้มหงายหลังเข้าอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยอย่างตกใจ แล้วก็รู้สึกเจ็บแผลเก่าทางด้านหลัง
เฉิงซานก็ออกมาดู พอเห็นว่าเป็นซ่านจินจื๋อก็โล่งอก แล้วก็เก็บอาการ พร้อมกับน้อมตัวเคารพ “ท่านอ๋อง”
“พวกเจ้าขุด” ซ่านจินจื๋อยกมือขึ้น ส่วนอีกมือก็โอบเอวกู้อ้าวเวยไว้แน่น แล้วก็ยกแขนให้ตัวน้อยๆ ของนางลอยขึ้นมาพ้นประตู
กู้อ้าวเวยตกใจมาก พอสองเท้าแตะพื้น นางก็เอามือลูบอกตนเอง แล้วเงยหน้ามองซ่านจินจื๋อ “เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบแย่”
“ถ้าใต้ดินนั้นมีอะไร เจ้าขุดมันมาให้ได้” ซ่านจินจื๋อบีบจมูกนาง แล้วอีกมือก็บีบๆ หัวเข่านาง แล้วก็ไม่เจอสนับเข่า จากนั้นก็ทำหน้าบึ้ง แล้วก็อุ้มนางขึ้นมา “สนับเข่า สนับเอว ต้องใส่ไว้ ฝนตกอากาศเย็นไม่เจ็บหรือ?”
ก็อึ้งไป กู้อ้าวเวยก็นึกได้ว่า จากที่นางตื่นจากฝัน ก็มักจะลืมใส่สนับเข่าสนับเอว
ถึงว่า มักจะรู้สึกแปลกๆ อย่าจะลงไม้ลงมืออยู่เรื่อย
หลบสายตาอย่างรัวๆ “ข้าลืมเอง”
“กุ่ยเม่ยก็ไม่เตือนเจ้าหรือ?” ซ่านจินจื๋อจ้องมอง
พอได้ยินชื่อกุ่ยเม่ย กู้อ้าวเวยก็ถอนหายใจออกมา “เขามัวแต่ไปอยู่กับโม่ซาน มีเวลามาคอยเตือนข้าเสียที่ไหน ตอนที่พวกเจ้าทั้งสองไม่อยู่นั้น ข้าต้องทำอะไรเองทั้งหมด จะทำอะไรก็ได้”
ซ่านจินจื๋อหน้าบึ้งมากขึ้น
“ข้าไม่อยู่หลายวันนี้ เจ้าก็คงเล่นสบายเลยสินะ”
“ก็เที่ยวเล่นสบายอยู่ เรื่องที่ต้องจัดการก็มีไม่มาก ไม่เหมือนเจ้า ที่กลางวันต้องดูรายงาน กลางคืนก็ต้องมากังวลใจว่าคนที่รักจะมีใจเป็นอื่นหรือไม่” กู้อ้าวเวยลุกขึ้นยิ้ม แล้วก็จับหน้าของซ่านจินจื๋อมาหอมไปฟอดใหญ่ โดนไม่สนใจคนรอบข้าง
“มีอย่างที่ไหน” ซ่านจินจื๋อทำเสียงดุออกไป ใบหน้าก็มองๆ ไปยังคนในอ้อมกอด “เหมือนจะอ้วนขึ้นหน่อยนะเนี่ย”
“หาว่าผู้หญิงอ้วน คงไม่ต้องการปากไว้กินข้าวแล้วสินะ” กู้อ้าวเวยจับที่คางของเขา แล้วก็ขยับเข้าไปใกล้อ้อมอกของเขาอย่างอบอุ่น ข้างหูก็ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจทั้งสองคน เต้นสลับผสานกันไปมา
พอถูกนางแกล้งหยอกเล่น ซ่านจินจื๋อก็วางใจขึ้นมาก แล้วก็มองตานาง “ตาขึ้นดีแล้วหรือยัง?”
“ดีขึ้นมากแล้ว แต่ยังพร่ามัวอยู่บ้าง” กู้อ้าวเวยพยักหน้า กำลังคิดว่าเขาจะพูดเรื่องสำคัญอะไรออกมาหรือเปล่า แต่เห็นเขาก้มหน้าลงไป แล้วพูดเสียงต่ำว่า “ดวงตาแบบนี้ถึงจะสวย”
“เมื่อก่อนไม่สวยหรือไง?” กู้อ้าวเวยหัวเราะเสียงต่ำ
“ตอนนี้สวยกว่า” ดวงตาเป็นประกายของซ่านจินจื๋อ พอเข้ามาในห้อง ก็จูบไปที่ปากของนางอย่างรวดเร็ว “ไม่มีเจ้า ข้านี่นอนไม่หลับเลย”
กู้อ้าวเวยตกใจ แล้วก็หูแดง “พูดบ้าอะไรของเจ้า”
“วันนี้ก็นอนเร็วหน่อยแล้วกัน” ซ่านจินจื๋อเอานางวางบนเตียง กู้อ้าวเวยก็กลิ้งเข้าข้างในเตียง แล้วถอนเสื้อผ้าตัวนอกออกอย่างมั่วๆ อีกมือก็พาดเอวของซ่านจินจื๋อไว้ มองดูผู้ชายตัวใหญ่นอนในอ้อมกอดนางอย่างไม่มีการระวังตัว
จากนั้น ก็เอามือมาเล่นผมข้างหูของซ่านจินจื๋อ กู้อ้าวเวยก็อดขำไม่ได้ “ก็ซื่อสัตย์ดีนี่”
